Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες τη βιογραφία του Νίτσε, την οποία βρήκα κάπως παράξενη. Καταρχάς, εξαιρετική αρχειακή δουλειά, παρουσιάζει μια εικόνα του Νίτσε την οποία εν πολλοίς αγνοούσα: μια ανθρώπινη, δηλαδή, εικόνα, τις σχέσεις του με την οικογένειά του (μητέρα & αδερφή), τις σχέσεις του με σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής (Βάγκνερ, Ρόντε, Μπούρκχαρντ). Έχω την αίσθηση όμως ότι δεν αποδόθηκαν πλήρως οι προϋποθέσεις εκείνες που τον ώθησαν στη συγγραφή των έργων του. Η συγγραφέας έδωσε πολύ βάρος στο συναισθηματικό κόσμο του Νίτσε, στην εύθραυστη υγεία του, παρά στις ιδέες. Βρήκα πολύ στεγνό τον τρόπο που απέδωσε τη φιλοσοφία του, σαν να έκανε μια στεγνή (και λιγουλάκι μηχανική) περίληψη ορισμένων βασικών ιδεών, δίχως να εμβαθύνει στο φιλοσοφικό υπόβαθρο: τον Σοπενχάουερ, δηλαδή, και την κριτική προς την ιδεαλιστική φιλοσοφία.
Με ενόχλησε κάπως, επίσης, το γεγονός ότι δεν εμβάθυνε περισσότερο στην εκμετάλλευση του Νίτσε από τους λογής πατριδοκάπηλους (προεξαχούσης της αδελφής του) που τον χρησιμοποίησαν για ιδιοτελείς (βλέπε: εθνικιστικούς) σκοπούς. Το τελευταίο κεφάλαιο όπου αναφέρεται στη ναζιστική ιδεολογία και στο πώς παραποίησε βασικές ιδέες του Νίτσε είναι -κατά τη γνώμη μου- φτωχό. Ομοίως φτωχά διαπραγματεύτηκε την επιρροή του Νίτσε στην τέχνη (Μούνκ, Στρίνμπεργκ).
Ωστόσο είναι ένα βαθιά συγκινητικό βιβλίο, που περιγράφει την ταραγμένη (λόγω της υγείας κυρίως, αλλά και λόγω του θυελλώδους συναισθηματικού κόσμου του) ζωή ένος λαμπρού μυαλού. Τα τελευταία κεφάλαια, μετά την κατάρρευση του Νίτσε, όταν η αδερφή του (που πρέπει να'ταν ο ορισμός της ψεκασμένης) έκανε το άρρωστο, καταρρακωμένο πλάσμα θέαμα τσίρκου, αφήνουν ένα αρκετά πικρό συναίσθημα.
Σε κάθε περίπτωση, ωραίο και πολύ χρήσιμο βιβλίο.

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα και τα ίχνη στην άμμο του Καμιλλιέρι, το οποίο ήταν (νομίζω) το λιγότερο καλό απ΄όσα διάβασα μέχρι στιγμής. Νέβερ μαϊντ, ακολουθεί έτερο τις αμέσως επόμενες ημέρες.

 

[Χρυσόστομος]

Τελειωσα το Skagboys του Ιρβιν Γουελς. Προκειται για το πρικουελ του Trainspotting. Ο Ιρβιν Γουελς γνησιος εκφραστης της εργατικης ταξης της Μεγαλης Βρετανιας πιανει τους γνωστους χαρακτηρες απο το Trainspotting και μας παρουσιαζει πως εισηχθησαν στην ηρωινη και στον κοσμο των ναρκωτικων. Τον ξερει καλά αυτόν τον κόσμο ο Γουελς και χειριζεται αψογα το θεμα του. Με γλωσσα λαική, πεζοδρομίου που δενει αρμονικά με τους ηρωες του χωρίς παράλληλα να χάνει σε λογοτεχνικότητα. Με πολλές αναφορές στην πολιτική κατάσταση της δεκαετιας του '80 και τις σαρωτικες μεταρρυθμισεις της Θατσερ, ο Γουελς μας περιγραφει όλη την περιθωριοποιηση και την εξαθλίωση των εξαρτημενων με τις καθημερινες τους αλλοτε κωμικοτραγικες και αλλοτε οδυνηρες περιπέτειες.
Όμως ο εξαρτημενος δεν είναι μόνο η καθημερινη του ταλαιπωρία για να εξασφαλίσει την χρήση του. Ο Γουελς δεν διεισδυει βαθιά στον ψυχισμό του εξαρτημένου κατι που καταφέρνει για παράδειγμα ο Φαλαντα στον Ποτη. Επισης στα μειον ο μεγαλος όγκος του βιβλίου (550 σελ. μεγαλου μεγεθους) με πολλες μικρες μικρες ιστοριες, πολλες φορες ασύνδετες μεταξυ τους που σε καποια σημεία κουράζουν. Ενω το Trainspotting το είχα απολαυσει και ήταν καθαρό 5/5, εδω έχουμε 3/5.

 

[ΜιΛάμπρος]

Χρόνια πολλά Λέσχη!

Τελείωσα χθες το crash του Μπάλαρντ. Παράξενο, ακατανόητο, διαστροφικό, κακό. Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα το point του βιβλίου, ούτε την αλληγορία, ούτε το τι ήθελε να μας πει ο συγγραφέας. Όντας το 4ο βιβλίο του Μπάλαρντ που διαβάζω, έχω ήδη σχηματίσει μια άποψη για το στυλ γραφής του, την οποία ωστόσο δεν βρήκα στο crash -μάλλον λόγω της αποκρουστικότητάς του, εξαιτίας της οποίας πιέστηκα να το τελειώσω -το βρήκα τόσο δυσάρεστο. Θα προσπαθήσω να διαβάσω και τα υπόλοιπά του και θα επανέλθω.

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα το δεν έχω στόμα και πρέπει να ουρλιάξω του Έλισσον, το οποίο βρήκα εξαιρετικό (ειδικά το ομώνυμο διήγημα, που ήταν αρρωστημένα καλό). Υπάρχει και αυτό που θα τσιμπήσω σχετικά άμεσα (μαζί με μερικά ακόμα που βρίσκονται στο καλάθι) κι επειδή χθες μου έκανα δώρο μερικά βιβλιαράκια ακόμα από εγγλέζικο e-βιβλιοπωλείο (η συνήθης δωροφορία του Πάσχατος προς τον εαυτό μου), σκοπεύω να πάρω κι άλλα πραγματάκια του Έλισσον.

 

[Έλλη Μ]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα το δεν έχω στόμα και πρέπει να ουρλιάξω του Έλισσον, το οποίο βρήκα εξαιρετικό (ειδικά το ομώνυμο διήγημα, που ήταν αρρωστημένα καλό). Υπάρχει και αυτό που θα τσιμπήσω σχετικά άμεσα

Φοβερός ο Ελλισον, πραγματικά φοβερός. Το στομα (μαλλον την απουσία αυτου, ξεπαγιασαμε και σημερα...) το διαβασα περυσι (μαλλον) δις (σιγουρα)
Να πω οτι δεν στα λεγα;!

 

[ΜιΛάμπρος]

Να πω οτι δεν στα λεγα;!

Μα φυσικά τα έλεγες! Επειδή σε ακούω (κάποτε με καθυστέρηση) το διάβασα & θα διαβάσω και το άλλο και ό,τι βρω ακόμα!!!

 

[Εστελλ]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα το δεν έχω στόμα και πρέπει να ουρλιάξω του Έλισσον, το οποίο βρήκα εξαιρετικό (ειδικά το ομώνυμο διήγημα, που ήταν αρρωστημένα καλό). Υπάρχει και αυτό που θα τσιμπήσω σχετικά άμεσα

Εμένα εκτός από τα διηγήματά του, μου αρέσει και ο ίδιος ο Έλισσον. Υπάρχει ένα κανάλι του στο yt. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς που έμαθα εδώ, όπως και ο Μπραντμπερι.
Το διήγημα η όμορφη Μάγκι... υπάρχει και στην συλλογή το πουλί του θανάτου, αλλά απο εκεί λείπει το διήγημα ο πενταχρονος Τζέφτη που είναι σε αυτό. Επίσης η έκδοση των πάρα πέντε είχε σε 2 σελίδες μουτζούρες από το μελάνι της εκτύπωσης που δυσκόλεψαν λίγο την ανάγνωση, αλλά μπορεί να έτυχε στο έντυπο που πήρα εγώ.

 

[Έλλη Μ]

Επειδή σε ακούω (κάποτε με καθυστέρηση) το διάβασα & θα διαβάσω και το άλλο και ό,τι βρω ακόμα!!!

Επειδη αγω και τα πνευματα πολύ κάλά, κι επειδη τα credits πρεπει να αποδίδονται, νομιζω ακους και το πνεύμα του Νικόλα, ο οποίος στάθηκε αφορμή να γνωριζω τον Ελλισον και τον Τζέφτη αρχικά, σε αυτή την εκδοση που εχει 3 διηγηματα νομιζω, το χαρτι κακής ποιότητας, καπως ετοιμορροπη η εκδοση, αλλα.
@Εστελλ αφου σου αρεσει τόσο ο Μπραντμπερυ, κυκλοφορεί κι αυτή η αξιολογή συλλογή, στο metabook βεβαιως

 

[Εστελλ]

Τελείωσα πριν κάποιες μέρες το εγωιστικό γονίδιο. Είχε πολύ ενδιαφέρον αλλά μου πήρε αρκετό χρόνο να το ολοκληρώσω επειδή ως επιστημονικό αν και εκλαικευμενο βιβλίο ήταν κάπως "στεγνο" για μένα. Προτιμώ βιβλία που έχουν μια ποιητικότητα ή έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο. Πχ η γραμματική των πολιτισμών μου άρεσε πολύ, οπως και το ο άνδρας που μπερδεψε την γυναίκα... Βέβαια θα συνεχίσω να διαβάζω τετοια επιστημονικά βιβλία επειδή η γνώση που προσφέρουν είναι σημαντική. Έχω βάλει στόχο να διαβάσω 2-3 βιβλία από αρκετά επιστημονικά πεδία για να έχω μια σφαιρική γνώση του κόσμου ή έστω μια ιδέα. Σχετικά με το εγωιστικό γονίδιο, πέρα από το κεντρικό θέμα του, την υποστήριξη ότι το γονίδιο αποτελεί την μονάδα της φυσικής επιλογής, είχε ενδιαφέρον η αναφορά του Ντοκινς στην πολιτισμική μοναδα διάδοσης, που ο ίδιος χαρακτήρισε ως meme (μιμιδιο). Από τις πιο ευρηματικές έννοιες όπως αποδείχτηκε.

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

Ξαναδιάβασα το θεατρικό του Βάρναλη "Άτταλος ο τρίτος". Ο συγκεκριμένος βασιλιάς της Περγάμου, όντας άτεκνος, και εν μέσω κοινωνικών αναταραχών, κληροδότησε το βασίλειο του στη Ρώμη. Αιχμηρό, σατυρικό, βαθειά φιλοσοφικό, απίθανο.

Και τις "Νεφέλες" του Αριστοφάνη σε απόδοση του ιδίου.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες τον αχυρώνα που φλέγεται του Φώκνερ. Να είμαι ειλικρινής, επειδή το διάβασα κάπως αποστασιοποιημένα και σε διάστημα 2 ημερών, παρότι είναι αρκετά μικρό διήγημα που διαβάζεται σε μια ημέρα, δεν το εκτίμησα πολύ -παρότι με πήγε κάπως προς το αγαπημένο μου καθώς ψυχορραγώ: ιδιαίτερα ο χαρακτήρας του πατέρα είναι τόσο εμβληματικός και φωκνερικός, που και χωρίς να ήξερα τι ήταν αυτό που διάβαζα, θα καταλάβαινα αμέσως ότι βγήκε από την πένα του Φώκνερ. Αισθάνομαι ότι θα το ξαναδιαβάσω.

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα και το χρώμα του ήλιου του Καμιλλέρι, το οποίο δεν θυμάμαι πού και πότε το πήρα και δεν μου άρεσε και αυτό (!). Αναμένω αναγνωστική αποζημίωση από τον Άουστερλιτς (που ξεκίνησα) και από ένα ακόμα, που θα ξεκινήσω από Δευτέρα.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τελείωσα πρόσφατα το 3ο βιβλίο του Γκρέι που πέφτει στα χέρια μου, Επτά τύποι αθεϊσμού...
Καλό αλλά κάπου κουράστηκα με τα θέσφατα και τις μανιχαιστικές απόψεις του Γκρέι πάνω στη θρησκεία. Ώρες-ώρες έγραφε σαν μικρό παιδί που θέλει να εκνευρίσει τους γύρω του φάσκοντας και αντιφάσκοντας. Παρ' όλα αυτά ευχαριστήθηκα τα σημεία που τα χώνει σε Πλάτωνα και Απόστολο Παύλο, δηλαδή σε αυτούς που δημιούργησαν τους μετά θάνατο φανταστικούς κόσμους και την κρίση συνείδησης, ταλαιπωρώντας εσαεί το ανθρώπινο γένος.
Από τα 3 δικά του που έχω διαβάσει, μάλλον αυτό ήταν το πιο αδύναμο έως τώρα.

 

[Έλλη Μ]

Τον τελευταίο καιρό διαβασα, παραλληλα με τον Austerlitz, τα εξης:

Δεσποινις Δυστυχία -Τζανατος Τζιμάρας, ενα ρευστό συμπαν στα όρια της φαντασιας, της δυστοπίας, για ανθρωπους που ξαφνικά χάνουν τη βαρύτητά τους και για να παραμεινουν στη γη, δένονται από κάπου. Μου αρεσε πάρα πάρα πολύ τόσο που πήρα μια συλλοφή κειμένων – ποιημάτων του, τη Βία του βίου, λόγος συχνά αποφθεγματικός, αρα ευληπτος, απηχει την αιχμηρότητα της Γωγου (η οποια δεν μου αρεσει) αλλά πιο μαλακά και κομψα. Μου αρεσε επισης παρα πολύ και το διαβαζω σκορπια από τοτε που το πήρα.

Παράπλευρες Καθημερινές Απώλειες του Κοροβέση, μια προσωπικοτητα στην οποια εχω πολύ σεβασμο. Το πρωτο μέρος του είναι πιο προσωπικα και ζεστά κείμενα, το δευτερο σχολιαζει ανθρωπους και γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας, το τρίτο μαλλον περισσότερο αναλισκεται στοχαστικά στην ανθρωπινη φυση επι παντος του επιστητου, η τεταρτη αφορα τις γυναικες και η πεμπτη την εξουσία. Μου αρεσε επισης, τα 3/5 περισσότερο.

Διαβασα την άλλη δίκη του Κανεττι, ενας σχολιασμος πάνω στην αλληλογραφία του Καφκα με τη Φελίτσε και πέρα του ότι σίγουρα πλησιασα τον Καφκα περισσότερο, με συγκίνησε η τρυφερότητα με την οποία τον προσεγγισε ο Κανεττι. Τρυφερότητα και σεβασμο. Εξαιτιας αυτού διάβασα τα μπλέ τετραδια (8) και τον Πύργο.

Και διαβασα την αληθινη ζωη του Σεμπάστιαν Νάιτ που ειχα αγοράσει, όταν ειχα ενθουσιαστει με τις 150 σελίδες της Άντα. Αυτό το βιβλιο είναι και το gold medal του Ναμπόκοφ μεχρι στιγμής, από όσα εχω διαβασει. Το βρηκα απολυτα ολοκληρωμενο.

A ναι, κι εναν Ατσάγα, το Εκεινοι οι ουρανοι, βιβλίο όχι κακο, βιβλιο όχι ιδιαιτερως καλό, εχοντας διαβασει τα αλλα δύο που ηταν παρα πολύ καλα.

Α ναι, και εναν Νολλα που προτεινε η @Βιστέρια, Το Τρυφερό Δερμα, που ήταν μια πολυ ραία επιδειξη χιουμορ, παρωδίας και παράδοξου. @Βιστέρια παρολο που δεν μου το ειχεις προτεινει (νομιζω...), προσανατολίζομαι στη Νεράιδα μετα

 

[Βιστέρια]

στη Νεράιδα

Δεν γνωρίζω αν κυκλοφορούν ακόμη οι νουβέλες του, αν τη βρεις, βεβαίως να την διαβάσεις. Από Νεφέλη την έχω, δεν γνωρίζω αν έχει επανεκδοθεί! Όμως εκδόθηκε πρόσφατα από τον Ίκαρο* το καινούργιο του βιβλίο «Κοκόνες στη σκάλα».
*τελευταία- και για κάποιο λόγο- τα εξώφυλλα και το νέο γραφιστικό στιλ του Ίκαρου μου χτυπάνε άσχημα...

 

[Έλλη Μ]

Ειχα βρει στο metabook μια εκδοση με εικονογραφημενο εξωφυλλο.
Να σου πω την αληθεια, ουτε σε μενα αρεσει ιδιαιτερα η αλλαγη στον Ικαρο, αλλιως ειχα συνηθισει τα βιβλια του. Οι μυθιστορηματικες εκδοσεις (γιατι το εχει γυρισει πολυ στην εκδοση ξενων συγγραφέων, του σημερα σχετικα) μοιαζουν με την σειρα που εχει το μεταιχμιο. Δεν ξεχωριζει πια, που παλαιοτερα εβλεπες βιβλιο του κι ήξερες οτι ειναι δικο του

 

[Βιστέρια]

Ε, ναι, δεν χρειαζόταν να αλλάξει αισθητική για να «ανανεωθεί»… η Κίχλη, ας πούμε, το έχει βρει. Σύγχρονα, απλά και ξεκάθαρα.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα τα δυο βιβλία του Νέου Ήλιου, τη σκιά του βασανιστή και το πετράδι του συμφιλιωτή, του Gene Wolfe.
Ας αναφέρω αρχικά ότι εδώ και πολύ καιρό είχα σταμπάρει τα δυο αυτά βιβλιαράκια. Ας προσθέσω ότι, αφού τα αγόρασα -και πριν ξεκινήσω να τα διαβάζω- έψαξα κάμποσο για τα βιβλία και τον συγγραφέα τους. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο πολύ επαινούνται από αρκετούς (youtubers κυρίως) και πώς κατά πολλούς είναι ίσως ένα από τα καλύτερα έργα ΕΦ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιάστηκα τόσο. Βρήκα μια ασυνέχεια -τρόπον τινά- στη διήγηση και ένα κάπως ατσούμπαλο πέρασμα από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, σε καθένα εκ των οποίων συχνά εμφανίζονται χαρακτήρες, η ύπαρξη των οποίων δεν δικαιολογείται. Αυτό, όπως προκύπτει από τα διάφορα βίντεα που είδα, οφείλεται στη σταδιακή αποκάλυψη της ιστορίας, η οποία εκτείνεται στα τέσσερα βιβλία της σειράς, κάτι που πιστώνεται άλλωστε στο συγγραφέα και τον καθιστά ευφυή και σημαντικό για την ΕΦ -θα γκρινιάξω όμως και θα τα πάρω στο σκάλπ επειδή έχουν μεταφραστεί μόνο τα δυο από τα τέσσερα, και στην τελική, γιατί μπαίνετε στον κόπο να μεταφράσετε ρε παιδιά και να εκδώσετε τα δυο μόνο, όταν υπάρχουν τέσσερα, και δεν βγάζετε και τα άλλα δυο; Για να μας σπάτε τα νεύρα;

Εν πάση περιπτώσει, αλήθεια είναι, επίσης, ότι πρόκειται για μια αρκετά πρωτότυπη ιστορία, η οποία ξεφεύγει κατά πολύ από τα γνωστά στερεότυπα της ΕΦ - ή τουλάχιστον απ΄όσα έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Θα τολμούσα να πω ότι σε πολλά σημεία θυμίζει Μούρκοκ: ο κύριος χαρακτήρας με ένα σπαθί (που στα δυο πρώτα βιβλία φαίνεται να έχει κάποιες ιδιότητες, αλλά δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα αν όντως τις έχει και ποιες είναι αυτές) θυμίζει τον Έλρικ. Το ίδιο και κάποιες "αποκρυφιστικές" στιγμές, οι οποίες βέβαια έχουν ένα ΕΦ υπόβαθρο (= μπορούν να ερμηνευτούν με όρους επιστημονικούς), αλλά στην πολύ μακρινή εποχή που τοποθετείται η ιστορία, όταν έχει επέλθει μια καταστροφική πολιτισμική παρακμή, οι χαρακτήρες εν πολλοίς (αν όχι ολοκληρωτικά) αγνοούν τα διαστρικά ταξίδια των πολύ μακρινών προγόνων τους. Υπάρχουν άλλες διαστάσεις, το παρελθόν με το μέλλον συχνά συμφύρονται, χωρίς βέβαια να γίνεται αντιληπτό από τους χαρακτήρες (συχνά ούτε από τον αναγνώστη). Υποθέτω ότι το κλειδί για την κατανόηση του κόσμου που φτιάχνει ο Wolfe βρίσκεται στα δυο επόμενα βιβλία, ή ίσως χρειάζεται να διαβάσει κανείς και τα τέσσερα, για να καταλάβει τι γίνεται. Να πω την αλήθεια, ξενέρωσα από το ότι μόνο τα δυο πρώτα είναι μεταφρασμένα (μου δίνει μια αίσθηση ημιτελούς, η οποία με εκνευρίζει) και, να ξαναπώ την αλήθεια, το σκέφτομαι αν θα συνεχίσω και με τα δυο επόμενα.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες την μαντάμ Μποβαρί (από τη μετάφραση του Μίνωα), ένα βιβλίο που ήθελα πολύ καιρό τώρα να διαβάσω.
Αν και μέχρι και λίγο μετά τη μέση (περίπου) μου φάνηκε βαρετό, από κείνο το σημείο και μετά έγινε πάρα πολύ ενδιαφέρον και οι χαρακτήρες που περιβάλλουν τη μαντάμ (και τον συζυγό της, τον Σάρλ), αν και περιφερειακοί, αρχίζουν να αναδεικνύονται καλύτερα, με τις μικροπρέπειες και τη χωρατειά τους- ώσπου στο τέλος νομίζω πως υπερισχύουν (όπως υπερισχύει, άλλωστε, πάντοτε η συμφεροντολόγα ανθρώπινη φύση).
Το γεγονός ότι υπάρχει κάποιος ηθικοπλαστικός χαρακτήρας και το ότι, λίγο-πολύ, μπορεί να προβλέψει κανείς και την έκβαση των πράξεων της μαντάμ, και το τέλος, δεν αφαιρεί τίποτα απ'την ευχαρίστηση που προσφέρει.

 

[Μαίρη λου]

Τελείωσα πρόσφατα τη Λάμψη του Stephen King! Είχα δει την ταινία πριν χρόνια και την είχα βρει εκπληκτική.
Πριν ξεκινήσω το βιβλίο, είδα μια παλιά συνέντευξη του King στην οποία έλεγε ότι δεν του άρεσε η ταινία, ότι την βρήκε ψυχρή σε αντίθεση με το βιβλίο που ήταν θερμό. Μου έκανε πολύ εντύπωση το γεγονός ότι χαρακτήρισε το βιβλίο θερμό, γιατί σκεπτόμενη την ταινία δεν μπορούσα να σκεφτώ πως θα γινόταν να είναι το βιβλίο θερμό.
Από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα τι εννοούσε και δεν θα γινόταν να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του.
Ήταν απολαυστική ανάγνωση, και οι χαρακτήρες νομίζω θα περιπλανούνται για πολύ καιρό στο μυαλό μου.

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

κατά τη διάρκεια της συνανάγνωσης διάβασα:

Στα μονοπάτια του πολέμου του Ζάχου Χατζηφωτίου. Ο κύριος αυτός όταν δεν ήταν ακόμα κύριος αλλά έφηβος 17 χρονών, και που προσωπικά τον ήξερα μόνο ως μπον βιβέρ, απέδρασε από την κατεχόμενη από τους Γερμανούς χώρα και κατατάχτηκε στον Αγγλικό στρατό της Μέσης Ανατολής. Πολέμησε στο Τομπρούκ, πήρε μέρος στην Ιταλική απόβαση και πολέμησε στο Ρίμινι. Θα πω μόνο πως ότι και να έχει κανείς διαβάσει από ιστορία, τίποτα δεν συγκρίνεται με τη μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα. Ωραία τρελός, τον εκτίμησα πολύ!

Όνομα πατρός Δούναβης του Κώστα Ακριβού. Είδα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς τη ζωγραφική απόδοση του πορτρέτου του Παναΐτ Ιστράτι στο εξώφυλλο και το πήρα. Η τρίτη βιογραφία του που διαβάζω μετά από μία πολύ μέτρια και μία εκπληκτική ήταν μια μεγάλη απογοήτευση. Σίγουρα έμαθα κάποια πράγματα που δεν ήξερα, αυτό όμως που με έβγαλε από τα ρούχα είναι η σχεδόν πλήρης παρουσίαση της πλοκής σε κάθε βιβλίο του. Κάπου μέσα στις ιστορίες του ιστράτι, μπερδεύει ηθελημένα το μύθο με την αλήθεια. Εδώ να αναφέρω πως πολλά από τα βιβλία του έχουν βιογραφικά στοιχεία. Άρα που απευθύνεται ο βιογράφος; Σε όσους έχουν διαβάσει όλα τα βιβλία του ή σε αυτούς που αποκλείεται να τα διαβάσουν; Του λόγου μου που ανήκω στην πρώτη κατηγορία (τουλάχιστον για όσα έχουν κυκλοφορήσει στη χώρα) βαριόμουν να ξαναδιαβάζω αναλυτικά την πλοκή.

Ξαναδιάβασα το Οι άνθρωποι της αβύσσου του Τζακ Λόντον, ένα βιβλίο που είχα αγαπήσει πολύ και εξαιτίας του πολύ και τον συγγραφέα. Ο οποίος το 1902 για τρεις μήνες έζησε ως ένας από τους περίπου 500.000 εξαθλιωμένους κατοίκους της φτωχότερης συνοικίας του Λονδίνου, το East End, και κατέγραψε τις μαρτυρίες του. Τους έκανε φίλους, έφαγε μαζί τους, ήπιε μαζί τους, καιμήθηκε μαζί τους σε πτωχοκομεία και στο δρόμο, ζητιάνεψε μαζί τους, θύμωσε και γέλασε. Και στο τέλος έγραψε για αυτούς.

Ά, και ένα μικρότατο βιβλιαράκι Η ομογενοποίηση του κόσμου του κόσμου του Στέφαν Τβάιχ του άκουσον άκουσον 1925 !