Πως ορίζεται μια λέξη ως Ελληνική;

[Τοστογεύσκυ]

να πώ πάντως την αλήθεια, χρησιμοποιώ τη λέξη που πληρέστερα εκφράζει αυτό που θέλω να πώ. Η λέξη ''υπολογιστής'' είναι χονδροειδώς εσφαλμένη, διότι ''υπολογιστής'' μπορεί να είναι άνθρωπος μόνον (η συσκευή θα έπρεπε να είναι ''υπολογιστήΡ / -ρας''). Επίσης, η προέλευση του κομ-πιούτερ (απο το ''κουμ'' > ''κον'' = συν, με έννοια όχι μόνον συμπλεκτική αλλά και αθροιστική, και το ''πούτο - άρε'' = ''σκέπτομαι'') μου αρέσει περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για το ''τηλεχειριστήριο'' (η κατάληξη 'ΤΗΡΙΟ' στα ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ειδικώς, ενδεικνύει ΤΟΠΟ), που θα έπρεπε να είναι ''τηλεχειριστήρας'' ή ''τηλεκατευθυντήρας'' - αλλά, το ρημόουτ κοντρόλ ή το κοντρόλ σκέτο, τα προτιμώ προσωπικά.

 

[Φαροφύλακας]

να πώ πάντως την αλήθεια, χρησιμοποιώ τη λέξη που πληρέστερα εκφράζει αυτό που θέλω να πώ.

απλά να σημειώσω: οι λέξεις εκφράζουν κάτι κατά την (τρέχουσα) σημασία τους και όχι κατά την ετυμολογία τους ή το πώς θα "έπρεπε" να είναι.

Επίσης, αρχικά λέγαμε ηλεκτρονικός εγκέφαλος το οποίο έπειτα έγινε (μάλλον σωστότερα) ηλεκτρονικός υπολογιστής (για να πέσουν κάπως κι οι φουσκωμένες προσδοκίες) το οποίο σήμερα έφτασε να λέγεται παράλληλα και απλά υπολογιστής.

Η λ. "υπολογιστής" σημαίνει πια κυρίως το γνωστό ηλεκτρονικό πολυεργαλείο κι άρα... αυτό εκφράζει πληρέστερα. Τουλάχιστον στην κοινή συνείδηση των ομιλητών.

 

[Αντέρωτας]

Κι εγω αντιλαμβανομαι οτι η λεξη υπολογιστής αναφέρεται (οπως ειπα και σε μερικες αναρτήσεις παραπάνω) σε επάγγελμα, άρα σε άνθρωπο, με το επίθετο "ηλεκτρονικός" (ή, ιστορικά κυρίως, "αναλογικός" ή "μηχανικός") να εννοείται. Τώρα όμως σκέφτομαι άλλες λέξεις όπως μετρητής ή σαρωτής, συσκευές που νομίζω δεν αναφέρονται σε ανθρώπινες δραστηριότητες.

Ενδιαφέρουσα η γνώμη σου για το χειριστ-ήριο. Δεν το ειχα ποτε σκεφτεί έτσι. Εικάζω οτι προήλθε απο το απλο "χειριστήριο" (δηλ. το μερος οπου κανουμε τους χειρισμούς, την κονσόλα, ή το πάνελ) με το πρόθεμα για να δηλώσει απόσταση, και άρα, αναπόφευκτα, έχει τη μορφή συσκευής. Δεν ξέρω αν οι συσκευές πλυντήριο και στεγνωτήριο αρχικά αναφερονταν κι αυτες σε μέρος.

(Να υποθεσω τα σιωπητήριο, το εγερτήριο και το ξυπνητήρι(ο) είναι κι αυτά σχηματισμένα λάθος )

 

[Τοστογεύσκυ]

άν θυμηθείς, καλέ μου αντέρωτα, το ''σιωπητήριο'' ή το ''εγερτήριο'' είναι ουσιαστικοποιημένα ΕΠΙΘΕΤΑ (εξυπονοείται η λέξη 'σάλπισμα' - και υπάρχουν αρκετά απο αυτά ακόμα, όπως πχ ''αντιδραστήριο'', κ ά), οπότε είναι σωστά στον τύπο αυτό (τα επίθετα, σε αντίθεση με τα ουσιαστικά, ΔΈΝ ενδεικνύουν αναγκαστικά τόπο - πχ, δές σε αντιπαραβολή τις λέξεις ''παρατηρητήριο'', αλλά ''αποβιωτήριο'', παραχωρητήριο - εξυπακούεται ''έγγραφο''). Λέξεις δέ όπως ''σαρωτής'' είναι όντως νεώτερες, και εξ ίσου ''εσφαλμένες'' (θέτω τη λέξη εντός εισαγωγικών, αφού καμμιά λέξη δέν είναι ''εσφαλμένη'' άν πλέον έχει ευρέως υιοθετηθεί) όπως και η ''υπολογιστής''. ''Σαρωτής'' σήμαινε, λίγες δεκαετίες πιό πρίν, ''αυτόν που σαρώνει / σκουπίζει''. Το ''πλυντήριο'' πάλι ήταν το ''δωμάτιο'' ή το ''κατάστημα'' όπου γινόταν η πλύση, και, συνεκδοχικά, οι συσκευές μέσα σ' αυτό. Το ''στεγνωτήριο'' είναι επίσης ''σφάλμα'', κατ' αναλογίαν εμφανώς προς το ''πλυντήριο'', και είναι ακατανόητη η παράλληλη χρήση του με το ''στεγνωτήρα'' (πχ μαλλιών ή χεριών).
τέλος πάντων, δέν ξέρω άν έχω αρχίσει να το φιλολογώ, ή να το ψιλολογώ (ίνα μή τι χείρον είπω ...) )

το βασικό που ξέχασα να προσθέσω, είναι ότι, εν τέλει, υπάρχει και η προσωπική αίσθηση της γλώσσας, το ''γλωσσικό αίσθημα'' του καθενός μας, που είναι τόσο προσωπικό, όσο και τα δακτυλικά μας αποτυπώματα, που δίνει στη γλώσσα την ομορφιά μέσα απο την πολυμορφία και το πολυσχιδές της, και που, εκτός απο τόσο διακριτά προσωπικό, είναι και πάγκοινο ταυτόχρονα, στο βαθμό βέβαια ΤΟΥ και ΕΝ ΤΏ ότι κατανοούμε ο ένας τον άλλο.