Θεωρώ ότι στοχεύουν κυρίως στη φήμη των βιβλίων ή των συγγραφέων, όποια και αν είναι αυτή. Αυτές οι ταινίες έχουν προμοταριστει πριν καν βγουν στην οθόνη.
Προτάσεις για ταινίες
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Εστελλ, μην με παρεξηγεις, το σπουδαίο αφορά τη δική μου οπτικη και σκεψη αναφορικα με αυτό το αντιφατικο δυφυές.
..όπως καλη ώρα το παράδειγμα που αναφέρεις, για ένα βιβλίο που λογοκρίθηκε πέρα απο τα σύνορα της Ελλάδας και αφορίστηκε ακόμα και απο την Καθολική εκκλησια. Και ο Σκορσέζε σίγουρα δεν είναι βλακας! Αν μη τι άλλο το θέμα του βιβλίου είναι άκρως πιασάρικο πόσο μάλλον όταν έχει αφοριστεί
Ναι, τι να σου πω, δεν ξέρω. Η δική μου σκέψη ειναι μάλλον πιο απλοϊκή, δεν φτάνει ως εκεί. Και την προτιμώ, βασικα.
Φυσικά και ασκούν, κανεις απο τους εμπλεκόμενους στην κουβέντα δεν ισχυριστηκε το αντιθετο. Απλώς, εσύ μιλας για τα κινητρα των σκηνοθετών, εστιαζοντας αποκλειστικά και μόνο στα πιασαρικα, λογοτεχνικά θεματα που επιλέγουν οι σκηνοθέτες με σκοπό να κανουν τεραστιες κινηματογραφικές επιτυχίες. Το οποίο κι αυτό μπορεί να εχει βαση, αλλα ειναι μια γενικευση. Δηλαδή, αποκλειεις απο την κουβέντα την ανάγκη του οποιου δημιουργού σκηνοθετη να δωσει μιαν επανερμηνεία σε ένα κειμενο, να εχει να πει κινηματογραφικά κατι καινουργιο κλπ κλπ. Αν αυτό δεν ειχε βαση, αν οι καλλιτέχνες δεν εφορμουσαν και απο εσωτερικά, καλλιτεχνικά κίνητρα, φαντάζομαι θα επρεπε να αρκεστουμε σε μοναδικες (Ντόινγκ!!) θεατρικες μεταφορες όλων των κειμένων, απο την αρχαία τραγωδία εως τον Σαιξπηρ, τον Ο' Νηλ,τον Ιψεν, τον Αλμπι, τον Μπεκετ και πάει λέγοντας.
Ε τι να κάνουμε αφού είναι γεγονός αυτό. Το αν μας αρέσει ή όχι είναι άλλο θέμα.
Αυτό είναι δικό σου συμπέρασμα. Δεν είπα κάτι τέτοιο και δεν το πιστεύω κιόλας.
Οπως λες κι εσύ παρακάτω, αυτό ειναι δικό σου συμπερασμα.
Προφανως ειναι δικό μου συμπερασμα, που ενισχυεις ακομη περισσότερο όταν μιλάς με βεβαιότητα για ενα γεγονός που σε καποιους αρεσει ενω σε αλλους όχι και συμφωνεις ότι εστιάζεις αποκλειστικά.
Δηλαδή την αφαιρεση, εσύ την κάνεις.
Κατα τα άλλα, οκ, ουτως ή άλλως δεν εχει κανεις αναγκη να πεισει κανεναν.
Last edited:
Δεν είναι πάντα το κριτήριο και ο στόχος των σκηνοθετών να κάνουν μια τεράστια επιτυχία σε ένα πιασάρικο θέμα. Π.χ. οι τεράστιες ταινίες του Κόπολα δεν είχαν καθόλου αυτόν τον σκοπό και ήταν τεράστια ρίσκα. Στο Αποκάλυψη Τώρα έβαλε το κεφάλι του στον τορβά και πλήρωνε από την τσέπη του. Ομοίως π.χ. κι η πρώτη ταινία του Ταραντίνο (το Reservoir Dogs) όχι απλά δεν πήγαινε για επιτυχία, αλλά ήταν θέμα καν αν θα γινότανε. Είναι σκηνοθέτες που είχαν μόνο σκοπό να κάνουν μία ταινία όπως την ήθελαν, κατά το όραμά τους και το κατάφεραν μέσα από τεράστιο κόπο και συχνά μέσα από διαμάχες με τα στούντιο (τα οποία ήθελαν πιο ασφαλείς επιλογές).
Το "ο Χριστός Ξανασταυρώνεται" δεν πήγαινε για εμπορική επιτυχία. Κάθε άλλο. Μάλιστα θυμάμαι τον Νταφόε τότε να λέει σε συνέντευξη κάτι σαν "για να δούμε αν δεν καταστρέψω την καριέρα μου με αυτήν την ταινία". Ο Σκορτσέζε δεν έφτιαξε αριστουργήματα σαν τον Ταξιτζή επειδή πήγαινε για εμπορικές επιτυχίες. Δεν μπορείς να φτιάξεις αριστουργήματα, εάν αυτό είναι το κίνητρο.
Κι όλες αυτές οι ταινίες που σήμερα μοιάζουν ακρογωνιαίοι λίθοι του σινεμά (Ο Ταξιτζής, το Αποκάλυψη Τώρα κτλ.) όταν βγήκαν επικρίθηκαν πολύ και προκάλεσαν αντιπαραθέσεις. Ο χρόνος τα ανάδειξε σε αριστουργήματα κι όχι το box office όταν βγήκαν στις αίθουσες.
Ευτυχώς η τέχνη, καλή ή κακή, συχνά αποδεικνύεται μεγαλύτερη από ένα τσούρμο πορωμένων που θα μαζευτούν ωρυόμενοι να ακυρώσουν μια παράσταση. Η ταινία και το καταπληκτικό βιβλίο είναι εκεί για όλους μας να τα δοκιμάσουμε, και σε όποιον δεν κάνουν ας πάει παρακάτω. Γιατί κάποιος να μπορεί να ακυρώσει αυτό που μπορεί να θέλω εγώ; Είναι κάποια προσωπική ιδιοκτησία του ο θεός, ο Χριστός, ή η πίστη; Αποτελεί κάποια πανανθρώπινη σταθερά η δική του ανόητη αντίληψη για τον κόσμο; (κι εννοώ ανόητη όσο κάθε άλλου από εμάς.)
Και μικρό σχόλιο σχετικά με την ακύρωση των παραστάσεων τότε, έχει ενδιαφέρον το ότι επρόκειτο για μια έκφανση της ακυρωτικής κουλτούρας (cancel culture) που τελικά μπορεί να έρθει καί από τα αριστερά καί από τα δεξιά.
Το "ο Χριστός Ξανασταυρώνεται" δεν πήγαινε για εμπορική επιτυχία. Κάθε άλλο. Μάλιστα θυμάμαι τον Νταφόε τότε να λέει σε συνέντευξη κάτι σαν "για να δούμε αν δεν καταστρέψω την καριέρα μου με αυτήν την ταινία". Ο Σκορτσέζε δεν έφτιαξε αριστουργήματα σαν τον Ταξιτζή επειδή πήγαινε για εμπορικές επιτυχίες. Δεν μπορείς να φτιάξεις αριστουργήματα, εάν αυτό είναι το κίνητρο.
Κι όλες αυτές οι ταινίες που σήμερα μοιάζουν ακρογωνιαίοι λίθοι του σινεμά (Ο Ταξιτζής, το Αποκάλυψη Τώρα κτλ.) όταν βγήκαν επικρίθηκαν πολύ και προκάλεσαν αντιπαραθέσεις. Ο χρόνος τα ανάδειξε σε αριστουργήματα κι όχι το box office όταν βγήκαν στις αίθουσες.
Ευτυχώς η τέχνη, καλή ή κακή, συχνά αποδεικνύεται μεγαλύτερη από ένα τσούρμο πορωμένων που θα μαζευτούν ωρυόμενοι να ακυρώσουν μια παράσταση. Η ταινία και το καταπληκτικό βιβλίο είναι εκεί για όλους μας να τα δοκιμάσουμε, και σε όποιον δεν κάνουν ας πάει παρακάτω. Γιατί κάποιος να μπορεί να ακυρώσει αυτό που μπορεί να θέλω εγώ; Είναι κάποια προσωπική ιδιοκτησία του ο θεός, ο Χριστός, ή η πίστη; Αποτελεί κάποια πανανθρώπινη σταθερά η δική του ανόητη αντίληψη για τον κόσμο; (κι εννοώ ανόητη όσο κάθε άλλου από εμάς.)
Και μικρό σχόλιο σχετικά με την ακύρωση των παραστάσεων τότε, έχει ενδιαφέρον το ότι επρόκειτο για μια έκφανση της ακυρωτικής κουλτούρας (cancel culture) που τελικά μπορεί να έρθει καί από τα αριστερά καί από τα δεξιά.
Last edited:
Το να σκεφτόμαστε ότι ο Σκορσέζε ξεκίνησε να κάνει μια αμφιλεγόμενη ταινία βασισμένη στο βιβλίο του Καζαντζάκη για να τα 'κονομήσει, επειδή ήταν πιασάρικο, συγγνώμη κιόλας αλλά δεν ταιριάζει με το μέγεθος και την αξία του σκηνοθέτη, αλλά με εκτίμηση ολίγον τι από πρωινάδικο....όπως καλη ώρα το παράδειγμα που αναφέρεις, για ένα βιβλίο που λογοκρίθηκε πέρα απο τα σύνορα της Ελλάδας και αφορίστηκε ακόμα και απο την Καθολική εκκλησια. Και ο Σκορσέζε σίγουρα δεν είναι βλακας! Αν μη τι άλλο το θέμα του βιβλίου είναι άκρως πιασάρικο πόσο μάλλον όταν έχει αφοριστεί το βιβλίο
Ο Κινγκ ήταν τυχαίο παράδειγμα και δεν είχε να κάνει με τις δικές σου αναγνωστικές προτιμήσεις.
Όμως μιας και τον ανέφερες να σου πω ότι το να μεταφέρει κανείς στη μεγάλη οθόνη βιβλίο ενός συγγραφέα που έχει τόσο φανατικό κοινό, θα μπορούσε να έχει και τα αντίστροφα αποτελέσματα. Δηλαδή, οι φαν να μην ικανοποιηθούν και ο σκηνοθέτης να χάσει το αναγνωστικό κοινό που θα περίμενε πως θα κερδίσει.
Τα βιβλία για την 7η τέχνη αποτελούν έμπνευση κι όχι μέτρο σύγκρισης.
Δε διαφωνώ πως ο κάθε δημιουργός θέλει να βγάλει χρήματα από το έργο του, όμως σίγουρα αυτό δεν μπορεί να γίνει από τη μεταφορά βιβλίων - αριστουργημάτων ή όχι - στη μεγάλη οθόνη.
Ειδα πρόσφατα την κινηματογραφική μεταφορά της ερήμου των Ταρτάρων, ενός αριστουργηματικου βιβλίου του Μπουτζάτι, κατα τη γνώμη μου, και θυμήθηκα την κουβέντα που ειχαμε εδώ για τις διαφορές των δημιουργιών. Η ταινία έχει αρκετές (μικρο)διαφορές απο το κειμενο, δεν μεταδιδει πνιγηρά αυτην την σχεδόν κλειστοφοβική αναμονη που περιγράφεται στο βιβλίο (νομιζω οτι αυτή ειναι μια απο τις τεράστιες διαφορές εικόνας και γραπτού λογου) αλλά ειναι εξισου καταπληκτική, με πολύ δυνατές ερμηνειες και καταπληκτικη σκηνογραφία, φωτογραφία (πλάνα σαν πινακες του Ερνστ και του Νταλι, με λιγοτερο χρωματικο πλουραλισμο, όμως) και ηχοληψία (δεν ξερω, οι πολλοι καθαροι και ευδιάκριτοι ήχοι με έκαναν να το παρατηρησω αυτο).
Και το score που ντυνει τις σκηνές (Morricone) σε μένα επαιξε καθοριστικό ρόλο, μου δημιουργησε φοβερες συναισθηματικές εντάσεις, σε ενα κειμενο ιδαιτερα αργοσυρτο.
Και το score που ντυνει τις σκηνές (Morricone) σε μένα επαιξε καθοριστικό ρόλο, μου δημιουργησε φοβερες συναισθηματικές εντάσεις, σε ενα κειμενο ιδαιτερα αργοσυρτο.
Από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία και μια από τις αγαπημένες μου ταινίες!
Λατρεύω την ατμόσφαιρα της ταινίας και την πνιγηρές περιγραφές του Μπουτζάτι!
Έλλη, θα συμφωνήσω σε όλα όσα είπες και θα προσθέσω το εξαιρετικό καστ που ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Τρεντινιάν, Μαξ Φον Σίντοφ, Φιλίπ Νουαρε, Φερνάντο Ρέι, Τζουλιάνο Τζέμα κλπ κλπ. Όλα τα μεγάλα αστέρια του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου!
Υπήρχαν διαφορές με το βιβλίο έχεις δίκιο, και νομίζω η βασική είναι πως ο σκηνοθέτης δεν εστίασε τόσο πολύ στην φιλοδοξία της νιότης του Τζιοβάνι Ντρόγκο και στο ξεθώριασμά της με το πέρασμα των χρόνων.
Εν τέλει, η ταινία στέκεται αυτόνομη χωρίς να χρειάζεται το βιβλίο ως δεκανίκι, απόδειξη πως ο καλός σκηνοθέτης δεν χρειάζεται να κάνει μια κινηματογραφική ρέπλικα ενός βιβλίου και ο θεατής μπορεί να απολαύσει την ταινία δίχως να έχει διαβάσει ούτε σελίδα από το μυθιστόρημα.
Είδα χθες την τελευταία κινηματογραφική μεταφορά του Κόμη Μοντεχρίστου και μου άρεσε πολύ! Παρά το γεγονός ότι η ταινία δεν ακολουθεί κατά γράμμα την πλοκή του βιβλίου, νομίζω ότι ο σκηνοθέτης έκανε πολύ καλή δουλειά επιλέγοντας τα σωστά σημεία για να εστιάσει. Αυτό βοήθησε την ταινία να λειτουργεί από μόνη της, ανεξάρτητα από το λογοτεχνικό έργο, και να έχει έναν ιδιαίτερο ρυθμό και ένταση.
Επίσης, το γεγονός ότι η ταινία ήταν στα Γαλλικά, έδωσε μια επιπλέον αίσθηση αυθεντικότητας! Το κάστ ήταν πραγματικά υπέροχο, ενώ πρωταγωνιστής ήταν βγαλμένος όντως από τις σελίδες του αριστουργήματος του πατρός Δουμά!
Ούτως ή άλλως, η εκδίκηση, που είναι το βασικό μοτίβο του βιβλίου, επετεύχθη και στη μεγάλη οθόνη, ανεξάρτητα αν ο Κόμης της μεγάλης οθόνης ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από αυτόν του βιβλίου.
Τέλος, ευτυχώς ο σκηνοθέτης διάλεξε να μην επανενώσει τον Κόμη με την παλιά του αγαπημένη όπως ο Δουμάς στο βιβλίο και απέφυγε έτσι ένα χαρακτηριστικό κλισέ των προηγούμενων κινηματογραφικών μεταφορών.
Εξαιρετική η μουσική επένδυση και η φωτογραφία.
Επίσης, το γεγονός ότι η ταινία ήταν στα Γαλλικά, έδωσε μια επιπλέον αίσθηση αυθεντικότητας! Το κάστ ήταν πραγματικά υπέροχο, ενώ πρωταγωνιστής ήταν βγαλμένος όντως από τις σελίδες του αριστουργήματος του πατρός Δουμά!
Ούτως ή άλλως, η εκδίκηση, που είναι το βασικό μοτίβο του βιβλίου, επετεύχθη και στη μεγάλη οθόνη, ανεξάρτητα αν ο Κόμης της μεγάλης οθόνης ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από αυτόν του βιβλίου.
Τέλος, ευτυχώς ο σκηνοθέτης διάλεξε να μην επανενώσει τον Κόμη με την παλιά του αγαπημένη όπως ο Δουμάς στο βιβλίο και απέφυγε έτσι ένα χαρακτηριστικό κλισέ των προηγούμενων κινηματογραφικών μεταφορών.
Εξαιρετική η μουσική επένδυση και η φωτογραφία.
Η "ταινία του φασίστα" ο Ταρίφας, κατά τον - ως προς πολλά ευφυή - Ραφαηλίδη
είναι να γελάει κανείς...
είναι να γελάει κανείς...
Αν δεν έχει αναφερθεί ήδη, ο "Στάλκερ" του Ταρκόφσκι, που βασίζεται στο Roadside picnic, https://en.wikipedia.org/wiki/Roadside_Picnic , αν κ πολύ χαλαρά - νομίζω τα αδέρφια είχαν εκνευριστεί λίγο με τη "μεταχείρισή" του από τον μεγάλο Αντρέι
Είδα το "Χειρόγραφο της Σαραγόσα(ς)," του Wojciech Has, το οποίο βασίζεται στο βιβλίο του Κόμη Jan Potocki. Βρήκα ότι είχε μεταφραστεί κ στην Ελληνική μάλιστα, στον Ψυχογιό και είναι πλέον εξαντλημένο στον εκδότη.
Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, οπότε θα πω μόνο για την ταινία. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ καλή και καλή. Έχει, ας πούμε, ένα πρώτο μέρος που είναι πολύ καλή, καθώς επαναλαμβάνεται σταθερά σχεδόν μία σκηνή που φέρνει τον ήρωα σε μία στοιχειωμένη καλύβα (ή τεσπά κάτι τέτοιο) και θυμίζει λίγο γοτθικό χαϊκού (τουλάχιστον αυτή ήταν η αίσθηση που μου άφησε) και ένα δεύτερο μέρος που είναι καλό και ξεκινά με την έλευση του ήρωα στο αρχοντικό του Καβαλιστή κ που γίνεται πολύ μπαρόκ καθώς το μοτίβο "ιστορία μέσα στην ιστορία" ξεφεύγει κάπως, πλατειάζει, καθώς οι χαρακτήρες που αφηγούνται ιστορίες γίνονται περισσότεροι.
Βλέποντας την ταινία έψαξα να δω αν υπάρχει κανένα δοκίμιο πάνω στη σχέση σκηνοθέτη κ συγγραφέα. Ο σκηνοθέτης, διάβασα, είναι επηρεασμένος από τον σουρεαλισμό ή κάτι τέτοιο. (Ο συγγραφέας, ευτυχώς, δεν θα μπορούσε να είναι - αλλά δεν πρέπει να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα). Πάντως δεν είδα κανέναν τρελό σουρεαλισμό στην ταινία, το μπαρόκ ως όρος θα το κάλυπτε πιο καλά το δεύτερο μέρος κατά τη γνώμη μου.
Τεσπά, βρήκα κάτι, μίας τύπισσας, κ αρχίζοντας να το διαβάζω ευτυχώς πήρε το μάτι μου έναν όρο περί "Queer Orientalism" του συγγραφέα, ο οποίος, αν κτλβα καλά από τη διαγώνια φευγαλέα ανάγνωση, επειδή είχε ταξιδέψει στην Ανατολή είχε ταυτόχρονα θέσει υπό τον μεγεθυντικό φακό μίας κάποιας πολιτικής ορθότητας όλους τους δυτικούς θεσμούς. Τεσπά, μην έχοντας πλέον κ πολλές υπομονές μπορεί κ να φαντάστηκα ότι όλα αυτά θα τα ισχυριζόταν η τύπισσα, εισάγοντας μία δική μου εντελώς αυθαίρετη ερμηνεία μέσα σε μία εμπεριστατωμένη, είμαι σίγουρος, ερμηνεία κ στην ουσία, εν τέλει, παρερμηνεύοντας εντελώς οποιαδήποτε προσπάθεια ανόρθωσης κάποιου είδους ικριωματος για ανέγερση κριτικού Κάστρου στην Ισπανία - από αυτά που ο κάθε είδους μετα- στήνει για πλάκα κ η πραγματικότητα γελά.
Αφού έφυγε λοιπόν το paper της τύπισσας στον ψηφιακό κάλαθο σκέφτηκα τι μας κάνει να μη βλέπουμε μια ταινία απλά ως ταινία (ειδικά η συγκεκριμένη έχει όλα τα εχέγγυα για να διασκεδάσει κανείς - ένα παραμύθι που βασίζεται σε ένα πικαρέσκο (σύμφωνα με την περιγραφή) μυθιστόρημα, αλχημεία, λεπταίσθητο χιούμορ, ωραίες γυναίκες κ βαθιά ντεκολτέ);
Δεν υπάρχει απάντηση
Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, οπότε θα πω μόνο για την ταινία. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ καλή και καλή. Έχει, ας πούμε, ένα πρώτο μέρος που είναι πολύ καλή, καθώς επαναλαμβάνεται σταθερά σχεδόν μία σκηνή που φέρνει τον ήρωα σε μία στοιχειωμένη καλύβα (ή τεσπά κάτι τέτοιο) και θυμίζει λίγο γοτθικό χαϊκού (τουλάχιστον αυτή ήταν η αίσθηση που μου άφησε) και ένα δεύτερο μέρος που είναι καλό και ξεκινά με την έλευση του ήρωα στο αρχοντικό του Καβαλιστή κ που γίνεται πολύ μπαρόκ καθώς το μοτίβο "ιστορία μέσα στην ιστορία" ξεφεύγει κάπως, πλατειάζει, καθώς οι χαρακτήρες που αφηγούνται ιστορίες γίνονται περισσότεροι.
Βλέποντας την ταινία έψαξα να δω αν υπάρχει κανένα δοκίμιο πάνω στη σχέση σκηνοθέτη κ συγγραφέα. Ο σκηνοθέτης, διάβασα, είναι επηρεασμένος από τον σουρεαλισμό ή κάτι τέτοιο. (Ο συγγραφέας, ευτυχώς, δεν θα μπορούσε να είναι - αλλά δεν πρέπει να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα). Πάντως δεν είδα κανέναν τρελό σουρεαλισμό στην ταινία, το μπαρόκ ως όρος θα το κάλυπτε πιο καλά το δεύτερο μέρος κατά τη γνώμη μου.
Τεσπά, βρήκα κάτι, μίας τύπισσας, κ αρχίζοντας να το διαβάζω ευτυχώς πήρε το μάτι μου έναν όρο περί "Queer Orientalism" του συγγραφέα, ο οποίος, αν κτλβα καλά από τη διαγώνια φευγαλέα ανάγνωση, επειδή είχε ταξιδέψει στην Ανατολή είχε ταυτόχρονα θέσει υπό τον μεγεθυντικό φακό μίας κάποιας πολιτικής ορθότητας όλους τους δυτικούς θεσμούς. Τεσπά, μην έχοντας πλέον κ πολλές υπομονές μπορεί κ να φαντάστηκα ότι όλα αυτά θα τα ισχυριζόταν η τύπισσα, εισάγοντας μία δική μου εντελώς αυθαίρετη ερμηνεία μέσα σε μία εμπεριστατωμένη, είμαι σίγουρος, ερμηνεία κ στην ουσία, εν τέλει, παρερμηνεύοντας εντελώς οποιαδήποτε προσπάθεια ανόρθωσης κάποιου είδους ικριωματος για ανέγερση κριτικού Κάστρου στην Ισπανία - από αυτά που ο κάθε είδους μετα- στήνει για πλάκα κ η πραγματικότητα γελά.
Αφού έφυγε λοιπόν το paper της τύπισσας στον ψηφιακό κάλαθο σκέφτηκα τι μας κάνει να μη βλέπουμε μια ταινία απλά ως ταινία (ειδικά η συγκεκριμένη έχει όλα τα εχέγγυα για να διασκεδάσει κανείς - ένα παραμύθι που βασίζεται σε ένα πικαρέσκο (σύμφωνα με την περιγραφή) μυθιστόρημα, αλχημεία, λεπταίσθητο χιούμορ, ωραίες γυναίκες κ βαθιά ντεκολτέ);
Δεν υπάρχει απάντηση
Είδα το "Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται" του Ανδρέα Τσιλιφώνη.
Κάπως περίεργη ταινία. Η αφορμή της αφήγησης είναι οι κόντρες με μοτοσικλέτες που ήταν πολύ της μόδας κάποτε.
Ο Χρήστος Καλαβρούζος είναι ο πρωταγωνιστής, που γυρνά από τα καράβια για να βρει τον υπεύθυνο για τον θάνατο του αδερφού του που σκοτώθηκε σε κόντρα. Ο Τάκης Μόσχος είναι ο νεαρός που αποτελεί, ας πούμε, το "αντίπαλον δέος." Η Όλια Λαζαρίδου είναι η τρίτη κορυφή του τριγώνου και οπωσδήποτε στυλιστικά ό,τι πλησιέστερο στην νιου γουέηβ αισθητική που κυριαρχούσε τότε στη Δύση - αλλά όχι κ στην πασοκική Ελλάδα.
Περίφημος είναι ο μονόλογος του Τάκη Μόσχου που, αν λάβει κανείς τις περιστάσεις υπό τις οποίες εκφωνείται, φαίνεται κάπως άτοπα λυρικός, με την κορύφωσή του να οδηγεί σε μία προτροπή η οποία δεν ταιριάζει (σε μένα τουλάχιστον), και έπειτα να κυλά ομαλά προς την (ταιριαστή) ολοκλήρωσή του.
Ο Άμλετ αυτός της αυτοκίνησης μου θύμισε κάπως τη ρέπλικα του Μπλέηντ Ράνερ, και τον αντίστοιχο μονόλογό της, με τον Χάρισον Φορντ σε ρόλο Καλαβρούζου να ακούει τα συμπεράσματά της όσον αφορά στη ματαιότητα των ανθρωπίνων (το περίεργο είναι ότι ο ίδιος ο Χάρισον Φορντ είναι πολύ πιθανό να είναι ρέπλικα).
Ο σκηνοθέτης δεν γύρισε κάποια άλλη ταινία.
Κάπως περίεργη ταινία. Η αφορμή της αφήγησης είναι οι κόντρες με μοτοσικλέτες που ήταν πολύ της μόδας κάποτε.
Ο Χρήστος Καλαβρούζος είναι ο πρωταγωνιστής, που γυρνά από τα καράβια για να βρει τον υπεύθυνο για τον θάνατο του αδερφού του που σκοτώθηκε σε κόντρα. Ο Τάκης Μόσχος είναι ο νεαρός που αποτελεί, ας πούμε, το "αντίπαλον δέος." Η Όλια Λαζαρίδου είναι η τρίτη κορυφή του τριγώνου και οπωσδήποτε στυλιστικά ό,τι πλησιέστερο στην νιου γουέηβ αισθητική που κυριαρχούσε τότε στη Δύση - αλλά όχι κ στην πασοκική Ελλάδα.
Περίφημος είναι ο μονόλογος του Τάκη Μόσχου που, αν λάβει κανείς τις περιστάσεις υπό τις οποίες εκφωνείται, φαίνεται κάπως άτοπα λυρικός, με την κορύφωσή του να οδηγεί σε μία προτροπή η οποία δεν ταιριάζει (σε μένα τουλάχιστον), και έπειτα να κυλά ομαλά προς την (ταιριαστή) ολοκλήρωσή του.
Ο Άμλετ αυτός της αυτοκίνησης μου θύμισε κάπως τη ρέπλικα του Μπλέηντ Ράνερ, και τον αντίστοιχο μονόλογό της, με τον Χάρισον Φορντ σε ρόλο Καλαβρούζου να ακούει τα συμπεράσματά της όσον αφορά στη ματαιότητα των ανθρωπίνων (το περίεργο είναι ότι ο ίδιος ο Χάρισον Φορντ είναι πολύ πιθανό να είναι ρέπλικα).
Ο σκηνοθέτης δεν γύρισε κάποια άλλη ταινία.
Είδα εν τέλει το Νοσφεράτου, παράνομα (κίνδυνος για 750 ευρΑ πρόστιμο)! 
Η ταινία είναι εντυπωσιακή σκηνοθετικά, με πλάνα που μοιάζουν με ζωγραφικούς πίνακες και μια μουσική επένδυση που ενισχύει την ατμόσφαιρα με τρόπο σχεδόν υπνωτιστικό. Ωστόσο, η πλοκή δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη πρωτοτυπία, με την εξέλιξη της ιστορίας και το φινάλε να μοιάζουν κάπως αφελή και προβλέψιμα.
Ο Κόμης Όρλοκ, αν και αηδιαστικός και έντονα παρουσιασμένος, δεν καταφέρνει να τρομάξει ουσιαστικά, παραμένοντας περισσότερο αποκρουστικός παρά απειλητικός. Η ταινία περιέχει αρκετές αναφορές σε κλασικές ταινίες τρόμου και διακρίνεται για τον σεβασμό της στην αυθεντική δημιουργία του 1922, καθώς και για την εμπνευσμένη επιρροή από τη διασκευή του 1979.
Η πρωταγωνίστρια (κόρη του Τζόνι Ντεπ και της Βανέσας Παραντί), φέρνει φρέσκια ενέργεια στον ρόλο της, προσδίδοντας μια διαφορετική, πιο ανθρώπινη και συναισθηματικά πολυδιάστατη ερμηνεία στην ερωμένη του Δράκουλα. Αντίθετα, ο Βαν Χέλσινγκ, όπως τον υποδύεται ο Γουίλεμ Νταφόε, θυμίζει περισσότερο καρικατούρα παρά κυνηγό του υπερφυσικού. Η ερμηνεία του είναι υπερβολική έως ενοχλητική, χωρίς να προσθέτει βάθος ή σοβαρότητα στον ρόλο, κάτι που αποδυναμώνει την ένταση των σκηνών στις οποίες συμμετέχει (που ευτυχώς δεν είναι πολλές και ούτε έχουν και κάποια ουσία).
Η αλήθεια είναι πως την περίμενα με ανυπομονησία αυτή την ταινία. Δε με απογοήτευσε, αλλά δε με ενθουσίασε τόσο ώστε να την βάλω στο ίδιο επίπεδο με τις προηγούμενες ταινίες του Μούρναου και του Χέρτζογκ, αλλά και ούτε στο ίδιο επίπεδο με τις προηγούμενες δημιουργίες του Έγκερς...
Οπότε βάζοντας σε σειρά προτίμησης (worst to best) τις μέχρι τώρα δημιουργίες του έχουμε και λέμε:
4. Nosferatu
3. The Northman
2. The lighthouse
1. The VVitch
Η ταινία είναι εντυπωσιακή σκηνοθετικά, με πλάνα που μοιάζουν με ζωγραφικούς πίνακες και μια μουσική επένδυση που ενισχύει την ατμόσφαιρα με τρόπο σχεδόν υπνωτιστικό. Ωστόσο, η πλοκή δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη πρωτοτυπία, με την εξέλιξη της ιστορίας και το φινάλε να μοιάζουν κάπως αφελή και προβλέψιμα.
Ο Κόμης Όρλοκ, αν και αηδιαστικός και έντονα παρουσιασμένος, δεν καταφέρνει να τρομάξει ουσιαστικά, παραμένοντας περισσότερο αποκρουστικός παρά απειλητικός. Η ταινία περιέχει αρκετές αναφορές σε κλασικές ταινίες τρόμου και διακρίνεται για τον σεβασμό της στην αυθεντική δημιουργία του 1922, καθώς και για την εμπνευσμένη επιρροή από τη διασκευή του 1979.
Η πρωταγωνίστρια (κόρη του Τζόνι Ντεπ και της Βανέσας Παραντί), φέρνει φρέσκια ενέργεια στον ρόλο της, προσδίδοντας μια διαφορετική, πιο ανθρώπινη και συναισθηματικά πολυδιάστατη ερμηνεία στην ερωμένη του Δράκουλα. Αντίθετα, ο Βαν Χέλσινγκ, όπως τον υποδύεται ο Γουίλεμ Νταφόε, θυμίζει περισσότερο καρικατούρα παρά κυνηγό του υπερφυσικού. Η ερμηνεία του είναι υπερβολική έως ενοχλητική, χωρίς να προσθέτει βάθος ή σοβαρότητα στον ρόλο, κάτι που αποδυναμώνει την ένταση των σκηνών στις οποίες συμμετέχει (που ευτυχώς δεν είναι πολλές και ούτε έχουν και κάποια ουσία).
Η αλήθεια είναι πως την περίμενα με ανυπομονησία αυτή την ταινία. Δε με απογοήτευσε, αλλά δε με ενθουσίασε τόσο ώστε να την βάλω στο ίδιο επίπεδο με τις προηγούμενες ταινίες του Μούρναου και του Χέρτζογκ, αλλά και ούτε στο ίδιο επίπεδο με τις προηγούμενες δημιουργίες του Έγκερς...
Οπότε βάζοντας σε σειρά προτίμησης (worst to best) τις μέχρι τώρα δημιουργίες του έχουμε και λέμε:
4. Nosferatu
3. The Northman
2. The lighthouse
1. The VVitch
Last edited:
@Νικόλας Δε Κιντ με vpn; μόλις άκουσα για τον νόμο γέλασα, μιας και τοσα και τοσα δεν εφαρμόζονται,αλλά μετά το σκέφτηκα καλύτερα. Όμως δεν έχω ασχοληθεί να ψάξω τι ισχύει τελικά. Σπάνια βλέπω πλέον ταινίες και αν δω θα είναι μια από τις 100 που έχω κατεβάσει εδώ και χρόνια. Σέβομαι τα πνευματικά δικαιώματα των εν ζωή καλλιτεχνών (οσο μου το επιτρέπει η τσέπη μου) άλλα για τα έργα των υπόλοιπων θα προτιμήσω την πειρατεία.
Χωρίς VPN...
Αν είναι να φάω πρόστιμο για streaming τότε σημαίνει πως έχει χτυπηθεί καθολικά η πειρατεία. Κοινώς σημαίνει πως εφαρμόστηκε ο νόμος καθολικά, κάτι το οποίο στην Ελλάδα μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να λογισθεί, αν σκεφτείς πως ούτε ο αντικαπνιστικός δεν κατάφερε να εφαρμοστεί καθολικά.
Σχετικά με την πειρατεία τώρα.
Συμφωνω εν μέρει πως πρέπει να σεβόμαστε την δημιουργία, αλλά κι αυτό είναι υπό συζήτηση.
Ας πούμε πως οι ταινίες των τελευταίων 20 ετών πρέπει να προφυλάσσονται αλλά εμένα που μου αρέσουν οι πιο παλιές (60s και πίσω) τι γίνεται;
Πρέπει να πληρώνω 5 διαφορετικές πλατφόρμες και πάλι δεν μπορώ να τις βρω. Οπότε, καταφεύγω σε streaming ή torrent...
Αν είναι να φάω πρόστιμο για streaming τότε σημαίνει πως έχει χτυπηθεί καθολικά η πειρατεία. Κοινώς σημαίνει πως εφαρμόστηκε ο νόμος καθολικά, κάτι το οποίο στην Ελλάδα μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να λογισθεί, αν σκεφτείς πως ούτε ο αντικαπνιστικός δεν κατάφερε να εφαρμοστεί καθολικά.
Εγώ έχω κάπου 500!!
Σχετικά με την πειρατεία τώρα.
Συμφωνω εν μέρει πως πρέπει να σεβόμαστε την δημιουργία, αλλά κι αυτό είναι υπό συζήτηση.
Ας πούμε πως οι ταινίες των τελευταίων 20 ετών πρέπει να προφυλάσσονται αλλά εμένα που μου αρέσουν οι πιο παλιές (60s και πίσω) τι γίνεται;
Πρέπει να πληρώνω 5 διαφορετικές πλατφόρμες και πάλι δεν μπορώ να τις βρω. Οπότε, καταφεύγω σε streaming ή torrent...
Δεν θα σας αποκαλέσω κακοποια στοιχεία, ξερετε τι ειστε!! Να τα βλεπουν αυτα οι κυριοι του ΕΣΡ (what?) και της διωξης οικονομικου εγκληματος και της διωξης λαθρεμποριου και της διωξης γενικώς.
Εχω κι εγω να προτεινω ταινια. Απευθυνεται αυστηρα σε οποιον δεν του φτανει η καταθλιψη της Μεγαλοπεμπτηςπαρασκευης και θελει να την τονώσει λιγο ακόμη.
Θα πρότεινα να σκεφτειτε καλά την παρεα που θα επιλέξετε για να την δειτε.
Αν τη δειτε δηλαδή.
Να τα βλεπουν αυτα οι κυριοι του ΕΣΡ (what?) και της διωξης οικονομικου εγκληματος και της διωξης λαθρεμποριου και της διωξης γενικώς.Εχω κι εγω να προτεινω ταινια. Απευθυνεται αυστηρα σε οποιον δεν του φτανει η καταθλιψη της Μεγαλοπεμπτηςπαρασκευης και θελει να την τονώσει λιγο ακόμη.
Θα πρότεινα να σκεφτειτε καλά την παρεα που θα επιλέξετε για να την δειτε.
Αν τη δειτε δηλαδή.
Ετσι στεγνά;
Εγω θα είμαι στα Μετέωρα και τις δυο ΜΠ. Η ταινία φαίνεται πολύ ωραία ατμοσφαιρικά
στα υπόψιν.