Είδα το "Χειρόγραφο της Σαραγόσα(ς)," του Wojciech Has, το οποίο βασίζεται στο βιβλίο του Κόμη Jan Potocki. Βρήκα ότι είχε μεταφραστεί κ στην Ελληνική μάλιστα, στον Ψυχογιό και είναι πλέον εξαντλημένο στον εκδότη.
Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, οπότε θα πω μόνο για την ταινία. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ καλή και καλή. Έχει, ας πούμε, ένα πρώτο μέρος που είναι πολύ καλή, καθώς επαναλαμβάνεται σταθερά σχεδόν μία σκηνή που φέρνει τον ήρωα σε μία στοιχειωμένη καλύβα (ή τεσπά κάτι τέτοιο) και θυμίζει λίγο γοτθικό χαϊκού (τουλάχιστον αυτή ήταν η αίσθηση που μου άφησε) και ένα δεύτερο μέρος που είναι καλό και ξεκινά με την έλευση του ήρωα στο αρχοντικό του Καβαλιστή κ που γίνεται πολύ μπαρόκ καθώς το μοτίβο "ιστορία μέσα στην ιστορία" ξεφεύγει κάπως, πλατειάζει, καθώς οι χαρακτήρες που αφηγούνται ιστορίες γίνονται περισσότεροι.
Βλέποντας την ταινία έψαξα να δω αν υπάρχει κανένα δοκίμιο πάνω στη σχέση σκηνοθέτη κ συγγραφέα. Ο σκηνοθέτης, διάβασα, είναι επηρεασμένος από τον σουρεαλισμό ή κάτι τέτοιο. (Ο συγγραφέας, ευτυχώς, δεν θα μπορούσε να είναι - αλλά δεν πρέπει να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα). Πάντως δεν είδα κανέναν τρελό σουρεαλισμό στην ταινία, το μπαρόκ ως όρος θα το κάλυπτε πιο καλά το δεύτερο μέρος κατά τη γνώμη μου.
Τεσπά, βρήκα κάτι, μίας τύπισσας, κ αρχίζοντας να το διαβάζω ευτυχώς πήρε το μάτι μου έναν όρο περί "Queer Orientalism" του συγγραφέα, ο οποίος, αν κτλβα καλά από τη διαγώνια φευγαλέα ανάγνωση, επειδή είχε ταξιδέψει στην Ανατολή είχε ταυτόχρονα θέσει υπό τον μεγεθυντικό φακό μίας κάποιας πολιτικής ορθότητας όλους τους δυτικούς θεσμούς. Τεσπά, μην έχοντας πλέον κ πολλές υπομονές μπορεί κ να φαντάστηκα ότι όλα αυτά θα τα ισχυριζόταν η τύπισσα, εισάγοντας μία δική μου εντελώς αυθαίρετη ερμηνεία μέσα σε μία εμπεριστατωμένη, είμαι σίγουρος, ερμηνεία κ στην ουσία, εν τέλει, παρερμηνεύοντας εντελώς οποιαδήποτε προσπάθεια ανόρθωσης κάποιου είδους ικριωματος για ανέγερση κριτικού Κάστρου στην Ισπανία - από αυτά που ο κάθε είδους μετα- στήνει για πλάκα κ η πραγματικότητα γελά.
Αφού έφυγε λοιπόν το paper της τύπισσας στον ψηφιακό κάλαθο σκέφτηκα τι μας κάνει να μη βλέπουμε μια ταινία απλά ως ταινία (ειδικά η συγκεκριμένη έχει όλα τα εχέγγυα για να διασκεδάσει κανείς - ένα παραμύθι που βασίζεται σε ένα πικαρέσκο (σύμφωνα με την περιγραφή) μυθιστόρημα, αλχημεία, λεπταίσθητο χιούμορ, ωραίες γυναίκες κ βαθιά ντεκολτέ);
Δεν υπάρχει απάντηση
