@Ιαβερης βρήκα τη μετάφραση πολύ καλή, σε σημείο που απόρησα ειλικρινά για το πώς η μεταφράστρια κατόρθωσε να μεταφράσει 992 σελίδες μεγάλου σχήματος. Το ζήτημα ήταν πως ήταν τρομερά παραφορτωμένο με εκφραστικά σχήματα και διαποτισμένο από ηθικές και κοινωνικές αντιλήψεις τόσο περίπλοκες, που καταλήγουν να είναι ακατανόητες στον μέσο αναγνώστη του 21ου αι., καθιστώντας τη δράση και την πλοκή εκπληκτικά κουραστικές.
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Τελείωσα το πρόσωπο και το προσωπείο του Ντιαζ. Πάρα πολύ συμπαθητικό βιβλίο, καλογραμμένο και καλομεταφρασμένο, παρουσιάζει μια Κούβα τελείως διαφορετική απ' αυτήν που παρουσιάζει ο αγαπημένος μου Παδούρα. Η πλοκή του είναι αρκετά έξυπνη, καθώς μέσω πέντε ηθοποιών παρουσιάζει την Κούβα με τα μύρια προβλήματα διαβίωσης, φτώχειας και εξαθλίωσης, σε οξεία αντίθεση με τους χαρακτήρες που υποδύονται οι ηθοποιοί, μετανάστες στις ΗΠΑ και καλοβαλμένοι, που επιστρέφουν για να διαπιστώσουν πόσο δικαιώθηκε -ή απέτυχε- η Επανάσταση.
Τελείωσα σήμερα τους ρεμβασμούς του μοναχικού περιπατητή του Ρουσώ, από την προσεγμένη έκδοση των εκδ. Δώμα.
Να πω την αλήθεια, το περίμενα πιο βαθύ. Και δεν το περίμενα τόσο βαρετό (σε μερικά σημεία). Και με λιγότερη γκρίνι.
Και σαν να μου φαίνεται πως ο Ζαν-Ζακ είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του...
Να πω την αλήθεια, το περίμενα πιο βαθύ. Και δεν το περίμενα τόσο βαρετό (σε μερικά σημεία). Και με λιγότερη γκρίνι.
Και σαν να μου φαίνεται πως ο Ζαν-Ζακ είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του...
Τελείωσα σήμερα τη σημασία των πραγμάτων, μια πολύ ωραία ιστορία που θα μπορούσε να είχε γραφεί ακόμα καλύτερα, ώστε να γίνει πραγματικά συναρπαστική, χωρίς να παύει να είναι ένα πολύ ευχάριστο, ευκολοδιάβαστο βιβλίο.
Θα συμφωνήσω μαζί σου ως προς τον ενθουσιασμό που προκαλεί. Βέβαια, δεν καταλαβαίνω πώς το εννοείς το παράξενο και παλαβό. Εμένα μου είχε φανεί η επιτομή της βαρεμάρας, κ γενικά ότι έχει ένα στήσιμο για να γίνει ταινία. Το παράξενο και παλαβό μάλλον θα το έβαζα ως πλεονέκτημα για ένα βιβλίο.
Αν θυμάμαι καλά, είχε αποκτήσει μία cult διάσταση, αν θυμάμαι πάλι καλά το διαφήμιζαν ιδιαίτερα κ οι συντελεστές του "έντεχνου" διανοουμενισμού των τελών των 90s που είχαν μαζευτεί στο περιοδικό Μετρό, που λειτουργούσε κάπως και ως αντίβαρο στον πολιτισμό του Κωστόπουλου - χωρίς βέβαια να είναι κ τπτ τρομερά βαθύ.
Αν θυμάμαι καλά, είχε αποκτήσει μία cult διάσταση, αν θυμάμαι πάλι καλά το διαφήμιζαν ιδιαίτερα κ οι συντελεστές του "έντεχνου" διανοουμενισμού των τελών των 90s που είχαν μαζευτεί στο περιοδικό Μετρό, που λειτουργούσε κάπως και ως αντίβαρο στον πολιτισμό του Κωστόπουλου - χωρίς βέβαια να είναι κ τπτ τρομερά βαθύ.
Τελείωσα σήμερα τον Μαλόν που πεθαίνει και είναι εντελώς περιττό να αναφέρω πόσο πολύ μου αρέσει ο Μπέκετ. 
Εγώ, πριν από μερικές μέρες, τέλειωσα την αυτοβιογραφία του Μπουνιουέλ, με τίτλο "η τελευταία μου πνοή". Εε, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα σκάσω στα γέλια με αυτοβιογραφία, μάλιστα με αυτοβιογραφία που αρχίζει και τελειώνει σοβαρά και φιλοσοφικά! Εκεί που αναλύει κάτι σοβαρά, σου πετάει ο συγγραφέας στα καλά καθούμενα κάτι άκυρες/σουρεαλιστικές σκηνές και λύνεσαι! Φαντάζομαι θα φαινόταν ακόμη διασκεδαστικότερο και πιο ενδιαφέρον σε αυτούς που έχουν δει τις ταινίες του. Εγώ έχω δει μόνο μια, την ωραία της ημέρας. Με εξέπληξε που είναι σκηνοθετημένο από τον Μπουνιουέλ. Τον είχα ταυτίσει με πιο ακατανόητα πράγματα.
Φυσικά, περιγράφει ενδιαφέρουσες ιστορικές εποχές και καλλιτεχνικές, με τη συνάντησή του με τους σουρεαλιστές και τη θεωρία τους. Ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ο συγγραφέας, αν και μισογύνης, νομίζω, όπως και μη ανεκτικός για τις μειονότητες. Ίσως με έχει επηρεάσει η πολιτική ορθότητα, αλλά τι να πω, αυτή είναι η γνώμη μου.
Με διασκέδασε επίσης που μου θύμησε και κάτι άλλα βιβλία. Μου θύμησε την αυτοβιογραφία του Έρενμπουργκ, λόγω των καλλιτεχνικών συναντήσεων στα καφέ Κλοζερι ντε λιλά και Ροτόντα, τα οποία αναφέρει και ο Έρενμπουργκ, αλλά και την αυτοβιογραφία του Κλάους Μαν, λόγω της εμφάνισης, σε δεύτερο ρόλο, του Ρενέ Κρεβέλ και της αυτοκτονίας του.
Φυσικά, περιγράφει ενδιαφέρουσες ιστορικές εποχές και καλλιτεχνικές, με τη συνάντησή του με τους σουρεαλιστές και τη θεωρία τους. Ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ο συγγραφέας, αν και μισογύνης, νομίζω, όπως και μη ανεκτικός για τις μειονότητες. Ίσως με έχει επηρεάσει η πολιτική ορθότητα, αλλά τι να πω, αυτή είναι η γνώμη μου.
Με διασκέδασε επίσης που μου θύμησε και κάτι άλλα βιβλία. Μου θύμησε την αυτοβιογραφία του Έρενμπουργκ, λόγω των καλλιτεχνικών συναντήσεων στα καφέ Κλοζερι ντε λιλά και Ροτόντα, τα οποία αναφέρει και ο Έρενμπουργκ, αλλά και την αυτοβιογραφία του Κλάους Μαν, λόγω της εμφάνισης, σε δεύτερο ρόλο, του Ρενέ Κρεβέλ και της αυτοκτονίας του.
Λέγοντας πως έσκασες στα γέλια με την αυτοβιογραφία του Μπουνιουέλ, μου έφερες το παρακάτω στο μυαλό.
Ήμουν σε κάποια Δυτικοευρωπαϊκή χώρα και σε ένα πολύ μικρό σινεμά είχαν κάποιο αφιέρωμα στην Ισπανία, οπότε και μπήκαμε 3-4 Έλληνες να δούμε κάποιο παλιό ντοκιμαντέρ για τον Ισπανικό Εμφύλιο όπου την αφήγηση έκανε ο Χέμινγουεϊ. Εντάξει, όλα καλά.
Μόνο που όπως το ντοκιμαντέρ ήταν μάλλον σύντομο σε χρόνο, κολλήσαν από πίσω τον "Ανδαλουσιανό Σκύλο", τον οποίον τότε, απαρχές του '90, δεν είχα υπόψη μου. Ε, και ξεκινάει στην οθόνη όλη αυτή η σουρεαλιστική κουφαμάρα, να μην ξέρω καν τι βλέπω, και με την ξαδέρφη μου να μας πιάσει ένα ακατάσχετο γέλιο που πασχίζαμε να καταπνίξουμε. Μα θυμάται κανείς π.χ. την σκηνή που το ποδήλατο σταματάει, ο άνθρωπος δεν βάζει το πόδι του, και πέφτει στο πλάι; Είναι επίπεδο "Top Secret" (άλλη ταινία που όταν την είδα, παιδί, ήμουν την μισή ώρα κάτω από την καρέκλα, στην κυριολεξία, από τα γέλια).
Το θέμα είναι πως όλοι οι υπόλοιποι θεατές την βλέπαν σοβαροί και αμίλητοι σαν μελετητές έργων τέχνης. Κι όλοι ξέρουμε πως όταν δεν κάνει να γελάσεις και καταπιέζεις το γέλιο σου, τόσο αυτό πολλαπλασιάζεται σε ένταση.
Αδυνατώ να δω πώς αδυνατούν να δουν το χιούμορ, που είναι διάχυτο. (Βέβαια, την σκηνή την έζησα κι από άλλη μεριά, όταν βρέθηκα να παίζω ρεμπέτικα σε μια γκαλερί όπου όταν τελειώναμε κάθε τραγούδι, χτυπούσαν σεμνά παλαμάκια και συνέχιζαν να μας κοιτάν σοβαροί σαν να ήμασταν κάποιο έργο τέχνης, αραδιασμένοι όλοι στις καρέκλες, ακριβώς όπως εκεί στο σινεμά. Είναι η εκεί κουλτούρα, μια κουλτούρα που δεν μου ταιριάζει.)
Όπως και να 'χει, συμφωνώ, ο Μπουνιούελ μπορεί να προκαλέσει εντονότατο γέλιο. (Και το λέω ως κάτι σούπερ θετικό!)
Ήμουν σε κάποια Δυτικοευρωπαϊκή χώρα και σε ένα πολύ μικρό σινεμά είχαν κάποιο αφιέρωμα στην Ισπανία, οπότε και μπήκαμε 3-4 Έλληνες να δούμε κάποιο παλιό ντοκιμαντέρ για τον Ισπανικό Εμφύλιο όπου την αφήγηση έκανε ο Χέμινγουεϊ. Εντάξει, όλα καλά.
Μόνο που όπως το ντοκιμαντέρ ήταν μάλλον σύντομο σε χρόνο, κολλήσαν από πίσω τον "Ανδαλουσιανό Σκύλο", τον οποίον τότε, απαρχές του '90, δεν είχα υπόψη μου. Ε, και ξεκινάει στην οθόνη όλη αυτή η σουρεαλιστική κουφαμάρα, να μην ξέρω καν τι βλέπω, και με την ξαδέρφη μου να μας πιάσει ένα ακατάσχετο γέλιο που πασχίζαμε να καταπνίξουμε. Μα θυμάται κανείς π.χ. την σκηνή που το ποδήλατο σταματάει, ο άνθρωπος δεν βάζει το πόδι του, και πέφτει στο πλάι; Είναι επίπεδο "Top Secret" (άλλη ταινία που όταν την είδα, παιδί, ήμουν την μισή ώρα κάτω από την καρέκλα, στην κυριολεξία, από τα γέλια).
Το θέμα είναι πως όλοι οι υπόλοιποι θεατές την βλέπαν σοβαροί και αμίλητοι σαν μελετητές έργων τέχνης. Κι όλοι ξέρουμε πως όταν δεν κάνει να γελάσεις και καταπιέζεις το γέλιο σου, τόσο αυτό πολλαπλασιάζεται σε ένταση.
Αδυνατώ να δω πώς αδυνατούν να δουν το χιούμορ, που είναι διάχυτο. (Βέβαια, την σκηνή την έζησα κι από άλλη μεριά, όταν βρέθηκα να παίζω ρεμπέτικα σε μια γκαλερί όπου όταν τελειώναμε κάθε τραγούδι, χτυπούσαν σεμνά παλαμάκια και συνέχιζαν να μας κοιτάν σοβαροί σαν να ήμασταν κάποιο έργο τέχνης, αραδιασμένοι όλοι στις καρέκλες, ακριβώς όπως εκεί στο σινεμά. Είναι η εκεί κουλτούρα, μια κουλτούρα που δεν μου ταιριάζει.)
Όπως και να 'χει, συμφωνώ, ο Μπουνιούελ μπορεί να προκαλέσει εντονότατο γέλιο. (Και το λέω ως κάτι σούπερ θετικό!)
Τελείωσα το « το τελευταίο αντίο» του Βασίλη Βασιλικού... στη βιβλιοθήκη μου, συνειδητοποίησα μία στιγμή που μια φίλη ήθελε να δανειστεί κάτι, ότι δεν υπάρχουν βιβλία με θέμα τον έρωτα. Εντάξει, α.φταίει το ότι είμαι θεόξινη β. ότι δεν με πείθουν. Το πόιντ είναι ότι ο κύριος Βασιλικός είναι η εξαίρεση στον κανόνα, και τον προτείνω σε όλους στην λέσχη (λες και δεν είναι πασίγνωστος)!!!
Έλλη Μ
Συντονιστής
Το διάβασα @Χρυσόστομος κι ηταν οντως συγκλονιστικό κειμενο, περισσότερο που, ορμώμενος απο μια πραγματική τραγωδια, ξετυλιγει τι γινεται εκει κατω, απο τον ΒΠΠ σχεδον και μετα. Επειδη ειμαι σε μια ηλικία που θυμαμαι, ως παιδι, και τις επιθεσεις αυτοκτονίας και τις Ιντιφάντες, χωρις προφανως να μπορω να λαβω θεση πανω στο παλαιστινιακοεβραϊκο, με βεβαιότητα μποτώ να πω οτι για καποιον που μεγάλωνε εκει, τότε, βιωνοντας τους Ισραηλινους και το αφανταστα περιπλοκο σχεδιασμο της Ιερουσαλημ αλλά και της ευρυτερης περιοχής, ήταν νομοτελειακο κάποιος να ενταχθει σε οποιοδήποτε παρακλάδι της Φαταχ. Τελεια και παυλα. Δυσκολευτηκα πάρα πολυ να οριοθετησω τους οικισμους και της ζωνες μετακίνησης, πάρα πάρα πολυ, σχεδον δεν καταλαβα. Καταλαβα, όμως, τη δυσκολία προσβασης απο ενα σημειο σε ενα άλλο, τις συνθηκες διαβιωσης και τις διαφορετικής ελευθερίας κινησης καρτών, την απομονωση απο σχολεία, νοσοκομεια και υγειονομία των Αραβων, τις συμφωνίες και τα αλισβερισια παλαιστινιων και ισραηλινων, την αδυναμια των επαναπατρισμένων για επαν-ενταξη κι αφομοιωση καθως και την καχυποψια με την οποια τους υποδεχτηκαν εκει, μιας κι ήταν άλλοι κόσμοι, με κοινο σημειο αναφοράς την καταγωγη και τη θρησκεια (ποιος ειπε, αλλωστε, οτι αυτά ενωνουν; τι πλάνη!).
Τελείωσα το πορτρέτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου, του Τόμας.
Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά για έναν λόγο που δεν μπορώ να εντοπίσω μου άρεσε παααρα πολύ.
Πολύ σπουδαία προσωπικότητα αυτός ο Ντύλαν.
Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά για έναν λόγο που δεν μπορώ να εντοπίσω μου άρεσε παααρα πολύ.
Πολύ σπουδαία προσωπικότητα αυτός ο Ντύλαν.
Τελείωσα σήμερα το φύλλο και το δέντρο του Τόλκιν.
Αν δεν κάνω λάθος, είναι ένα από τα βιβλία που κυκλοφόρησαν στην ελληνική αφού βγήκε ο Άρχοντας στα σινεμά, στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν οι εκδοτικοί το hype με τον Τόλκιν και να βγάλουν κάτι τις (που δεν είναι κακό per se), ανασκαλεύοντας ό,τι σημείωση και μισοτελειωμένο τετράδιο είχε αφήσει ο μακαρίτης ο Τόλκιν.
Ούτε και το βιβλίο είναι κακό. Περιλαμβάνει ένα δοκίμιο του Τόλκιν για τα παραμύθια, μια σύντομη ιστορία και το σχολιασμό του σε ένα αγγλικό ποίημα. Απλά, δυστυχώς, υπάρχουν ορισμένοι ηλίθιοι ΜιΛάμπροι που έχουν βάλει στόχο να συμπληρώσουν την εργογραφία και του Τόλκιν και παν΄ και τ΄ αγοράζουν...
Και να σκεφτεί κανείς ότι περιμένω πως και πως για το μπαζάρ της Άγρας το ερχόμενο ΣΚ, όπου σίγουρα θα χρεοκοπήσω.
Αν δεν κάνω λάθος, είναι ένα από τα βιβλία που κυκλοφόρησαν στην ελληνική αφού βγήκε ο Άρχοντας στα σινεμά, στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν οι εκδοτικοί το hype με τον Τόλκιν και να βγάλουν κάτι τις (που δεν είναι κακό per se), ανασκαλεύοντας ό,τι σημείωση και μισοτελειωμένο τετράδιο είχε αφήσει ο μακαρίτης ο Τόλκιν.
Ούτε και το βιβλίο είναι κακό. Περιλαμβάνει ένα δοκίμιο του Τόλκιν για τα παραμύθια, μια σύντομη ιστορία και το σχολιασμό του σε ένα αγγλικό ποίημα. Απλά, δυστυχώς, υπάρχουν ορισμένοι ηλίθιοι ΜιΛάμπροι που έχουν βάλει στόχο να συμπληρώσουν την εργογραφία και του Τόλκιν και παν΄ και τ΄ αγοράζουν...
Και να σκεφτεί κανείς ότι περιμένω πως και πως για το μπαζάρ της Άγρας το ερχόμενο ΣΚ, όπου σίγουρα θα χρεοκοπήσω.
Αυτό που σημειώνεις εδώ, είναι πολύ αλήθεια, κι ίσως για πολλους από εμάς.
Κάπου μέσα μας έχουμε μάλλον ακόμη απομεινάρια του συλλέκτη και είμαστε επιρρεπείς στο να μπούμε στο τριπάκι να μαζεύουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε. Κάθεται ο κόσμος κι αγοράζει π.χ. πίππες ή βαλσαμωμένα έντομα ή δεν ξέρω 'γω τι, που βγάζει η DeAgostini, για... να τα έχει όλα! Μα, γιατί;
Με βιβλία το είχα πάθει τότε που πρωτοέβγαιναν συλλογές με τις εφημερίδες. Και πιανόμουν να παίρνω βιβλία ωραία, βιβλία που ήδη είχα, και βιβλία που δεν με ενδιέφεραν καθόλου. Τώρα βρίσκονται όλα σε κούτες. Και μάλιστα βιβλία που ύστερα από λίγους μήνες τα έβρισκες για 1 ευρώ στο Μοναστηράκι.
Δίχως να είμαστε απαραίτητα ηλίθιοι, πιανόμαστε σαν ηλίθιοι. Τουλάχιστον, να το συζητάμε για το διορθώνουμε.
Εγώ δεν βρίσκω κακό το να συλλέγει κάποιος πράγματα που του δίνουν χαρά ή απλά του αρέσουν. Ίσως ενοχλεί το ότι υπάρχει το κέρδος της άλλης πλευράς. Προσωπικά δεν εχω καμία συλλογή. Πλέον δεν με ενδιαφέρει. Στην εφηβεία μου είχα την τάση να μαζεύω πράγματα που θεωρούσα ωραία. Μου άρεσε να τα βλέπω , δεν είχαν κάποια χρήση, αλλά μου ήταν αρκετό.
Χθες - και μετά από ένα μεγάλο διάστημα αναγνωστικής απραξίας - τελείωσα το Πιρανέζι της Σουζάνας Κλαρκ!
Είμαι ενθουσιασμένος, διότι πρόκειται για μια ιδιοφυή σύλληψη.
Η ιστορία ακολουθεί τον Πιρανέζι, έναν άντρα που ζει σε ένα ατέλειωτο, λαβυρινθώδες σπίτι γεμάτο με αγάλματα, παλίρροιες και θαλάσσια πλάσματα. Ο Πιρανέζι εξερευνά σταδιακά και καταγράφει το Σπίτι, ανακαλύπτοντας ανησυχητικές αλήθειες για την πραγματικότητά και την ίδια του την ταυτότητα.
Ο πρωταγωνιστής δεν είναι ολομόναχος μέσα στο δαιδαλώδες αυτό κατασκεύασμα. Υπάρχει και ένας ακόμα μυστήριος τύπος, ο Άλλος. Η σχέση τους είναι περίπλοκη και γεμάτη μυστικά, καθώς ο Άλλος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το περιβάλλον και να αποκαλύψει πράγματα που ο Πιρανέζι δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα.
Ο Πιρανέζι είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και γοητευτικός χαρακτήρας. Είναι ευγενικός, περίεργος και γεμάτος θαυμασμό για το λαβυρινθώδες Σπίτι με τα άπειρα δωμάτια, τις παλίρροιες και τα αγάλματα. Παρά τη μοναξιά του, έχει μια εσωτερική γαλήνη και αποδοχή της κατάστασής του, αντιμετωπίζοντας τη ζωή με μια παιδική αθωότητα, σε αντίθεση με τον Άλλον που είναι υστερόβουλος, ατομιστής και φαίνεται πως κάθε πράξη του αποσκοπεί σε κάτι άλλο.
Θα έλεγα πως ο Άλλος είναι μια σκοτεινή φιγούρα που συμβάλλει στην ατμόσφαιρα μυστηρίου αλλά και λειτουργεί σαν αντίθετος πόλος του Πιρανέζι.
Εν τέλει, η γραφή της Κλαρκ είναι ποιητική και καθηλωτική, με μια ονειρική ατμόσφαιρα που σε βυθίζει στον παράξενο αυτό κόσμο.
Επίσης το φινάλε έρχεται να δώσει κάποιες απαντήσεις, αλλά όχι σε όλα, ώστε ο αναγνώστης να αναζητήσει τα δικά του "κλειδιά" που ξεκλειδώνουν τα μυστηριώδη δωμάτια του Σπιτιού.
Είμαι ενθουσιασμένος, διότι πρόκειται για μια ιδιοφυή σύλληψη.
Η ιστορία ακολουθεί τον Πιρανέζι, έναν άντρα που ζει σε ένα ατέλειωτο, λαβυρινθώδες σπίτι γεμάτο με αγάλματα, παλίρροιες και θαλάσσια πλάσματα. Ο Πιρανέζι εξερευνά σταδιακά και καταγράφει το Σπίτι, ανακαλύπτοντας ανησυχητικές αλήθειες για την πραγματικότητά και την ίδια του την ταυτότητα.
Ο πρωταγωνιστής δεν είναι ολομόναχος μέσα στο δαιδαλώδες αυτό κατασκεύασμα. Υπάρχει και ένας ακόμα μυστήριος τύπος, ο Άλλος. Η σχέση τους είναι περίπλοκη και γεμάτη μυστικά, καθώς ο Άλλος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το περιβάλλον και να αποκαλύψει πράγματα που ο Πιρανέζι δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα.
Ο Πιρανέζι είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και γοητευτικός χαρακτήρας. Είναι ευγενικός, περίεργος και γεμάτος θαυμασμό για το λαβυρινθώδες Σπίτι με τα άπειρα δωμάτια, τις παλίρροιες και τα αγάλματα. Παρά τη μοναξιά του, έχει μια εσωτερική γαλήνη και αποδοχή της κατάστασής του, αντιμετωπίζοντας τη ζωή με μια παιδική αθωότητα, σε αντίθεση με τον Άλλον που είναι υστερόβουλος, ατομιστής και φαίνεται πως κάθε πράξη του αποσκοπεί σε κάτι άλλο.
Θα έλεγα πως ο Άλλος είναι μια σκοτεινή φιγούρα που συμβάλλει στην ατμόσφαιρα μυστηρίου αλλά και λειτουργεί σαν αντίθετος πόλος του Πιρανέζι.
Εν τέλει, η γραφή της Κλαρκ είναι ποιητική και καθηλωτική, με μια ονειρική ατμόσφαιρα που σε βυθίζει στον παράξενο αυτό κόσμο.
Επίσης το φινάλε έρχεται να δώσει κάποιες απαντήσεις, αλλά όχι σε όλα, ώστε ο αναγνώστης να αναζητήσει τα δικά του "κλειδιά" που ξεκλειδώνουν τα μυστηριώδη δωμάτια του Σπιτιού.
Έλλη Μ
Συντονιστής
@Φαροφύλακας Τι μάστιγα ήταν κι αυτές οι προσφορές ! Οι μοναδικές σειρές που μάζεψα ευλαβικά και χωρίς να μετανιώσω είναι αυτές του Βήματος με τους Γάλλους και τους Ρώσους συγγραφείς και αυτήν του Καζαντζάκη. Όλα τα υπόλοιπα που πήρα πραγματικά κλαίω τα λεφτά μου γιατί με τα ίδια λεφτά ( τα οποία τώρα που το σκέφτομαι ήταν πάρα πολλά ) θα έπαιρνα πολύ λιγότερα όμως θα ήταν βιβλία που θα διάβαζα ή τα οποία θα ήταν σε τίμια έκδοση κι όχι σαν τα χαρτιά υγείας που έδιναν οι εφημερίδες .
Τις δύο σειρές που λες (Γάλλοι και Ρώσοι) τις είχα πάρει κι εγώ. Εγώ μετάνιωσα. Κάποια ήδη τα είχα, άρα τί τα ξανάπαιρνα και τα περισσότερα δεν τα διάβασα ποτέ. Τώρα στα κουτιά. Δεν είναι τόσο τα πεταμένα χρήματα, όσο η κουλτούρα, που την βρίσκω λάθος.