Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Έλλη Μ]

Υπάρχει μια εφαρμογούλα στο πι-σι που λέγεται αυτοκόλλητες σημειώσεις, όπου έχω φτιάξει ένα post-it

Υπάρχει τέτοιο πράγμα;!;!
Δεν θελω να αρχισω να μιλώ για τον Sebald, θα γινω γραφική και πόσο άλλο, πια;!;! Οταν τον πρωτοδιάβασα με τους Δακτυλιους, δεν αφησα βιβλιο (λογοτεχνικο) αδιάβαστο. Παραδόξως, μονο την καταστροφη και τους Δακτυλιους εχω διαβασει 2 και 3 φορες αντιστοιχα και θα προσανατολιστώ στον Αουστερλιτς παλι.
Ασχετο τρίβια @ΜιΛάμπρος, πρόκειται για εναν συγγραφέα που στη χώρα του δεν διαβαζεται, όχι τουλάχιστον τόσο όσο το μέγεθός του επιβάλλει. Εχει φανατικους αναγνωστες στην αγγλια -οπου εζησε και διδασκε- και στην Αμερική ενώ στη Γερμανία ειναι σχεδόν βεβαιο ότι πρεπει να ψαξεις πολύ προτου βρεις βιβλία του σε βιβλιοπωλεία.

 

[ΜιΛάμπρος]

Υπάρχει τέτοιο πράγμα;!;!

Ω ναι.

στον Αουστερλιτς παλι.

Τον οποίο έχω ακούσει εδώ και έχω μαγευτεί και αναρωτιέμαι πόση τρικυμία επικρατεί εν τω κρανίω μου και δεν το'χω πάρει ακόμα αυτό το βιβλίο. Είμαι τελείως ηλίθιος ρε γμτο....

 

[Έλλη Μ]

Οπου τι; Αποσπάσματα του βιβλιου συνοδεία μουσικής;!
Πολύ ενδιαφέρον.

 

[ΜιΛάμπρος]

Πολύ ενδιαφέρον.

Είναι και αξίζει να το ακούσει κανείς. Πανέμορφη εκπομπή, μου έχει κάνει εκατοντάδες (κυριολεκτικά) φορές παρέα σε ταξίδια.

 

[Έλλη Μ]

Noted.

 

[Έλλη Μ]

Τελειωσα αυτες τις μέρες τους Τεσσερις Τοιχους του Χατζηγιαννίδη, αυτό που συνέγραψε πρώτο, κατα σειρά. Πολύ καλό πρωτόλειο κέιμενο, χωρισμένο σε τρεις ενότητες, με την τρίτη σαφώς πιο άνιση σε σελίδες αλλά και σε περιεχόμενο. Δηλαδή, το Υστερόγραφο με το οποιο κλεινει το μυθιστόρημα, ενώ αφήνει ανοιχτα τα ενδεχομενα και δεν δινει απαντησεις σε όλα τα μυστηρια που δημιουργει, κατα την πρόθεση του συγγραφέα, μοιαζει κάπως ισως άτσαλο, ισως λιγοτερο δουλεμενο απο το υπολοιπο βιβλίο, ίσως βιαστικο. Το υπόλοιπο ειναι βραδυφλεγους καύσεως, ξετυλίγεται αργά και κλιμακωτά και η ατμόσφαιρά του, σε συνδυασμό με τη γλώσσα του και την πλοκή του, το καθιστουν ενα πάρα μα παρα πολύ καλο μυθιστόρημα. Αυτός γράφει για τους περικλειστους τοιχους που θωρακιζεται ο εαυτός στο καυκι του, εγώ σκεφτόμουν τις πόρτες που ανοιγουμε και κλεινουμε, τα κλειδια που δινουμε και ζητάμε πίσω, ώσπου στο τέλος δεν υπάρχει ούτε η πόρτα.
Δυο στα δύο εχει ο Χατζηγιαννιδης, ελπίζω μονο στα υπόλοιπα, το υφος να ξεμακραινει λιγο και να μην γράφει μανιεριστικα.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα τον κατάσκοπο και τον προδότη.
ΤΡΟΜΕΡΟ
ΤΡΟΜΕΡΟ
ΤΡΟΜΕΡΟ
ΤΡΟΜΕΡΟ
και είναι αληθινή ιστορία.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Διάβασα μετά από σχεδόν 25 χρόνια και πάλι τη Μηχανή του Χρόνου του HG Wells. Συνήθως κάτι τέτοια βιβλία δεν τα ακουμπάω γιατί θέλω να μείνω με την αρχική ανάμνηση/εντύπωση. Όσες φορες διάβασα ξανά βιβλία της νιότης μου μάλλον αποηοητεθυηκα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Ε λοιπόν, αυτό το βιβλίο ανήκει σε αυτές τις εξαιρέσεις. Το διάβασα και πάλι ευχάριστα και ειλικρινά θεωρώ πως η αξίαβτου για μένα παραμένει διαχρονική.
Το ταξίδι στο 800700 μΧ ήταν άλλη μια φορά συναρπαστικό και οι Ελόι με τους Μόρλοκ ήταν εκεί επιβεβαιώνοντας ένα πιθανό ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας.

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα την πρωτη συλλογή διηγημάτων του Σκαμπαρδώνη, Μάτι Φωσφορο, κουμάντο γερό. Θα ακολουθησουν η δευτερη, τρίτη, τέταρτη και η πέμπτη, μεχρι δηλαδή να ολοκληρωθει ο συγκεντρωτικός τόμος Τα δεδουλευμενα.

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα τη λεωφόρο Νατο, του (ας μην επαναλαβω το όνομα, γιατι θα μου πετάξετε νεροκρέμμυδα (Ντόινγκ!))
Οπως αναγράφεται και στον υπότιτλο, πρόκειται για μια δοκιμη περιπλάνησης σε έναν χωρο πραγματικά χωρις αισθητική, κειμενα θραυσματικά που σχολιαζουν ενιοτε τις φωτογραφίες που βρισκονται στο τέλος, σε ξεχωριστό τμήμα του βιβλιου ή που αυτές οι εικονες απαθανατίστηκαν από τον συγγραφέρα γιατι γεννησαν τις σκέψεις που καταγράφει, σχετιζοντας το ενδον με το έξω, τελος παντων, για να μην τα πολυλέω, η γραφή του σε κανει να βυθιζεσαι μέσα στο κειμενο κι ας σου διαφευγουν πολλά απο τα σημαινόμενα, δεν πειράζει, ετσι ειναι η απολαυση, αλλωστε γι αυτό ξαναδιαβαζουμε καποια βιβλια, γιατι μας άρεσαν too much και τα ερμηνευουμε καλύτερα, υπαρχουν καμια 40-50 βιβλία που τα λέω too important, ο Σινιοσογλου ήδη μετρά δυο σε αυτή τη λιστα και τι θα γινουμε τώρα χωρις άλλα βιβλία του.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα αυτό, το οποίο τελικά δεν ήταν τίποτε σπουδαίο, παρά το όμορφο περιτύλιγμα και τον θελκτικό τίτλο, επειδή, αν ήθελα να διαβάσω βασικές πληροφορίες για 5-10 σχολαστικούς μαθηματικοφυσικοαστρονόμους του μεσαίωνα, υπάρχουν πολύ καλύτερα πράγματα αφενός, αφετέρου υπάρχει και η βικιπαίδεια.

Τελείωσα επίσης το δέντρο του καλοκαιριού, το πρώτο βιβλίο του Υφαντού της Φιόναβαρ του Kay. Εντάξει, τραγικό και απαράδεκτο. Παρηγοριέμαι τουλάχιστον ότι η Ύζαμπελ ήταν απείρως χειρότερη.

Τελείωσα και τον Λεβιάθαν του Ροτ. Πρώτη γνωριμία μου με τον συγγραφέα -ντρέπομαι που το αναφέρω, γιατί δεν τον διάβασα νωρίτερα. Ασφαλώς μου άρεσε και ασφαλώς με ελκύει ιδιαιτέρως η εποχή και ο κύκλος αυτός των γερμανόφωνων Εβραίων συγγραφέων (όπως και ο Τσβαϊχ). Και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η σημαντική που δίνει στον Λεβιάθαν, απομακρύνοντάς τον από την κακοποιό μορφή που συνήθως έχει στη μεσαιωνική και εντεύθεν γραμματεία (και μου θυμίζει αυτό το πολύ ωραίο βιβλιαράκι και την πολύ ωραία δουλειά που κάνουν οι Αντίποδες και σκέφτομαι ότι η χρεοκοπία μου είναι προδιαγεγραμμένη με τον Ροτ και τον Τσβαϊχ και τους Αντίποδες...ωιμέ!).

 

[Έλλη Μ]

Διαβασα τις Νύχτες τις Φλωρεντίας, της Μαρινας Τσβεταγιεβα, έναν επιστολικό μονόλογο ο οποιος απευθυνεται σε κάποιον εραστή της και επιμελητή; μεταφραστή της; δεν θυμαμαι ακριβώς, πάντα μου διαφευγουν τέτοιου είδους λεπτομέρειες. Αν θυμαμαι σωστά, ο τιτλος είναι δανειο από ομώνυμο έργο του Χάινριχ Χάινε που επεξεργαζοταν τότε η ποιήτρια.

Εχω την αίσθηση ότι κάμποσα ειδύλλιά της περιορίστηκαν ακριβώς σε αυτό, στην ανταλλαγή επιστολών, κατι που φαινεται έντονα κι από τον τρόπο που γράφει για την οικειότητα, το αγγιγμα, δίνοντάς μου την αισθηση ότι ψαυσεις ή και «κατοχή» του ερωμένου, αρκετά συχνά, δεν υφίστανται καν. Πολύ τραβηχτικό κείμενο, τόσο ως προς την εκδήλωση του συναισθηματος όσο και προς την αποκοπή από αυτό και την αδιαφορία πια της ίδιας της Τσβετάγιεβα, η οποία, πολύ ευγλωττα και ευστοχα στο τέλος, αδυνατεί να αναγνωρίσει το κάποτε αγαπημένο πρόσωπο, ακριβώς γιατί το ερωτευθηκε παράφορα, όσο κράτησε το αίσθημά της, δηλαδή τον ξέχασε επειδή τον ερωτευτηκε.

Πολλά λάθη ξέφυγαν στην επιμελεια – διόρθωση του κειμένου, καθιστώντας το δυσκολότερο στην κατανόηση, από ό,τι πραγματικά είναι.

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

Είναι κάποιοι συγγραφείς που ότι και να γράψουν μας αρέσει και δεν χορταίνουμε να τους διαβάζουμε. Επίσης όταν μετά από καιρό πιάσουμε κάτι δικό τους, νιώθουμε σαν να ξαναπροσεγγίζουμε ένα δικό μας άνθρωπο. Για εμένα αυτοί είναι ο Ιστράτι, ο Καμύ και η Τοκάρτσουκ. Επίσης για τους πρώτους δύο σίγουρα, για την τρίτη το διαισθάνομαι καθώς τώρα τη γνωρίζω καλύτερα, έχουν και μια ηθική με την σκέψη και την πράξη να συμβαδίζουν, σε βαθμό που εγώ δεν τη φτάνω. Ο πρώτος άνθρωπος είναι η ημιτελής λόγω του θανάτου του βιογραφία του Καμύ. Ήταν περίεργο το συναίσθημα καθώς το διάβαζα, γιατί η ανάγνωση δεν κυλάει ομαλά. Υπάρχουν σκόρπιες σημειώσεις, αλλαγές στα ονόματα, λέξεις που λείπουν, τεράστιες παράγραφοι, και γενικά κομμάτια που σίγουρα θα τα άλλαζε στην τελική τους μορφή. Παρόλα αυτά, αξίζει να διαβαστεί για πολλούς λόγους.

Μια και ως αυτοβιογραφία δεν υπάρχει πλοκή παίρνω το δικαίωμα να γίνω πιο αναλυτικός. Ο Καμύ εξιστορεί την απαρχή του εποικισμού, περιγράφει τη συνύπαρξη και τις κατοπινές ταραχές (δεν είχαν αρχίσει ακόμα οι εξεγέρσεις). Περιγράφει την ατελείωτη φτώχεια και την απουσία του νοήματος στο " Σπίτι - δουλειά - σπίτι -ύπνος". Μεγάλος πια, νιώθει ότι δεν έχει ρίζες· ο πατέρας του πέθανε όταν εκείνος ήταν βρέφος, η μητέρα του δεν είχε άποψη και μικρός αναρωτιόταν αν τον αγαπούσε αφού μόνο κοιτούσε τη δική της μάνα να αποφασίζει για όλα - συμπεριλαμβανόμενης και της διαπαιδαγώγησής του - ενώ και οι δύο γονείς του ήρθαν από κάπου αλλού. Περιγράφει την παιδική του ηλικία, το δημοτικό, το γυμνάσιο και τις τελευταίες τάξεις όπου αφήνει την παιδικότητα και αρχίζει να αναζητά μόνος τις απαντήσεις ή καλύτερα να θέτει τα ερωτήματα που θα τον απασχολούσαν σε όλη του τη ζωή.

Χωρίς να το αναφέρει, διακρίνει κανείς γιατί έγραψε π.χ. τον ξένο, την πτώση, τον επαναστατημένο άνθρωπο. Προσωπικά κατάλαβα και γιατί είχε πει "ότι έμαθα για την ηθική και το χρέος το οφείλω στο ποδόσφαιρο". Γιατί στο σπίτι δεν του είχε μιλήσει κανείς ούτε για την ηθική ούτε για το χρέος. Ούτε με τα λόγια ούτε με το παράδειγμα.

Αυτά που λάτρεψα περισσότερο είναι οι σημειώσεις και τα προσχέδια. Έχουν ψήγματα σοφίας, ποίησης και φυσικά φιλοσοφίας, την ίδια στιγμή που η αποσπασματικότητα τους μου ταιριάζει περισσότερο από την ίδια τη βιογραφία. Στα προσχέδια φαίνεται λίγο και η συνέχεια που δεν υπάρχει, και που διακόπηκε από αυτό που ο ίδιος έλεγε "δεν υπάρχει τίποτα πιο σκανδαλώδες από τον θάνατο ενός παιδιού και τίποτα πιο παράλογο από τον θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα". Δεν μπορώ να μην ενδώσω στον πειρασμό και θα παραθέσω μονάχα ένα. Δύο, και το αμέσως επόμενο . "Εναλλασσόμενα κεφάλαια που θα έδιναν φωνή στη μητέρα. Να σχολιάσει τα ίδια τα γεγονότα, αλλά με το δικό της λεξιλόγιο των τετρακοσίων λέξεων" και "Γενικά σκοπεύω να μιλήσω για όσους αγάπησα. Και μόνο γι΄αυτό. Απέραντη χαρά"

 

[Έλλη Μ]

Τελειωσα τον καταπληκτικό Αουστερλιτς του Ζέμπαλντ και ξανατελειωσα το Απομονωτήριο Λοιμυπόπτων Ζώων του Σινιόσογλου. Μ' αρέσει πολύ αυτός ο τυπος, ειναι εντελώς καθολου αυτάρεσκος.

 

[Διχασμένη]

Πριν από αρκετό καιρό τέλειωσα το Μαγικό Βουνό, απλά με το 'να και με τ' άλλο δεν βρήκα την ευκαιρία να γράψω εδώ.
Νομίζω ότι θα μπορούσε μια χαρά να τελειώσει το βιβλίο στο όνειρο του Χανς Κάστορπ με τη σύγκλιση των αντιθέτων, δίνοντας ένα αρκετά ισχυρό μήνυμα. Αν και προχωρώντας, βλέπουμε και την τύχη και άλλων προσώπων του βιβλίου και εισέρχονται και ορισμένες άλλες παράμετροι.
Θεωρώ ότι και ο Πήπερκον είναι ένας από τους δασκάλους του ήρωα και αποτελεί παράλειωη η μη αναφορά του στο οπισθόφυλλο. Αν και δεν είναι ρήτορας, όπως οι δύο φιλόσοφοι, με την προσωπικότητά του και τις πράξεις του, αντιπροσωπεύει τον υλισμό. Όμως, δεν είναι ο χυδαίος υλισμός της καθημερινής ζωής, αλλά υψώνεται ως την ποίηση.
Πολύς μισογυνισμός πάντως, βρε παιδί μου! Κατά τον Σετεμπρίνι, το γυναικείο στοιχείο σχετίζεται με τη Λίλιθ και με το κακό. Εκφράζεται η άποψη ότι οι γυναίκες δεν θα ερωτευθούν κάποιον άντρα από δική τους επιλογή, αλλά θα ερωτευθούν τον ισχυρό άντρα που θα τις επιλέξει. Επίσης, υπάρχει και στην πλοκή μισογυνισμός και όχι μόνο στις απόψεις που εκφράζουν οι ήρωες, καθώς

Spoiler

η μαντάμ Σωσά, η αγαπημένη του πρωταγωνιστή, όταν τελειώσει ο ρόλος της στην πλοκή με το θάνατο του Πήπερκορν, εξαφανίζεται χωρίς καμμιά αιτιολογία.

Οι τελευταίες παράγραφοι δεν μου αρέσουν. Τις βρίσκω λίγο ξεκάρφωτες και σαν να μην συνάδουν με την ατμόσφαιρα του υπόλοιπου βιβλίου. Εφιαλτική η απόδοση των πολεμικών σκηνών, αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορώ να το δω σαν πλήρως αντιπολεμικό. Ίσως επειδή γνωρίζω τις απόψεις του συγγραφέα κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Μου δίνει την εντύπωση περισσότερο σαν τελετή μύησης του Κάστορπ και των υπόλοιπων νέων στην πραγματικότητα.
Η τελευταία παράγραφος, αν και πραγματικά συγκλονιστική, κάπως μου φαίνεται σαν αμπελοφιλοσοφίες και γενικότητες. Νομίζω πιο καλά αποδίδει το νόημα το όνειρο του Χανς Κάστορπ όπου το σκοτάδι και το φως συναντώνται.

 

[Έλλη Μ]

Τελειωσα το Ιστορίες του πλοκαμου και 3 κωμικά δοκίμια, το οποιο ήταν τεράστια εκπληξη της εγχωριας, σύγχρονης παραγωγης, ενα βιβλίο υβριδικο (λέξη που εχει γινει ιδιαιτερως χρηστική τελευταία, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω με άλλον τρόπο) γιατι παταει στο autofiction, το φιλοσοφίζον (sic) δοκίμιο και το (σουρεαλ) μυθιστόρημα, με μια πολύ εξυπνη ιστορία, με εξισου ευφυη και γοργό λόγο, με εντονες, κάπως άτσαλες ακμες κι ειναι το μειονέκτημά του, γιατι δεν ρεει το όλον αβίαστα, αλλά σιγουρα προκειται για κειμενο το οποιο σε παρασύρει τόσο εντονα με την ειρωνεία του που χρειάζεται να επιστρέψει κανεις σ' αυτό ώστε να απορροφήσει και να κατανοησει πλήρως το νόημα (προσμετράται στα πολύ θετικά του αυτό μιας και ειναι πολυ ευκολο και προφανες να το κατατάξει κάποιος σε καποιου ειδους απλοϊκότατης σάτυρας) και εν τέλει ενα κείμενο έκπληξη που δεν χωρά ημίμετρα. Ειτε θα σου αρέσει πολυ είτε θα το κατατάξεις στις ανερματιστες μπούρδες που κυκλοφορουν σε πληθώρα, πλέον.

Τάσσομαι αναφανδον με το πρωτο είτε.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθές την περιπλανώμενη φλόγα, το δεύτερο βιβλίο του Υφαντού της Φιόναβαρ.
Χαζό, τραβηγμένο απ'τα μαλλιά, αχρείαστα υπερβολικό, αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω τις συγγραφικές αρετές του Kay.

Τελείωσα και το περί μέθης του Παπαγιώργη.
Πολύ όμορφο βιβλιαράκι. Χωρίς να είναι τίποτε εντυπωσιακό ή σπουδαίο ως προς το περιεχόμενο (17 μικρά κείμενα με ιστορίες μέθυσων), η γραφή του Παπαγιώργη είναι τόσο σαγηνευτική που το ερωτεύτηκα και πρόσθεσα το όνομα του συγγραφέα στη λίστα με τα "πρός άμεσον αγοράν".

 

[ΚρίτωνΓ]

Τελείωσα μπακ του μπακ δυο βιβλία για τόνωση του θρησκευτικού συναισθήματος: το παιδί του διαβόλου του Πέτρου Τατσόπουλου και το γιατί δεν είμαι Χριστιανός του Μπερτραντ Ράσελ.
Στο μεν πρώτο ο Τατσόπουλος με τη γνωστή του αρκετά "δημοσιογραφική" πένα και εξ αφορμής διαφόρων γεγονότων με αρχή την περιπέτεια της υγείας του και αποκορύφωμα τη μήνυση που έφαγε για βλασφημία, ξεμπροστιάζει όλο το σύστημα των ρασοφόρων και των μεσαιωνικών αντιλήψεων συμπαθούντων που από τη μία έχουν στήσει μια τεράστια μπίζνα θαυμάτων και από την άλλη έχουν ισχυρότατο λόγο σε μια χώρα που θέλει να λέγεται σύγχρονο δυτικό κράτος αλλά κλείνει συνωμοτικά το ματάκι στη θεοκρατία. Αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες εδώ
Σημείωση: Μα πόσο επίκαιρο το βιβλίο μετά τα όσα έκανε ο βουλευτής της Νίκης στην Εθνική Πινακοθήκη (και κατηγορήθηκε για πλημμέλημα - αν πήγαινα εγώ και κατέστρεφα ένα τυχαίο σύγχρονο έργο είμαι σίγουρος ότι θα έγραφα αυτή τη στιγμή πίσω από τα σίδερα).

Μειονέκτημα τα σημεία που κάνει παραθέσεις (διαφόρων) αυτούσιων κειμένων που κουράζουν και που έχεις την αίσθηση ότι μπαίνουν στο βιβλίο για να αβγατίζουν τις σελίδες.

Και εδώ αρχόμαστε στο δεύτερο μικρούλι βιβλιαράκι που είναι την πραγματικότητα ένας λόγος που έδωσε ο σύγχρονος φιλόσοφος (Μπερτραντ Ράσελ) όπου αποδομεί συστηματικά μία μία τις θέσεις της πίστης στον Χριστιανισμό (και κατ' επέκταση στις θρησκείες) - τα επιχειρήματα δηλαδή που χρησιμοποιούν η επίσημη εκκλησία ή όλοι αυτοί που πιστεύουν και που θέλουν να διαδώσουν αυτή τους την πίστη. Μικρό, μεστό, σίγουρα όχι τόσο ευκολοδιάβαστο όπως το πρώτο, αλλά από αυτά τα βιβλιαράκια που σε βγάζουν σοφότερο-πλουσιότερο.

 

[Χρυσόστομος]

Διαβασα το αριστουργηματικό "Μερες διχως τελος" του Σεμπαστιαν Μπαρυ. Απιστευτο βιβλίο, με καθηλωσε. Μου θύμισε τον Ματωμενο μεσημβρινο αλλα τουτο είναι πολυ καλύτερο απο το βιβλιο του Μακαρθι.

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

Τελειώνω τον μεσημβρινό οπότε με έπεισες για το επόμενο (κι είπα θα αργήσω να ξαναπάω βιβλιοπωλείο)