Αρχικά, το κείμενο μοιάζει χλευαστικό προς τους κριτικους που ψάχνουν τα κρυμμένα νοήματα και την αληθεια πίσω απο κάθε λέξη ενός συγγραφέα (ενας κριτικός σε αναζήτησή της, αυτό ειναι το Main plot), το οποίο απο μόνο του εγείρει πολλές αφορμές για συζητησεις (προθεσεις του συγγραφέα, αν το κείμενο ειναι ανεξαρτητο απο αυτές, αν το νοημα υπάρχει αφ' εαυτου του, αν ολοι πρεπει να καταλαβαινουμε ιδια πράγματα και, βεβαιως, αν δουλειά του κριτικού ειναι να απογυμνωνει ενα λογοτεχνικό εργό, να το ερμηνευει, αποδομώντας το στα εξ ων συνετεθη, παραδίδοντας έτσι, στον αναγνώστη, ένα άδειο κέλυφος) όμως, εγω, καθοτι απλοϊκότερος άνθρωπος, προτιμησα να το διαβάσω ως μια συντομη πραγματεία πάνω στην ανθρώπινη εμμονή και διαρκή αναζήτηση του άπιαστου.
Αυτό με τα κρυμμένα νοήματα που γίνεται εμμονή σε πολλούς "ειδικούς" και "κριτικούς", ειδικά σε έργα όπου οι δημιουργοί έχουν αποδημήσει εις Κύριον, και δεν μπορεί να υπάρξει η οποιαδήποτε επιβεβαίωση ή έστω ο οποιοσδήποτε αντίλογος, έχει πολύ πλάκα.
Επίσης, κάθε κριτική, σχόλιο, εισαγωγή, κλπ είναι ξένα προς κάθε δημιουργία.
Ό,τι ήθελε να πει ο δημιουργός είναι μέσα στο έργο του, και αυτό που προσωπικά για μένα έχει αξία είναι ο τρόπος με τον οποίο φρόντισε να το "πει". Γιατί εκτός των άλλων, όπως είχε πει και ο Τζιμάκος απευθυνόμενος στο κοινό του, "η τέχνη δεν έχει κανένα νόημα, για σας το λέω εγώ το ήξερα"!
Και κάτι ακόμα!
Για μένα ο, ας πούμε επιτυχημένος κριτικός, είναι αυτός που θα σου μεταδώσει τον ενθουσιασμό του για ένα έργο που του άρεσε, όχι αυτός που θα προσπαθήσει να σε πείσει πως η δική του κρίση είναι θέσφατο και με αυτήν πρέπει να εναρμονίζονται όλοι οι υπόλοιποι!
Τα τεσσερα δοκίμια που συνοδευουν την έκδοση διαβάζονται αν φοράΩ γυαλιά και κρατΩ ταυτόχρονα μεγεθυντικη laminated σελίδα πάνω από τις σελιδες του βιβλίου. Δηλαδή, ντρόπή.
Τελείωσα το βιβλίο του Haldeman, "Ο αιώνιος πόλεμος".
Βρήκα ενδιαφέρουσα την κεντρική ιδέα, αλλά κουράστηκα αρκετά με τις περιγραφές του τεχνολογικού εξοπλισμού και των μαχών...
Σε γενικές γραμμές ήταν ένα καλό βιβλίο ΕΦ, του οποίου φυσικά η όλη ιστορία έχει σχέση με τον πόλεμο του Βιετνάμ, μιας και γράφτηκε εκείνη την περίοδο, αλλά και με τον παραλογισμό των πολέμων.
Ο συγγραφέας, χωρίς κανένα ίχνος διδακτισμού θέτει ερωτήματα σχετικά με τον πόλεμο και ο βασικός του χαρακτήρας προσπαθεί να τα απαντήσει με χιούμορ, σαρκασμό αλλά και ορθολογισμό.
Υπάρχουν και 2 plot twist τα οποί δίνουν άλλον ενδιαφέρον στο βιβλίο. Ένα σχετικά με τους εχθρούς και το άλλο σχετικά με τα ταξίδια στο χρόνο που πραγματοποιούνται από τους κοσμοναύτες.
Μετά από όλα τα παραπάνω, θα έβαζα ένα 3,5/5 που μπορεί αν το καλοσκεφτώ να γίνει και 4. Ή και 3!!
Μετά από 500 χρόνια πολέμων, όλοι στη Γη είναι ομοφυλόφιλοι και μετά από άλλα 600 όλοι κλώνοι ενός ατόμου ονόματι Καν!
Οπότε καταλαβαίνεις... Valar....
Αυτήν την περίοδο τελείωσα τα εξής βιβλία:
τον Μάγο: ενδιαφέρουσα μυθιστορηματική βιογραφία του Τόμας Μαν, με ιστορικά γεγονότα αλλά και ανάλυση του ιδιωτικού βίου του ανθρώπου (εδώ εντοπίζονται τα περισσότερα στοιχεία μυθοπλασίας, υποθέτω, όπως και στους διαλόγους, αν και φυσικά αναγνώρισα πολλά δεδομένα από τις επιστολές του, που έχουν εκδοθεί). Το έργο θα ήταν ακόμη καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, εάν περιλάμβανε περισσότερα φιλοσοφικά και νοηματικά στοιχεία για τα έργα του, κι όχι απλώς τη διαδικασία έμπνευσης τους. Έριξα πολύ γέλιο αναγνωρίζοντας στοιχεία από τα έργα του Τόμας Μαν. Το αποκορύφωμα είναι η έμπνευση για
το "Θάνατο στη Βενετία" όπου κατά μεγάλο μέρος ο πρωταγωνιστής της νουβέλλας αντικαθίσταται με τον ίδιο τον Τόμας Μαν
το "Ένας πολύ ευχάριστος φόνος" χαριτωμένο βιβλιαράκι το οποίο σατιρίζει τα μυθιστορήματα της Ώστεν και εμπνέεται από τα βιβλία της Άγκαθα Κρίστι. Έχει ωραία ιστορία, αλλά το γράψιμο δεν είναι και πολύ σπουδαίο
Η μάνα μου είπε ότι εγώ γράφω καλύτερα!
Επίσης, ενώ υποτίθεται διαδραματίζεται σε πραγματικό τόπο και εποχή, έχει κάτι αταίριαστα φανταστικά στοιχεία που δεν προσθέτουν τίποτε
βατράχια που φωσφορίζουν!; oh, really! Στην Αγγλία, τονίζω, όχι σε καμμιά εξωτική χώρα!
. Τέλος, η παρουσίαση των στοιχείων και οι ύποπτοι έχουν κάτι ακατάστατο και παράλογο.
το "Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι" Είχα διαβάσει εδώ-εκεί στο Ίντερνετ πολλούς διθυράμβους για το εν λόγω μυθιστόρημα και στο τέλος το παράγγειλα. Προειδοποιώ ότι είναι αρκετά πιο ωμό και αηδιαστικό απ' όσο το περίμενα, στην αρχή ξαφνιάστηκα. Η γραφή του είναι αρκετά περιέργη, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Είναι όμως ένα λυρικό μυθιστόρημα, το οποίο ασχολείται με θέματα μνήμης, πένθους, ρατσισμού, μητρότητας, μετανάστευσης και μέσα από τη σκληρότητα ξεπηδά η ελπίδα και η ομορφιά.... Γενικά, το αποτέλεσμα είναι ότι θα περίμενες από μια μείξη από: το διήγημα του Ταχτσή "τα ρέστα", λόγω μητρότητας και ομοφυλοφιλίας, το βιβλίο "Το βουνό της ψυχής", λόγω της γραφής (αν και το στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι είναι πολύ πιο άμεσο) και τα βιβλία της Τζίλιαν Φλι "σκοτεινός τόπος" και "αιχμηρά αντικείμενα" λόγω της απεικόνισης της βίας, της σαπίλας και των ναρκωτικών στην αμερικάνικη επαρχία.
ΥΓ: Εν τω μεταξύ, μου έχει κολλήσει στο μυαλό ότι για την πιο αηδιαστική σκηνή, σχετικά με τον πόλεμο στο Βιετναμ, είχα διαβάσει και κάπου αλλού αναφορές. Δεν αποκλείεται βέβαια, διότι προηγουμένως διάβαζα μια μελέτη για την τρέλα στη λογοτεχνία την Αμερικάνικη, όπου είχε κι ένα κεφάλαιο σχετικά με το Βιετνάμ.
το "Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι" Είχα διαβάσει εδώ-εκεί στο Ίντερνετ πολλούς διθυράμβους για το εν λόγω μυθιστόρημα
....ασχολείται με θέματα μνήμης, πένθους, ρατσισμού, μητρότητας, μετανάστευσης και μέσα από τη σκληρότητα ξεπηδά η ελπίδα και η ομορφιά....
Τα κεράσια και τα καλάθια, @Διχασμένη, δικιο έχεις. Απο το μυθιστόρημα κρατώ οτι γραφει καλά, πολύ καλά μαλιστα, οντως εχει ποιητική λυρική πρόζα, αφου πρωτιστως ειναι ποιητής, η συλλογή του που ειχε κυκλοφορησει ταυτότχρονα με το μυθιστόρημα ειναι πολύ, πολύ καλύτερη, το μυθιστόρημα ηταν μια επιστολή στη μάνα του και γω καταλήγω οτι δεν πρεπει να ανοιγω ξένη αλληλογραφία. Νο.
(πού το θυμηθηκες το Βουνό; Χεσούς, πόσο το είχα βαρεθεί;!)
Ναι, το βουνό της ψυχής ήταν πράγματι βαρετό, καθώς δεν έβγαζε καν νόημα. Το θυμήθηκα, διότι η μεταφράστρια αναφέρει ότι το μυθιστόρημα "στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι' είναι γραμμένο σύμφωνα με τους κανόνες της κινέζικης ποίησης, τους οποίους υποτίθεται ότι ακολουθεί και το "βουνό της ψυχής".
Θα 'χω υπόψη μου και την ποιητική συλλογή, αν και γενικά δεν πολυδιαβάζω ποίηση. Ναι, πολλές φορές κατά τη διάρκεια του μυθιστορήματος είναι τόσο προσωπική και ασυγκράτητη η φάση που ο αναγνώστης καταντάει να αισθάνεται λίγο αμήχανα.
Ναι, πολλές φορές κατά τη διάρκεια του μυθιστορήματος είναι τόσο προσωπική και ασυγκράτητη η φάση που ο αναγνώστης καταντάει να αισθάνεται λίγο αμήχανα.
Εχω κουραστεί να διαβάζω για όψιμα αριστουργήματα. Το βιβλίο αυτό ήταν ενα καλό βιβλίο, πολύ καλό, όπως αντιστοιχως τα Εθιμα Ταφής, αλλά μεχρις εκεί.
Τελείωσα τα Αχυρένια Σκυλιά του John Gray κράμα πολιτικής φιλοσοφίας, ανθρωπολογίας, πολιτικής ιστορίας, κράμα αγαπημένο μου, για την ακρίβεια. Ο Gray καταφέρεται εναντίον του ανθρωπισμού και στις αυταπάτες που αυτός δημιουργει και καλλιεργεί στους ανθρώπους, ενας ανθρωπισμός βαθια ριζωμένος στη χριστιανική παράδοση. Κατι ανάλογο ειχε κάνει και στην ψυχή της μαριονέτας, οπου εκει εστιάζε περισσότερο στοχευμένα στην ελευθερη βούληση, οπού κι εκεί ειχε ανοιξει διάλογο με διαφορα κείμενα (απ' όσο μπορώ να ανακαλεσω). Παρόλ' αυτά, οι ιδέες του επανέρχονται στα κείμενά του..
Προκειται για εναν στοχαστή οριακώς αλαζόνα με ιδιαιτέρως στιβαρό κι απολαυστικό λόγο που απεκδύεται οποιοδήποτε ιχνος μιζέριας και κακομοιριας, που συνηθως συνοδευει τους νιχιλιστες. Τα βιβλία του διαβάζονται πραγματικά απνευστι, δεν ειναι καθόλου απλοϊκά γραμμένα και το νόημά τους πολύ ευληπτο, δίχως αμφισημίες.
Τον Gray, δεν τον γνώριζα, μου τον συστησε ο Νικόλας και χαρη σε αυτόν διάβασα αρχικά τη μαριονέτα και περιμένει η σιωπή των ζώων. Μεσα στα χρόνια, ο Gray ειναι απο τις δυνατότερες προτάσεις του.
Τον Gray, δεν τον γνώριζα, μου τον συστησε ο Νικόλας και χαρη σε αυτόν διάβασα αρχικά τη μαριονέτα και περιμένει η σιωπή των ζώων. Μεσα στα χρόνια, ο Gray ειναι απο τις δυνατότερες προτάσεις του.
Λοιπόν, ο Γκρέι είναι πολύ αγαπημένος κυρίως διότι εμένα αυτό που μου περνάει μέσα από τα βιβλία του είναι το "σύνελθε φιλαράκο! Δεν είσαι τόσο σημαντικός όσο νομίζεις σε αυτό το αχανές σύμπαν και ούτε αξίζει να παίρνει τα πάντα τόσο τοις μετρητοίς! ".
Κατά τα άλλα είναι όπως ακριβώς τα είπες!
Εμένα με περιμένει αυτό!
Τελείωσα τη συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Βουτυρά, Ο Φαρφουλάς και άλλα διηγήματα.
Κάποιες ιστορίες μου άρεσαν κάποιες όχι, αλλά συνολικά μπορώ να πω πως δεν θυμάμαι ούτε τις μεν ούτε τις δε!
Διάβασα το Toplin του Μάικλ ΜακΝτάουελ, το οποίο ξεκίνησε καλά και είχα ενθουσιαστεί με την ατμόσφαιρα (μεταμεσονύχτιο περπάτημα στη Βερανζέρου) αλλά όσο προχωρούσα την ανάγνωση τόσο έχανα τον πρωταγωνιστή (η αλήθεια είναι ότι και ο ίδιος έχανε τον εαυτό του, αν τον είχε βρει ποτέ). Ώσπου ήρθε το τέλος (Τσεκάριζα στο kobo σελίδες) και δεν πίστευα ότι αυτό ήταν το τέλος. Μπουκάλα με άφησε ο Μάικλ. Και ήταν κρίμα γιατί πριν από το Toplin απογοητεύτηκα πάρα πολύ με το Elizabeth του Κεν Γκρίνχολ, που πλασάρεται για τρόμου και μόνο τρόμου δεν είναι.
Τελείωσα μετά απο αρκετούς μήνες χωρίς να διαβάσω βιβλίο λόγω υποχρεώσεων «το κρασί του θέρους» του Bradbury.
Ειναι ενα βιβλίο το οποίο χωρις να διεκδικεί δάφνες , καταφέρνει να δώσει το κλίμα ενός όμορφου και νοσταλγικού καλοκαιριού του 1928 στο Ιλιννοι για ένα παιδί, όπως προσπαθεί να την περιγράψει ο συγγραφέας επαναφέροντας απο τη μνήμη πρόσωπα και πράγματα.
Όμορφες περιγραφες και εικόνες και παρότι πολλά απο αυτα που περιγράφει διαφέρουν απο τα Ελληνικά καλοκαίρια , ωστόσο δν θα πω ψέμματα πως δν με πήγε κ εμένα πίσω κατ´αναλογία σε καλοκαίρια του 1980 σε χωριά ή στη θάλασσα , με φίλους και παρεες που θυμάμαι ,γέλια κ χαρές, συγγενείς που χάθηκαν, γεγονότα κ εποχές που δν ξανάρχονται, όλα μαζι εκεί αναστημένα με μια δόση μελαγχολίας και Κοπερτον με καρύδα :-)
Τελείωσα τον Αναρχικό Τραπεζίτη του Πεσόα (εκδ. Γκούτεμπεργκ). Ένα πόνημα που θα έλεγα ότι είναι αρκετά φιλοσοφικό - ένα παιχνίδι ανάπτυξης προτάσεων λογικής για να αποδείξει πώς ένας τραπεζίτης και σπεκουλαδορος και τοκογλύφος μπορεί να είναι αναρχικός σε σκέψη και δράση.
Δεν μπορώ να πω ότι με τρέλανε, αλλά έχει ένα ενδιαφέρον. Μου μένει πάντα μια απορία αν κάπου υπάρχει και που γίνεται το λογικό λάθος στους συλλογισμούς του τύπου "το μπουζούκι είναι όργανο,, ο χωροφύλακας είναι όργανο, άρα ο χωροφύλακας είναι μπουζούκι". Ίσως και να μην υπάρχει, αλλά και αν υπάρχει δεν έχω κουράγιο να ψάξω να το βρω.
Νομίζω ότι οτ σώζει που είναι μικρό και συμπυκνωμένο - αλλιώς μπορεί να το είχε φάει η μαρμάγκα των μισό -αδιάβαστων.
Τελείωσα την Ηλιόπετρα του Οκτάβιο Παζ.
Για την ακρίβεια το διάβασα 2 φορές το ποίημα. Την πρώτη δεν κατάλαβα πολλά αλλά με συνεπήρε ο λυρικός και ερωτικός λόγος του Παζ, τη δεύτερη τουλάχιστο κατάφερα να εστιάσω σε συγκεκριμένα κομμάτια αλλά και σε κάποια ιστορικά/μυθολογικά πρόσωπα.
Πάντως μου άρεσε πάρα πολύ και νομίζω θα επανέρχομαι συχνά-πυκνά σε αυτό το ποίημα.
Ωραία η έκδοση του Gutenberg, προσεγμένη η μετάφραση αλλά στο τέλος υπάρχει και ένα επίμετρο, το οποίο γενικά για μένα είναι τελείως άκυρα και ξένα προς το έργο. Ο μεταφραστής προσπαθεί να ερμηνεύσει το ποίημα και παραθέτει δικές του σκέψεις εντελώς αυθαίρετες που νομίζω πως ακόμα κι ο Παζ θα απορούσε με αυτές.
