Τελείωσα χθες τα ημερολογιακά τετράδια του Νιζίνσκυ.
Ποιος είναι ο Βάσλαβ Νιζίνσκυ: διάσημος χορευτής των αρχών του 20ου αι. με τα Ρωσσικά Μπαλέτα. Μουσική για τα μπαλέτα του έγραψαν ο Στραβίνσκυ και ο Ντεμπυσσύ. Πόζαρε για τον Κλίμτ, τον Κοκτώ, τον Ροντέν. Ήταν φίλος με τον Τσάπλιν και τον Ράβελ.
Όχι τυχαία προσωπικότητα...
Τα ημερολογιακά τετράδια είναι τα πράγματα που έγραψε ο Νιζίνσκυ σε 4 τετράδια, σε διάστημα 6 εβδομάδων, το 1919, λίγο πριν καταρρεύσει και αποτρελαθεί, σε ηλικία 29 ετών. Η σύζυγός του είχε εκδόσει, αρχικά, μια "λογοκριμένη" και βαριά επιμελημένη έκδοση των τετραδιών. Η παρούσα, είναι η πλήρης, χωρίς περικοπές.
Υπάρχουν δυο θεματάκια:
1) Γενικά, δεν διαβάζεται εύκολα. Στην πραγματικότητα είναι το παραλήρημα (ειδικά στο 3ο και στο 4ο τετράδιοα) ενός ανθρώπου που διαγνώσθηκε με σχιζοφρένεια. Πολύ δύσκολη γραφή, συντομοπερίοδη (sic), γεμάτη αντιφάσεις και παραδοξότητες, είναι αρκετά δύσκολο να την παρακολουθήσεις αν δεν είσαι ειδικευόμενος ψυχίατρος με κλινικό ενδιαφέρον στις περιπτώσεις επιφανών καλλιτεχνών. Επιπλέον, η έκδοση συνοδεύεται από δυο πολύ κατατοπιστικά εισαγωγικά σημειώματα (στην ελληνική και την αγγλική έκδοση), επομένως τα όσα γράφει ο ίδιος ο Νιζίνσκυ στα τετράδιά του, τα'χεις ήδη διαβάσει προηγουμένως.
2) Ο Νιζίνσκυ υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, σπουδαία προσωπικότητα στο χώρο. Το θέμα είναι πόση σημασία έχει αυτό για τον μέσο αναγνώστη. Δηλαδή, παρά το επιφανές του, κατ΄ουσίαν είναι ένας μύθος που δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε (με νύχια και με δόντια ενίοτε) από την οικογένειά του (σύζυγο και δυο κόρες), οι οποίες μόνο κατά τη δεκαετία του '90, όταν βρισκόνταν στο τέλος της ζωής τους, αποφάσισαν να δώσουν προς δημοσίευση τα αυθεντικά τετράδια του πατέρα τους, όπου φαινόταν ξεκάθαρα η ψυχική του κατάρρευση. Υπ΄αυτό το πρίσμα, αυτά τα μυθικά και μαγευτικά που ήξερε κανείς (της ηλικίας μου, ας πούμε
) για το Νιζίνσκυ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, ήταν στην πραγματικότητα κατασκευάσματα και εξιδανικεύσεις, για να περισωθεί η αξιοπρέπεια και ο "μύθος" ενός σπουδαίου χορευτή.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ενδιαφέρον ως βιβλίο και η έκδοση της Άγρας είναι κ α τ α π λ η κ τ ι κ ή.
Αλλά δεν διαβάζεται.
Ποιος είναι ο Βάσλαβ Νιζίνσκυ: διάσημος χορευτής των αρχών του 20ου αι. με τα Ρωσσικά Μπαλέτα. Μουσική για τα μπαλέτα του έγραψαν ο Στραβίνσκυ και ο Ντεμπυσσύ. Πόζαρε για τον Κλίμτ, τον Κοκτώ, τον Ροντέν. Ήταν φίλος με τον Τσάπλιν και τον Ράβελ.
Όχι τυχαία προσωπικότητα...
Τα ημερολογιακά τετράδια είναι τα πράγματα που έγραψε ο Νιζίνσκυ σε 4 τετράδια, σε διάστημα 6 εβδομάδων, το 1919, λίγο πριν καταρρεύσει και αποτρελαθεί, σε ηλικία 29 ετών. Η σύζυγός του είχε εκδόσει, αρχικά, μια "λογοκριμένη" και βαριά επιμελημένη έκδοση των τετραδιών. Η παρούσα, είναι η πλήρης, χωρίς περικοπές.
Υπάρχουν δυο θεματάκια:
1) Γενικά, δεν διαβάζεται εύκολα. Στην πραγματικότητα είναι το παραλήρημα (ειδικά στο 3ο και στο 4ο τετράδιοα) ενός ανθρώπου που διαγνώσθηκε με σχιζοφρένεια. Πολύ δύσκολη γραφή, συντομοπερίοδη (sic), γεμάτη αντιφάσεις και παραδοξότητες, είναι αρκετά δύσκολο να την παρακολουθήσεις αν δεν είσαι ειδικευόμενος ψυχίατρος με κλινικό ενδιαφέρον στις περιπτώσεις επιφανών καλλιτεχνών. Επιπλέον, η έκδοση συνοδεύεται από δυο πολύ κατατοπιστικά εισαγωγικά σημειώματα (στην ελληνική και την αγγλική έκδοση), επομένως τα όσα γράφει ο ίδιος ο Νιζίνσκυ στα τετράδιά του, τα'χεις ήδη διαβάσει προηγουμένως.
2) Ο Νιζίνσκυ υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, σπουδαία προσωπικότητα στο χώρο. Το θέμα είναι πόση σημασία έχει αυτό για τον μέσο αναγνώστη. Δηλαδή, παρά το επιφανές του, κατ΄ουσίαν είναι ένας μύθος που δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε (με νύχια και με δόντια ενίοτε) από την οικογένειά του (σύζυγο και δυο κόρες), οι οποίες μόνο κατά τη δεκαετία του '90, όταν βρισκόνταν στο τέλος της ζωής τους, αποφάσισαν να δώσουν προς δημοσίευση τα αυθεντικά τετράδια του πατέρα τους, όπου φαινόταν ξεκάθαρα η ψυχική του κατάρρευση. Υπ΄αυτό το πρίσμα, αυτά τα μυθικά και μαγευτικά που ήξερε κανείς (της ηλικίας μου, ας πούμε
) για το Νιζίνσκυ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, ήταν στην πραγματικότητα κατασκευάσματα και εξιδανικεύσεις, για να περισωθεί η αξιοπρέπεια και ο "μύθος" ενός σπουδαίου χορευτή.Σε κάθε περίπτωση, είναι ενδιαφέρον ως βιβλίο και η έκδοση της Άγρας είναι κ α τ α π λ η κ τ ι κ ή.
Αλλά δεν διαβάζεται.
