Ο Μάτεσις, πάντως, είναι πολύ καλός μεταφραστής. Έχω διαβάσει δύο μεταφράσεις του: τον «Άμλετ» και τις «Πρόσχαρες κυρίες τού Γουίνδσορ» (του Σαίξπηρ αμφότερα). Και οι δύο ήταν πολύ καλές. Ειδικά το δεύτερο έργο πιστεύω θα μου ήταν αδιάφορο σ' άλλη μετάφραση, καθώς είναι κωμωδία με πολλά λογοπαίγνια κι άλλα γλωσσικά παιχνίδια, κ' εκεί χρειάζεται ένας μεταφραστής με πολύ γερά ελληνικά μα και με χιούμορ. Ε, ο Μάτεσις τάχει και τα δύο. Δικά του γραφτά, βέβαια, δεν έχω διαβάσει.
Αυτό, επίσης, που κάνει με τη χρήση τής καθαρεύουσας σ' ορισμένα σημεία το βρίσκω πολύ πετυχημένο. Το κάνουν κι άλλοι μεταφραστές, κι όποιος το κάνει στα σωστά σημεία και περίτεχνα δικαιώνεται - ιδίως αν είναι με κωμωδία (το έργο που συζητάτε δεν το ξέρω). Δείτε π.χ. «Ζωρζ Νταντέν» τού Μολιέρου σε μτφρ Ανδρέα Στάικου ή «Σκηνές Μποέμικης ζωής» τού Ερρίκου Μυρζέ σε μτφρ Κ.Θ. Παπαλεξάνδρου. Ειδικά στο δεύτερο, τα σημεία όπου οι χαρακτήρες μιλούν στην καθαρεύουσα είναι σπαρταριστά. Δεν ξέρω αν στο πρωτότυπο υπάρχει μια αντίστοιχη διαφορά τής γλώσσας -άρα ο μεταφραστής «οδηγείται» απ' αυτό- ή αν είναι μόνο προσωπική επιλογή, αλλ' όπως και νάχει, είναι απολαυστικό.
Μεταλλαγμένη, πιστεύω ότι πρέπει να δείξεις εμπιστοσύνη στον Μάτεσι, γιατί απ' ό,τι έχω καταλάβει δουλεύει πάντα με μεγάλη ευσυνειδησία και δεν αυθαιρετεί - αν κάνει κάτι είν' αιτιολογημένο. Όσο για το δεύτερο που λες («ο αυτός»), ομολογώ ότι κ' εμένα με ξενίζει και με παραξενεύει λιγάκι, μα και πάλι υποθέτω ότι κάποιος λόγος θα υπάρχει. Είν' αρκετά «τρανταχτό» το συγκεκριμένο για νάναι αναίτιο.