Καθώς τελειώνουμε την ανάγνωση ενός βιβλίου, μέσα μας ακόμα αφουγκραζόμαστε τον απόηχο των συναισθημάτων που μας δημιουργήθηκαν από τα διαδραματιζόμενα γεγονότα και την ζωή των λογοτεχνικών ηρώων που συναντήσαμε στις σελίδες του.
Το ερώτημα που μου γεννήθηκε είναι για όλους αυτούς τους ήρωες των βιβλίων (μικρούς, μεγάλους, σημαντικούς, ασήμαντους, αντιήρωες..) που γνωρίσαμε μέσα από τις αναγνώσεις μας. Όταν τελειώσει ο «ρόλος» τους και μετά το πέρας της παράστασης – ανάγνωσης, ο συγγραφέας τους αφήνει, συνήθως, σε μια συγκεκριμένη κατάσταση εξωτερική και εσωτερική: ζωντανούς, νεκρούς, να αιωρούνται στο διάστημα, παγιδευμένους σε έναν άλλο κόσμο, μόνους, τρομαγμένους, ευτυχισμένους κτλ.
Δεν έχει σημασία τι είδους χαρακτήρας ήταν μέσα στο βιβλίο αλλά πως νιώσατε εσείς για αυτόν.
Αν είχατε την δύναμη να τους εξευμενίσετε ή να τους καταραστείτε - να τους πάρετε από εκεί που βρίσκονται και να τους αλλάξετε την κατάστασή τους για να συνεχίσουν την λογοτεχνική τους ύπαρξη στην αιωνιότητα, τι θα θέλατε να τους κάνετε; Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στην προηγούμενη κατάστασή τους: και για την αποφυγή τυχόν spoiler, αλλά και γιατί σε αυτό το νήμα θα δημιουργήσουμε μια νέα κατάσταση / ιστορία, που μπορεί να έχει έμπνευση από το βιβλίο, αλλά χωρίς να έχει την λογική συνέχεια του τέλους του.
Πείτε την αλήθεια σας, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.
Και θα ξεκινήσω το νήμα με τον Πρόξενο από το «Κάτω από το ηφαίστειο», καθώς αυτό το βιβλίο ήταν και η πηγή έμπνευσης του παρόντος. Θα ήθελα να τον πάρω από εκεί που βρίσκεται και να τον τοποθετήσω μέσα στο «Όνειρο της Υβόν για μια άλλη ζωή». Θα ζει με την γυναίκα του σε ένα τεράστιο λιβάδι, κάνοντας την φυσική ζωή που επιθυμούσαν. Θα έχει και μια λίμνη με έναν καταρράχτη με τρεχούμενο Μεσκάλ, που όταν θα πέφτει ορμητικό πάνω τους, θα αποκτούν την ίδια ονειρική διαύγεια και διάθεση επικοινωνίας.
)αλλά νομίζω πως κι εγώ έτσι θα ένιωθα, ότι δηλαδή ο συγγραφέας δεν ήταν σίγουρος για την επιλογή του και για αυτό πετάει το μπαλάκι στους αναγνώστες.
