Κεντρικά Πλαίσιο Αθήνα ή: Θα κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό ώστε να καθυστερήσουμε την παραγγελία σας
Η καθημερινότητα του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου έχει τις δικές τις πονεμένες ιστορίες εξυπηρέτησης.
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου, αποφασίζω να παραγγείλω τηλεφωνικά καινούργιο σταθερό υπολογιστή. Παίρνω τηλέφωνο στα Public, μου λένε πως θα με καλέσουν από Δευτέρα, αλλά λέω «γιατί να περιμένω» οπότε παίρνω (ο αθώος) τηλέφωνο στο Πλαίσιο. Ένας εξυπηρετικός υπάλληλος με βοηθάει επιτόπου και κάνουμε μια καλή σύνθεση γύρω στα 1500 €. Βάζω έξι δόσεις στην πιστωτική, παίρνω κι έναν κωδικό να παρακολουθώ την παραγγελία (πικρό γέλιο του μετέπειτα). Η παραγγελία λέει θα παραδοθεί μέχρι τις 3 Μαρτίου! Υποθέτει κανείς πως θα την στείλουν με γαϊδουράκια. Όμως ο κύβος ερίφθη, οπότε... περιμένω.
Στις 18 του μηνός με καλεί το Πλαίσιο και μου εξηγεί πως από την παραγγελία μου στείλανε μόνο την κάμερα, την οθόνη και το χαμπάκι usb διότι δεν βρίσκανε ένα από τα κομμάτια της σύνθεσης. Το οποίο όμως στο μεταξύ το βρήκανε! (Ξέρω, δεν βγαίνει ιδιαίτερο νόημα). Οπότε οριστικοποιήσανε μόνο το ποσό για τα συγκεκριμένα 3 προϊόντα και θα πρέπει να κάνω εκ νέου πληρωμή για τα υπόλοιπα τα οποία τελικώς έχουνε παρότι νομίζανε πως δεν έχουν.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, δεν μπορώ να προβώ σε νέα πληρωμή πριν βεβαιωθώ πως από την άλλη πράγματι κρατήθηκε μόνο ένα μέρος. Οπότε τηλέφωνα στην τράπεζα, στο Πλαίσιο, over and over again, που λένε και στο χωριό μου.
Την επόμενη μέρα, 19 του μηνός, με αρκετά τηλέφωνα και πάλι, και έναν βαθύ εκνευρισμό για την παντελώς άσκοπη περιπέτεια, προβαίνω (εκ νέου) σε πληρωμή με πιστωτική ώστε να μου στείλουν τον υπολογιστή επιτέλους. Στο μεταξύ, θέλω να προσθέσω ένα πατάκι για ποντίκι και εκεί σκέφτομαι πως δεν μου έχουν βάλει ένα δωράκι, τόσο μεγάλη παραγγελία. Το ζητώ και όντως μου προσθέτουν ένα ποντίκι γύρω στα 30€ κι ένα πατάκι.
Στο μεταξύ, λαμβάνω τα τρία πραγματάκια. Στήνω την ωραία οθόνη άσκοπα μόνη της και περιμένω να έρθει ο υπολογιστής.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, ένας υπάλληλος πήρε την ανόητη απόφαση να ακυρώσει το μεγαλύτερο μέρος της παραγγελίας, αντί να φροντίσει αυτή να ολοκληρωθεί κανονικά.
Πρέπει να ήταν 23 Φεβρουαρίου που η μεταφορική με ενημερώνει για νέο δέμα. Παραλαμβάνω ένα μικρό κουτί και ρωτάω ξανά και ξανά: μα είστε σίγουρος πως είναι μόνο αυτό; Είναι το ποντίκι και το πατάκι. Την ίδια μέρα λαμβάνω τηλέφωνο από το Πλαίσιο που με ρωτάει... αν θέλω να μου στείλουν το υπολογιστή (!) Νιώθω ένα μείγμα εκνευρισμού και απογοήτευσης με την ατόφια ανοησία της εταιρείας. Δηλαδή γιατί πιστεύουν πως τον αγόρασα; Για να στολίζει την αποθήκη τους;
Βεβαιώνω την υπάλληλο πως ναι, το αγόρασα για να μου τον στείλουν και να τον λάβω ώστε να μπορώ να τον χρησιμοποιήσω.
Σήμερα που γράφω είναι 26 Φεβρουαρίου. Δεν έχω λάβει ακόμη υπολογιστή ύστερα από σχεδόν δύο εβδομάδες. Τρέμω πως θα με καλέσουν τηλεφωνικά να με ρωτήσουν αν πράγματι είμαι σίγουρος πως θέλω να μου στείλουν τον υπολογιστή.
Βέβαια, στην ουσία οι άνθρωποι ξέρουν πως δεν τα καταφέρνουν. Αλλιώς δεν θα έβαζαν ημερομηνία παράδοσης στα βάθη του χρόνου.
Το πρόβλημα είναι, βέβαια, τα κεντρικά του Πλαίσιο, στην Αθήνα. Πολύ κακή οργάνωση και τεράστια ασυνεννοησία ανάμεσα στους υπαλλήλους.
Κατά τ’ άλλα δεν πήρα από το Public για να μην καθυστερήσω.
Α, και περιττό να πω πως η "παρακολούθηση παραγγελίας" είναι παντελώς άχρηστη. Είναι ο ίδιος κωδικός με την ίδια άσχετη ημερομηνία (θα λάβετε μέχρι 3 Μαρτίου), χωρίς να διαφοροποιεί τα διάφορα κομμάτια που στέλνουν στο άσχετο κάθε τόσο. Οπότε, στην πραγματικότητα, δεν έχεις καμιά εικόνα για το τί βρίσκεται πού και θα φτάσει πότε.
Τα γράφω εδώ για να τα εκτονώσω από μέσα μου. Όποιος πιστός, ας προσέλθει.
Η καθημερινότητα του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου έχει τις δικές τις πονεμένες ιστορίες εξυπηρέτησης.
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου, αποφασίζω να παραγγείλω τηλεφωνικά καινούργιο σταθερό υπολογιστή. Παίρνω τηλέφωνο στα Public, μου λένε πως θα με καλέσουν από Δευτέρα, αλλά λέω «γιατί να περιμένω» οπότε παίρνω (ο αθώος) τηλέφωνο στο Πλαίσιο. Ένας εξυπηρετικός υπάλληλος με βοηθάει επιτόπου και κάνουμε μια καλή σύνθεση γύρω στα 1500 €. Βάζω έξι δόσεις στην πιστωτική, παίρνω κι έναν κωδικό να παρακολουθώ την παραγγελία (πικρό γέλιο του μετέπειτα). Η παραγγελία λέει θα παραδοθεί μέχρι τις 3 Μαρτίου! Υποθέτει κανείς πως θα την στείλουν με γαϊδουράκια. Όμως ο κύβος ερίφθη, οπότε... περιμένω.
Στις 18 του μηνός με καλεί το Πλαίσιο και μου εξηγεί πως από την παραγγελία μου στείλανε μόνο την κάμερα, την οθόνη και το χαμπάκι usb διότι δεν βρίσκανε ένα από τα κομμάτια της σύνθεσης. Το οποίο όμως στο μεταξύ το βρήκανε! (Ξέρω, δεν βγαίνει ιδιαίτερο νόημα). Οπότε οριστικοποιήσανε μόνο το ποσό για τα συγκεκριμένα 3 προϊόντα και θα πρέπει να κάνω εκ νέου πληρωμή για τα υπόλοιπα τα οποία τελικώς έχουνε παρότι νομίζανε πως δεν έχουν.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, δεν μπορώ να προβώ σε νέα πληρωμή πριν βεβαιωθώ πως από την άλλη πράγματι κρατήθηκε μόνο ένα μέρος. Οπότε τηλέφωνα στην τράπεζα, στο Πλαίσιο, over and over again, που λένε και στο χωριό μου.
Την επόμενη μέρα, 19 του μηνός, με αρκετά τηλέφωνα και πάλι, και έναν βαθύ εκνευρισμό για την παντελώς άσκοπη περιπέτεια, προβαίνω (εκ νέου) σε πληρωμή με πιστωτική ώστε να μου στείλουν τον υπολογιστή επιτέλους. Στο μεταξύ, θέλω να προσθέσω ένα πατάκι για ποντίκι και εκεί σκέφτομαι πως δεν μου έχουν βάλει ένα δωράκι, τόσο μεγάλη παραγγελία. Το ζητώ και όντως μου προσθέτουν ένα ποντίκι γύρω στα 30€ κι ένα πατάκι.
Στο μεταξύ, λαμβάνω τα τρία πραγματάκια. Στήνω την ωραία οθόνη άσκοπα μόνη της και περιμένω να έρθει ο υπολογιστής.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, ένας υπάλληλος πήρε την ανόητη απόφαση να ακυρώσει το μεγαλύτερο μέρος της παραγγελίας, αντί να φροντίσει αυτή να ολοκληρωθεί κανονικά.
Πρέπει να ήταν 23 Φεβρουαρίου που η μεταφορική με ενημερώνει για νέο δέμα. Παραλαμβάνω ένα μικρό κουτί και ρωτάω ξανά και ξανά: μα είστε σίγουρος πως είναι μόνο αυτό; Είναι το ποντίκι και το πατάκι. Την ίδια μέρα λαμβάνω τηλέφωνο από το Πλαίσιο που με ρωτάει... αν θέλω να μου στείλουν το υπολογιστή (!) Νιώθω ένα μείγμα εκνευρισμού και απογοήτευσης με την ατόφια ανοησία της εταιρείας. Δηλαδή γιατί πιστεύουν πως τον αγόρασα; Για να στολίζει την αποθήκη τους;
Βεβαιώνω την υπάλληλο πως ναι, το αγόρασα για να μου τον στείλουν και να τον λάβω ώστε να μπορώ να τον χρησιμοποιήσω.
Σήμερα που γράφω είναι 26 Φεβρουαρίου. Δεν έχω λάβει ακόμη υπολογιστή ύστερα από σχεδόν δύο εβδομάδες. Τρέμω πως θα με καλέσουν τηλεφωνικά να με ρωτήσουν αν πράγματι είμαι σίγουρος πως θέλω να μου στείλουν τον υπολογιστή.
Βέβαια, στην ουσία οι άνθρωποι ξέρουν πως δεν τα καταφέρνουν. Αλλιώς δεν θα έβαζαν ημερομηνία παράδοσης στα βάθη του χρόνου.
Το πρόβλημα είναι, βέβαια, τα κεντρικά του Πλαίσιο, στην Αθήνα. Πολύ κακή οργάνωση και τεράστια ασυνεννοησία ανάμεσα στους υπαλλήλους.
Κατά τ’ άλλα δεν πήρα από το Public για να μην καθυστερήσω.

Α, και περιττό να πω πως η "παρακολούθηση παραγγελίας" είναι παντελώς άχρηστη. Είναι ο ίδιος κωδικός με την ίδια άσχετη ημερομηνία (θα λάβετε μέχρι 3 Μαρτίου), χωρίς να διαφοροποιεί τα διάφορα κομμάτια που στέλνουν στο άσχετο κάθε τόσο. Οπότε, στην πραγματικότητα, δεν έχεις καμιά εικόνα για το τί βρίσκεται πού και θα φτάσει πότε.
Τα γράφω εδώ για να τα εκτονώσω από μέσα μου. Όποιος πιστός, ας προσέλθει.
Last edited: