Εάν είναι απόγευμα προς βραδάκι, θα πρότεινα ένα ωραίο κόκκινο κρασί!
Αν πάλι είναι μεσημεράκι, μπιρίτσα με ένα ελαφρύ σνακ!
Αν πάλι είναι μεσημεράκι, μπιρίτσα με ένα ελαφρύ σνακ!
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Τελείωσα το The hill of dreams. Δύσκολο, συναισθηματικά, βιβλίο. Ταυτίστηκα πολύ με τον Λουσιαν. Αν το διάβαζα σε νεότερη ηλικία θα είχε πιο έντονη επίδραση η ανάγνωση. Αλλά και τώρα που το διάβασα βέβαια άξιζε. Ήταν (σε ορισμενα σημεία) σαν μια αναθυμηση του παρελθόντος. Έμαθα ότι το βιβλίο είναι ημιαυτοβιογραφικο. Στην αρχή το διάβαζα συγκρίνοντάς το (κακως) με την πρόσφατη ανάγνωση του γουεντικο επειδή ήξερα ότι ανήκουν στο είδος weird fiction. Όμως καθώς συνέχιζα την ανάγνωση κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για λογοτεχνία τρόμου και άφησα την προσμονή του φόβου. Ο λοφος των ονείρων είναι κάτι διαφορετικό. Η ιστορία ενός ανθρώπου που αυτοεξοριζεται στην δική του κόλαση, την οποία επέλεξε κυνηγώντας το όνειρο του, ελπίζοντας μέσω αυτής της επιδιωξης να αγγίξει στην Αλήθεια, αυτήν που διαισθάνεται σε όλη του την ζωή. Ο Λουσιαν είναι (για μενα) ο ορισμός του ρομαντικού που θυσιάζεται για τα ιδανικά του. Πολύ ωραίες οι περιγραφές της φύσης, αλλά και των οραμάτων (;) του. Χάρηκα (μόνη μου) με την αναφορά στον Πόε. Επίσης, ενδιαφέρον είχαν οι αναφορές στον τρόπο που ένας συγγραφέας προσεγγίζει την δημιουργία ενός έργου, από την σύλληψη της ιδέας έως τις δυσκολίες πραγματοποίησής της. Αυτά σε πολύ γενικές γραμμές...
Last edited:
Τελειωσα το 22/11/63, του Στιβεν Κινγκ. Η ιδεα ηταν εκει και η εκτελεση παρα πολυ καλη. Ειχα και καιρο να διαβασω κατι απο Κιγνκ και το ευχαριστηθηκα.
Τελείωσα γρήγορα γρήγορα το βιβλιαράκι του Έλλισον!
Συγκλονιστικές απλά και οι 2 ιστορίες. Σκληρές στα όρια του Horror άλλα και αριστοτεχνικά φτιαγμένες για να δημιουργούν ένα αίσθημα τρόμου και απόγνωσης.
Οι δύο βασικοί πυλώνες των ιστοριών είναι η ανεξέλεγκτη τεχνολογική εξέλιξη και οι επιπτώσεις της στον άνθρωπο και η αμφισβήτηση της ύπαρξης ή των προθέσεων ενός ανώτερου όντως που το παίζει Θεός.
Η πρώτη ιστορία είχε περίεργη δομή, αλλά στο τέλος ο Έλλισον φανερώνει τις πραγματικές του προθέσεις, σχετικά με τον Θεό, ενώ η δεύτερη είναι σκληρή και θα έλεγε κανείς πως είναι και ιστορία τρόμου!
Απλά διαβάστε τες!
Δεν θα απογοητεύσουν κανέναν!
Συγκλονιστικές απλά και οι 2 ιστορίες. Σκληρές στα όρια του Horror άλλα και αριστοτεχνικά φτιαγμένες για να δημιουργούν ένα αίσθημα τρόμου και απόγνωσης.
Οι δύο βασικοί πυλώνες των ιστοριών είναι η ανεξέλεγκτη τεχνολογική εξέλιξη και οι επιπτώσεις της στον άνθρωπο και η αμφισβήτηση της ύπαρξης ή των προθέσεων ενός ανώτερου όντως που το παίζει Θεός.
Η πρώτη ιστορία είχε περίεργη δομή, αλλά στο τέλος ο Έλλισον φανερώνει τις πραγματικές του προθέσεις, σχετικά με τον Θεό, ενώ η δεύτερη είναι σκληρή και θα έλεγε κανείς πως είναι και ιστορία τρόμου!
Απλά διαβάστε τες!
Δεν θα απογοητεύσουν κανέναν!
"Το νησί της προηγούμενης ημέρας" του Ουμπέρτο Έκο. Ένας ναυάγιο, ένας πολεμιστής στα πεδία των μαχών του τριακονταετούς πολέμου, και ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Ένα μυθιστόρημα μέσα σε ένα άλλο. Φιλοσοφικές αναζητήσεις από τον Επίκουρο ως τον Ντεκάρτ και παράθεση σχεδόν όλων των γνώσεων της εποχής και φυσικά η σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, με την δεύτερη να προσπαθεί να ενσωματώσει τα ευρήματα της πρώτης στα δόγματα της. Η σημασία του χρόνου και το μυστικό του νησιού. Πολύ μου άρεσε ο τρόπος γραφής του συγγραφέα. Ευφυέστατος. Δεν με κέρδισε η έντονη παρουσία του στην ιστορία ως αφηγητή, δεν ξέρω αν είναι έτσι γενικά ο Έκο. Υπέρ του δέοντος αναλυτικό σχεδόν μέχρι εξαντλήσεως στις φιλοσοφικές περιπλανήσεις του ήρωα μας, ειδικά προς το τέλος. Γενικά μου άρεσε αρκετά, θα ξανασυναντηθώ σίγουρα με το συγγραφέα.
ΥΓ: Θα ήθελα αναφορές στις ρήσεις των φιλοσόφων όπως αυτών που προανέφερα γιατί έτσι κάποιος μπορεί να νομίζει ότι είναι σκέψεις του Ουμπέρτο.
ΥΓ: Θα ήθελα αναφορές στις ρήσεις των φιλοσόφων όπως αυτών που προανέφερα γιατί έτσι κάποιος μπορεί να νομίζει ότι είναι σκέψεις του Ουμπέρτο.
Τελείωσα μια νουβέλα, ίσως την γνωστότερη, του Τσβάιχ, το Γράμμα μιας άγνωστης, την ιστορία δηλαδή ενός μονόπλευρου, μονομανούς έρωτα.
Δεν πρόκειται όμως για έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση, δηλαδή εναν εκπεφρασμένο έρωτα που δεν βρίσκει αντίκρυσμα, αλλά για μια αγάπη κι ένα πάθος που γεννιεται, μεγαλώνει εξελίσσεται και κορυφωνεται μέσα στο μυαλό της αγνωστης κυρίας που αγαπα παιδιόθεν έναν δανδη συγγραφέα και -προς το τέλος της ζωής της- του απευθυνει μιαν επιστολή, για να τον αφήσει σύξυλο τον άνθρωπο.
Πάρα πολύ ωραία γραφή ο Τσβάιχ (νομίζω ανηκει κι αυτός στην κατηγορία Ροτ: ποτέ δεν θα διαβάσεις ενα κακό βιβλίο, απλως μένει να δεις ποιο ειναι το λιγότερο καλό), μου αρεσε πολύ το κείμενο, με ψυχοπλάκωσε σε πολλά σημεία, αλλά η έκτασή του ειναι αυτή που χρειαζεται για να μην γινει μπαναλ το πολύ εντονα μελοδραματικο στοιχείο που διαπερνα όλες τις σελίδες.
Δεν πρόκειται όμως για έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση, δηλαδή εναν εκπεφρασμένο έρωτα που δεν βρίσκει αντίκρυσμα, αλλά για μια αγάπη κι ένα πάθος που γεννιεται, μεγαλώνει εξελίσσεται και κορυφωνεται μέσα στο μυαλό της αγνωστης κυρίας που αγαπα παιδιόθεν έναν δανδη συγγραφέα και -προς το τέλος της ζωής της- του απευθυνει μιαν επιστολή, για να τον αφήσει σύξυλο τον άνθρωπο.
Πάρα πολύ ωραία γραφή ο Τσβάιχ (νομίζω ανηκει κι αυτός στην κατηγορία Ροτ: ποτέ δεν θα διαβάσεις ενα κακό βιβλίο, απλως μένει να δεις ποιο ειναι το λιγότερο καλό), μου αρεσε πολύ το κείμενο, με ψυχοπλάκωσε σε πολλά σημεία, αλλά η έκτασή του ειναι αυτή που χρειαζεται για να μην γινει μπαναλ το πολύ εντονα μελοδραματικο στοιχείο που διαπερνα όλες τις σελίδες.
Τελείωσα το Aurora του Kim Stanley Robinson.
Ας αναφέρω αρχικά πως όποια/ος θέλει να διαβάσει ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο ΕΦ, κυκλοφορεί στο μεταμπούκ με ένα δεκάρικο.
Δυο λόγια για τη γνωριμία μου με τον συγγραφέα: τον γνώρισα από τη χρυσή ακτή, ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία (όχι το καλύτερο που έχω διαβάσει, αλλά αγαπημένο για πολλούς άλλους λόγους). Στη χρυσή ακτή τον αγάπησα, επειδή υπήρχε υφέρπουσα μια μελαγχολία, μια νοσταλγία, την οποία πάντοτε έβρισκα πολύ γοητευτική και πολύ ανθρώπινη ως προς τον τρόπο που την έδωσε ο Robinson με φόντο ένα αρκετά φουτουριστικό περιβάλλον.
Στο Aurora δεν υπάρχει αυτό, παρά μόνο σε ελαχιστότατα σημεία. Οι αρετές βέβαια του βιβλίου είναι αλλού.
Καταρχάς, είναι πάρα πολύ πλούσιο σε νοήματα, ιδέες, φιλοσοφικά/ηθικά ζητήματα. Επίσης, είναι άρτιο σε ό,τι αφορά αστρονομικές πληροφορίες, διαστημικά ταξίδια, διατήρηση της ζωής και της βιοποικιλότητας στο διάστημα κλπ. Δεύτερον, η ιδέα πίσω από το βιβλίο είναι απλή: άποικοι ξεκινούν ένα διαστρικό ταξίδι προς ένα αστρικό σύστημα με προϋποθέσεις για τη διατήρηση ζωής. Το ταξίδι διαρκεί 4 γενιές. Η τελευταία γενιά (που πρωταγωνιστεί), φτάνει στο σύστημα. Τα πράγματα πάνε λίγο στραβά, γίνονται κάποια επεισόδια στο αστρόπλοιο και λαμβάνεται η απόφαση κάποιοι να μείνουν και να προσπαθήσουν, κάποιοι να επιστρέψουν στη γη. Μπορεί να φαίνεται σχετικά κοινότοπο όλο αυτό, αλλά δεν είναι επειδή: (α) τα προβλήματα/ζητηματα που ανακύπτουν καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού είναι και ηθικά, κοινωνικά, υπαρξιακά και οικολογικά. (β) το πρόβλημα που προκύπτει με την απόφαση κάποιοι να μείνουν και κάποιοι να επιστρέψουν στον μητρικό πλανήτη είναι επίσης ηθικά και υπαρξιακά και (γ) η επιστροφή στη γη (η περιγραφή της όλης διαδικασίας είναι τρομερή σε ό,τι αφορά τις μαθηματικές/αστρονομικές γνώσεις του Robinson) εγείρει εκ νέου αρκετά θεματάκια, κοινωνικά, ηθικά, υπαρξιακά.
Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση (πιστεύω το ατού του βιβλίου) είναι ότι μεγάλο μέρος της αφήγησης γίνεται από την ΤΝ του αστρόπλοιου. Παρουσιάζει το ταξίδι σαν μια αφήγηση και, από τη θέση ενός εξωτερικού παρατηρητή παρακολουθεί τις ανθρώπινες αντιδράσεις, τις αποφάσεις, τα κίνητρα και τον αντίκτυπο όλων αυτών, προσπαθώντας να καταλάβει και να κατανοήσει όσο καλύτερα γίνεται το φορτίο του. Στην πορεία αυτής της αφήγησης τίθενται και όλα τα ερωτήματα (ηθικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά, υπαρξιακά) από έναν εξωανθρώπινο παράγοντα και σε θαυμαστό βαθμό αποστασιοποίησης. Δηλαδή, κατάφερε ο Robinson να με κάνει να πιστέψω πως πράγματι μια ΤΝ ρωτά γιατί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται και αντιδρούν έτσι όπως αντιδρούν.
Κατ'αυτόν τον τρόπο μου δόθηκε η αίσθηση πως η ιστορία καθαυτή των αστροταξιδευτών δεν έχει και τόση πολλή σημασία τελικά, όσο έχουν τα ερωτήματα και τα διλήμματα που θέτει το βιβλίο. Δεν τίθενται άμεσα, αλλά με κάποια υπαινικτικότητα, μέσα στα όρια της ιστορίας του αστρόπλοιου και των κατοίκων του. Ή κάποτε, σαν φυσική συνέπεια μιας κατάστασης ή μιας ανισορροπίας που παρατηρείται στο κλειστό οικοσύστημα που συντηρεί το αστρόπλοιο: τότε ανακύπτουν αντιδράσεις και μετριέται η ανθεκτικότητα και η στοχοπροσήλωση της αστροκοινότητας. Είναι σαν να περιγράφει ο Robinson τα αντανακλαστικά και τη ψυχοσύνθεση μιας μικροκοινωνίας (που στην πραγματικότητα μπορεί να θεωρηθεί και μακρο-κοινωνία) με όλα της τα θέματα -θετικά ή αρνητικά, απέναντι σε ένα υπαρξιακό ζήτημα που αφορά στην επιβίωση του ανθρώπινου είδους σε μικροσκοπικό και μακροσκοπικό επίπεδο. Στο μικροσκοπικό, με την επιβίωση των ατόμων και των ειδών (φυτικών και ζωικών) εντός του πλοίου. Στο μακροσκοπικό με την ιδέα της εξάπλωσης προς τα άστρα και τις συνέπειες που μπορεί να έχει η προσκόλληση σ'αυτή την ιδέα (είτε θετικές, είτε αρνητικές).
Προφανώς μ'άρεσε πααααρα πολύ.
Ας αναφέρω αρχικά πως όποια/ος θέλει να διαβάσει ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο ΕΦ, κυκλοφορεί στο μεταμπούκ με ένα δεκάρικο.
Δυο λόγια για τη γνωριμία μου με τον συγγραφέα: τον γνώρισα από τη χρυσή ακτή, ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία (όχι το καλύτερο που έχω διαβάσει, αλλά αγαπημένο για πολλούς άλλους λόγους). Στη χρυσή ακτή τον αγάπησα, επειδή υπήρχε υφέρπουσα μια μελαγχολία, μια νοσταλγία, την οποία πάντοτε έβρισκα πολύ γοητευτική και πολύ ανθρώπινη ως προς τον τρόπο που την έδωσε ο Robinson με φόντο ένα αρκετά φουτουριστικό περιβάλλον.
Στο Aurora δεν υπάρχει αυτό, παρά μόνο σε ελαχιστότατα σημεία. Οι αρετές βέβαια του βιβλίου είναι αλλού.
Καταρχάς, είναι πάρα πολύ πλούσιο σε νοήματα, ιδέες, φιλοσοφικά/ηθικά ζητήματα. Επίσης, είναι άρτιο σε ό,τι αφορά αστρονομικές πληροφορίες, διαστημικά ταξίδια, διατήρηση της ζωής και της βιοποικιλότητας στο διάστημα κλπ. Δεύτερον, η ιδέα πίσω από το βιβλίο είναι απλή: άποικοι ξεκινούν ένα διαστρικό ταξίδι προς ένα αστρικό σύστημα με προϋποθέσεις για τη διατήρηση ζωής. Το ταξίδι διαρκεί 4 γενιές. Η τελευταία γενιά (που πρωταγωνιστεί), φτάνει στο σύστημα. Τα πράγματα πάνε λίγο στραβά, γίνονται κάποια επεισόδια στο αστρόπλοιο και λαμβάνεται η απόφαση κάποιοι να μείνουν και να προσπαθήσουν, κάποιοι να επιστρέψουν στη γη. Μπορεί να φαίνεται σχετικά κοινότοπο όλο αυτό, αλλά δεν είναι επειδή: (α) τα προβλήματα/ζητηματα που ανακύπτουν καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού είναι και ηθικά, κοινωνικά, υπαρξιακά και οικολογικά. (β) το πρόβλημα που προκύπτει με την απόφαση κάποιοι να μείνουν και κάποιοι να επιστρέψουν στον μητρικό πλανήτη είναι επίσης ηθικά και υπαρξιακά και (γ) η επιστροφή στη γη (η περιγραφή της όλης διαδικασίας είναι τρομερή σε ό,τι αφορά τις μαθηματικές/αστρονομικές γνώσεις του Robinson) εγείρει εκ νέου αρκετά θεματάκια, κοινωνικά, ηθικά, υπαρξιακά.
Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση (πιστεύω το ατού του βιβλίου) είναι ότι μεγάλο μέρος της αφήγησης γίνεται από την ΤΝ του αστρόπλοιου. Παρουσιάζει το ταξίδι σαν μια αφήγηση και, από τη θέση ενός εξωτερικού παρατηρητή παρακολουθεί τις ανθρώπινες αντιδράσεις, τις αποφάσεις, τα κίνητρα και τον αντίκτυπο όλων αυτών, προσπαθώντας να καταλάβει και να κατανοήσει όσο καλύτερα γίνεται το φορτίο του. Στην πορεία αυτής της αφήγησης τίθενται και όλα τα ερωτήματα (ηθικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά, υπαρξιακά) από έναν εξωανθρώπινο παράγοντα και σε θαυμαστό βαθμό αποστασιοποίησης. Δηλαδή, κατάφερε ο Robinson να με κάνει να πιστέψω πως πράγματι μια ΤΝ ρωτά γιατί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται και αντιδρούν έτσι όπως αντιδρούν.
Κατ'αυτόν τον τρόπο μου δόθηκε η αίσθηση πως η ιστορία καθαυτή των αστροταξιδευτών δεν έχει και τόση πολλή σημασία τελικά, όσο έχουν τα ερωτήματα και τα διλήμματα που θέτει το βιβλίο. Δεν τίθενται άμεσα, αλλά με κάποια υπαινικτικότητα, μέσα στα όρια της ιστορίας του αστρόπλοιου και των κατοίκων του. Ή κάποτε, σαν φυσική συνέπεια μιας κατάστασης ή μιας ανισορροπίας που παρατηρείται στο κλειστό οικοσύστημα που συντηρεί το αστρόπλοιο: τότε ανακύπτουν αντιδράσεις και μετριέται η ανθεκτικότητα και η στοχοπροσήλωση της αστροκοινότητας. Είναι σαν να περιγράφει ο Robinson τα αντανακλαστικά και τη ψυχοσύνθεση μιας μικροκοινωνίας (που στην πραγματικότητα μπορεί να θεωρηθεί και μακρο-κοινωνία) με όλα της τα θέματα -θετικά ή αρνητικά, απέναντι σε ένα υπαρξιακό ζήτημα που αφορά στην επιβίωση του ανθρώπινου είδους σε μικροσκοπικό και μακροσκοπικό επίπεδο. Στο μικροσκοπικό, με την επιβίωση των ατόμων και των ειδών (φυτικών και ζωικών) εντός του πλοίου. Στο μακροσκοπικό με την ιδέα της εξάπλωσης προς τα άστρα και τις συνέπειες που μπορεί να έχει η προσκόλληση σ'αυτή την ιδέα (είτε θετικές, είτε αρνητικές).
Προφανώς μ'άρεσε πααααρα πολύ.
Τελείωσα το “Στόμα Γεμάτο Χώμα” του Στσεπάνοβιτς και πραγματικά ήταν πάρα πολύ ωραίο. Είναι μικρό αλλά σου μένει και το σκέφτεσαι για μέρες. Μέσα σε τόσο μικρή έκταση καταφέρνει μια κατάδυση στην ανθρωπινη ψυχη αξιοθαύμαστη κ με πολύ ιδιαίτερο τρόπο.
Χωρίς να θέλω να πω ότι μοιάζουν όσον αφορά τον τρόπο γραφής ή όσον αφορά το ύφος, κατά έναν περίεργο τρόπο, ίσως ήταν η θεματολογία, που και εκείνη και αφορά το θάνατο, ίσως ήταν ο τρόπος που περιέγραφε το πως το βιώνει ο ήρωας και ο περίγυρος του, ισως ο τρόπος που μας το παρουσιάζει? μου θύμισε το θάνατο του Ιβάν Ίλιτς του Τολστόι. Χωρίς βέβαια σε καμία περίπτωση να υπονοώ ότι είναι παρόμοια έργα ή ότι το ένα είναι εμπνευσμένο από το άλλο, ούτε ότι διαδραματίζονται σε παρόμοιες συνθήκες.
Χωρίς να θέλω να πω ότι μοιάζουν όσον αφορά τον τρόπο γραφής ή όσον αφορά το ύφος, κατά έναν περίεργο τρόπο, ίσως ήταν η θεματολογία, που και εκείνη και αφορά το θάνατο, ίσως ήταν ο τρόπος που περιέγραφε το πως το βιώνει ο ήρωας και ο περίγυρος του, ισως ο τρόπος που μας το παρουσιάζει? μου θύμισε το θάνατο του Ιβάν Ίλιτς του Τολστόι. Χωρίς βέβαια σε καμία περίπτωση να υπονοώ ότι είναι παρόμοια έργα ή ότι το ένα είναι εμπνευσμένο από το άλλο, ούτε ότι διαδραματίζονται σε παρόμοιες συνθήκες.
Πολλά καλά λόγια ακούω τελευταία για αυτο το βιβλίο το Στόμα γεμάτο χωμα. Και απο εδω μεσα αλλα και γενικά. Μπηκε και αυτό στα υποψιν.
@ΒασίληςΚ εφόσον σου άρεσε το Στομα, θα σου προτεινα να ριξεις μια ματια στο επισης αδικημένο κύριο Γκόλουζα, πολύ δυνατά διηγήματα, που διαφερουν απο τα άλλα διηγηματα γιατι δεν τα ξεχνας.
Ο παντογνωστης αφηγητής, ε;; Kαι μάλιστα, ΤΝ; Παρα πολύ ενδιαφερον.
Λοιπόν, κοίτα να δεις σύμπτωση. Σε σκεφτόμουν καθώς το διάβαζα λόγω της μη-προτίμησής σου (γενικά, αν και με εξαιρέσεις) για ΕΦ.
Και σε συνδυασμό με το προηγούμενο του Moorcock, που η γραφή του είναι υπέροχη, σκεφτόμουν ότι τέτοιου είδους βιβλία δεν έχουν κάτι να ζηλέψουν. Χωρίς να προσπαθώ επ'ουδενί να σε μεταπείσω, θίγουν πολλά πολύ φλέγοντα και ενίοτε ευαίσθητα ζητήματα, με έναν τρόπο ας πούμε ιδιαίτερο -σίγουρα αρκετά πρωτότυπο -και νομίζω (edit) ότι τέτοια θέματα θα δυσκόλευαν πολύ πολλούς να τα περιγράψουν εκτός πλαισίου ΕΦ.
Σαν τη σαυρα στον πωλητη παρελθοντων ειχα κατα νου, αλλα κι αυτό που λές, σωστό ειναι
Ξερεις τι φοβαμαι περισσότερο όλων, με το βιβλιο που περιεγραψες; Να διαβασω ΕΦ που δεν πολύσκαμπάζω κιολας, σε αλλη γλωσσα. ΚΑταλαβαινεις τι εχει να γινει εκει...
Εντάξει, με πολύ βαριά καρδιά, είν΄η αλήθεια, καλύτερα δώσε τα 10-12 ευρά για κάποιο άλλο βιβλίο. Πέρα από το ότι είναι 466 σελίδες αγγλικό κείμενο, υποθέτω ότι θα κουραστείς και θα το βαρεθείς.Να διαβασω ΕΦ που δεν πολύσκαμπάζω κιολας, σε αλλη γλωσσα. ΚΑταλαβαινεις τι εχει να γινει εκει...
Τελείωσα χθες το κόκκινο και το φαιό του Attia.
Πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα και με μεγάλη λύπη δηλώνω ότι δεν μου άρεσε. Σχεδόν καθόλου (αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν θα διαβάσω τα υπόλοιπά του, τέτοιο χαμένο που είμαι....).
Βρήκα τη στοχοθεσία της θεματολογίας του πάρα πολύ φιλόδοξη και πιστεύω ότι δεν κατάφερε να "πιάσει" αυτούς τους φιλόδοξους στόχους. Και σε κάμποσα σημεία ήταν υπερβολικά πορνογραφικό, ακόμα και για τα δικά μου διεστραμμένα γούστα. Δεν είμαι σεμνότυφος. Απλά αυτό το αρχέτυπο του αστυνομικού/ερευνητή που με ένα βλέμμα προκαλεί οργασμούς δεν μου λέει κάτι -το αντίθετο, με απωθεί σφόδρα. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί πολλοί συγγραφείς αυτού του είδους μυθιστορήματος θεωρούν ότι η συνεχής σεξουαλική δραστηριότητα λειτουργεί ευεργετικά στην επίλυση της υπόθεσης...
Πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα και με μεγάλη λύπη δηλώνω ότι δεν μου άρεσε. Σχεδόν καθόλου (αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν θα διαβάσω τα υπόλοιπά του, τέτοιο χαμένο που είμαι....).
Βρήκα τη στοχοθεσία της θεματολογίας του πάρα πολύ φιλόδοξη και πιστεύω ότι δεν κατάφερε να "πιάσει" αυτούς τους φιλόδοξους στόχους. Και σε κάμποσα σημεία ήταν υπερβολικά πορνογραφικό, ακόμα και για τα δικά μου διεστραμμένα γούστα. Δεν είμαι σεμνότυφος. Απλά αυτό το αρχέτυπο του αστυνομικού/ερευνητή που με ένα βλέμμα προκαλεί οργασμούς δεν μου λέει κάτι -το αντίθετο, με απωθεί σφόδρα. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί πολλοί συγγραφείς αυτού του είδους μυθιστορήματος θεωρούν ότι η συνεχής σεξουαλική δραστηριότητα λειτουργεί ευεργετικά στην επίλυση της υπόθεσης...
@ΜιΛάμπρος καταλαβαίνω πως το λες και συμφωνώ μαζι σου αλλά νομίζω στην περίπτωση του Αττια μπορούμε να κάνουμε μια εξαίρεση. Ο Μωρις Αττια ειναι κυρίως ψυχαναλυτής η οποια είναι και η βασική απασχόληση του. Και σαν κλασικός ψυχαναλυτής τοποθετεί το σεξ στο επίκεντρο της ζωής του ατόμου και αυτό φροντίζει να το περνάει και στα βιβλία του.
Έχω διαβασει τα τρια πρωτα βιβλία της σειρας του Αττια και αυτο που παρατηρησα στα βιβλία του είναι οτι δυστυχώς είχαν μια φθινουσα πορεία. Ενω το πρωτο ηταν πολυ δυνατο καθε βιβλίο μετά ηταν κατωτερο και σταματησα να τον διαβαζω. Και θυμαμαι αυτο που λες με τις σεξουαλικες σκηνες αλλα εμενα τουλαχιστον δεν μου εβγαζε την αισθηση του ματσο γαμικουλα αστυνομικου αλλά οι σκηνες που οντως ηταν στα όρια του πορνογραφικου ερχονταν αβιαστα και ομαλα ενταγμένες στην ροη του βιβλίου χωρις να βγαζουν φτηνια και χυδαιοτητα.
Έχω διαβασει τα τρια πρωτα βιβλία της σειρας του Αττια και αυτο που παρατηρησα στα βιβλία του είναι οτι δυστυχώς είχαν μια φθινουσα πορεία. Ενω το πρωτο ηταν πολυ δυνατο καθε βιβλίο μετά ηταν κατωτερο και σταματησα να τον διαβαζω. Και θυμαμαι αυτο που λες με τις σεξουαλικες σκηνες αλλα εμενα τουλαχιστον δεν μου εβγαζε την αισθηση του ματσο γαμικουλα αστυνομικου αλλά οι σκηνες που οντως ηταν στα όρια του πορνογραφικου ερχονταν αβιαστα και ομαλα ενταγμένες στην ροη του βιβλίου χωρις να βγαζουν φτηνια και χυδαιοτητα.
Αν σας παρηγορεί, τον βρισκω τόσο βαρετο..
Αν και δεν καταλαβαινω πώς το καταφέρνεις, απο την άλλη σε ζηλευω που το καταφέρνεις, δηλαδή να μην σε ενθουσιαζει τόσο στην πρωτη επαφή και παρολ΄ αυτά να αποφασισεις να ξαναεπενδυσεις (πολύτιμο) χρόνο σου.
@Χρυσόστομος είχα ακούσει θερμά λόγια για τον Attia, ειδικά για το Μαύρο Αλγέρι, και δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τα γραπτά σου. Επιφυλάσσομαι να διαβάσω και τα υπόλοιπα.
Για το συγκεκριμένο, δυστυχώς χαλάστηκα. Οι δυο ιστορίες του Πάκο και της Ιρέν είναι εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους (σημειωτέον, δεν γνωρίζω το υπόβαθρο της σχέσης τους, το οποίο θεωρείται δεδομένο). Ίσως εδώ ερμηνεύονται κάποια πράγματα που ενυπάρχουν στα προηγούμενα βιβλία? Σε κάθε περίπτωση, θα φανεί με τις επόμενες αναγνώσεις.
Σχετικά με το ερωτικό κομμάτι, δεν μέμφομαι τον Attia. Απλά αναρωτιέμαι τι προσδίδει σε έναν ήρωα αστυνομικού/νουάρ μυθιστορήματος η έντονη σεξουαλική δραστηριότητα ή ο αλκοολισμός (βλ. Χάρυ Χόλε, Μπέρνι Γκούντερ, ο ήρωας του Κούτσνερ που δεν θυμάμαι πως τον λένε κλπ). Και δεν καταλαβαίνω γιατί τέτοιοι ήρωες πρέπει να είναι "κατεστραμμένοι" με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είναι πτυχή κάποιας μορφής ιδιοφυϊας; Τους κάνει περισσότερο ελκυστικούς στο αναγνωστικό κοινό; Αγνοώ. Επισημαίνω ότι προσωπικά δεν μου κάνει κάτι μια τέτοια εικόνα και αφήνω εδώ τον προβληματισμό μου για αυτή την εικόνα.
2) Διαβάζοντας ακόμα κι αυτά που δεν με ενθουσίασαν, επενδύω στο ενδεχόμενο να μην πάθω άνοια, άρα να γεράσω λιιιιγο καλύτερα, να ζήσω λιιιιιγο περισσότερο, επομένως να προλάβω να διαβάσω λιιιιγα ακόμα παραπάνω βιβλία με μια καρώ κουβερτούλα στα πόδια (που δεν θα χρειαστεί γιατί ο πλανήτης θα'χει υπερθερμανθεί υπερβολικά) και μια ζεστή κούπα τσαϊ (που δεν το συμπαθώ πολύ) και μπισκότα με κομμάτια σοκολάτας (αν έχει μείνει κανα δόντι)
Για το συγκεκριμένο, δυστυχώς χαλάστηκα. Οι δυο ιστορίες του Πάκο και της Ιρέν είναι εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους (σημειωτέον, δεν γνωρίζω το υπόβαθρο της σχέσης τους, το οποίο θεωρείται δεδομένο). Ίσως εδώ ερμηνεύονται κάποια πράγματα που ενυπάρχουν στα προηγούμενα βιβλία? Σε κάθε περίπτωση, θα φανεί με τις επόμενες αναγνώσεις.
Σχετικά με το ερωτικό κομμάτι, δεν μέμφομαι τον Attia. Απλά αναρωτιέμαι τι προσδίδει σε έναν ήρωα αστυνομικού/νουάρ μυθιστορήματος η έντονη σεξουαλική δραστηριότητα ή ο αλκοολισμός (βλ. Χάρυ Χόλε, Μπέρνι Γκούντερ, ο ήρωας του Κούτσνερ που δεν θυμάμαι πως τον λένε κλπ). Και δεν καταλαβαίνω γιατί τέτοιοι ήρωες πρέπει να είναι "κατεστραμμένοι" με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είναι πτυχή κάποιας μορφής ιδιοφυϊας; Τους κάνει περισσότερο ελκυστικούς στο αναγνωστικό κοινό; Αγνοώ. Επισημαίνω ότι προσωπικά δεν μου κάνει κάτι μια τέτοια εικόνα και αφήνω εδώ τον προβληματισμό μου για αυτή την εικόνα.
1) Αγαπώ το βιβλίο και το διάβασμα.
2) Διαβάζοντας ακόμα κι αυτά που δεν με ενθουσίασαν, επενδύω στο ενδεχόμενο να μην πάθω άνοια, άρα να γεράσω λιιιιγο καλύτερα, να ζήσω λιιιιιγο περισσότερο, επομένως να προλάβω να διαβάσω λιιιιγα ακόμα παραπάνω βιβλία με μια καρώ κουβερτούλα στα πόδια (που δεν θα χρειαστεί γιατί ο πλανήτης θα'χει υπερθερμανθεί υπερβολικά) και μια ζεστή κούπα τσαϊ (που δεν το συμπαθώ πολύ) και μπισκότα με κομμάτια σοκολάτας (αν έχει μείνει κανα δόντι)