Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

Υποθέτω θα μπορούσα να γράφω επί μακρόν για το 2666. Κι αν προστεθούν κι άλλοι αναγνώστες στη συζήτηση, θα'χουμε παααααρα πολλά να πούμε. Το παράξενο είναι ότι, χωρίς να μου αρέσει ως σύνολο, με γοήτευσε πολύ, πάρα πολύ, ιδιαίτερα το 5ο μέρος. Και χωρίς να μου αρέσει ως βιβλίο συνολικά, είναι μες στα καλύτερα που διάβασα το '24.
Θα ηθελα παρα πολύ να το συζητησουμε, γιατι εκτιμώ ιδιαιτέρως τις ευστοχες και ακριβολόγες παρατηρήσεις σου, αλλα΄δυστυχώς, δεν το θυμάμαι παρα ελάχιστα. Πάνε αρκετα χρονια που το διάβασα. Θυμαμαι πολύ καλά τα των φόνων και την αναζητηση του Αρτσιμπάλντο (νομίζω).
 
Θα ηθελα παρα πολύ να το συζητησουμε,
Αμε! :ναι:
Κάνε ένα ξεφύλλισμα και πάμε!

Ον τόπικ, τελείωσα και αυτό.
Μυθιστορηματική καταγραφή των γεγονότων/μαρτυριών/καταθέσεων που αφορούν στην αυτοκτονία του Μαγιακόφσκι, μαζί με μερικά ποίηματά του, που παρεισφρύουν στο κείμενο.
Πέρα από το αρχειακό υλικό και κάποιες λίγες φωτογραφίες, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο.
 
Ξεκινησα το Πιρανέζι της Σουζάνα Κλαρκ το οποιο ειναι βιβλιο:
  • που απέχει αρκετα απο τις προφανεις, συνηθεις και προβλέψιμες επιλογές μου, πραγμα που ταυτόχρονα με φοβίζει (μην ειναι πατάτα) αλλά και μου αρέσει
  • που ήθελα, όμως, να διαβασω αμέσως, διαβάζοντας το summary στο οπισθόφυλλο, ανάβοντας μου μπορχεσιανα λαμπακια.
Εχω κάπως μπερδευτει :ουχ: με τις δεκάδες αιθουσες που κατονομάζει κι απαριθμει ταυτόχρονα, αλλά θελω να πιστευω οτι δεν εχει τόση σημασια να τα θυμάμαι όλα αυτά. Αν εχει, ε τι να πω... καλη καρδια!
Δεν ειμαι βέβαιη πόσο μου άρεσει το βιβλίο αυτό. Κατόπιν εορτής σκεπτόμενη την εναρκτηρια πρόταση του μυθιστορήματος (καθώς και τη σημειολογία του ονοματος που δανειζεται ο πρωταγωνιστης), αυτή αρκει για να δώσει όλα τα στοιχεία για το είδος, τον χρόνο, τον τόπο, το μυστηριο που κρύβεται, τη διακριση μεταξύ κοσμων.

Οι πρώτες αρκετές σελίδες, υπό μορφή ημερολογιακής καταγραφής, όπου ο χρόνος καταγράφεται αρκετά ιδιότυπα (πχ, πρώτη καταγραφή για την 21η μέρα του πέμπτου μήνα που το άλμπατρος ήρθε στις Νοτιοδυτικές Αιθουσες), αναλίσκονται σε αριθμημένες και κατονομασμένες αιθουσες, αίθρια κλπ κλπ με τις οποιες δίνεται το χωροταξικο τους στιγμα και στις οποίες πηγαινοέρχεται ο Πιρανέζι, μου προκάλεσαν μάλλον σύγχυση, όσο προσπαθούσα να προσανατολιστώ μέσα σε αυτές και σιγουρα μεγάλη απόσταση από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή και ήμουν βεβαιη ότι είναι βιβλίο τελειως εξω από μένα. Δεν βοήθησε, σαφώς, ο τρόπος και ο χρόνος που τις διάβαζα, μιας και ήταν κάπως άτσαλη ανάγνωση, αργά τη νύχτα, πηγαινοντας μπρος πισω στο κείμενο, αλλά και πάλι.

Όταν ολοκληρώθηκε και συμμαζεύτηκε το κείμενο από την περιγραφή του λαβυρινθώδους, γεμάτο αγάλματα, κτίσματος και αφού κατάφερα να μην το παρατήσω, εγινε πολύ ελκυστικό και γλυκά μελαγχολικο. Ο Πιρανέζι είναι ενας χαρακτήρας γνησια καλοπροαίρετος, που αντλει παιδική απολαυση, αθώα χαρά κι ευτυχία από τον τεραστιο κι ακατανοητο –για εμας- κοσμο στον οποιο ενοικει και συνατιέται με τον Αλλον, δις εβδομαδιαιως, για μια ώρα μόνο. Αμφότεροι κι ομου, όταν συναντιούνται, είναι σε αναζήτηση της απόλυτης γνώσης, με απολυτα ξεκαθαρη τη σχέση που τους διέπει: Follower and leader. Την μεταξύ τους συνάφεια, συνοχή, συνενοχή και ισορροπία διασαλεύει η -από το πουθενα- εμφάνιση τριτου προσώπου εξαιτίας της οποίας μεταστρέφεται άρδην η πιστη κι η αφοσιωση του Πιρανέζι προς την αλήθεια που πρεσβευει και επιστρατεύεται ο Άλλος.

Το βιβλιο, είναι και δεν είναι ανένταχτο. Συνδυάζονται εξαιρετικά τόσο το μυστηριο οσο κι η αχαλινωτη, γοητευτική φαντασία, είναι και fantasy novel, ενας υποφώσκων τρόμος, ατμόσφαιρα γεμάτη από υγρασια (το υγρό στοιχειο είναι πανταχου παρόν) οσο παρουσιαζεται αρχικά το χαοτικό οικοδόμημα και εν συνεχεία η διαδραση των κύριων πρωταγωνιστών.

Δεν ξερω, αισθανθηκα ότι η Κλαρκ χρησιμοποιησε ολο το φασμα της Τεχνης για να κατασκευασει αυτό το βιβλίο: Λογοτεχνια, γλυπτικη, κηπουρική, φωτογραφία (εμμονη στις λεπτομερειες των εκθεμάτων κλπ κλπ) και αν δεν ειχε διαφανει σχετικά νωρις τι πραγματικά συμβαινει και τι μενει να διαλευκανθει, νομιζω θα μιλουσα για ένα αριστουργημα.-
 
Τελειωσα της Τεχνητές Αναπνοές του Κυριακίδη, μια συλλογή οκτώ μικρων, μινιμαλιστικών αλλά φοβερά elegant, πολύ σύγχρονων διηγηματων-παραμυθιών, φοβερός ο Κυριακίδης, σας το είπα; και μου άρεσε περισσότερο απο την πρώτη φορά που το είχα διαβάσει, τότε που ημουν καπως πιο απολυτη, ελιτίστρια και ξινη, φανταστειτε κάτι σαν συγκριτικό βαθμο του υπερθετικου (βαθμού)(ξινοτάτερη, ίσως;; ναι, γιατι όχι;), ενώ μολις ειδα οτι εχει επανεκδοθει από τον Πατάκη, σε εναν συλλογικότερο (:))))) τόμο η οποία περιλαμβάνει και μια νουβέλα, και οποιος ψαχνει να βρει τα χαμενα και κρυμμένα νοήματα πίσω απο τις ιστορίες, ας μην το πάρει καλύτερα, γιατι θα αναζητα στο σκοταδι μια μαυρη γατα κι ειναι βεβαιο ότι δεν θα τη βρει, γιατι θα εχει σκαρφαλώσει στο σκρινιο του σαλονιου.
:πανικός::πανικός::πανικός:
 
Καλή Χρονιά Λέσχη!
Καλά διαβάσματα, υγεία, ηρεμία και ό,τι επιθυμείτε.

Πρώτο του '25 που τελείωσα σήμερα (προπαραμονή το άρχισα), είναι αυτό, το οποίο θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα βιβλία ΕΦ που γράφτηκαν ποτέ. Η αλήθεια είναι πως φαίνεται καλό, με δυνατή και πρωτότυπη ιστορία και πολλή δράση.

Γράφω "φαίνεται" επειδή η μετάφραση -για να είμαι εξαιρετικά πολύ επιεικής- είναι πάρα πολύ πρόχειρη (να μην πω εντελώς απαράδεκτη και να μην αναφέρω και την επιμέλεια, που'ναι για κλάμματα).
Είναι πολύ πολύ κρίμα που από το 1978 που πρωτοεκδόθηκε δεν έγινε προσπάθεια ποτέ στις επόμενες ανατυπώσεις να βελτιωθεί η μετάφραση, ή (τουλάχιστον) να γίνει κάποια επιμέλεια του κειμένου και να μην υπάρχουν κομμένες παράγραφοι και επαναλήψεις ολόκληρων προτάσεων. Εξίσου κρίμα (και λίγο τρομακτικό) είναι το γεγονός ότι ο Κάκτος έχει εκδόσει κι άλλα σημαντικά έργα ΕΦ -και όχι μόνο, τα οποία ορέγομαι, αλλά μετά απ΄αυτό το χάλι...:καχύποπτος:
Γενικά, είναι notorious ο Κάκτος για τις, ας πούμε κάπως πρόχειρες, εκδόσεις του. Αλλά τόσο?!
Κρίμα, κρίμα, κρίμα.

Δεν μπαίνω στον πειρασμό να πάρω την πρωτότυπη έκδοση...:όχιόχι:
 
Last edited:
η Φανταστική Νυχτα ειναι ανελπιστη προσθηκη
Ολα τα βιβλια του (που έχω διαβασει) αποπνεουν ταυτόχρονα αισθημα ψυχοπλακώματος και feelgoodness κι είκαζω ότι αυτό οφείλεται:
  • στο πόσο κάμποσο βαθια καταδύεται στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων του
  • στη γλαφυρη περιγραφή του περιβάλλοντος στο οποίο τοποθετεί από τις ιστορίες του
  • στην εξαιρετική, εως παρωχημενα αλλά όχι κουραστικά λυρική, πολυτελή, εστέτ του γλώσσα και
  • στην έκταση (μικρή) όλων
Τοσο στο Γράμμα της Αγνωστης, όσο και στη Φανταστική Νύχτα αλλά και τη Γυναικα και το Τοπίο που τελειωσα, η επίγευση ειν’ η ίδια. Και ανακαλώντας τον Μεντελ, τη Συλλογή αλλά και τη σκακιστική νουβέλα, η πρόζα του μοιάζει σχεδόν αψεγάδιαστη, όπως και του φίλου του, του Ροτ. Και με τους δυο, ειναι σχεδόν αδύνατο να διαβάσεις ένα όχι καλο βιβλίο. (πόσες φορές θα το γράψω αυτό, πια!)

Όπως και στη Φανταστική Νυχτα, ετσι και στη Γυναικα και το τοπίο, τα παντα ξεκινουν από κάτι που μοιάζει όχι σημαντικό ώστε να προκαλέσει κοσμογονία, για να τεθουν σε κίνηση από τα ανθρώπινα ενστικτα και -στο Τοπίο εντονότερα- τη σεξουαλικότητα, επαναλαμβανόμενα μοτίβα του. Πληθωρικές περιγραφές των ψυχολογικών μεταπτώσεων των πρωταγωνιστών, τόσο που να διαβαζεις αισθμαινοντας μερικές φορές και καλύπτοντας μεχρι κεραίας κάθε πιθανη οπτική, κυκλώνοντας ολοκληρωτικα τους ήρωές του.

Στη Νυχτα, ένας ανώνυμος βαρόνος, αντιλαμβανομενος μεθεόρτια την ennui και την ελλειψη νοήματος του μέχρι τότε βίου του, ξεπεφτει στο μικροαδίκημα της κλοπής -για την ακριβεια, εξαργυρώνει ένα κερδοφόρο στοιχημα, που τυχαία πέφτειο στα χέρια του (για μεγαλύτερη ακρίβεια, στα πόδια του) στον ιππόδρομο κι από κει εκκινά ένα ακούσιο αλλά αναπόδραστο κι αναποφευκτο ταξίδι προς την αυτεπίγνωση.
Στη Γυναικα, η παρατεταμενη ανομβρια δημιουργει μια ημιληθαργική, υπνωσιακη κατασταση ενω η διαφαινόμενη υπόσχεση βροχής που αναμένουν όλοι για να ποτισει τη διψασμένη γη, αφυπνίζει το πάθος και τη λαγνεια του πρωταγωνιστή.

Είναι αρκετά στερεοτυπική η αντιστοιχία διψασμένης γης/φυσης-γυναικός και λητρωτη ουρανού/βροχής, αλλά ο Τσβάιχ ηταν επηρεασμένος από τις θεωρίες του φιλου του και Φρόυντ, όπερ έδει δείξαι.

Σε αυτη την αναρτηση, εχω σπάσει κάθε ρεκορ επιθετου. Τον Τσβάιχ, πάντως, δεν τον συναγωνίζομαι. :))))
 
Last edited:
"Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών" Όλγκα Τοκάρτσουκ. Ήθελα να αφήσω λίγες μέρες πριν γράψω. Μια ιστορία μυστηρίου και φόνων κυνηγών σε έναν απομακρισμένο και απομονωμένο μικρότατο οικισμό στη φύση της Πολωνίας. Μέσα από τις σελίδες του παρελαύνουν έννοιες όπως η αδυναμία ένταξης, τα δικαιώματα των ζώων, η ίδια η φύση, η ποίηση του Ουίλιαμ Μπλέικ, και η θρησκεία. Αυτό όμως που τελικά με κέρδισε δεν είναι τόσο η πλοκή, αλλά το ύφος της συγγραφέας (που το ήξερα από το "Πλάνητες" και το "Το αρχέγονο και άλλοι καιροί" και που τα λάτρεψα) και κυρίως το πόσο βαθειά και απόλυτα καταδύεται στην ψυχή της πρωταγωνίστριας.
 
@Αδριανός Ζωγράφος Είχα διαβάσει το Αρχέγονο πριν αρκετο καιρό. Θυμαμαι μου άρεσε αλλά μέχρι εκεί.
Αν ξαναέπιανα κάτι από την Τοκάρτσουκ, αυτό θα ήταν σίγουρα το "Οδήγησε ..." μιας και ο τίτλος παραπέμπει ατον αγαπημένο Μπλέηκ, αλλά και μου αρέσει αυτό που διάβασα στο οπισθόφυλλό του.
 
Πω πω... ΜΟΝΟ, λέει...
Κι εγω που ετυχε να κρατώ λογαριασμο την προηγουμενη χρονια και περιχαρής διαπίστωσα τον αριθμό των βιβλίων που διαβασα, ηρθε το ΜΟΝΟ 96 του @ΜιΛάμπρος μας και με αποδομησε παντελώς.
Ένα από τα (λίγα) πλεονεκτήματα του να ζεις μόνος ενώ υπηρετείς σε νησί της παραμεθορίου: άπλετος αναγνωστικός χρόνος.

Ον τόπικ, τελείωσα σήμερα τον Υπερ-Ατλαντικό του Γκομπρόβιτς. Δεν μου άρεσε, δεν ξέρω αν έπαιξε και η λίγο παράξενη (;) μετάφραση ρόλο. Κρίμα, περίμενα πως και πως να το διαβάσω και τελικά...θα πάρω και τα υπόλοιπά του, εννοείται...

Τις προηγούμενες ημέρες, τις πρώτες του νέου έτους, τελείωσα την ερωτική λογοτεχνία, που αποδείχτηκε πολύ, μα πάρα πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Είναι από κεινα τα -γαλλικής προέλευσης κυρίως- βιβλία που παρουσιάζονται με μια εντυπωσιακή, ενδιαφέρουσα και θελκτικά διατυπωμένη θεματολογία, που έχουν όμορφη κι εκλεπτυσμένη γλώσσα και που κατορθώνουν να καλύψουν ένα θέμα αιώνων σε καμιά 200αριά σελίδες, χωρίς στην πραγματικότητα να λένε απολύτως τίποτα, ούτε να σε διαφωτίζουν βεβαίως, αλλά να σε γεμίζουν με περισσότερα ερωτήματα (τα οποία φυσικά δεν χρειαζόσουν και θα πρέπει να ξανα-ξοδευτείς για να τα απαντήσεις), παρά απαντήσεις.
 
Τελείωσα την εξαιρετική Τεχνη της φυγής του Σερχιο Πιτόλ, ένα υβριδικό βιβλίο που συνδυάζει ημερολογιακές καταγραφές, λογοτεχνικά σχόλια, ταξιδιωτικές αναμνησεις, all in all, ένα γοητευτικο memoir, πολύ βαθιά στη λογοτεχνία, ποικιλοτρόπως. Το βιβλιο χωριζεται σε 4 μερη (Μνήμη, Γραφή, Αναγνώσεις, Κατακλειδα και αυτά σε υποκεφάλαια) με το τεταρτο να είναι το συντομότερο, διαφορετικό από τα προηγούμενα και αφορά το ταξιδι που έκανε στην Τσιάπας, καπου το 1994, όταν η περιοχη ειχε ξεσηκωθει και οι νεοζαπατιστας αντάρτες, με επικεφαλής τον subcomandante Μαρκος, αγωνίζονταν για τους Ινδιάνους και τα δικαιώματά τους. Δεν προκειται για άλλο ένα ψευτοκειμενο στρατευμένου σοσιαλιστικού ρεαλισμου, οι σελιδες που κλεινουν τόσο απρόσμενα το βιβλιο εχουν τρομερή δυναμη και λιτότητα, για μια στιγμή της ιστορίας που γραφοταν τη στιγμή που συνέβαινε. Και σχεδόν ξεχασα τι διαβαζα νωρίτερα στο βιβλίο.

Στο σύνολό του, προκειται για εξαιρετικο βιβλιο, παθιασμένο, διαχυτο από την αγάπη του Πιτολ για τα ταξιδια, την τεχνη, την αναγνωση και τη λογοτεχνία, καθως και τη γραφή. Δηλαδή, το κεφάλαιό του για τον Μαν ξεχειλίζει από ενθουσιασμό τόσο που παρακινει τον οποιονδήποτε να ξαναδιαβασει τον Φαουστους, par exemple. Απολαυστική και εποικολομητική αναγνωση, με μικροτερο ενδιαφέρον να μου προκαλει το κεφαλαιο για τον Γκαλδος, το οποιο αναλίσκεται στη διαμορφωση του εργου του «Εθνικά Επεισόδια» (46, νομίζω), εργο αμεταφραστο στα ελληνικά.

Είναι ιδανικό βιβλιο να το διαβαζει κανεις παράλληλα με κάτι άλλο, μιας και τα κεφάλαιά του είναι αυτονομα και αυτονομημένα, σύντομα, και προκειται για εργο που μονο ευφορία μπορει να προκαλέσει.
 
με μικροτερο ενδιαφέρον να μου προκαλει το κεφαλαιο για τον Γκαλδος, το οποιο αναλίσκεται στη διαμορφωση του εργου του «Εθνικά Επεισόδια» (46, νομίζω), εργο αμεταφραστο στα ελληνικά.
Αυτό φαίνεται ενδιαφέρον όμως!!
 
Fαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Πακιτα Γκαγιέγο
Αισίως, ολοκληρωσα άλλο ένα σύντομο κείμενο του Τσβάιχ, τον Φόβο που ήταν άλλη μια επιμελής και προσεκτική καταγραφή (από τη δημιουργία εως την κλιμάκωση) ενός κοινου, πανανθρώπινου αισθηματος.

Εκκινώντας πάλι από ένα κλισε (μελό)δραμα και σεταρισμένο πάλι στη βιεννέζικη μπουρζουαζία του μικροαστισμου και του καθωσπρεπισμου, περιγράφει σταδιακα, λογικά, κλιμακούμενα, πώς καταβυθιζεται ο ψυχισμός του ανθρώπου (που εχει, θα ελεγα, σε αυτό που λέμε αγχος και τελικά φοβο, εξαιτίας των ενοχών. Το αισθημα της ενοχής, βεβαιως, δεν αφυπνίζεται τυχαία ή ξαφνικά στην πρωταγωνιστρια αλλά της επιβαλλεται μέσω των κατηγοριων και των εκβιασμών μιας άλλης γυναικας, αδιαφορης παρουσίας αλλά καταλυτικής σημασιας, τοσο για την Ιρενε, την πρωταγωνιστρια, όσο και για το ίδιο το κείμενο.

Για την κατασκευη του ψυχοδράματος και της ψυχοσυνθεσης από τον Τσβάιχ, δεν ειχα καμια αμφιβολία, εξαλλου καταφέρνει να κυκλώσει το θεμα άψογα, ώστε να καλυπτοται όλα τα what ifs. Αυτό, όμως, που πραγματικά μου αρεσε, εκτιμησα και μάλλον με εντυπωσιασε (αποτυπώνεται ξεκαθαρα στο αποσπασμα που παρεθεσα τις προάλλες) είναι ότι ο Τσβαιχ προβάλει την εξης παρα πολύ αληθινη και ειλικρινή οπτικη, τόσο της μοιχειας της Ιρενε όσο και των συνεπακολουθων: μερικές φορές αυταπατώμεθα από τις περιπτώσεις και αποδιδουμε πχ τη μοιχεία στο εντονο πάθος και τον τυφλό έρωτα, ενώ στην πραγματικότητα μπορει να οδηγούμαστε σε διαφορες απόφασεις εξαιτίας της ανίας και της πλήξης, απόδειξη ότι, στην περιπτωση της Ιρένε, δεν διανοείται να χάσει τα κεκτημένα της, την καλή ζωη κλπ κλπ.
 
Last edited:
Τελείωσα τον Επικίνδυνο Οικτο του Τσβάιχ, το μονο βιβλίο του που μπορει πράγματι να χαρακτηριστει μυθιστόρημα.
Το βιβλίο, παρόλα τα κάμποσα ελαττώματά του (ελαττώματα που δεν προλαβαινουν να αναπτυχθουν στις συντομες νουβέλες του), τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του, την κοινοτοπία του και τον εντονο, μελοδραματικό του τόνο, μου άρεσε πάρα πάρα πολύ και νομιζω με επηρεάσε αρκετα όσο το διαβαζα, ριχνοντας με ψυχολογικά.
Ειναι εντυπωσιακός ο τροπος που καταδεικνυει τα διαφορα είδη οικτου και πώς αυτός ο "συναισθηματικός" οικτος οδηγει νομοτελειακα σε μια σειρα απο λάθος αποφάσεις, που ο Τσβάιχ καταφερνει και υφαινει με πολλή τέχνη. Και παρολο που οι προθεσεις του πρωταγωνιστή, πειθεσαι οτι ειναι αγνες και ο ίδιος δεν αποσκοπά στο να εκμεταλλευτει κανεναν, νομίζω πάλι υπογραμμίζεται περιτρανα οτι η ελλειψη ειλικρίνειας, απέναντι σε οσους εκτιμάμε και, ιδιως σε αυτόν, στον εαυτό μας, κάπως στενευει την προ-οπτική μας και εκ των πραγμάτων, βλέπουμε, μιλάμε, αισθανόμαστε, αντιδράμε, λειτουργούμε, δηλαδή ζούμε, επιλεκτικά.
Νομιζω, μετα απο τόσο Τσβάιχ, οτι καταλξγω στα εξης:
  • Οχι αλλο Τσβάιχ, για τωρα. Fiction, τουλάχιστον
  • Προκειται για συγγραφέα ιδανικο να τον γνωρισει κανεις και να τον διαβάσει μεχρι τα 35, γιατι θα τον εκτιμήσει πολυ περισσότερο.
  • Μεταξύ Ροτ και Τσβάιχ, επιλέγω πρωτίστως Ροτ.
 
Τελείωσα το Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού και ήταν ακόμη μια αποκαλυπτική ιστορία γύρω απο τα τόσα κ τόσα εγκλήματα απέναντι στους ινδιάνους, τα οποία δν σταμάτησαν σχεδόν με τη γενοκτονία τους αλλά συνέχισαν με άπειρες παραλλαγές κ πολυ μεταγενέστερα. Τρομερά ενδιαφέρον κ ευκολοδιάβαστο απλά δν θα γράψω κατι γιατι σαν λογοτεχνικο κείμενο δν μπορω να το κρίνω ουτε σαν μυθιστόρημα μιας κ δν είναι κατι απο τα δύο. Σαν ντοκυμαντερ ή ιστορική αφήγηση γεγονότων σε βιβλίο μου φάνηκε.
 
"Η επανάσταση των αγγέλων" του Ανατόλ Φρανς. Εξαιρετικό, ωραία ιστορία, πολύ καλή γραφή, έξυπνο, σατυρικό, τέλος που δεν περιμένεις. Διαχρονικό. Θα επανέλθω.

"Τα χρόνια της βραδύτητας" Του Φερνάντο Αραμπούρου. Δεν με κέρδισε η ιστορία αλλά ο τρόπος. Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας εξιστορεί στον συγγραφέα τις αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία του στη γη των Βάσκων κατά την τελευταία περίοδο του Φράνκο. Στο τέλος του κάθε κεφαλαίου ο Αραμπούρου προσθέτει δικές του σημειώσεις για τη μορφή και τον εμπλουτισμό του εν δυνάμει μυθιστορήματος. Το δεύτερο που με κέρδισε είναι η εξαιρετική απόδοση της διαδεδομένης πρακτικής όπου η οικογένεια δε μιλούσε για τα ένοχα μυστικά, λες και έτσι αυτά θα έπαυαν να υπάρχουν. Αποδομεί την κλασσική ρητορεία θρησκεία - πατρίδα - οικογένεια ενώ συγχρόνως προτείνει ως την μόνη εναλλακτική τη μάθηση.

Α, ξαναδιάβασα και μια βιογραφία του Λόντον από τον Άρθουρ Κάλντερ - Μάρσαλ "Τζακ Λόντον, ο μοναχικός Λύκος", με άλλο μάτι τώρα καθώς την πρώτη φορά δεν είχα διαβάσει παρά ένα μυθιστόρημα του. Ξαναθυμήθηκα το πόσο γεμάτη από περιπέτειες ήταν η σύντομη ζωή του, και πόσο άδεια ήταν η καρδιά του, απόρροια της παντελής έλλειψης μητρικής αγάπης και καθοδήγησης. Ο βιογράφος, χωρίς να είναι Τσβάιχ :)))), παραθέτει πολλά στοιχεία και περιστατικά, αν και δεν αποφεύγει κάποιες αυθαίρετες κρίσεις. Τα πιο εντυπωσιακά για μένα χαρακτηριστικά του Λόντον, εκτός από την εγγενή ροπή προς την περιπέτεια ήταν η ικανότητα μάθησης από την παρατήρηση, η πίστη στον εαυτό του, η σωματική αντοχή του, η εμπιστοσύνη του σε ανθρώπους που δεν την άξιζαν, και τέλος η εμπιστοσύνη στον εαυτό του σε τομείς που ήταν άσχετος. Συνδιάζοντας το πρώτο με τα δύο τελευταία, σχεδίασε μόνος του το σκάφος με το οποίο θα έκανε τον περίπλου της γης, ανάθεσε στους πιο άσχετους την κατασκευή του και τέλος πήρε ως πλήρωμα ακόμα πιο άσχετους. Ακόμα και έτσι, κατάφερε να διασχίσει όλον σχεδόν τον Ειρηνικό και να φτάσει στα νησιά του Σολωμόντα όπου και κατέρευσε σωματικά.
 
"Η επανάσταση των αγγέλων" του Ανατόλ Φρανς. Εξαιρετικό, ωραία ιστορία, πολύ καλή γραφή, έξυπνο, σατυρικό, τέλος που δεν περιμένεις. Διαχρονικό. Θα επανέλθω.

"Τα χρόνια της βραδύτητας" Του Φερνάντο Αραμπούρου. Δεν με κέρδισε η ιστορία αλλά ο τρόπος. Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας εξιστορεί στον συγγραφέα τις αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία του στη γη των Βάσκων κατά την τελευταία περίοδο του Φράνκο. Στο τέλος του κάθε κεφαλαίου ο Αραμπούρου προσθέτει δικές του σημειώσεις για τη μορφή και τον εμπλουτισμό του εν δυνάμει μυθιστορήματος. Το δεύτερο που με κέρδισε είναι η εξαιρετική απόδοση της διαδεδομένης πρακτικής όπου η οικογένεια δε μιλούσε για τα ένοχα μυστικά, λες και έτσι αυτά θα έπαυαν να υπάρχουν. Αποδομεί την κλασσική ρητορεία θρησκεία - πατρίδα - οικογένεια ενώ συγχρόνως προτείνει ως την μόνη εναλλακτική τη μάθηση.

Α, ξαναδιάβασα και μια βιογραφία του Λόντον από τον Άρθουρ Κάλντερ - Μάρσαλ "Τζακ Λόντον, ο μοναχικός Λύκος", με άλλο μάτι τώρα καθώς την πρώτη φορά δεν είχα διαβάσει παρά ένα μυθιστόρημα του. Ξαναθυμήθηκα το πόσο γεμάτη από περιπέτειες ήταν η σύντομη ζωή του, και πόσο άδεια ήταν η καρδιά του, απόρροια της παντελής έλλειψης μητρικής αγάπης και καθοδήγησης. Ο βιογράφος, χωρίς να είναι Τσβάιχ :)))), παραθέτει πολλά στοιχεία και περιστατικά, αν και δεν αποφεύγει κάποιες αυθαίρετες κρίσεις. Τα πιο εντυπωσιακά για μένα χαρακτηριστικά του Λόντον, εκτός από την εγγενή ροπή προς την περιπέτεια ήταν η ικανότητα μάθησης από την παρατήρηση, η πίστη στον εαυτό του, η σωματική αντοχή του, η εμπιστοσύνη του σε ανθρώπους που δεν την άξιζαν, και τέλος η εμπιστοσύνη στον εαυτό του σε τομείς που ήταν άσχετος. Συνδιάζοντας το πρώτο με τα δύο τελευταία, σχεδίασε μόνος του το σκάφος με το οποίο θα έκανε τον περίπλου της γης, ανάθεσε στους πιο άσχετους την κατασκευή του και τέλος πήρε ως πλήρωμα ακόμα πιο άσχετους. Ακόμα και έτσι, κατάφερε να διασχίσει όλον σχεδόν τον Ειρηνικό και να φτάσει στα νησιά του Σολωμόντα όπου και κατέρευσε σωματικά.
Απο Ανατολ Φρανς κ εμένα μου άρεσε πολύ η ανταρσία των αγγέλων οταν την είχα διαβάσει πριν κάποια χρόνια. Πανέξυπνο κείμενο κ σατυρικό κ βασικά το τέλος εκτός απο απρόβλεπτο θεωρώ οτι ξεγυμνώνει με αστείο τρόπο πολλά θρησκευτικά στερεότυπα εκατέρωθεν.
 
Διαβαζω (τελειωνω, δηλαδή) την Ονειρική Ιστορία του Σνιτσλερ και προσπαθω να θυμηθω την τελευταια φορά που συνάντησα σε μυθιστόρημα εναν τοσο ναρκισσο, εγωπαθη, εγωκεντρικο και συμπλεγματικο, αντρικο χαρακτήρα.
Τελειωνοντας τον Σνιτσλερ, αφενός θελω τον @Νικόλας Δε Κιντ vis-à-vis να το συζητησουμε, αλλά μεχρι να γινει αυτο, αφετέρου, ο σχολιασμός μου ειναι ο εξης:
Κατα τη γνωμη μου, ο Κιουμπρικ αποδειχτηκε (σε μενα) απόλυτα πιστός στο βιβλιο. Δεν υπάρχει κανενας διαχωρισμός. Πηρε ενα αρκετα βαρετο βιβλίο και εφτιαξε μια πολύ βαρετη ταινία.
Λογοτεχνικά, τωρα, το κειμενο ειναι σαφώς καλογραμμένο, ίσως καινοφανές και σκανδαλώδες για την εποχή του, εξυπνο ως προς τη συλληψη του δυσδιακριτου ανάμεσα στο ονειρικο και το πραγματικο, προφανές ως προς την, για αλλη μια φορά, καταδειξη της ανδρικης ακρατης κι ακρατητης σεξουαλικοτητας κι ορμών, παραβλέποντας (προφανως εξαιτιας της εποχης στην οποια το συνεγραψε) οτι το φυλο ειναι παντελώς αδιαφορο, οταν το θεμα ειναι το αγριο, σεξουαλικο ενστικτο, ο χαρακτηρας του Φροντετετοιου μου ειναι αντιπαθης κι αυτό, οτι με εναν τρόπο με εκανε να τον προσέξω, το αποδιδω στα θετικά του κειμένου, η Αλμπερτίνε, at the brink of making a great revolution, σαφώς τη συγκρατησε και τη φωτισε στο παρασκηνιο ο Σνιτσλερ, εν τελει, ενα βιβλιο λιγο πανω απο το μετριο, με απασχόλησε παραπανω απο το μέτριο, και αυτό προσμετράται στα υπέρ του.

Εξαιρετικο εξώφυλλο, εξαιρετική εκδοση.
 
Top