Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες την μαντάμ Μποβαρί (από τη μετάφραση του Μίνωα), ένα βιβλίο που ήθελα πολύ καιρό τώρα να διαβάσω.
Αν και μέχρι και λίγο μετά τη μέση (περίπου) μου φάνηκε βαρετό, από κείνο το σημείο και μετά έγινε πάρα πολύ ενδιαφέρον και οι χαρακτήρες που περιβάλλουν τη μαντάμ (και τον συζυγό της, τον Σάρλ), αν και περιφερειακοί, αρχίζουν να αναδεικνύονται καλύτερα, με τις μικροπρέπειες και τη χωρατειά τους- ώσπου στο τέλος νομίζω πως υπερισχύουν (όπως υπερισχύει, άλλωστε, πάντοτε η συμφεροντολόγα ανθρώπινη φύση).
Το γεγονός ότι υπάρχει κάποιος ηθικοπλαστικός χαρακτήρας και το ότι, λίγο-πολύ, μπορεί να προβλέψει κανείς και την έκβαση των πράξεων της μαντάμ, και το τέλος, δεν αφαιρεί τίποτα απ'την ευχαρίστηση που προσφέρει.

 

[Μαίρη λου]

Τελείωσα πρόσφατα τη Λάμψη του Stephen King! Είχα δει την ταινία πριν χρόνια και την είχα βρει εκπληκτική.
Πριν ξεκινήσω το βιβλίο, είδα μια παλιά συνέντευξη του King στην οποία έλεγε ότι δεν του άρεσε η ταινία, ότι την βρήκε ψυχρή σε αντίθεση με το βιβλίο που ήταν θερμό. Μου έκανε πολύ εντύπωση το γεγονός ότι χαρακτήρισε το βιβλίο θερμό, γιατί σκεπτόμενη την ταινία δεν μπορούσα να σκεφτώ πως θα γινόταν να είναι το βιβλίο θερμό.
Από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα τι εννοούσε και δεν θα γινόταν να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του.
Ήταν απολαυστική ανάγνωση, και οι χαρακτήρες νομίζω θα περιπλανούνται για πολύ καιρό στο μυαλό μου.

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

κατά τη διάρκεια της συνανάγνωσης διάβασα:

Στα μονοπάτια του πολέμου του Ζάχου Χατζηφωτίου. Ο κύριος αυτός όταν δεν ήταν ακόμα κύριος αλλά έφηβος 17 χρονών, και που προσωπικά τον ήξερα μόνο ως μπον βιβέρ, απέδρασε από την κατεχόμενη από τους Γερμανούς χώρα και κατατάχτηκε στον Αγγλικό στρατό της Μέσης Ανατολής. Πολέμησε στο Τομπρούκ, πήρε μέρος στην Ιταλική απόβαση και πολέμησε στο Ρίμινι. Θα πω μόνο πως ότι και να έχει κανείς διαβάσει από ιστορία, τίποτα δεν συγκρίνεται με τη μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα. Ωραία τρελός, τον εκτίμησα πολύ!

Όνομα πατρός Δούναβης του Κώστα Ακριβού. Είδα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς τη ζωγραφική απόδοση του πορτρέτου του Παναΐτ Ιστράτι στο εξώφυλλο και το πήρα. Η τρίτη βιογραφία του που διαβάζω μετά από μία πολύ μέτρια και μία εκπληκτική ήταν μια μεγάλη απογοήτευση. Σίγουρα έμαθα κάποια πράγματα που δεν ήξερα, αυτό όμως που με έβγαλε από τα ρούχα είναι η σχεδόν πλήρης παρουσίαση της πλοκής σε κάθε βιβλίο του. Κάπου μέσα στις ιστορίες του ιστράτι, μπερδεύει ηθελημένα το μύθο με την αλήθεια. Εδώ να αναφέρω πως πολλά από τα βιβλία του έχουν βιογραφικά στοιχεία. Άρα που απευθύνεται ο βιογράφος; Σε όσους έχουν διαβάσει όλα τα βιβλία του ή σε αυτούς που αποκλείεται να τα διαβάσουν; Του λόγου μου που ανήκω στην πρώτη κατηγορία (τουλάχιστον για όσα έχουν κυκλοφορήσει στη χώρα) βαριόμουν να ξαναδιαβάζω αναλυτικά την πλοκή.

Ξαναδιάβασα το Οι άνθρωποι της αβύσσου του Τζακ Λόντον, ένα βιβλίο που είχα αγαπήσει πολύ και εξαιτίας του πολύ και τον συγγραφέα. Ο οποίος το 1902 για τρεις μήνες έζησε ως ένας από τους περίπου 500.000 εξαθλιωμένους κατοίκους της φτωχότερης συνοικίας του Λονδίνου, το East End, και κατέγραψε τις μαρτυρίες του. Τους έκανε φίλους, έφαγε μαζί τους, ήπιε μαζί τους, καιμήθηκε μαζί τους σε πτωχοκομεία και στο δρόμο, ζητιάνεψε μαζί τους, θύμωσε και γέλασε. Και στο τέλος έγραψε για αυτούς.

Ά, και ένα μικρότατο βιβλιαράκι Η ομογενοποίηση του κόσμου του κόσμου του Στέφαν Τβάιχ του άκουσον άκουσον 1925 !

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα ένα πάρα πολύ ωραίο βιβλιαράκι, το μόνος προς μόνον. Εντάξει, είναι αρκετά εξειδικευμένο, παρόλα αυτά πολύ καλογραμμένο, απλό σχετικά και αρκετά επιμορφωτικό. Και προσθέτει πολλούς πόντους στην εικόνα που είχα για τις εκδόσεις Δώμα, οι οποίες κάνουν εξαιρετική δουλειά.

ΔΕΝ τελείωσα σήμερα το middlemarch. Αντιθέτως, αποφάσισα να το αφήσω γιατί, μετά από 320-κάτι σελίδες, δεν καταλαβαίνω τίποτα και νιώθω ότι είναι πολύ, μα πάρα πολύ εκτός.
Παραθέτω μια πρόταση:
Κάποιος διαπρεπής φιλόσοφος μεταξύ των φίλων μου, ο οποίος μπορεί να εξευγενίσει ακόμα και την άσχημη επίπλωσή σας ανυψώνοντάς την μέσα στο γαλήνιο φως της επιστήμης, μου έχει αποκαλύψει αυτήν την ελάχιστη αλλά πλήρη νοήματος πραγματικότητα.

Έτσι αρχίζει το 27ο κεφάλαιο. Ωραία, είναι σπουδαίο βικτωριανό μυθιστόρημα. Οι εκφράσεις και η γλώσσα είναι υπερβολικά καλοδουλεμένες, τόσο πολύ, που δεν βγάζουν κανένα νόημα και με κάνουν να απορώ γιατί η Έλιοτ επιλέγει τόσο περίπλοκες και δαιδαλώδεις διατυπώσεις, ειδικά όταν περιγράφει συναισθηματικές καταστάσεις. Για ένα βικτωριανό, ακόμα και μεταβικτωριανό ή πρώιμο νεωτερικό, αναγνώστη προφανώς η τακτική της έχει κάτι να πει. Σε μένα (που δεν είμαι και κανένας αναγνώστης με αξιώσεις) δεν έχει απήχηση κάτι τέτοιο. Με κουράζει, με μπερδεύει και δεν καταλαβαίνω, σε τελική ανάλυση, τι συμβαίνει, επειδή έχω κουραστεί ήδη να παρακολουθήσω τις μεταφορές και τις παρομοιώσεις.

Επιπλέον, είναι ένα βιβλίο εκνευριστικά στατικό. Ένιωσα ότι η δράση είναι κυρίως εσωτερική, αφορά στον ψυχικό κόσμο των χαρακτήρων (τον διαμορφωμένο από κοινωνικές συμβάσεις μιας εποχής -που ήταν ήδη παρωχημένη στην εποχή που γράφτηκε το βιβλίο- και ηθικές επιταγές διαμορφωμένες από μια θρησκευτική διαμάχη που έλαβε χώρα στο αγγλικό έδαφος, την οποία εν πολλοίς αγνοούν ακόμα και ειδικοί) που ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου με κάθε λεπτομέρεια, αλλά χάθηκε κάπου στο σύμπλεγμα των τόσο περίπλοκων λεκτικών σχημάτων. Όποια εξωτερική δράση περιορίστηκε στη διατύπωση του τρόπου τήρησης των κανόνων αστικής ευγένειας και μιας θρησκευτικής ηθικής (η οποία τελικά μου φάνηκε απροσδιόριστη), δίχως να κινούνται τα πράγματα πέρα από σαλόνια και στάβλους. Και είναι τρόποι συμπεριφοράς αυτοί που περιγράφονται, που μου είναι υπερβολικά παρωχημένοι, άγνωστοι, ανώφελοι, σαν να γυρνάνε οι χαρακτήρες γύρω-γύρω από ένα θέμα, χωρίς ποτέ να αγγίζουν την ουσία του, λόγω κάποιου ανεξήγητου φόβου παραβίασης των κοινωνικών συμβάσεων και τον τρόπων καλής συμπεριφοράς. Δεν κατάλαβα τι γίνεται, δεν κατάλαβα ποιος κάνει τι και γιατί. Και παρόλο που η Έλιοτ σκάβει βαθιά μες στους χαρακτήρες της, τα περίτεχνα γλωσσικά/εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί τους κάνουν να φαίνονται τόσο μονοδιάστατοι, ώστε τελικά γίνονται απόμακροι και αδιάφοροι.
Not my cup of tea, eventually.

 

[Έλλη Μ]

@ΜιΛάμπρος δεν διαβάζεται το Middlemarch, θα συμφωνήσω. Νομιζω οτι δεν διαβάζεται πια, εκτός αν υπαρχει εξειδικευμένο ενδιαφέρον ή εξειδικευμένο βιτσιο. Παρομοιως, ξεκινησα να διαβαζω το Μαλντορόρ και η ιδιοτυπία του παραειναι εκτός πλαισιου (για μενα), ενοχλητικά εκτός πλαισιου. Δεν πειράζει, όμως.

 

[Ιαβερης]

@ΜιΛάμπρος Μήπως η μετάφραση δεν ήταν καλή; Δεν έχω διαβάσει (ακόμα ) το συγκεκριμένο βιβλίο όμως έχω καεί από κακές μεταφράσεις που μου έχουν στερήσει την απόλαυση ενός βιβλίου πχ Το Μαγικό Βουνό από εκδόσεις Ζαχαροπουλος το οποίο απλά δεν παλευόταν .

 

[ΜιΛάμπρος]

@Ιαβερης βρήκα τη μετάφραση πολύ καλή, σε σημείο που απόρησα ειλικρινά για το πώς η μεταφράστρια κατόρθωσε να μεταφράσει 992 σελίδες μεγάλου σχήματος. Το ζήτημα ήταν πως ήταν τρομερά παραφορτωμένο με εκφραστικά σχήματα και διαποτισμένο από ηθικές και κοινωνικές αντιλήψεις τόσο περίπλοκες, που καταλήγουν να είναι ακατανόητες στον μέσο αναγνώστη του 21ου αι., καθιστώντας τη δράση και την πλοκή εκπληκτικά κουραστικές.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα το πρόσωπο και το προσωπείο του Ντιαζ. Πάρα πολύ συμπαθητικό βιβλίο, καλογραμμένο και καλομεταφρασμένο, παρουσιάζει μια Κούβα τελείως διαφορετική απ' αυτήν που παρουσιάζει ο αγαπημένος μου Παδούρα. Η πλοκή του είναι αρκετά έξυπνη, καθώς μέσω πέντε ηθοποιών παρουσιάζει την Κούβα με τα μύρια προβλήματα διαβίωσης, φτώχειας και εξαθλίωσης, σε οξεία αντίθεση με τους χαρακτήρες που υποδύονται οι ηθοποιοί, μετανάστες στις ΗΠΑ και καλοβαλμένοι, που επιστρέφουν για να διαπιστώσουν πόσο δικαιώθηκε -ή απέτυχε- η Επανάσταση.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα τους ρεμβασμούς του μοναχικού περιπατητή του Ρουσώ, από την προσεγμένη έκδοση των εκδ. Δώμα.
Να πω την αλήθεια, το περίμενα πιο βαθύ. Και δεν το περίμενα τόσο βαρετό (σε μερικά σημεία). Και με λιγότερη γκρίνι.
Και σαν να μου φαίνεται πως ο Ζαν-Ζακ είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του...

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα τη σημασία των πραγμάτων, μια πολύ ωραία ιστορία που θα μπορούσε να είχε γραφεί ακόμα καλύτερα, ώστε να γίνει πραγματικά συναρπαστική, χωρίς να παύει να είναι ένα πολύ ευχάριστο, ευκολοδιάβαστο βιβλίο.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα τον μάγο του Fowles. Αν δεν είναι το πιο παράξενο, είναι σίγουρα ανάμεσα στα πιο παράξενα και παλαβά βιβλία που έχω διαβάσει...και δεν με ενθουσιάσε ιδιαίτερα, παρόλο που είναι πολύ πολύ καλογραμμένο.

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Θα συμφωνήσω μαζί σου ως προς τον ενθουσιασμό που προκαλεί. Βέβαια, δεν καταλαβαίνω πώς το εννοείς το παράξενο και παλαβό. Εμένα μου είχε φανεί η επιτομή της βαρεμάρας, κ γενικά ότι έχει ένα στήσιμο για να γίνει ταινία. Το παράξενο και παλαβό μάλλον θα το έβαζα ως πλεονέκτημα για ένα βιβλίο.

Αν θυμάμαι καλά, είχε αποκτήσει μία cult διάσταση, αν θυμάμαι πάλι καλά το διαφήμιζαν ιδιαίτερα κ οι συντελεστές του "έντεχνου" διανοουμενισμού των τελών των 90s που είχαν μαζευτεί στο περιοδικό Μετρό, που λειτουργούσε κάπως και ως αντίβαρο στον πολιτισμό του Κωστόπουλου - χωρίς βέβαια να είναι κ τπτ τρομερά βαθύ.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα τον Μαλόν που πεθαίνει και είναι εντελώς περιττό να αναφέρω πόσο πολύ μου αρέσει ο Μπέκετ.

 

[Έλλη Μ]

@ΜιΛάμπρος
Ενα
Δυο
Τρια
Τεσσερα
Πεντε

 

[Διχασμένη]

Εγώ, πριν από μερικές μέρες, τέλειωσα την αυτοβιογραφία του Μπουνιουέλ, με τίτλο "η τελευταία μου πνοή". Εε, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα σκάσω στα γέλια με αυτοβιογραφία, μάλιστα με αυτοβιογραφία που αρχίζει και τελειώνει σοβαρά και φιλοσοφικά! Εκεί που αναλύει κάτι σοβαρά, σου πετάει ο συγγραφέας στα καλά καθούμενα κάτι άκυρες/σουρεαλιστικές σκηνές και λύνεσαι! Φαντάζομαι θα φαινόταν ακόμη διασκεδαστικότερο και πιο ενδιαφέρον σε αυτούς που έχουν δει τις ταινίες του. Εγώ έχω δει μόνο μια, την ωραία της ημέρας. Με εξέπληξε που είναι σκηνοθετημένο από τον Μπουνιουέλ. Τον είχα ταυτίσει με πιο ακατανόητα πράγματα.
Φυσικά, περιγράφει ενδιαφέρουσες ιστορικές εποχές και καλλιτεχνικές, με τη συνάντησή του με τους σουρεαλιστές και τη θεωρία τους. Ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ο συγγραφέας, αν και μισογύνης, νομίζω, όπως και μη ανεκτικός για τις μειονότητες. Ίσως με έχει επηρεάσει η πολιτική ορθότητα, αλλά τι να πω, αυτή είναι η γνώμη μου.
Με διασκέδασε επίσης που μου θύμησε και κάτι άλλα βιβλία. Μου θύμησε την αυτοβιογραφία του Έρενμπουργκ, λόγω των καλλιτεχνικών συναντήσεων στα καφέ Κλοζερι ντε λιλά και Ροτόντα, τα οποία αναφέρει και ο Έρενμπουργκ, αλλά και την αυτοβιογραφία του Κλάους Μαν, λόγω της εμφάνισης, σε δεύτερο ρόλο, του Ρενέ Κρεβέλ και της αυτοκτονίας του.

 

[Φαροφύλακας]

Λέγοντας πως έσκασες στα γέλια με την αυτοβιογραφία του Μπουνιουέλ, μου έφερες το παρακάτω στο μυαλό.

Ήμουν σε κάποια Δυτικοευρωπαϊκή χώρα και σε ένα πολύ μικρό σινεμά είχαν κάποιο αφιέρωμα στην Ισπανία, οπότε και μπήκαμε 3-4 Έλληνες να δούμε κάποιο παλιό ντοκιμαντέρ για τον Ισπανικό Εμφύλιο όπου την αφήγηση έκανε ο Χέμινγουεϊ. Εντάξει, όλα καλά.

Μόνο που όπως το ντοκιμαντέρ ήταν μάλλον σύντομο σε χρόνο, κολλήσαν από πίσω τον "Ανδαλουσιανό Σκύλο", τον οποίον τότε, απαρχές του '90, δεν είχα υπόψη μου. Ε, και ξεκινάει στην οθόνη όλη αυτή η σουρεαλιστική κουφαμάρα, να μην ξέρω καν τι βλέπω, και με την ξαδέρφη μου να μας πιάσει ένα ακατάσχετο γέλιο που πασχίζαμε να καταπνίξουμε. Μα θυμάται κανείς π.χ. την σκηνή που το ποδήλατο σταματάει, ο άνθρωπος δεν βάζει το πόδι του, και πέφτει στο πλάι; Είναι επίπεδο "Top Secret" (άλλη ταινία που όταν την είδα, παιδί, ήμουν την μισή ώρα κάτω από την καρέκλα, στην κυριολεξία, από τα γέλια).

Το θέμα είναι πως όλοι οι υπόλοιποι θεατές την βλέπαν σοβαροί και αμίλητοι σαν μελετητές έργων τέχνης. Κι όλοι ξέρουμε πως όταν δεν κάνει να γελάσεις και καταπιέζεις το γέλιο σου, τόσο αυτό πολλαπλασιάζεται σε ένταση.

Αδυνατώ να δω πώς αδυνατούν να δουν το χιούμορ, που είναι διάχυτο. (Βέβαια, την σκηνή την έζησα κι από άλλη μεριά, όταν βρέθηκα να παίζω ρεμπέτικα σε μια γκαλερί όπου όταν τελειώναμε κάθε τραγούδι, χτυπούσαν σεμνά παλαμάκια και συνέχιζαν να μας κοιτάν σοβαροί σαν να ήμασταν κάποιο έργο τέχνης, αραδιασμένοι όλοι στις καρέκλες, ακριβώς όπως εκεί στο σινεμά. Είναι η εκεί κουλτούρα, μια κουλτούρα που δεν μου ταιριάζει.)

Όπως και να 'χει, συμφωνώ, ο Μπουνιούελ μπορεί να προκαλέσει εντονότατο γέλιο. (Και το λέω ως κάτι σούπερ θετικό!)

 

[Βιστέρια]

Τελείωσα το « το τελευταίο αντίο» του Βασίλη Βασιλικού... στη βιβλιοθήκη μου, συνειδητοποίησα μία στιγμή που μια φίλη ήθελε να δανειστεί κάτι, ότι δεν υπάρχουν βιβλία με θέμα τον έρωτα. Εντάξει, α.φταίει το ότι είμαι θεόξινη β. ότι δεν με πείθουν. Το πόιντ είναι ότι ο κύριος Βασιλικός είναι η εξαίρεση στον κανόνα, και τον προτείνω σε όλους στην λέσχη (λες και δεν είναι πασίγνωστος)!!!

 

[Έλλη Μ]

@Έλλη Μ ο Αμπεντ Σαλάμα συγκλονιστικός! Απο τα καλυτερα που διάβασα πέρσι.

Το διάβασα @Χρυσόστομος κι ηταν οντως συγκλονιστικό κειμενο, περισσότερο που, ορμώμενος απο μια πραγματική τραγωδια, ξετυλιγει τι γινεται εκει κατω, απο τον ΒΠΠ σχεδον και μετα. Επειδη ειμαι σε μια ηλικία που θυμαμαι, ως παιδι, και τις επιθεσεις αυτοκτονίας και τις Ιντιφάντες, χωρις προφανως να μπορω να λαβω θεση πανω στο παλαιστινιακοεβραϊκο, με βεβαιότητα μποτώ να πω οτι για καποιον που μεγάλωνε εκει, τότε, βιωνοντας τους Ισραηλινους και το αφανταστα περιπλοκο σχεδιασμο της Ιερουσαλημ αλλά και της ευρυτερης περιοχής, ήταν νομοτελειακο κάποιος να ενταχθει σε οποιοδήποτε παρακλάδι της Φαταχ. Τελεια και παυλα. Δυσκολευτηκα πάρα πολυ να οριοθετησω τους οικισμους και της ζωνες μετακίνησης, πάρα πάρα πολυ, σχεδον δεν καταλαβα. Καταλαβα, όμως, τη δυσκολία προσβασης απο ενα σημειο σε ενα άλλο, τις συνθηκες διαβιωσης και τις διαφορετικής ελευθερίας κινησης καρτών, την απομονωση απο σχολεία, νοσοκομεια και υγειονομία των Αραβων, τις συμφωνίες και τα αλισβερισια παλαιστινιων και ισραηλινων, την αδυναμια των επαναπατρισμένων για επαν-ενταξη κι αφομοιωση καθως και την καχυποψια με την οποια τους υποδεχτηκαν εκει, μιας κι ήταν άλλοι κόσμοι, με κοινο σημειο αναφοράς την καταγωγη και τη θρησκεια (ποιος ειπε, αλλωστε, οτι αυτά ενωνουν; τι πλάνη!).

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα το πορτρέτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου, του Τόμας.
Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά για έναν λόγο που δεν μπορώ να εντοπίσω μου άρεσε παααρα πολύ.
Πολύ σπουδαία προσωπικότητα αυτός ο Ντύλαν.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα το φύλλο και το δέντρο του Τόλκιν.
Αν δεν κάνω λάθος, είναι ένα από τα βιβλία που κυκλοφόρησαν στην ελληνική αφού βγήκε ο Άρχοντας στα σινεμά, στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν οι εκδοτικοί το hype με τον Τόλκιν και να βγάλουν κάτι τις (που δεν είναι κακό per se), ανασκαλεύοντας ό,τι σημείωση και μισοτελειωμένο τετράδιο είχε αφήσει ο μακαρίτης ο Τόλκιν.
Ούτε και το βιβλίο είναι κακό. Περιλαμβάνει ένα δοκίμιο του Τόλκιν για τα παραμύθια, μια σύντομη ιστορία και το σχολιασμό του σε ένα αγγλικό ποίημα. Απλά, δυστυχώς, υπάρχουν ορισμένοι ηλίθιοι ΜιΛάμπροι που έχουν βάλει στόχο να συμπληρώσουν την εργογραφία και του Τόλκιν και παν΄ και τ΄ αγοράζουν...
Και να σκεφτεί κανείς ότι περιμένω πως και πως για το μπαζάρ της Άγρας το ερχόμενο ΣΚ, όπου σίγουρα θα χρεοκοπήσω.