Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Φαροφύλακας]

Απλά, δυστυχώς, υπάρχουν ορισμένοι ηλίθιοι ΜιΛάμπροι που έχουν βάλει στόχο να συμπληρώσουν την εργογραφία και του Τόλκιν και παν΄ και τ΄ αγοράζουν...
Και να σκεφτεί κανείς ότι περιμένω πως και πως για το μπαζάρ της Άγρας το ερχόμενο ΣΚ, όπου σίγουρα θα χρεοκοπήσω.

Αυτό που σημειώνεις εδώ, είναι πολύ αλήθεια, κι ίσως για πολλους από εμάς.

Κάπου μέσα μας έχουμε μάλλον ακόμη απομεινάρια του συλλέκτη και είμαστε επιρρεπείς στο να μπούμε στο τριπάκι να μαζεύουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε. Κάθεται ο κόσμος κι αγοράζει π.χ. πίππες ή βαλσαμωμένα έντομα ή δεν ξέρω 'γω τι, που βγάζει η DeAgostini, για... να τα έχει όλα! Μα, γιατί;

Με βιβλία το είχα πάθει τότε που πρωτοέβγαιναν συλλογές με τις εφημερίδες. Και πιανόμουν να παίρνω βιβλία ωραία, βιβλία που ήδη είχα, και βιβλία που δεν με ενδιέφεραν καθόλου. Τώρα βρίσκονται όλα σε κούτες. Και μάλιστα βιβλία που ύστερα από λίγους μήνες τα έβρισκες για 1 ευρώ στο Μοναστηράκι.

Δίχως να είμαστε απαραίτητα ηλίθιοι, πιανόμαστε σαν ηλίθιοι. Τουλάχιστον, να το συζητάμε για το διορθώνουμε.

 

[Εστελλ]

Εγώ δεν βρίσκω κακό το να συλλέγει κάποιος πράγματα που του δίνουν χαρά ή απλά του αρέσουν. Ίσως ενοχλεί το ότι υπάρχει το κέρδος της άλλης πλευράς. Προσωπικά δεν εχω καμία συλλογή. Πλέον δεν με ενδιαφέρει. Στην εφηβεία μου είχα την τάση να μαζεύω πράγματα που θεωρούσα ωραία. Μου άρεσε να τα βλέπω , δεν είχαν κάποια χρήση, αλλά μου ήταν αρκετό.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Χθες - και μετά από ένα μεγάλο διάστημα αναγνωστικής απραξίας - τελείωσα το Πιρανέζι της Σουζάνας Κλαρκ!
Είμαι ενθουσιασμένος, διότι πρόκειται για μια ιδιοφυή σύλληψη.

Η ιστορία ακολουθεί τον Πιρανέζι, έναν άντρα που ζει σε ένα ατέλειωτο, λαβυρινθώδες σπίτι γεμάτο με αγάλματα, παλίρροιες και θαλάσσια πλάσματα. Ο Πιρανέζι εξερευνά σταδιακά και καταγράφει το Σπίτι, ανακαλύπτοντας ανησυχητικές αλήθειες για την πραγματικότητά και την ίδια του την ταυτότητα.

Ο πρωταγωνιστής δεν είναι ολομόναχος μέσα στο δαιδαλώδες αυτό κατασκεύασμα. Υπάρχει και ένας ακόμα μυστήριος τύπος, ο Άλλος. Η σχέση τους είναι περίπλοκη και γεμάτη μυστικά, καθώς ο Άλλος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το περιβάλλον και να αποκαλύψει πράγματα που ο Πιρανέζι δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα.

Ο Πιρανέζι είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και γοητευτικός χαρακτήρας. Είναι ευγενικός, περίεργος και γεμάτος θαυμασμό για το λαβυρινθώδες Σπίτι με τα άπειρα δωμάτια, τις παλίρροιες και τα αγάλματα. Παρά τη μοναξιά του, έχει μια εσωτερική γαλήνη και αποδοχή της κατάστασής του, αντιμετωπίζοντας τη ζωή με μια παιδική αθωότητα, σε αντίθεση με τον Άλλον που είναι υστερόβουλος, ατομιστής και φαίνεται πως κάθε πράξη του αποσκοπεί σε κάτι άλλο.
Θα έλεγα πως ο Άλλος είναι μια σκοτεινή φιγούρα που συμβάλλει στην ατμόσφαιρα μυστηρίου αλλά και λειτουργεί σαν αντίθετος πόλος του Πιρανέζι.

Εν τέλει, η γραφή της Κλαρκ είναι ποιητική και καθηλωτική, με μια ονειρική ατμόσφαιρα που σε βυθίζει στον παράξενο αυτό κόσμο.
Επίσης το φινάλε έρχεται να δώσει κάποιες απαντήσεις, αλλά όχι σε όλα, ώστε ο αναγνώστης να αναζητήσει τα δικά του "κλειδιά" που ξεκλειδώνουν τα μυστηριώδη δωμάτια του Σπιτιού.

 

[Έλλη Μ]

Νικόλα:

ενα διηγημα του Μπορχες απο το Αλεφ (Το σπιτι του Αστεριου) το οποιο φαινεται να ειναι σχεδον ο σκελετος απο το λαβύρινθο του Πιρανεζι.

 

[Ιαβερης]

@Φαροφύλακας Τι μάστιγα ήταν κι αυτές οι προσφορές ! Οι μοναδικές σειρές που μάζεψα ευλαβικά και χωρίς να μετανιώσω είναι αυτές του Βήματος με τους Γάλλους και τους Ρώσους συγγραφείς και αυτήν του Καζαντζάκη. Όλα τα υπόλοιπα που πήρα πραγματικά κλαίω τα λεφτά μου γιατί με τα ίδια λεφτά ( τα οποία τώρα που το σκέφτομαι ήταν πάρα πολλά ) θα έπαιρνα πολύ λιγότερα όμως θα ήταν βιβλία που θα διάβαζα ή τα οποία θα ήταν σε τίμια έκδοση κι όχι σαν τα χαρτιά υγείας που έδιναν οι εφημερίδες .

 

[Φαροφύλακας]

Τις δύο σειρές που λες (Γάλλοι και Ρώσοι) τις είχα πάρει κι εγώ. Εγώ μετάνιωσα. Κάποια ήδη τα είχα, άρα τί τα ξανάπαιρνα και τα περισσότερα δεν τα διάβασα ποτέ. Τώρα στα κουτιά. Δεν είναι τόσο τα πεταμένα χρήματα, όσο η κουλτούρα, που την βρίσκω λάθος.

 

[Εστελλ]

Αυτό το μήνα διάβασα 2 παραμύθια, κάτι που ήθελα καιρό να κάνω. Το ένα είναι ο Πινόκιο του Κολοντι και το άλλο η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. Διασκέδασα περισσότερο με τον Πινόκιο, την πολιτική και κοινωνική σάτιρα της εποχής του και έμαθα δε κάποια πράγματα για την ιταλική κουλτούρα ή μάλλον τα κατανόησα. Μου άρεσε ιδιαίτερα που ξεκινάει το παραμύθια με το κλασικό μια φορά και έναν καιρό, που σύμφωνα με το σχόλιο του βιβλίου ήταν κάτι σαν inside joke του Κολοντι με τους ομοτεχνες του. Δήλωνε ότι η ιστορία που ακολουθουσε πραγματευεται πραγματικά γεγονότα, περιτυλιγμενα βεβαια στην μυθοπλασία. Αναφορικά με την Αλίκη του Κάρολ περίμενα να μου αρέσει περισσότερο. Θα το απολάμβανα αν δεν είχα τις προσδοκίες που είχα πριν την ανάγνωση. Ωστόσο ήταν ενδιαφέρουσα η ματιά στον δημιουργικό τροπο σκεψης του Καρολ με τις παρωδίες γνωστών ποιημάτων της εποχής του και τις ευρηματικές, άλλοτε ειρωνικες, στοιχομυθίες(;) του. Πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Η φράση "you are old, father William", μου φαίνεται για ανεξήγητο λόγο πολύ αστεία και θα την χρησιμοποιήσω με την πρώτη ευκαιρία.

 

[Εστελλ]

Επίσης το ένα παραμύθι ο Πινόκιο έχει ηθοπλαστικο ύφος ενώ η Αλίκη όχι, στα αγγλικά χαρακτηρίζεται ως nonsense literature ( η Αλίκη).

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα τις ερριμμένες σκιές, ένα σύντομο κείμενο του Gombrich, στην εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση της Άγρας (που πήρα από το παζάρι) για το ρόλο της σκιάς στην τέχνη.

Τελείωσα και το blood του Michael Moorcock: άφθονα, εκλεκτά ψυχότροπα.

 

[Εστελλ]

Τελείωσα τις ερριμμένες σκιές, ένα σύντομο κείμενο του Gombrich

Ένα καλό μικρό βιβλιαράκι σχετικά με την ερμηνεία της τέχνης είναι αυτο το οποίο διάβασα πέρυσι και μάλλον θα το ξαναδιαβάσω.
Αναφορικά με τον Gombrich έχει γράψει πολύ ωραία κείμενα για την τέχνη. Έχω διαβάσει την ιστορία του και το παραπάνω που αναφέρεις φαίνεται πολυ ενδιαφέρον.

 

[Έλλη Μ]

Διαβασα, μετά απο πολλά χρονια, πάλι τον καθρεφτη και το μαχαίρι που επανεκδοθηκε περσι απο τον Ικαρο και το ειχα αγοράσει στην εκθεση. Δεν θα σχολιάσω τα προφανή, για το μέγεθος και το εκτόπισμα του χατζηδάκη, και δεν αναφέρομαι μόνο στην ιδιότητά του ως μουσικο, αλλά την παρουσία του και τις παρεμβάσεις του στον δημόσιο βίο, μεσα απο τα κείμενά του, το περιοδικό Τεταρτο καθώς και τα "σχόλια"στο Τριτο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας. Ενα πλασμα πολύ ανεξάρτητο και αυτόνομο, που χαρη σε αυτή την αυτονομία του, δεν υποχωρουσε σε αυτά που ειχε να πει, δεν εκανε εκπτώσεις στο λόγο του ούτε στις απόψεις του, και δεν τον τρόμαζε τόση λάσπη και βρωμια που εφαγε απο τον τρισάθλιο αυριανισμό (οπως αυτός, οπως ο Τσαρούχης, όπως καθε σπουδαιος ανθρωπος που αξιωθηκε αυτή η χωρα) και τους νεοελληνοσοσιαλιστικους που εξαργύρωναν τους ανύπαρκτους αγωνες τους μεταπολεμικά και μεταπολυεχνειακα. Ο Χατζηδακης, νομίζω, μεχρι το τέλος, εμεινε νέος, γι' αυτό στα περισσοτερα κείμενά του κανει λογο για το χρεος του ανθρωπου να ανθισταται, διακρινει τους τραμπουκους χουλιγκάνους απο οσους υεπερασπίζονται εναν δικαιο σκοπό, την αληθεια και την ομορφιά. Αυτο θεωρει υποχρεωση του ανθρωπου.

Γι' αυτό και μπορεί να συνομιλεί με τους αριστερους και τους δεξιους (της εποχής του) πέρα και πανω απο τις όποιες ταμπέλες θελανε να του κρεμάσουν, του ελιτιστη, δεξιου κλπ κλπ. Ο Χατζηδακης ηταν γνησιως επαναστατική φύση, που αγαπουσε την ομορφιά και τους ανθρωπους και σιχαινόταν τους δουλοπρεπεις υπαλληλισκους της εκαστοτε εξουσιας.

Πολλά απο τα κέιμενά του στο βιβλιο ισως φανουν ξενα σε ανθρωπους που ηταν αγεννητοι τη δεκαετια του 80, σιγουρα η πόλωση δεν εχει την ιδια ενταση, πολλά πράγματα εχουν αλλάξει κι αλλα εχουν μεινει ίδια (οπως για παραδειγμα, οι αστυνομικοι ακομη δολοφονουν μαθητες στα Εξαρχεια), οπως επισης καποια ειναι απαράλλαχτα κι ας εχουν διαφορετική ονομασία και ενδυμασία.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες τα περιστατικά στο εγγύς εξωπραγματικό του Μπλέχερ.
Πρώτη επαφή με τον συγγραφέα, πρώτο βιβλίο της τριλογίας του, πρώτη επαφή και με τις εκδόσεις loggia: όλα θετικά.

Γενικά, βιβλία όπου περιγράφεται η παιδική/εφηβική ηλικία του συγγραφέα, με τις συνακόλουθες περιγραφές των πρώτων σεξουαλικών σκιρτημάτων, δεν μου λένε κάτι. Καθόλου.
Αλλά εδώ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Παρόλο που το βιβλίο εξιστορεί (λιγότερο ή περισσότερο) περιστατικά της παιδικής/προεφηβικής ηλικίας του Μπλέχερ, ο τρόπος που συμβαίνει αυτό είναι καθηλωτικός. Όλα γίνονται σε μια ατμόσφαιρα μίζερου φωτός. Γλώσσα κάποτε λόγια, κάποτε λυρική, κάποτε σκοτεινή (πολύ καλή μετάφραση παρεμπιπτόντως), βλέπουμε έναν εσωτερικό (και εξωτερικό) κόσμο που μοιάζει να ισορροπεί στα όρια της απελπισίας, της απόγνωσης και της παραφροσύνης, αλλά με κάποιο τρόπο παραμένει και εξακολουθεί να υφίσταται.

ο Μπλέχερ μου ειχε αρέσει πολύ, βιβλίο ούτε αισιόδοξο ούτε φωτεινό.

Καθόλου αισιόδοξο, καθόλου φωτεινό, παραδόξως ούτε απαισιόδοξο. Θα έλεγα πολύ εσωτερικό, μια κριτική, θαυμαστά ψύχραιμη, ώριμη και εξόχως αιχμηρή ματιά στη ματαιότητα και την παραδοξότητα της ύπαρξης.

Πολύ, πάρα πολύ καλή λογοτεχνία.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα το hitch-hiker's guide, δώρο συναδέλφισσας με όχι και τόσο ευφάνταστη αφιέρωση, αφιέρωση πάντως (γιατι η πρόθεση μετράει κι ευτυχώς το δώρο ήταν βιβλίο και όχι μπλουζάκι με γυναικεία στήθη, που ήθελε αρχικώς να μου προσφέρει.)

Θα πω ότι δεν μου άρεσε. Βέβαια, για την εποχή του σίγουρα ήταν πρωτοποριακό. Σίγουρα είναι και διασκεδαστικό με έναν monty_python-ικό τρόπο, τυπικά αγγλικό. Απλά, νομίζω με ενοχλεί λιγουλάκι αυτή η αγγλική φλεγματικότητα και η απουσία σκληρής sci-fi γλώσσας. Προφανώς δεν είναι sci-fi per se και προφανώς γκρινιάζω (πάλι). Νομίζω πως γκρινιάζω επειδή θα αναγκαστώ (οποία δυστυχία...) να αγοράσω και τα υπόλοιπα 4 βιβλία της σειράς.

 

[Έλλη Μ]

Θα πω ότι δεν μου άρεσε. Βέβαια, για την εποχή του σίγουρα ήταν πρωτοποριακό. Σίγουρα είναι και διασκεδαστικό με έναν monty_python-ικό τρόπο, τυπικά αγγλικό.

Ειχα διαβασει προ εικοσαετιας τον πρώτο τόμο και δεν μου αρεσε ιδιαιτερα. Η μεταφραση ηταν κακή αλλά και το ίδιο το κείμενο δεν με ενθουσίασε. Ειχα αγορασει όλη τη σειρα και φυσικά δεν την ολοκληρωσα. Θα τολμούσα να πω οτι -πια, και το τονιζω το πια, δηλαδή δεν τονιζεται, απλώς το υπογραμμίζω- ειναι εργο υπερτιμημένο, αλλά θα με πιασει στο στόμα του ενας γνωστός μου απο το χωριο, και ποιος τον ακουει μετα, με τετοια ζεστη.
Από την άλλη, ειχα βρει αφανταστα διασκεδαστικό το Dirk Gently's Holistic Detective Agency, δηλαδή γελουσα ασταμάτητα.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

@Έλλη Μ επειδή τυχαίνει να τον ξέρω τον γνωστό σου από το χωριό (πολύ καλό παιδί) θα δώσω πάσα σε έναν ακόμη συγχωριανό ==> @Φαροφύλακας !!

Θα τολμούσα να πω οτι -πια, και το τονιζω το πια, δηλαδή δεν τονιζεται, απλώς το υπογραμμίζω- ειναι εργο υπερτιμημένο,

 

[ΜιΛάμπρος]

Η μεταφραση ηταν κακή

Δεν νομίζω ότι μεταφράζεται, από την άποψη πως ένα τέτοιο κείμενο με τόσα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και χιούμορ, όχι μόνο χάνει τον χαρακτήρα του, χάνει και την ουσία του.

Το άλλο που γράφεις για τον Dirk Gently κάνω πως δεν το είδα. Αρκετές δικές σου προτάσεις έχω ακόμα αδιάβαστες.

 

[Έλλη Μ]

@Νικόλας Δε Κιντ Νομιζω ημουν εξόχως προσεκτική προς την ευασθησία σου με τη συγκεκριμένη μετοχή, μιας και κατανοω οτι δεν σου αρεσει ιδιαιτερως, όπως δεν μου αρεσει κι εμενα η λέξη σπληνάντερο πχ.
Σε παρακαλω, να αποδέχεσαι τον συνάνθρωπο με τα ελαττώματά σου.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα τις προηγούμενες ημέρες τους ανήσυχους νεκρούς, ένα πάρα πολύ συμπαθητικό βιβλίο γραμμένο από τον Taibo και τον υποδιοικητή Μάρκος. Παρόλο που η ιστορία καθαυτή δεν είναι τίποτα σπουδαίο (από αστυνομικής-ερευνητικής απόψεως), το βιβλίο είναι σχεδόν διαμαντάκι, επειδή παρουσιάζει κάποιες απόψεις της καθημερινότητας και αυτού που στο χωριό μου λέμε mentality των ζαπατίστας, μαζί με αρκετές λεπτομέρειες (που βασίζονται υποθέτω σε πραγματικά γεγονότα). Και μ'αυτό, βρίσκω ότι η λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία έχει κάτι το ναϊφ (ας πούμε, χωρίς να είναι σωστός ο ορισμός), από την άποψη ότι η ζωή των ανθρώπων παρουσιάζεται απλή, κωμική ενίοτε, αλέγκρα, κάτι που με γοητεύει αφάνταστα.

Χθές τελείωσα το εκ του φυσικού του Ζέμπαλντ. Πανέμορφο, γοητευτικότατο μικρό βιβλιαράκι -η πρώτη λογοτεχνική του απόπειρα- που με έριξε ξανά σε μια αναγνωστική εμβύθιση. Είναι πάρα πολύ κρίμα που δεν είναι "κανονικό" βιβλίο, όπως οι δακτύλιοι π.χ.
Τον αγαπώ. Εξαιρετικό.

 

[Μαίρη λου]

Μόλις τελείωσα την ιστορία της χαμένης κόρης, το 4ο και τελευταίο βιβλίο της τετραλογίας της Νάπολης από την Έλενα Φερράντε.
Τα βιβλία της τετραλογίας ήταν το καθένα υπέροχο με τον δικό του τρόπο…
Διάβασα ένα σχόλιο που έλεγε ότι τα βιβλία της Φερράντε δεν τα διαβάζει κανείς αλλά τα ζει και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο…
Ήταν καταπληκτικά αναγνώσματα..!

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα τις ιστορίες της μέρας και της νύχτας του Μωπασάν, που κάποιος από δω μέσα (ποιος άραγε ) είχε προτείνει αναφέρει κι εγώ σαν καλό βλήμα που είμαι πήγα και το πήρα.
Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσαν, δεν μπορώ να πω κι ότι δεν μου άρεσαν. Θα έλεγα πως ήταν κάπως μακάβριες (κάποιες) με ένα φυσιολατρικό περιτύλιγμα.