Προτάσεις για ταινίες
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Ευχαριστω πολύ για τις προτάσεις, Εστελ. Την γερμανικη, την εχω δει, προκειται για πολύ σπουδαία ταινία πράγματι, που σταθηκε η αφορμή να επισκιαστει και να περάσει μαλλον απαρατηρητη αλλη μια εξαιρετικη γερμανικη της ιδιας χρονιάς η οποία μου ειχε αρεσει παρα πολύ. Ισως και παραπάνω.
Την ισπανική, δεν την έχω δει.
Δεν θεωρώ ότι σε ένα ταξικο πρόβλημα λύση είναι η ειρηνη. Βασικά δεν είναι ότι δεν το πιστεύω εγώ ή δεν το θέλω, η ειρηνική λύση θα ήταν το ιδανικό. Η ιστορία όμως αλλά δείχνει... μέσω των επαναστάσεων φτάσαμε στο "ανετο" σήμερα, κατά τις οποίες θυσιάστηκαν άνθρωποι. Η λύση του σκηνοθέτη μου φάνηκε κάτι σαν μια άδεια ουτοπική ψεύτικη υπόσχεση. Εννοώ δεν ξέρει (;)πως λειτουργεί ο κόσμος, δηλαδή εγωιστικα. Μάλλον τείνω προς την θεωρία του Χομπς που ξέρω αναφορικά μόνο από ένα βιβλίο ιστορίας και λίγο wiki. Δεν έχω εντρυφήσει ακόμα και δεν ξέρω και αν χρειάζεται. Άλλο ένα θέμα που καπως μου φάνηκε ήταν ότι παρουσίασε την γυναίκα ως την ενσάρκωση του κακού και τον άνδρα ως τον σωτήρα, βέβαια ίσως αντέγραφε the common story αλλά θα προτιμούσα να μην ήταν τόσο απόλυτα διαχωρισμενο στα φύλα η ιδέα του καλού και του κακού. Ίσως έχω επηρεαστεί από το political correctness
Το οποίο θα αντικατασταθεί από το Bad Guy, το οποιο θα αντικατασταθεί από το 3-Iron, το οποιο θα αντικατασταθεί από το Dollsτο οποίο αντικαταστάθηκε απο το oldboy.
Άσχετο. Το oldboy έχει δυο πολύ πιο αρρωστημένα prequel...
Αν ο σκηνοθέτης ήθελε αυτό, τότε να μην χρησιμοποιούσε κάτι που έχει προηγηθεί της ταινίας του, την οποία βασιζει σε αυτό για να έχει και μεγάλες εισπράξεις (γι αυτό και μεταφέρονται στο κινηματογράφο βιβλία ή συγγραφείς που έχουν πολυδιαβαστεί...). Οι σκηνοθέτες που χρησιμοποιούν βιβλία θέλουν αυτό ακριβώς, να προσελκύσουν το αναγνωστικό κοινό (που συνήθως είναι πολύ μεγάλο) και όχι μόνο.
Όσον αφορά την αλλοίωση που έγραψα εννοω την αλλοίωση του ίδιου του βιβλίου (εποχή, πρόσωπα, ακόμα και ολόκληρα γεγονότα) οταν μεταφέρεται στο κινηματογράφο και όχι την αλλοίωση της κρίσης μου γι αυτό. Ενα κλασικό παράδειγμα είναι η μεταφορά των "μεγάλων προσδοκιών" του Ντίκενς... ότι χειρότερο έχω δει σε μεταφορά βιβλίου!
Υγ. Πάνω απο το κεφάλι μου στο κρεβάτι δεν κρεμώ ποτέ καδρα γιατί είναι το πρώτο πράγμα που θα πέσει στο κεφάλι μου σε έναν σεισμό
Το dolls ταινιαρα! Οπως και το 3-iron. Το Bad Guy, δεν μου λέει κατιΤο οποίο θα αντικατασταθεί από το Bad Guy, το οποιο θα αντικατασταθεί από το 3-Iron, το οποιο θα αντικατασταθεί από το Dolls
Θυμαμαι ενα prequel κι ενα sequel, τα Sympathy for Mr Vengeance και ...Lady Vengeance. Το πρωτο ήτανν σκληρό, ακόμη και για μενα.
Για τα πρώτα δύο, εμενα δεν με πολυαπασχολει συνηθως, όταν ξερω εκ των προτερων οτι θα δω διασκευασμενο εργο.
Σωστο μεν, οι σεισμοι δεν γινονται μόνο βραδυ βεβαια.Υγ. Πάνω απο το κεφάλι μου στο κρεβάτι δεν κρεμώ ποτέ καδρα γιατί είναι το πρώτο πράγμα που θα πέσει στο κεφάλι μου σε έναν σεισμό
Ναι, σίγουρα. Εγώ όμως περνώ αρκετές ώρες, κατα τη διάρκεια της μέρας μερικές φορές, διαβάζοντας στο κρεβάτι.
Βασικα με εχεις μπερδεψει ή εγω θυμαμαι αλλιως την ταινια. Θυμαμαι σε μια φουτουριστικη κοινωνια δύο κόσμων αντιθετων και ανισων, τους εργατες να δουλευουν μηχανικά και επαναλαμβανομενα (κατι σαν τους Μοντερνους καιρους, αλλα με ολη τη θλιψη και την κοπωση της βαριας εργασίας) και εναν κοσμο ευνοημενο και προνομιουχο που χρωστα την ευημερια του στους εργάτες, την πρωταγωνιστρια να εμπνεει τους εργάτες να ξεσηκωθουν και εναν εφευρετη να κατασκευαζει ενα ρομποτ κατ εικονα και ομοιωση της, ωστε να την χρησιμοποιησει προκειμενου να διασπασει τους εργατες. Δηλαδη, να κανει τον προβοκάροτα. Ειρηνη, δεν θυμαμαι. Περισσότερο, ενα σχολιο οτι η ανοργανωτη επανασταση δεν ειναι αποτελεσματικη συνηθως
Εγω παλι θυμαμαι να τα καταφερνουν μαζι, αλλα δεν ειμαι σιγουρη
Μια χαρά τα θυμάσαι. Εγώ το είδα ως σχόλιο γενικά στην επανάσταση οτι δεν ειναι η λύση και στο τέλος ο γιος του πλούσιου μεσολαβεί ανάμεσα στις δύο κοινωνικες ταξεις προσφέροντας μια αναίμακτη συμφιλίωση, έτσι απλά μετά την αθλιότητα που έδειξε της εργατικής τάξης, με μια χειραψία λύνονται όλα.
Ναι η γυναίκα τους έδινε ελπίδα που περιλάμβανε την προσμονή του mediator. Εκείνος ήταν το κλειδί. Προσωπικά θα προτιμούσα ένα plot twist σε αυτό. Όσον αφορά την προβολή της γυναίκας ως αντικειμένου προβοκάτσιας είναι ένα παλιό μοτίβο που μπορει τότε να ήταν και σχόλιο επάνω σε εκείνη την πεποίθηση, αλλά κάπως με ενόχλησε, ισως επειδή το βλέπω με τα μάτια του σήμερα. Τι να πω, έτσι ερμήνευσα την ταινία και στάθηκα αρνητικα στα παραπάνω. Αυτά ήθελαν να δουν τα ομματα μου
Κάτι τελευταίο, μου άρεσε η διπλή φύση που εδωσε στην πρωταγωνιστρια, της αγνής και της ανηθικης.Νομιζω οτι η Αγια Πορνη (οχι κατ αναγκη κυριολεκτικα οι λεξεις) ειναι ενα αρχετυπικο συμβολο που απαντα χιλιαδες χρονια σε δεκαδες πολιτισμους και για μενα ενας ευρυτερος συμβολισμος της σημασιας και της σπουδαιοτητητας της γυναικείας φυσης. Ομως, με τα ευτράπελα της πολιτικης ορθοτητας, φοβαται κανεις και να μιλησει, μην και κατηγορηθει για διαφορα. Τα γνωστα.
Ωραια κουβέντα θα ηταν αυτη, μεταξυ τυρου κι αχλαδίου
Ωραια κουβέντα θα ηταν αυτη, μεταξυ τυρου κι αχλαδίου
Ούτε καν!
Απορώ πως το λες αυτό με τόση σιγουριά.
Δεν νομίζω ολόκληρος Κιούμπρικ να είχε ανάγκη την διαφήμιση ή την προβολή μέσω ενός μέτριου συγγραφέα (βλ Λάμψη), ούτε ο τεράστιος Κλιντ Ίστγουντ να είχε ανάγκη να προβληθεί μέσω Ντένις Λιχέιν. Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα.
Κοντολογίς, η ταινία και το βιβλίο είναι δύο διαφορετικές δημιουργίες. Ένας σκηνοθέτης που μεταφέρει βιβλίο στην οθόνη δεν απευθύνεται σε βιβλιόφιλους αλλά σε ανθρώπους που αγαπάν τον κινηματογράφο, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν διαβάσει ούτε μια σελίδα στη ζωή τους.
Ένα αριστουργηματικό βιβλίο μπορεί να μεταφερθεί κακήν κακώς στη μεγάλη οθόνη και vice versa. Το αποτέλεσμα και η δουλειά πίσω από μια ταινία πιστώνονται στον σκηνοθέτη κι όχι στον συγγραφέα του βιβλίου που βασίστηκε μέρος του σεναρίου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Μια τριλογία που έσπασε τα ταμεία κι όπως αποδείχθηκε ούτε το 5% που ενθουσιάστηκε με την ταινία δεν είχε διαβάσει το βιβλίο. Και μάλιστα οι περισσότεροι που το είχαν διαβάσει απογοητεύτηκαν κιόλας διότι περίμεναν μια πιστή ρέπλικα.
Να σου πω και προσωπικές απόψεις;
Θα σου πω!
Τον Κινγκ τον θεωρώ μέτριο συγγραφέα και μακριά από τα προσωπικά μου γούστα, αλλά την Λάμψη του Κιούμπρικ, την Νεκρή Ζώνη του Κρόνενμπεργκ και την Κάρι του Ντε Πάλμα τα θεωρώ αριστουργήματα. Τα βιβλία μέτρια, και η Λάμψη βαρετό μέχρι ναρκοληψίας.
Τις ταινίες του Χαρι Πότερ τις απόλαυσα όλες χωρίς να έχω διαβάσει ούτε μια σελίδα από το βιβλίο.
Η έρημος των Ταρτάρων του Μπουτζάτι είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Στην μεγάλη οθόνη μεταφέρθηκε από τον
Valerio Zurlini. Ταινία και βιβλίο δεν είχαν καμία σχέση (πέραν της κεντρικής ιδέας) κι όμως αγάπησα εξίσου και την ταινία.
Τέλος, παγκοσμίως το αναγνωστικό κοινό δεν είναι μεγάλο και είναι σαφώς μικρότερο από το κοινό που αγαπάει την 7η τέχνη.
Last edited:
Γενικα, συμφωνω με ολη την ανάρτηση και τις αναφορες σου, παραπάνω σχολιασα σχεδον τα ιδια γαι την Λαμψη..
εδω,δε, εχουμε απόλυτη ταυτιση.
Last edited:
Απο όλα όσα έγραψες, αυτό είναι το μοναδικό που συμφωνώ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μου λένε πόσο χάλια συγγραφέας είναι ο Κινγκ (στον οποίο δεν αναφέρθηκα καθόλου στο συγκεκριμένο θέμα) και εγώ σίγουρα δεν είμαι δικηγόρος του. Ούτε φυσικά θα απολογηθώ για τις αρεσκίες μου.
Έγραψα ότι το κοινό μιας ταινίας που βασίζεται σε βιβλίο είναι σίγουρα το αναγνωστικό κοινό του βιβλίου (και η μοναδική "σιγουριά" μου γι αυτό είναι οι δικές μου προτιμήσεις και αντιδρασεις σε αυτό το θέμα και τίποτα περισσότερο) και όχι μόνο. Παρεπιμπτοντως ο Ντίκενς (στον οποίο αναφέρθηκα) έχει τεράστιο αναγνωστικό κοινό παγκοσμίως.
Και οι σκηνοθέτες δεν είναι αθώες περιστερες που ξυπνάνε μία μέρα και λένε "ας κάνω ταινία σήμερα το τάδε ή το δείνα βιβλίο, έτσι για να κάνω μια αγαθοεργια". Όλο και κάτι βρίσκουν σε ένα βιβλίο για να βασιστούν σε αυτό και να φτιάξουν μία ταινία!
Η οποια αναφορα έγινε στον Κινγκ δεν ειχε σκοπό να εστιασει στα αναγνωστικά γούστα του καθενος ούτε να πεισει (ή το αντίθετο) για τη συγγραφική του δεινότητα. Ήταν ενα παράδειγμα του πώς για καποιους η ταινία ήταν καλυτερη του βιβλίου, με βαση τα κριτήρια, την οπτική και τα γούστα του και ταυτόχρονα ενισχύει την αποψη οτι μιλάμε για δυο διαφορετικές δημιουργίες. Ειτε αρεσει το μεν είτε το δε, ή ακομη κι αμφότερα, ειναι προφανως (και, κοινοτοπία αλερτ Now!!) γούστα, για τα οποία αλίμονο, δεν θα απολογηθει κανεις και σε κανέναν. Ο δικός μου ηλιθιος μπορεί να ειναι ο δικός σου έξυπνος (οι κτητικές αντωνυμίες μπηκαν για να εξυπηρετησουν την κουβέντα) και πάει λέγοντας.
Το κοινό μιας ταινίας που βασιζεται σε ενα βιβλίο δεν ειναι σε καμία περιπτωση το αναγνωστικο κοινό του (και όχι μονο), έτσι απόλυτα όπως το θετεις, κρινοντας εξ ιδιων. Τα κριτηρια ειναι δεκαδες χιλιαδες για να δει ή να μην δει κάποιος μια ταινια, απο το καστ, τον σκηνοθετη, τον σκηνογράφο, την εποχή, το στόρι και πάει λέγοντας. Λες για τον Ντικενς και το πολυπληθές αναγνωστικό του κοινό και τον παιρνω ως παραδειγμα για να σου πω το εξης, κρινοντας τώρα εγώ εξ ιδιων: Θεωρώ απιθανο να παρακολουθουσα για παραδειγμα τον Ντέιβιντ Κοπερφηλντ, απλως και μονο επειδη μου αρεσει ο Ντικενς, αν την ταινια του ειχε σκηνοθετησει ο μετριότατος Αδαμάντιος Κατιφές ή αν τον ρόλο ενσάρκωνε ο επίσης μετριότατος Τζουζεπινο ΝτεΛαΚρουα, γιατι δεν με αφορά ως δημιουργία per se, γιατι τα κριτήριά μου στον κινηματογράφο ειναι, συγκεκριμένα μεν, διαφορετικης φύσεως δε, γιατι δεν μου αρεσει ο ΚΑτιφές, τελος πάντων, κι απορώ τι του βρισκουν όλοι.
A propos, πολύς κοσμος αμφιβάλλω αν ειχε κατα νου οτι βλέπει μια διασκευασμενη ιστορία κι όχι ενα πρωτότυπο σενάριο, παρακολουθώντας τον Δαιμονισμένο Αγγελο ή το Mermaids, για παραδειγμα.
Τελος, προφανως και κατι μπορεί να θελγει εναν σκηνοθετη για να κανει ταινία το βαμμενα κοκκινα αυγά, για παράδειγμα. Κι εκει μπορει να ειναι χιλιάδες οι λόγοι. Το αν θα γινει εισπρακτική επιτυχία, νομίζω, ειναι αν όχι αδυνατο, μάλλον δύσκολο να το γνωρίζει εκ των προτέρων. Δηλαδή οι (ελληνες) μεταφραστες που κοπτονται να μεταφράσουν ένα βιβλίο, εχουν κατα νου οτι θα το διαβασει η Ελλη Μ και ο ΜιΛαμπρος κι ο Νικολας ή ο Κριτων και το Κεχριμπαρι κι αυτοι θα το πουν σε πέντεδέκα ακομη και θα ανεβει ο αριθμός των αντιτύπων στα εικοσι και θα γίνει πάταγος και μετά θα πάρπυν ενα κρατικο βραβείο μετάφρασης που σιγά τ' αυγά (αναφορα και συνδεση στην υποτιθεμενη ταινια της πρώτης αράδας). Κι επιπλεον, εφόσον μιλάμε για διαφορετικές δημιουργίες -και είναι, όχι βέβαια μονο εξαιτίας των διαφορετικών δημιουργων ή του διαφορετικου είδους- στο δικο μου το κεφάλι ειναι πληρως αυτονομημένα γιατι θα κρινω με διαφορετικό τρόπο τον λόγο απο την κινουμενη εικονα
Τελος, αν καποιος βγαινει ακόμη πιο κερδισμένος απο την κινηματογραφική μεταφορά και επιτυχία ενος βιβλιου, κερδισμένος σε όρους οικονομικους, προφανως ειναι ο συγγραφέας και οι κληρονόμοι αυτου.
Το κοινό μιας ταινίας που βασιζεται σε ενα βιβλίο δεν ειναι σε καμία περιπτωση το αναγνωστικο κοινό του (και όχι μονο), έτσι απόλυτα όπως το θετεις, κρινοντας εξ ιδιων. Τα κριτηρια ειναι δεκαδες χιλιαδες για να δει ή να μην δει κάποιος μια ταινια, απο το καστ, τον σκηνοθετη, τον σκηνογράφο, την εποχή, το στόρι και πάει λέγοντας. Λες για τον Ντικενς και το πολυπληθές αναγνωστικό του κοινό και τον παιρνω ως παραδειγμα για να σου πω το εξης, κρινοντας τώρα εγώ εξ ιδιων: Θεωρώ απιθανο να παρακολουθουσα για παραδειγμα τον Ντέιβιντ Κοπερφηλντ, απλως και μονο επειδη μου αρεσει ο Ντικενς, αν την ταινια του ειχε σκηνοθετησει ο μετριότατος Αδαμάντιος Κατιφές ή αν τον ρόλο ενσάρκωνε ο επίσης μετριότατος Τζουζεπινο ΝτεΛαΚρουα, γιατι δεν με αφορά ως δημιουργία per se, γιατι τα κριτήριά μου στον κινηματογράφο ειναι, συγκεκριμένα μεν, διαφορετικης φύσεως δε, γιατι δεν μου αρεσει ο ΚΑτιφές, τελος πάντων, κι απορώ τι του βρισκουν όλοι.
Αν περιμενα, δηλαδη, απο τα δικα μου κριτηρια να κρινουν ή να αποφασιζουν βασει αυτων κι αλλοι, θα επρεπε να φοραν αποσμητικο ολοι, να μην τρωνε σκορδο στο χωρο εργασιας τους, να αποφευγουν τα βαρια αρωματα, σε χωρο μς πολυκοσμια, να τρώνε με ευχαρίστηση οστρακοειδη. Καθενας με τον Μπόνο του.
A propos, πολύς κοσμος αμφιβάλλω αν ειχε κατα νου οτι βλέπει μια διασκευασμενη ιστορία κι όχι ενα πρωτότυπο σενάριο, παρακολουθώντας τον Δαιμονισμένο Αγγελο ή το Mermaids, για παραδειγμα.
Τελος, προφανως και κατι μπορεί να θελγει εναν σκηνοθετη για να κανει ταινία το βαμμενα κοκκινα αυγά, για παράδειγμα. Κι εκει μπορει να ειναι χιλιάδες οι λόγοι. Το αν θα γινει εισπρακτική επιτυχία, νομίζω, ειναι αν όχι αδυνατο, μάλλον δύσκολο να το γνωρίζει εκ των προτέρων. Δηλαδή οι (ελληνες) μεταφραστες που κοπτονται να μεταφράσουν ένα βιβλίο, εχουν κατα νου οτι θα το διαβασει η Ελλη Μ και ο ΜιΛαμπρος κι ο Νικολας ή ο Κριτων και το Κεχριμπαρι κι αυτοι θα το πουν σε πέντεδέκα ακομη και θα ανεβει ο αριθμός των αντιτύπων στα εικοσι και θα γίνει πάταγος και μετά θα πάρπυν ενα κρατικο βραβείο μετάφρασης που σιγά τ' αυγά (αναφορα και συνδεση στην υποτιθεμενη ταινια της πρώτης αράδας). Κι επιπλεον, εφόσον μιλάμε για διαφορετικές δημιουργίες -και είναι, όχι βέβαια μονο εξαιτίας των διαφορετικών δημιουργων ή του διαφορετικου είδους- στο δικο μου το κεφάλι ειναι πληρως αυτονομημένα γιατι θα κρινω με διαφορετικό τρόπο τον λόγο απο την κινουμενη εικονα
Τελος, αν καποιος βγαινει ακόμη πιο κερδισμένος απο την κινηματογραφική μεταφορά και επιτυχία ενος βιβλιου, κερδισμένος σε όρους οικονομικους, προφανως ειναι ο συγγραφέας και οι κληρονόμοι αυτου.
Last edited:
Προς επιρρωση αυτου:
ο Σκορσεζε πχ γυρισε τον τελευταίο πειρασμο γιατι ο Καζαντζακης ειναι ενα παγκοσμιο αναγνωστικο φαινομενο, ντικενσιανων διαστασεων;!;! Μαλλον οχι.
Και κατ' αντιδιαστολη με αυτο:
και για να εχουμε ενα μετρο συγκρισης με τα δικα μας εδω...
ο Σκορσεζε πχ γυρισε τον τελευταίο πειρασμο γιατι ο Καζαντζακης ειναι ενα παγκοσμιο αναγνωστικο φαινομενο, ντικενσιανων διαστασεων;!;! Μαλλον οχι.
Πολύ ενδιαφέρον ακούγεται και είναι ένα θέμα που ποτέ δεν κατάλαβα, δηλαδή πώς μπορεί να υπάρχει σπουδαιότητα σε ένα τέτοιο σύμβολο. Θα το ψάξω επ' ευκαιρίας ίσως το κατανοήσω. Τώρα μου έρχονται στο μυαλό διάφορες γυναικείες φιγούρες στην τέχνη (κινηματογράφο ειδικά)
Ναι βεβαίως, αλλά και τα κριτήρια για να χρησιμοποιηθεί ένα βιβλίο για να γίνει μία ταινία είναι πολλά...
...όπως καλη ώρα το παράδειγμα που αναφέρεις, για ένα βιβλίο που λογοκρίθηκε πέρα απο τα σύνορα της Ελλάδας και αφορίστηκε ακόμα και απο την Καθολική εκκλησια. Και ο Σκορσέζε σίγουρα δεν είναι βλακας! Αν μη τι άλλο το θέμα του βιβλίου είναι άκρως πιασάρικο πόσο μάλλον όταν έχει αφοριστεί το βιβλίο
Last edited:
Ισχύει για μερικούς σκηνοθέτες φαντάζομαι. Π.χ. Ο σκηνοθέτης των ταινιών Χάρι Ποττερ αποκλείεται να μην είχε στο μυαλό του ότι θα έχει μεγάλο κέρδος. Από την άλλη υπάρχουν σκηνοθέτες που μεταφέρουν βιβλία στον κινηματογράφο για συναισθηματικους λόγους αδιαφορώντας για το κέρδος (έδωσε η Έλλη ένα πολύ καλό παραδειγμα). Δεν νομίζω ωστόσο ότι στοχεύουν στο αναγνωστικό κοινό, επειδή ως γνώστες της υπόθεσης και η εξοικείωση τους με το βιβλίο τους καθιστά δύσκολο κοινό και αυστηρούς κριτές. Εγώ αν ήμουν σκηνοθέτης θα ήταν το τελευταίο κοινό που θα ήθελα να προσελκυσω. Μάλλον θα στοχευα στο ευρύ κοινό.
Πάντως με εκπλήσετε που θεωρείτε ότι τα βιβλία και κατ επέκταση οι συγγραφείς τους δεν ασκούν τόσο μεγάλη επιρροή στην έβδομη τέχνη.