Άσχετο και όλως τυχαίως, πήρα πριν λίγο μόλις (γιατί κάποιος με κέρασε έναν καφέ και είπα να ξοδέψω τα χρήματα που εξοικονόμησα, γιατί ήταν προγραμματισμένο να ξοδευτούν άρα κρίμα απ΄τον θεό να μείνουν στο πορτοφόλι μου) τον κύριο Μι.
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Ξαναδιάβασα (και τελείωσα σήμερα) την ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς, βιβλίο που είχα διαβάσει πριν από κάποια χρόνια σε έκδοση ΒΙΠΕΡ και ξανα-αγόρασα από τον Πάπυρο. Δεν το θυμόμουν καθόλου και εξεπλάγην επειδή είναι πολύ ωραίο βιβλίο και συνάμα πικρό, μιας και βλέπεις τον αγώνα ενός ανθρώπου (αλλά και την προσαρμοστικότητά του) να κερδίσει λίγα παραπάνω γραμμάρια ψωμί ή λίγα παραπάνω λεπτά ύπνου μέσα σε ακραίες συνθήκες και μια ατμόσφαιρα αγνού παραλογισμού. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να πάρω και το αρχιπέλαγος γκουλάγκ του Σολζενίτσιν μες στο 2025. Να δούμε αν θα την τηρήσω.
Τις προηγούμενες ημέρες τέλειωσα και το Μπίλι Σάμερς του Κίνγκ.
Τις προηγούμενες ημέρες τέλειωσα και το Μπίλι Σάμερς του Κίνγκ.
Τελείωσα Το νησι της προηγούμενης ημέρας του Έκο. Για τον Έκο οτι και αν πω θα είναι λίγο. Ίσως να μην είμαι και ο πιο αντικειμενικός κριτής του, καθώς ο τρόπος γραφής του με εξιτάρει! Τον θεωρώ έναν απο τους καλύτερους λογοτέχνες που υπήρξαν ποτέ και έναν άνθρωπο που έβλεπε πολύ πιο πέρα απο αυτό που φαίνεται να ισχύει για τους περισσότερους. Τον θαύμασα απο το πρώτο βιβλίο που διάβασα!
Κύριος ήρωας του παραπάνω βιβλίου ένας ναυαγός, ο Ρομπέρτο, που έχει ναυαγήσει όχι σε ένα νησί, όχι σε μία ξένη και άγνωστη χώρα, αλλά σε ένα εγκαταλελειμμένο πλοίο. Αρχικά δεν μπορεί να ξεφύγει απ αυτό γιατί δεν ξέρει να κολυμπάει και ότι διασωστικό μέσο διαθέτει ένα πλοίο εκεί είναι ανύπαρκτο. Αργότερα μαθαίνει κολύμπι αλλά υπάρχουν άλλα εμπόδια πριν τη στεριά που του στερούν την δυνατότητα διάσωσης του.
Παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή να προσπαθεί να ανακαλύψει το σκαρί στο οποίο έχει ξεμείνει και παράλληλα να έχει απέναντι του δύο στεριές που δεν μπορεί να φτάσει και για να διασκεδάσει τη μοναξιά και τους φόβους του γράφει γράμματα σε μία αγαπημένη και σε αυτά εξιστορεί την τωρινή του κατάσταση αλλά και το παρελθόν του.
Ο Έκο μας πηγαίνει στην Ιταλία και Γαλλία του 17ου αι. και πιο συγκεκριμένα στη επαρχία του Μομφεράτο με τον Τριακονταετή πόλεμο, τις συνομωσίες και τις θρησκευτικές ίντριγκες (το καλύτερο μου!) και στα σαλόνια των Παρισίων.
Επίσης πολύ αριστοτεχνικά αναλύει ψυχοσωματικές καταστάσεις που μπορεί να βιώσει ο καθένας σε μία τέτοια κατάσταση. Μέσα από τα "ερωτικά" γράμματα που γράφει ο πρωταγωνιστής μας μιλάει για έναν άπιαστο έρωτα και τον ανύπαρκτο αδερφό του που είχε δημιουργήσει από παιδί, όταν ήθελε να δικαιολογήσει στο μυαλό του γεγονότα και καταστάσεις. Και να που τώρα σαν ναυαγός ξεκινά τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος-ημερολογίου και κάνει κεντρικό του ήρωα τον κακό αδερφό του ή τον κακό εαυτό του...
Υπήρξαν κανα δυο στιγμές κατα την ανάγνωση του βιβλίου που έλεγα "τώρα τι ακριβώς διάβασα, δεν κατάλαβα", αλλά απλά γύριζα σελίδα και συνέχιζα. Είναι κάτι απόλυτα "φυσιολογικό" στα βιβλία του Έκο
Έχω διαβάσει πολύ καλύτερα βιβλία του, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι το συγκεκριμένο βιβλίο με απογοήτευσε. Σε κάποια σημεία με κούρασε και θα προτιμούσα το τελευταίο κεφάλαιο να το έχει παραλείψει. Όπως και να έχει το ευχαριστήθηκα!
Κύριος ήρωας του παραπάνω βιβλίου ένας ναυαγός, ο Ρομπέρτο, που έχει ναυαγήσει όχι σε ένα νησί, όχι σε μία ξένη και άγνωστη χώρα, αλλά σε ένα εγκαταλελειμμένο πλοίο. Αρχικά δεν μπορεί να ξεφύγει απ αυτό γιατί δεν ξέρει να κολυμπάει και ότι διασωστικό μέσο διαθέτει ένα πλοίο εκεί είναι ανύπαρκτο. Αργότερα μαθαίνει κολύμπι αλλά υπάρχουν άλλα εμπόδια πριν τη στεριά που του στερούν την δυνατότητα διάσωσης του.
Παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή να προσπαθεί να ανακαλύψει το σκαρί στο οποίο έχει ξεμείνει και παράλληλα να έχει απέναντι του δύο στεριές που δεν μπορεί να φτάσει και για να διασκεδάσει τη μοναξιά και τους φόβους του γράφει γράμματα σε μία αγαπημένη και σε αυτά εξιστορεί την τωρινή του κατάσταση αλλά και το παρελθόν του.
Ο Έκο μας πηγαίνει στην Ιταλία και Γαλλία του 17ου αι. και πιο συγκεκριμένα στη επαρχία του Μομφεράτο με τον Τριακονταετή πόλεμο, τις συνομωσίες και τις θρησκευτικές ίντριγκες (το καλύτερο μου!) και στα σαλόνια των Παρισίων.
Επίσης πολύ αριστοτεχνικά αναλύει ψυχοσωματικές καταστάσεις που μπορεί να βιώσει ο καθένας σε μία τέτοια κατάσταση. Μέσα από τα "ερωτικά" γράμματα που γράφει ο πρωταγωνιστής μας μιλάει για έναν άπιαστο έρωτα και τον ανύπαρκτο αδερφό του που είχε δημιουργήσει από παιδί, όταν ήθελε να δικαιολογήσει στο μυαλό του γεγονότα και καταστάσεις. Και να που τώρα σαν ναυαγός ξεκινά τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος-ημερολογίου και κάνει κεντρικό του ήρωα τον κακό αδερφό του ή τον κακό εαυτό του...
Υπήρξαν κανα δυο στιγμές κατα την ανάγνωση του βιβλίου που έλεγα "τώρα τι ακριβώς διάβασα, δεν κατάλαβα", αλλά απλά γύριζα σελίδα και συνέχιζα. Είναι κάτι απόλυτα "φυσιολογικό" στα βιβλία του Έκο
Έχω διαβάσει πολύ καλύτερα βιβλία του, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι το συγκεκριμένο βιβλίο με απογοήτευσε. Σε κάποια σημεία με κούρασε και θα προτιμούσα το τελευταίο κεφάλαιο να το έχει παραλείψει. Όπως και να έχει το ευχαριστήθηκα!
Από τους πιο βαρετούς που έχω διαβάσει ο Έκο - άριστος γνώστης του αντικειμένου του κ του βγάζουμε το καπέλο γι' αυτό, αλλά μία καλλιτεχνική πρόταση δεν έχει γράψει ο άνθρωπος.
Και επειδή θα έλθει η ερώτηση τι εστί καλλιτεχνική πρόταση, μία καλλιτεχνική πρόταση είναι μία αισθητικά απολαυστική πρόταση, ανεξάρτητα από το αν ανταποκρίνεται ή όχι στην αλήθεια.
Και επειδή θα έλθει η ερώτηση τι εστί καλλιτεχνική πρόταση, μία καλλιτεχνική πρόταση είναι μία αισθητικά απολαυστική πρόταση, ανεξάρτητα από το αν ανταποκρίνεται ή όχι στην αλήθεια.
Το Νησί της Επόμενης ημέρας μου φάνηκε πολύ βαρετό κι εμένα. Ομοίως και το Μπαουντολίνο δεν μου πολυάρεσε. Όμως το Εκκρεμές του Φουκώ είναι αγαπημένο και το έχω διαβάσει δύο φορές. Όταν ήμουν πιτσιρικάς (φοιτητής) μου άρεσε κι ένα βιβλίο του για την Σημειολογία. Το Όνομα του Ρόδου μόνο σε ταινία.
Απο τις λίγες ταινίες που είχα διαβάσει το βιβλίο και είδα τη ταινία με συμπάθεια. Είναι συμπαθέστατος ο Σον ΚόνεριΤο Όνομα του Ρόδου μόνο σε ταινία.
Το Εκκρεμές καλό ήταν, ίσως επειδή ο ίδιος νόμιζε πως έκανε μυθοπλασία, ενώ στην πραγματικότητα έκανε δημοσιογραφικό ρεπορτάζ
Έλλη Μ
Συντονιστής
κατα τη γνώμη μου, δεν εκανε καθολου αυτο. Ακυρωνεις ετσι μια καλοστημενη, σχεδον αστυνομοκατασκοπευτικη ιστορια.
Το εκκρεμες μιλάει σχεδον για τα παντα. Για τη γνωση, τη λαγνειοσυνωμοσιολογια, τη δυναμη to spread a word around, τον ερωτα, τις προσωπικές ματαιωσεις, την αλαζονια, τη δυναμική μιας καλης ιστορίας και πώς μπορει αυτή, αν την χειριστεις καταλληλα και τη διαδωσεις αναλογα, να αποτελεσει μια εν δυναμει αληθεια, τη λαγνεια και το παθος, τα ψυχ ερεισματα απο την παιδικη ηλικια (ο μπελμπο πχ μοιαζει καταγωγικα πολύ στον εκο, αν εχεις διαβασει και τη Λοαννα, θα κανεις τις συγκρισεις), τη φιλία, τη ζηλεια, την ελλειψη κοινου νου, την ταση της ανθρωπινης φυσης προς τις προληψεις (Why People Believe Weird Things?) την αναγκη να πιστεψει κανεις σε κατι περα απο τη λογική, την ειρωνεια ως τροπο αντιμετωπισης της ζωής, τις νευρωσεις, τη θρησκεία and so on.
Κι ειναι ενα παρα πολυ αστειο βιβλίο, παρωδει σχεδον τα παντα.
Η υπερβολική σοφία οπως και η παντελης αγνοια, οδηγουν στην αρνηση. Αυτο θα ηταν ενα πιθανο υπο-μοτο του βιβλιου
Last edited:
Συμμερίζομαι την άποψη της @Έλλη Μ Και για μένα είναι μια καλοστημένη ιστορία αναπόφευκτα διανθισμένη από τις πολλές γνώσεις και ενδιαφέρονται του Έκο.
Η Λοάνα μου είχε αρέσει αλλά.. Σαν ιστορία βασίζεται στην νοσταλγία. Ανακαλεί όλες αυτές τις αναμνήσεις που μπορεί να έχει κάποιος Ιταλός στην ηλικία του Έκο, από όλα αυτά που ήταν γύρω του όταν μεγάλωνε. Από αυτήν την άποψη θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα μια μεταγραφή αντί για μια μετάφραση. Δηλ. ένα αντίστοιχο νέο βιβλίο για την ελληνική πραγματικότητα (το Μινιόν, την Μεθυσμένη Πολιτεία κτλ.) Λέμε τώρα... ( Αν και σήμερα με την ΤΝ τα αδύνατα αρχίζουν να μοιάζουν... δυνατά)
Η Λοάνα μου είχε αρέσει αλλά.. Σαν ιστορία βασίζεται στην νοσταλγία. Ανακαλεί όλες αυτές τις αναμνήσεις που μπορεί να έχει κάποιος Ιταλός στην ηλικία του Έκο, από όλα αυτά που ήταν γύρω του όταν μεγάλωνε. Από αυτήν την άποψη θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα μια μεταγραφή αντί για μια μετάφραση. Δηλ. ένα αντίστοιχο νέο βιβλίο για την ελληνική πραγματικότητα (το Μινιόν, την Μεθυσμένη Πολιτεία κτλ.) Λέμε τώρα...
( Αν και σήμερα με την ΤΝ τα αδύνατα αρχίζουν να μοιάζουν... δυνατά)
Έλλη Μ
Συντονιστής
@Φαροφύλακας κι εγω με τη σειρά μου, συμμεριζομαι εις ολοκληρο την άποψή σου για τη Λοαννα, ηταν απο τα λογοτεχνικα βιβλια του εκο που μου ειχαν αρεσει, όμως το ειδικο στοιχειο με τις αναμνησεις του απο το Πεδεμόντιο (), ηταν πολύ εξω απο τα νερά μου κι εγινε αρκετα κουραστικο. Παραμενει ομως απο τις καλες του προσπάθειες σε αντιθεση με το Φυλλο Μηδεν που πρεπει να ειναι η χειρότερη. Με διαφορα.
), ηταν πολύ εξω απο τα νερά μου κι εγινε αρκετα κουραστικο. Παραμενει ομως απο τις καλες του προσπάθειες σε αντιθεση με το Φυλλο Μηδεν που πρεπει να ειναι η χειρότερη. Με διαφορα.Δήλωση αποποίησης - το διάβασα παλιά, δεν θυμάμαι παρά τη γενική αίσθηση.
Μία και ανέφερες την ειρωνεία πάντως, ένα ακόμη βασικό πρόβλημα του Έκο είναι ότι δεν μπορεί να τη χρησιμοποιήσει - και οκ, αυτό δεν φαίνεται στο Εκκρεμές επειδή αυτό είναι τουλάχιστον αστείο, στο Κοιμητήριο που επαναλαμβάνει τη συνταγή γίνεται εντελώς κουραστικός. Αν είχε τουλάχιστον μία ικανότητα ειρωνείας (δεν ζητάμε να κατέχει την τέχνη της ειρωνείας στον βαθμό που την κατέχει ο Τόμας Μαν πχ που είναι μάστορας) τεσπά μπορεί και να του "επιτρεπόταν" να επαναλαμβάνεται.
Τεσπά, ζήτημα γούστου, απλώς δεν θα γίνει ποτέ κλασικός (που οκ, το κτλβνω δεν είναι αυτό το θέμα της συζήτησης).
Τον βρίσκω βαρετό - το να θίγει πολλά θέματα σε ένα βιβλίο δεν μου λέει κάτι, ίσα ίσα από τη στιγμή που τον βρίσκω βαρετό τον θεωρώ κουραστικό.
Έχουμε φτάσει στο σημείο, πιστεύω, που οι flat earthers είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες από τους οπαδούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τους ακούω με περισσότερη ευχαρίστηση από τους ακαδημαϊκούς. (Γι' αυτό και το Εκκρεμές υποθέτω μου ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, μιλούσε από τη μεριά ενός flat earther - κ γι' αυτό έκανε ρεπορτάζ και όχι τέχνη).
Επίσης σημειώνω ως ενδιαφέρουσα την παρατήρησή σου πως "παρωδεί σχεδόν τα πάντα".
Μία και ανέφερες την ειρωνεία πάντως, ένα ακόμη βασικό πρόβλημα του Έκο είναι ότι δεν μπορεί να τη χρησιμοποιήσει - και οκ, αυτό δεν φαίνεται στο Εκκρεμές επειδή αυτό είναι τουλάχιστον αστείο, στο Κοιμητήριο που επαναλαμβάνει τη συνταγή γίνεται εντελώς κουραστικός. Αν είχε τουλάχιστον μία ικανότητα ειρωνείας (δεν ζητάμε να κατέχει την τέχνη της ειρωνείας στον βαθμό που την κατέχει ο Τόμας Μαν πχ που είναι μάστορας) τεσπά μπορεί και να του "επιτρεπόταν" να επαναλαμβάνεται.
Τεσπά, ζήτημα γούστου, απλώς δεν θα γίνει ποτέ κλασικός (που οκ, το κτλβνω δεν είναι αυτό το θέμα της συζήτησης).
Τον βρίσκω βαρετό - το να θίγει πολλά θέματα σε ένα βιβλίο δεν μου λέει κάτι, ίσα ίσα από τη στιγμή που τον βρίσκω βαρετό τον θεωρώ κουραστικό.
Έχουμε φτάσει στο σημείο, πιστεύω, που οι flat earthers είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες από τους οπαδούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τους ακούω με περισσότερη ευχαρίστηση από τους ακαδημαϊκούς. (Γι' αυτό και το Εκκρεμές υποθέτω μου ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, μιλούσε από τη μεριά ενός flat earther - κ γι' αυτό έκανε ρεπορτάζ και όχι τέχνη).
Επίσης σημειώνω ως ενδιαφέρουσα την παρατήρησή σου πως "παρωδεί σχεδόν τα πάντα".
* Καλό θα ήταν να γίνει ένας Λογοτεχνικός Κανόνας πάντως ως post. Αν και είναι μεγάλη συζήτηση, ειδικά τα κριτήρια με τα οποία θα μπορούσε κάποιος συγγραφέας να ενταχθεί σε αυτόν.
(Υπάρχει βέβαια ένα πρότυπο, η εισαγωγή του δύσμοιρου εκείνου κριτικού που ο Καπετάνιος τους έβαλε να σκίζουν στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών. Όλο λανθασμένες προσεγγίσεις αυτή η ταινία... κ σημάδεψε μία γενιά...)
(Υπάρχει βέβαια ένα πρότυπο, η εισαγωγή του δύσμοιρου εκείνου κριτικού που ο Καπετάνιος τους έβαλε να σκίζουν στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών. Όλο λανθασμένες προσεγγίσεις αυτή η ταινία... κ σημάδεψε μία γενιά...)
Έλλη Μ
Συντονιστής
"Δεν καταλαβαινω ούτε με μία λέξη από όσα λες αλλά θα υπερασπίζομαι, και με τίμημα τη ζωή μου* ακομη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες τα όσα πρεσβεύεις."
*μελοδραματικη, ως συνηθως
Να κάνω εγώ την ελεύθερη μετάφραση;
Τελείωσα σήμερα τον κηπουρό και τον θάνατο, το ολοκαίνουργιο βιβλίο του Γκοσποντίνοφ.
Είναι αρκετά ιδιαίτερο -αναφέρεται στο θάνατο του πατέρα του. Και είναι και αρκετά προσωπικό. Και όμορφο. Μερικές ιστορίες με τον πατέρα, μερικές σκέψεις, ουσιαστικά τίποτε ουσιαστικό, συγκλονιστικό, υψηλό, κάποια σοφία ή φιλοσοφία περί θανάτου. Αλλά έχει μια ευγένεια και μια γλυκύτητα, πολύ αδιόρατες αμφότερες, που μετατρέπουν το βιβλίο σε ένα πολύτιμο πραγματάκι, για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, αλλά ξέρω πως υπάρχει.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα τα κρυμμένα όνειρα στον Χαν ελ Χαλίλι του Μαχφούζ.
Δεν μου άρεσε. Είναι αδύνατον, βέβαια, να αρνηθώ ότι ο Μαχφούζ είναι μεγάλος μάστορας και καταδύεται πολύ βαθιά στη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων του. Αλλά κάτι δεν μου'κάτσε καλά με δαύτο για κάποιον λόγο
Είναι αρκετά ιδιαίτερο -αναφέρεται στο θάνατο του πατέρα του. Και είναι και αρκετά προσωπικό. Και όμορφο. Μερικές ιστορίες με τον πατέρα, μερικές σκέψεις, ουσιαστικά τίποτε ουσιαστικό, συγκλονιστικό, υψηλό, κάποια σοφία ή φιλοσοφία περί θανάτου. Αλλά έχει μια ευγένεια και μια γλυκύτητα, πολύ αδιόρατες αμφότερες, που μετατρέπουν το βιβλίο σε ένα πολύτιμο πραγματάκι, για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, αλλά ξέρω πως υπάρχει.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα τα κρυμμένα όνειρα στον Χαν ελ Χαλίλι του Μαχφούζ.
Δεν μου άρεσε. Είναι αδύνατον, βέβαια, να αρνηθώ ότι ο Μαχφούζ είναι μεγάλος μάστορας και καταδύεται πολύ βαθιά στη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων του. Αλλά κάτι δεν μου'κάτσε καλά με δαύτο για κάποιον λόγο
Τελείωσα το Έγκλημα στον Νείλο . Είναι φοβερό πως καταφέρνει η Κρίστι να σε κάνει να θεωρείς τους πάντες ένοχους, να θολώνει συνέχεια τα νερά και να μην μπορείς να εστιάσεις σε έναν ή έστω σε λίγους για να βρεις τον δολοφόνο.... μέχρι βέβαια να φτάσεις στις τελευταίες σελίδες και να στο αποκαλύψει... Ήταν απολαυστικό!
Τελείωσα σήμερα τα πέντε βιβλία του Μπρόουνελ για τους ινδιάνους της Β. και Ν. Αμερικής.
Σε γενικές γραμμές είναι αρκετά ενδιαφέρον σύγγραμμα. Παρωχημένο βέβαια, αλλά ενδιαφέρον. Φυσικά γίνεται βαρετό όταν αναφέρεται σε μάχες και αψιμαχίες που έλαβαν χώρα σε ποταμάκια και ραχούλες του Μισισιπή, δίνει πάντως μια αρκετά κατατοπιστική εικόνα της κατάστασης.
Προφανώς και είναι διαποτισμένο από ιδεοληψίες του 19ου αι. σχετικά με την ανωτερότητα των φωτισμένων ευρωπαϊκών εθνών και την καθυστέρηση των αγρίων της αμερικανικής ηπείρου, με τις βάρβαρες συνήθειες και την υπανάπτυκτη θρησκευτικότητα. Εκείνο όμως που κάνει εντύπωση, και είναι συγχρόνως ενοχλητικό, είναι οι μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους άγγλους και τους ισπανούς. Οι πρώτοι ήταν ξεκάθαρα άποικοι, οι δεύτεροι κατακτητές. Ειδικά στο πρώτο και στο τελευταίο βιβλίο, όπου αναφέρεται στους Αζτέκους και τους Ίνκας αντίστοιχα, διαπιστώνει κανείς πόσο σιχαμεροί ήταν οι κονκισταδόρες, σε σύγκριση με τους άγγλους αποίκους που -παραδόξως- υπήρξαν πιο ήπιοι και πολύ πιο διαλλακτικοί απέναντι στους ιθαγενείς των σημερινών ΗΠΑ.
Σε γενικές γραμμές είναι αρκετά ενδιαφέρον σύγγραμμα. Παρωχημένο βέβαια, αλλά ενδιαφέρον. Φυσικά γίνεται βαρετό όταν αναφέρεται σε μάχες και αψιμαχίες που έλαβαν χώρα σε ποταμάκια και ραχούλες του Μισισιπή, δίνει πάντως μια αρκετά κατατοπιστική εικόνα της κατάστασης.
Προφανώς και είναι διαποτισμένο από ιδεοληψίες του 19ου αι. σχετικά με την ανωτερότητα των φωτισμένων ευρωπαϊκών εθνών και την καθυστέρηση των αγρίων της αμερικανικής ηπείρου, με τις βάρβαρες συνήθειες και την υπανάπτυκτη θρησκευτικότητα. Εκείνο όμως που κάνει εντύπωση, και είναι συγχρόνως ενοχλητικό, είναι οι μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους άγγλους και τους ισπανούς. Οι πρώτοι ήταν ξεκάθαρα άποικοι, οι δεύτεροι κατακτητές. Ειδικά στο πρώτο και στο τελευταίο βιβλίο, όπου αναφέρεται στους Αζτέκους και τους Ίνκας αντίστοιχα, διαπιστώνει κανείς πόσο σιχαμεροί ήταν οι κονκισταδόρες, σε σύγκριση με τους άγγλους αποίκους που -παραδόξως- υπήρξαν πιο ήπιοι και πολύ πιο διαλλακτικοί απέναντι στους ιθαγενείς των σημερινών ΗΠΑ.
ΔΕΝ τελείωσα σήμερα το μυθιστόρημα της πεντάρας του Μπρέχτ.
Βασικά, υπάρχει στο τραπέζι του σαλονιού μου μια στοίβα με βιβλία που θέλω να ξαναδιαβάσω, ανάμεσα σ'αυτά και το συγκεκριμένο, το οποίο είχα διαβάσει πριν καμιά 15-ετία (αν όχι παραπάνω) και είχα λατρέψει. Αυτή τη φορά το βαρέθηκα, δεν το θυμόμουν τόσο αναλυτικό. Προφανώς δεν χωράει αμφιβιλία ότι ο Μπρέχτ κεντάει: οι χαρακτήρες του είναι τόσο ζωντανοί και τόσο απίθανοι τύποι και οι καταστάσεις που περιγράφει τόσο μαεστρικά κωμικοτραγικές, που σου φαίνεται πως παρακολουθείς ένα δράμα να εκτυλίσσεται επί σκηνής και γελάς με την κατάντια της ανθρώπινης φύσης.
Νομίζω δεν ήταν το κατάλληλο timing αυτή την εποχή να το ξαναπιάσω
Βασικά, υπάρχει στο τραπέζι του σαλονιού μου μια στοίβα με βιβλία που θέλω να ξαναδιαβάσω, ανάμεσα σ'αυτά και το συγκεκριμένο, το οποίο είχα διαβάσει πριν καμιά 15-ετία (αν όχι παραπάνω) και είχα λατρέψει. Αυτή τη φορά το βαρέθηκα, δεν το θυμόμουν τόσο αναλυτικό. Προφανώς δεν χωράει αμφιβιλία ότι ο Μπρέχτ κεντάει: οι χαρακτήρες του είναι τόσο ζωντανοί και τόσο απίθανοι τύποι και οι καταστάσεις που περιγράφει τόσο μαεστρικά κωμικοτραγικές, που σου φαίνεται πως παρακολουθείς ένα δράμα να εκτυλίσσεται επί σκηνής και γελάς με την κατάντια της ανθρώπινης φύσης.
Νομίζω δεν ήταν το κατάλληλο timing αυτή την εποχή να το ξαναπιάσω