Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Έλλη Μ]

Τελειωσα ενα βιβλιο της Γιουρσεναρ, τη σμίλη του χρόνου, που δεν ηταν μυθιστόρημα, παρα μια συλλογή αρθρων, σχολίων και αφιερωμάτων που καλυπτουν τεράστιο ευρος, τόσο γεωγραφικά, οσο και χρονικά αλλά και θεματικα - από την ανατολή του Χριστιανισμού έως ανησυχίες για την πορεία του ιστορικου μυθιστορήματος (επικεντρωμένη στον σχολιασμό των δικών της) και από το αποτυπωμα που αφηνει ο χρόνος στην τέχνη εως τις ιαπωνικές δυναστειες και τους ήρωες τους.

Αυτό ειναι το τριτο βιβλίο της που διαβάζω. Η Γιουρσεναρ ειχε μια πενα απίστευτου εκτοπίσματος, αναλογη της προσωπικότητάς της και δεν μπορώ να βρω καμια αλλή γυναικα συγγραφέα να τη συναγωνιζεται. (Οχι οτι εχω εντρυφησει και σε πολλές, ίσως μονο την Ερπενμπεκ να εχω διαβασει επισταμμένα). Οπως επισης, εκτοπίζει και πάρα πολλους αντρες συγγραφείς.

Κατα τη γνωμη μου, προκειται για τεράστια συγγραφεα.-

Τελείωσα χθες τον τρίτο αστυνόμο.
Απο κει και πέρα, δεν είναι εύκολο βιβλίο, γενικά. Όποτε θελήσει η αγαπητή @Έλλη Μ να διαβάσει το δικό της αντίτυπο, θα το ξανασυζητήσουμε, νομίζω.

Το εχω στα σχετικοάμεσα σχέδια.

 

[ΜιΛάμπρος]

δεν μπορώ να βρω καμια αλλή γυναικα συγγραφέα να τη συναγωνιζεται. (Οχι οτι εχω εντρυφησει και σε πολλές, ίσως μονο την Ερπενμπεκ να εχω διαβασει επισταμμένα).

Θα πρότεινα την Ούρσουλα Λε Γκέν και οπωσδήποτε την Λέσινγκ.

 

[Έλλη Μ]

Εχω προσπαθησει να διαβασω τον αναρχικό τόσες φορές όσοι και οι κόσμοι του

Spoiler: δηλαδή

δύο

αλλά δεν τα βρήκαμε τα κορίτσια. Τι να σου πω, το εχω στο ράφι ακομη. Δεν ξερω για πόσο.
Την Λέσινγκ; Ναι. Παραδόξως, την αγνοώ πλήρως, αλλά ΝΑΙ.
Κι εσυ αγνοησε αυτό το ελιτίστικο που θα διαβάσεις, να, τωρα!!! ότι αΝφιβάλλω πως οποιαδηποτε μπορει να συγκριθει με τη Γιουρσεναρ. Ετσι, αστοιχειωτα στο γράφω, για να πεταξεις κανενα ζαρζαβατικούλι. Στοιχειοθετημένα.

 

[ΜιΛάμπρος]

να πεταξεις κανενα ζαρζαβατικούλι. Στοιχειοθετημένα.

Πετάω ένα iceberg
Ο αναρχικός είναι tricky, πράγματι. Δεν επιμένω ωστόσο.
Θα επιμείνω για τη Λέσινγκ, που τη βρίσκω εξαιρετική. Όσο για τη Γιουρσενάρ, έχω χρόνια την άβυσσο στα υπόψιν.
Ίσως ήρθε η ώρα...

Έιναι περιττό να πω, κάνοντας edit, ότι έχω καεί πλήρως με τις αγορές και τις αναγνώσεις. Ξεκίνησα πσες τον Βιτγκεσταϊν και έχω καταενθουσιαστεί.

 

[Έλλη Μ]

Έιναι περιττό να πω, κάνοντας edit, ότι έχω καεί πλήρως με τις αγορές και τις αναγνώσεις. Ξεκίνησα πσες τον Βιτγκεσταϊν και έχω καταενθουσιαστεί.

Α, εχω διαβασει καμια 80αρια σελιδες (πολύ γοητευτικη προσωπικοτητα), αλλά το αφησα, γιατι ανεβλυζε μια δυσαρεστη οσμή απο το βιβλίο.
Τι να κανω; να το λουσω με αρωμα;!

A propos, εχοντας μια μικρη ιδεα από τις επιλογές σου και το ευρος τους, ειμαι σχεδόν βεβαιη ότι θα σου ταιριαξει η Γιουρσεναρ.

 

[Εστελλ]

Διάβασα πριν κάποιες μέρες το "ο άνδρας που μπερδεψε την γυναίκα του με ένα καπέλο". Πολύ ωραίο βιβλίο, ιδιαίτερα το κεφάλαιο "ταξίδια", όπου μιλάει για την εισβολή αναμνήσεων με τρόπο που βιωνεται σαν μια άλλη πραγματικότητα από τον ασθενή στο παρόν. Πχ μια ασθενής νομίζει πως "ακούει" τραγούδια που γνώριζε στο παρελθόν, αλλά η μουσική που ακούει δεν υπάρχει στο περιβάλλον της αλλά μέσα στο μυαλό της. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι το πιο γοητευτικό και μυστήριο όργανο που έχουμε. Πάντα μου άρεσε η ψυχολογια και είχα αποφασίσει να ερευνήσω τις ψυχικές διαταραχές, ειδικά την σχιζοφρένεια, σκεπτόμενη ότι ίσως υπάρχουν ψήγματα μιας άλλης πραγματικότητας στην εκδήλωσή τους. Δεν ήρθε ποτέ σε πέρας η έρευνα. Για αυτό χαίρομαι διπλά που διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο και είδα ότι και ο συγγραφεας μοιράζεται παρόμοιες πεποιθήσεις. Μου άρεσε ο τρόπος που προσεγγιζε τους ασθενείς του, ανθρώπινα χωρίς την ψυχροτητα της επιστήμης. Αναφέρει επίσης πως ήλπιζε σε μια ρομαντική επιστήμη στο μέλλον, άποψη που διατύπωσε πρώτα ένας (διακεκριμένος) συνάδελφος του, ο Luria αν θυμάμαι καλά. Διαβάζω με πολύ ευχαρίστηση τέτοια βιβλία.

 

[Έλλη Μ]

@Εστελλ κλικ

 

[Έλλη Μ]

Ανέλπιστα πάρα πολύ καλο το βιβλίο του Μαρίας, Καρδιά τόσο άσπρη, ενα βιβλίο με αρχή-μέση-τέλος, σαφή πλοκή κλιμακούμενης εντασης και εξαιρετης μεθοδολογίας, στο επικεντρο του οποιου στεκουν οι σχέσεις και ο λόγος, η παρατήρηση, η επικοινωνία και τα μυστικά, οι υποχρεώσεις κι οι καταναγκασμοι, η ερμηνεια κι η μεταφραση, δοσμένα μεσα απο μακροπεριοδο λογο που αποτυπώνουν τις σκέψεις του ήρωα, οι οποιες σκεψεις του φαινεται να γεννόνται, όταν ξεκινά η αποτύπωσή τους στο χαρτι. Douze points.

 

[ΜιΛάμπρος]

Υποθέτω είναι αυτό, σωστά;
Πως ήταν η μετάφραση;

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

@Εστελλ σχετικά
- Ποίος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα του Χάντον Μαρκ, με ήρωα ένα δεκαπεντάχρονο στο φάσμα του αυτισμού,
- Αυτοκίνητο συσπασιόν του Στυλιανού Σκαρλάτου, με ενήλικο ήρωα,
- Εξηγόντας τον εγκέφαλο ΡΑΣΕΛ ΡΙΤΣΙ, ΝΤΙΟΥΑΡ ΑΡΘΟΥΡ το είχα διαβασει παλαιά, εξαιρετικό αν το βρεις πουθενά.
Επίσης ένα πολύ ωραία ντοκυμαντέρ με τον Κρις Πάκαμ (Chris Packham), παρουσιαστής και φυσιοδίφης με Άσπεργκερ, ίσως να το είχα δει στο ertflix.

 

[Εστελλ]

@Αδριανός Ζωγράφος Ευχαριστώ πολύ για τις προτάσεις!

 

[Χρυσόστομος]

Τελειωσα το "Μην πεις λέξη" το οποίο μπαινει ανετα και επάξια στα 3 καλυτερα ιστορικά βιβλία που έχω διαβάσει. Εκπληκτικό βιβλίο, συναρπαστικό, εξαιρετικά καλογραμμένο που σε καθηλωνει. Ο συγγραφέας καταγράφει εμπεριστατωμένα και με επάρκεια την αιματοβαμμένη τριακονταετή περίοδο των Ταραχων στην Β.Ιρλανδια που έληξε με την ειρηνευτική Συμφωνία της Μεγαλης Παρασκευης αλλα και τα χρόνια που ακολουθησαν. Μία περιοδος που εμεινε στην ιστορια με το ονομα "Ταραχες" όρος που δεν αποδίδει ουτε στο ελάχιστο το μακελειο που συντελεστηκε. Ουσιαστικά επροκειτο για εμφύλιο πόλεμο. Ειναι το απολυτο βιβλίο για οποιον θέλει να μαθει τα γεγονότα της συγκεκριμενης περιόδου με πολυετή ερευνα απο πλευρας του συγγραφέα και πληθωρα πηγων. Πραγματικά ο Πάτρικ Ραντεν Κιφ πετυχε εναν συγγραφικό άθλο.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα την βιογραφία του Wittgenstein.
Καταρχάς, τρομερή δουλειά. Εκτενή αποσπάσματα ημερολογίων του ίδιου του Wittgenstein αλλά και όσων τον συναναστράφηκαν, συνεντεύξεις κλπ. Επιπλέον, δίνεται μια αρκετά ικανοποιητική εικόνα των ιστορικών γεγονότων πριν τον Α΄ Π.Π., κατά τον μεσοπόλεμο, τον Β΄ Π. Π. και μετά (ως το 1951, χρονιά θανάτου του Wittgenstein).
Από κει και πέρα, είναι σχετικά δύσκολο βιβλίο. Όχι επειδή έχει πολλές φιλοσοφικές αναφορές (που έχει αρκετές), αλλά επειδή ο Monk προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα πώς διαμορφώθηκε η φιλοσοφία του Wittgenstein ή πώς η ζωή του συμβαδίζει με τη σκέψη του. Το έχει καταφέρει, κατά τη γνώμη μου. Η δυσκολία όμως έγκεται στο ότι το βιβλίο είναι εκτενέστατο (600 μεγάλες σελίδες) και οι πληροφορίες πάρα πολλές: αποσπάσματα από ημερολόγια & σημειωματάρια (του ίδιου του Wittgenstein ή άλλων), αποσπάσματα από βιβλία, συνεντεύξεις ανθρώπων που φιλοξένησαν τον Wittgenstein, κλπ. Όλα αυτά το καθιστούν κομματάκι κουραστικό. Δεν χάνεται επ΄ουδενί το ενδιαφέρον για τον βιογραφούμενο, τον κύκλο μαθητών, φίλων, συνεργατών και την εποχή τους. Απλά, είναι κοπιαστική η ανάγνωσή του.
Σε κάθε περίπτωση, η προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου υπήρξε μοναδικά εκπληκτική και εκπληκτικά μοναδική. Ακόμα κι αν κανείς δεν ενδιαφέρεται (ή δεν καταλαβαίνει, όπως εγώ) για την φιλοσοφική σκέψη του Wittgenstein, το βιβλίο είναι εξαιρετικό.

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα και τη χρησιμότητα των άχρηστων γνώσεων του Ordine, ένα μικρό και πολύ συμπαθητικό βιβλιαράκι σε μια πολύ προσεγμένη δίγλωσση έκδοση από την Άγρα -την οποία συνειδητοποιώ ότι αγαπώ ιδιαιτέρως για τα όσα προσφέρει.

 

[Καστάλια]

Εμείς οι καμένοι με τις βιογραφίες αδυνατούμε να μην πεταγόμαστε εκεί που δε μας σπέρνουν. Έλα όμως που στο παρελθόν είχα την ανόητη ιδέα ότι κάτι θα καταλάβω για τον Βίτγκενσταϊν διαβάζοντας σχετικά βατά πράγματα, και προφανώς δεν πολυκατάλαβα πολλά, οπότε είπα να σώσω το genre της βιογραφίας στο μυαλό μου. Έτσι, το αμέσως επόμενο ανάγνωσμά μου ήταν αυτό, και τολμώ να πω ότι ήταν από τα πιο συναρπαστικά βιβλία που έχω διαβάσει. Οπότε, το αφήνω εδώ, να βρίσκεται...


Α, και αυτό. Μόνο στα αγγλικά, υποθέτω, αλλά τρομερό όπως και να έχει.

 

[Μαίρη λου]

Μόλις τελείωσα το Hold on to your kids : Why parents need to matter more than peers / Gordon Neufeld & Gabor Mate. Ένα υπέροχο βιβλίο για τη γονεϊκότητα, τη σχέση ανάμεσα στους γονείς & το παιδί, την ουσιαστική και βαθύτερη σημασία της στη ζωή του παιδιού Και μετέπειτα ενήλικα, και φυσικά τη σχέση του παιδιού με τους συνομηλίκους του. Μου το πρότεινε μια γνωστή όταν γεννήθηκε το μωρό μας και τώρα που είναι πλέον 3 και οι σχέσεις με τους φίλους του έχουν ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας του (και της δικής μας) ένιωσα ότι ήταν η στιγμή! Η γνωστή που μου το πρότεινε δεν έχει παιδιά και πράγματι είναι καταπληκτικό βιβλίο ανεξάρτητα εάν έχει κανείς παιδιά ή όχι! Και δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή, αξίζει να διαβαστεί από όλους και σε κάθε περίοδο της ζωής του καθενός .

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

Δες και αυτό το user manual

 

[Μαίρη λου]

Φυσικά, ευχαριστώ

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

Μέρες δίχως τέλος, του Σεμπάστιαν Μπάρι.
Διαδραματίζεται γεωγραφικά στα μονοπάτια του Αιματοβαμμένου μεσημβρινού, και ενώ χρονικά έχουν κοινή αρχή, τούτο εδώ συνεχίζει και στον εμφύλιο. Δεν έχει τη σκληρότητα και τη δωρικότητα του τελευταίου, αλλά ακολουθεί λυρικό ύφος και περιλαμβάνει σαφώς μεγαλύτερη γκάμα συναισθημάτων. Υπέροχη ιστορία, με πολύ ωραίο ρυθμό και καθόλου "κοιλιά", μπράβο @Χρυσόστομος που μας το έμαθες!

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα τον χλομό βασιλιά του Γουάλας και η γνώμη μου είναι ότι:
(α) είναι το χειρότερο βιβλίο που μπορεί να διαβάσει κανείς για να γνωρίσει τον Γουάλας. Εκδόθηκε μετά θάνατον και είναι ανολοκλήρωτο -κάτι που φαίνεται από την σχεδόν πλήρη απουσία συνοχής ανάμεσα στα κεφάλαια.
(β) επειδή είναι ανολοκλήρωτο, και μέχρι να διαβάσω και άλλα του Γουάλας (αυτά π.χ. που εισηγήθηκε κάποτε μια ψυχή αλλά δεν άκουσα...) δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Θα πω απλώς, και με κάθε επιφύλαξη, ότι είναι πολύ πάρα κουραστικός, με την έννοια ότι αναλώνεται σε εξαντλητικές και αχρείαστες λεπτομέρειες και περιγραφές δευτερευουσών ή/και τριτευουσών καταστάσεων/προσώπων κλπ κλπ με εκνευριστικά μακροπερίοδο λόγο, χωρίς να φτάνει κάπου ή χωρίς να εξυπηρετείται η αφήγηση (που στην προκειμένη περίπτωση δεν εξυπηρετείται ούτως ή άλλως, επειδή πρόκειται για ανολοκλήρωτο μυθιστόρημα). Το ότι ξέρει να χειρίζεται τον λόγο καταπληκτικά, ακροβατώντας πολλές φορές και φτάνοντας στα άκρα (πρόταση χωρίς τελεία, π.χ. πιάνει δυο σελίδες) είναι δεδομένο. Απ' αυτό το ελλειπές και ασύνδετο που διάβασα, πάντως, δεν ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα και δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα σχετικά με το γιατί αυτό το κίνημα (αν μπορώ να το πω έτσι) που περιλαμβάνει αν δεν κάνω λάθος και τον Πύντσον, να γράφεις ατελείωτες προτάσεις, παρεκκλίνοντας νοηματικά και βάζοντας ιστορίες μέσα στις ιστορίες των ιστοριών, είναι τόσο σημαντικό.
Αλλά επιφυλάσσομαι να διαβάσω κάτι ολοκληρωμένο.

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα και την φωλιά της οχιάς του Καμιλλέρι. Τον οποίον αγαπώ, επειδή είναι απλός, διασκεδαστικός και πάντοτε ευχάριστος.

 

[Έλλη Μ]

Ειμαι καπου στο ενα τρίτο κι ομολογώ οτι δεν πολυκαταλαβαινω.
Το διαβαζω απο απόσταση, δηλαδή δεν ειναι ενα βιβλίο ζεστο, μου εχει δημιουργησει την εντυπωση οτι διαβαζω ενα αντεστραμμένο Fight Club, για το οποιο αναρωτιεμαι πώς θα εξελιχθει και πώς θα κταταλήξει.

Δεν τον ολοκληρωσα ποτέ τον τριτο αστυφύλακα, νομιζω ηταν πάνω απο τις δυναμεις μου, δεν τα βγαλα περα μαζι του. Σκεφτομουν, ταυτόχρονα, πώς και δεν εχει προστεθει στον σακο του μαγικου ρεαλισμου ακομη. Πώς ξεφυγε δηλαδή από τον αγιοβασιλη του μαγικου ρεαλισμου.
Τελειωσα και δυο βιβλία του Μαρίας, το Αυριο στη μαχη να με σκεφτεις, και το Γράφοντας τις ζωές των άλλων, το πρώτο μυθιστόρημα. Τα ισπανικά εχουν τόσο ομοια συνταξη με τα ελληνικά που αν ο μεταφραστης γνωριζει καλα και τις δυο γλώσσες, πρεπει να το θελησει να κανει κακή, ανευρη μεταφραση. Δηλαδή, το Αυριο στη μαχη να με σκεφτεις, ειναι κατα λέξη μετάφραση του Mañana en la batalla piensa en mí οπως αντιστοιχα ήταν και το Καρδιά τόσο ασπρη.
Νομιζω οτι αν ειχα διαβάσει πρωτα το πρώτο, θα τα εβαζα σε αντιθετη σειρα ή στην ίδια ακριβως. Εξαιρετικά μυθιστορήματα και τα δυο, όπως και οι μινι ιστορίες για αλλους συγγραφείς, απλώς η καρδιά παραήταν ορμητική και overwhelming.