Όμορφο το κείμενο του Ελύτη. Το είχα κι αυτό υπόψη μου και η αλήθεια είναι πως μου αρέσει. 
Όμως είναι ένα κείμενο ρομαντικό, φιλοσοφικό και γραμμένο αποκλειστικά με βάση την προσωπική αισθητική του Ελύτη όπου μας λέει αν του λείψουν αυτουνού πράγματα πώς θα του φανεί και μας μιλάει για πράγματα που του προκαλούν αυτουνού ταραχή κι αναστάτωση. Μα λέει για τις δικές του προσωπικές προκαταλήψεις διότι, βέβαια, το να βλέπεις την φύση στο αλφάβητο είναι μια όμορφη προέκταση στο μεταφυσικό και στην ποίηση.
Με λίγο χιούμορ, αυτό που κατά κύριο λόγο λέει ο Ελύτης εδώ, είναι το εξής: επειδή εγώ είμαι άνθρωπος του λόγου και έχω πάθος με τις λέξεις και τα γράμματα κι αναστατώνομαι αν δε τα δω αυτά όπως τα ξέρω, ας συνεχίσουμε σαν έθνος να χρησιμοποιούμε το πολυτονικό, όσο βασανιστικό και περιττό κι αν είναι αυτό.
Επίσης, νομίζω πως δεν είναι πραγματικό αυτό που λέει εδώ: " Απὸ τὸ ἕνα μέρος τοῦ φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς του καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τοῦ ροκανίσαμε τὴν ἴδια του τὴν ὑπόσταση". Η μάνα μου κι η γενιά της μεγάλωναν αγράμματοι κι αμόρφωτοι μέσ' στα χωράφια. Εκείνη την "καλή" εποχή του πολυτονικού όχι απλά από περισπωμένες και δασείες μεταφυσικής αισθητικής δεν ήξεραν, αλλά μήτε τα απλά χρήσιμα γράμματα. Σταματούσαν σε κάποια τάξη του Δημοτικού. Και αντί για τα γυαλισμένα Ελληνικά ο καθένας μιλούσε το ιδίωμά του (τα "χωριάτικα"). Το βέβαιο είναι, πως εγώ, στο ταξίδι στην γλώσσα και την μόρφωση, δίχως το πολυτονικό, πήγα πολύ πιο πέρα από την μάνα μου.
Κάποιες φορές προσπάθησα να φανταστώ εάν θα ήταν καλύτερη η κοινωνία μας αν αντί για αυτούς τους άχρηστους πολιτικούς αφήναμε να μας οδηγήσουν οι τόσο αγαπημένοι ποιητές. Αλλά τελικά μου φαίνεται πως μήτε να οδηγήσουμε στον δρόμο δεν θα μπορούσαμε γιατί το φανάρι θα λειτουργούσε όχι βάσει μιας απλής λογικής αλλά βάσει μιας μεταφυσικής αντίληψης.
Όμως είναι ένα κείμενο ρομαντικό, φιλοσοφικό και γραμμένο αποκλειστικά με βάση την προσωπική αισθητική του Ελύτη όπου μας λέει αν του λείψουν αυτουνού πράγματα πώς θα του φανεί και μας μιλάει για πράγματα που του προκαλούν αυτουνού ταραχή κι αναστάτωση. Μα λέει για τις δικές του προσωπικές προκαταλήψεις διότι, βέβαια, το να βλέπεις την φύση στο αλφάβητο είναι μια όμορφη προέκταση στο μεταφυσικό και στην ποίηση.Με λίγο χιούμορ, αυτό που κατά κύριο λόγο λέει ο Ελύτης εδώ, είναι το εξής: επειδή εγώ είμαι άνθρωπος του λόγου και έχω πάθος με τις λέξεις και τα γράμματα κι αναστατώνομαι αν δε τα δω αυτά όπως τα ξέρω, ας συνεχίσουμε σαν έθνος να χρησιμοποιούμε το πολυτονικό, όσο βασανιστικό και περιττό κι αν είναι αυτό.
Επίσης, νομίζω πως δεν είναι πραγματικό αυτό που λέει εδώ: " Απὸ τὸ ἕνα μέρος τοῦ φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς του καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τοῦ ροκανίσαμε τὴν ἴδια του τὴν ὑπόσταση". Η μάνα μου κι η γενιά της μεγάλωναν αγράμματοι κι αμόρφωτοι μέσ' στα χωράφια. Εκείνη την "καλή" εποχή του πολυτονικού όχι απλά από περισπωμένες και δασείες μεταφυσικής αισθητικής δεν ήξεραν, αλλά μήτε τα απλά χρήσιμα γράμματα. Σταματούσαν σε κάποια τάξη του Δημοτικού. Και αντί για τα γυαλισμένα Ελληνικά ο καθένας μιλούσε το ιδίωμά του (τα "χωριάτικα"). Το βέβαιο είναι, πως εγώ, στο ταξίδι στην γλώσσα και την μόρφωση, δίχως το πολυτονικό, πήγα πολύ πιο πέρα από την μάνα μου.
Κάποιες φορές προσπάθησα να φανταστώ εάν θα ήταν καλύτερη η κοινωνία μας αν αντί για αυτούς τους άχρηστους πολιτικούς αφήναμε να μας οδηγήσουν οι τόσο αγαπημένοι ποιητές. Αλλά τελικά μου φαίνεται πως μήτε να οδηγήσουμε στον δρόμο δεν θα μπορούσαμε γιατί το φανάρι θα λειτουργούσε όχι βάσει μιας απλής λογικής αλλά βάσει μιας μεταφυσικής αντίληψης.
))