Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Νικόλας Δε Κιντ]

Χμμμ, για να δούμε.
Αν ξεκινήσω τον Φάουστους, μόλις τελειώσω τα 2 που διαβάζω τώρα δλδ, σε κανέναν μήνα, πότε βλέπεις να το τελειώνω;;

 

[Έλλη Μ]

πότε βλέπεις να το τελειώνω;;

Δεν βλέπω καλα, πέφτουν οι αφέλειες στα ματια.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Κάπως έτσι δλδ;;;

 

[Ιαβερης]

Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται λιγότερο πρακατειλημμένος όταν διαβάζω κάποιο από τα κλασσικά και must βιβλία του λογοτεχνικού κανόνα. Ο λόγος για την Αινειάδα του Βιργιλίου το οποίο τελείωσα προχθές. Ανέκαθεν άκουγα ότι είναι φτωχή απομίμηση του Ομήρου κι έλεγα ότι είναι άδικο για τον συγγραφέα και το έργο του, πάντα νόμιζα ότι είναι τυπική έκφραση προγονολαγνείας. Αλλά ρε παιδιά, είναι όντως το φτωχό ξαδερφάκι της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Προσπαθούσα να μην συγκρίνω το έργο του Βιργιλίου με τα έπη του Ομήρου, όμως σε κάθε γραμμή έβλεπα ότι υστερούσε, εντελώς προπαγανδιστικό και έλειπε αυτή η ανατριχίλα και ο θαυμασμός που προκαλούσε ο Οδυσσέας ή ο Αχιλλέας. Παρόλα αυτά δεν μετανιώνω που το διάβασα, είναι ένα σημαντικό κομμάτι του κανόνα της Δυτικής λογοτεχνίας και αξίζει να διαβαστεί έστω και για την καλύτερη κατανόηση της αρχαίας ρωμαϊκής παράδοσης.
Πάντως ο Όμηρος είναι σκάλες ανώτερος.

 

[Ασάρα]

εντελώς προπαγανδιστικό

Σε μια κριτική είχα διαβάσει ότι ο Βιργίλιος ήταν πολύ συντηρητικός γενικότερα και ίσως εαν δεν ήταν τόσο μα τόσο στρατευμένος το αποτέλεσμα να ήταν καλύτερο. Από την άλλη κάποια προπαγανδιστικά μπορούν να είναι αξιόλογα, όπως πχ ο Ριχάρδος ο Γ' του Σαίξπηρ.

 

[Ιαβερης]

Δικαιολογώ εν μέρει και τον Σαίξπηρ και τον Βιργίλιο για τον προπαγανδισμό στα έργα τους γιατί και οι εποχές στις οποίες έγραψαν ήταν αρκετά περιοριστικές ως προς την ελευθερία του λόγου. Ο Σαίξπηρ όμως κατάφερε δανειζόμενος θέματα απ'όπου μπορεί να φανταστεί κανείς, να γράψει αξεπέραστα θεατρικά. Η Αινειάδα μου φάνηκε απλώς ένας αχταρμάς από ελληνική μυθολογία βαφτισμένη ρωμαϊκή, αυτό. )

 

[Έλλη Μ]

Τελειωσα πρόσφατα μια συλλογή σύντομων κειμενων του Παπαδημητρακόπουλου, που εχουν δημοσιευτει -μέσα στα χρόνια- σε διάφορες πηγές και αφορμή ήταν να κατεβάσω απο τη βιβλιοθηκη:

• εναν Σκαριμπα που ειχα δοκιμάσει πριν κανα δυο χρονια να διαβάσω, αλλά δεν με τράβηξε τότε, σε αντιθεση με το Θειο Τραγί (και μαλλον, θα επιστραφεί σε πάνω πάνω ράφι)
• την κερένια κουκλα του Χρηστομάνου της οποίας η εναρκτηρια προταση εχει φοβερες ομοιότητες με ενα βιβλιο του ford madox καπως έτσι, αλλά δεν το εχω πια ώστε να το επιβεβαιώσω (μιλανε και τα δυο για μια λυπητερη και θλιβερη ιστορία, τελος πάντων) και το οποιο ειναι λυρικο πολύ, ρεαλιστικο τελειως, στη δημοτική παραδόξως, που τα χρόνια του δυστυχώς δεν κρυβονται, και μια ιστορία που ειναι πολύ προβλεψιμη, όσο το εχω προχωρήσει.
• και το μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης, του Πεντζικη, που εχω χρόοονια στη βιβλιοθηκη, ειχα ανοιξει και κλεισει τάχιστα δυο τρεις φορές και τώρα, παρόλη τη δυσκολία του, μοιαζει με ενα κειμενο που αρχικά πασχει απο νόημα, εχει φοβερή γοητεια και με σιγουριά μπορώ να πω οτι δεν εχω διαβάσει ποτέ κατι ανάλογο, απο εγχώρια παραγωγή. Δεν εχω ιδεα αν το διαβάσω τελικά, αλλά σίγουρα πλησιασαμε το ένα την άλλη πολύ περισσότερο.

 

[Έλλη Μ]

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις μετά το τέλος της ανάγνωσης του Πολωνού...

• Ο Πολωνός μου άρεσε γιατι ειχε συντομο, κοφτό, ύφος και μικρες παραγράφους.
• Γιατι η τριτοπρόσωπη αφηγηση πήρε τεράστιες αποστάσεις από τους ήρωες της ιστορίας και δεν τους διογκωσε ουτε τους αποτυπωσε ως κατι ιδαιιτερο και μοναδικο
• Γιατι θα μπορουσε να γινει μια μελο και γλυκερή ιστορία (γεροντο)έρωτα, αλλά δεν έγινε και σε αυτό μου θυμισε πάρα πολύ την ταινία Love me if you dare.
• Γιατί η Μπεατριθ ειχει μεγαλύτερη φωνή από τον Βιτολντ και αποδομούσε τις μεγαλοστομίες του, όσο κι αν την κολάκευαν.
• Γιατι, στα αγγλικά, ο τιτλος ηταν pole (με όσα πιθανα σημαινόμενα) κι όχι polish (με όσα απίθανα)
• Γιατι, αν ουτε το Ραχ 2 εφερε κοντά αυτους τους ανθρώπους, ουτε το Ραχ 3 θα έκανε κάμια διαφορά.
• Γιατί δεν παραβλέπεται η δύναμη και η γοητεία της κολακείας, μιας και αυτή, πριν από όλα και πάνω όλα είναι αυτή που καμπτει –τελικά- την Μπεατριθ, όσο κι αν αντιστεκεται ή δεν το παραδεχεται. Προκειται για γνησιως ματαιοδοξο πλάσμα.
• Γιατι, η ανάγνωση και η ειλικρινης ερμηνεια των ποιημάτων του Βιτολντ από την Μπεατριθ είναι ο ορισμός αυτου που γράφει ο Χειμωνάς στον Αδερφό: «Αλλος τρόπος από το σώμα δεν είναι. Ψυχή είναι μίμηση σπουδαίου σώματος»
• Γιατι είναι από τις ιστορίες που, σε κάθε περιπτωση, από την πραγματική ζωή εως την αναγνωση βιβλίων, σπανίως με αγγιζουν, ο σκεπτικισμός κι η τετραγωνότατη λογική μου θετει οτιδήποτε υπο αίρεση, όμως, αποφάσισα να τα παραμερισω αυτά, να δώσω στην ιστορία την ευκαιρία να αναπτυχθει εντός μου και να μην αμφισβητήσει τις προθεσεις των πρωταγωνιστών της κι ίσως, σε κάποιο βαθμο, να αναλογιστώ ότι κάτι τετοιες ιστορίες μπορει και να συμβαινουν, με αγνες προθεσεις. Δεν πειθομαι, παρολ’ αυτά, αλλά είναι αναζωογονητικό, κάποιες φορές, να μένει στην άκρη η overanalysis-paralysis.
• Γιατι ήταν ένα ωραίο και τιμιο βιβλίο.
• Γιατί αφησα τα Δεν μου άρεσε στην άκρη, πολύ πολύ συνειδητα, κάποιος φουρνος θα γκρεμίστηκε

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

• Γιατι, αν ουτε το Ραχ 2 εφερε κοντά αυτους τους ανθρώπους, ουτε το Ραχ 3 θα έκανε κάμια διαφορά.

Το Ραχ 3 είναι το magnum opus του συνθέτη, βαρύ, επιβλητικό και δύστροπο κατά μέρη, το Ραχ 2 είναι συνθετικά πιο μελωδικό και πιο "εύκολο" στο άκουσμά του! Οπότε σωστή η παρατήρηση. Ό,τι δεν μπορεί το 2 δεν μπορεί ούτε το 3!

• Γιατί η Μπεατριθ ειχει μεγαλύτερη φωνή από τον Βιτολντ και αποδομούσε τις μεγαλοστομίες του, όσο κι αν την κολάκευαν.

Η Μπεατρίθ δεν είχε μεγαλύτερη φωνή, απλά ζούσε χρόνια στον αυτόματο σε όλα τα επίπεδα και πίστευε πως τίποτε δεν μπορούσε να ταράξει τα ήρεμα νερά της "λίμνης της". Και μετά τον Βιτολντ πάλι δεν πείστηκε.

• Γιατι, η ανάγνωση και η ειλικρινης ερμηνεια των ποιημάτων του Βιτολντ από την Μπεατριθ είναι ο ορισμός αυτου που γράφει ο Χειμωνάς στον Αδερφό: «Αλλος τρόπος από το σώμα δεν είναι. Ψυχή είναι μίμηση σπουδαίου σώματος»

Δεν κατάλαβα καλά αυτό που είπε ο Χειμωνάς, αλλά η έμπνευση του Βιτολντ ήταν η Μπεατρίθ, οπότε δεν ήταν δυνατόν να κάνουν λάθος ως προς τον αποδέκτη όσο κακότεχνα και να ήταν. Γενική διαπίστωση!

• Γιατι είναι από τις ιστορίες που, σε κάθε περιπτωση, από την πραγματική ζωή εως την αναγνωση βιβλίων, σπανίως με αγγιζουν, ο σκεπτικισμός κι η τετραγωνότατη λογική μου θετει οτιδήποτε υπο αίρεση, όμως, αποφάσισα να τα παραμερισω αυτά, να δώσω στην ιστορία την ευκαιρία να αναπτυχθει εντός μου και να μην αμφισβητήσει τις προθεσεις των πρωταγωνιστών της κι ίσως, σε κάποιο βαθμο, να αναλογιστώ ότι κάτι τετοιες ιστορίες μπορει και να συμβαινουν, με αγνες προθεσεις. Δεν πειθομαι, παρολ’ αυτά, αλλά είναι αναζωογονητικό, κάποιες φορές, να μένει στην άκρη η overanalysis-paralysis.

Μήπως να "φας" λίγο τις γωνίες;;

Κατά τα άλλα θα συμφωνήσω, πως ήταν πολύ καλό βιβλίο και πως θα 'ηθελα να διαβάσω κι άλλα βιβλία του συγγραφέα!

 

[Έλλη Μ]

Η Μπεατρίθ δεν είχε μεγαλύτερη φωνή

Αλήθεια;! Πάει καιρός που το διάβασα και κατέγραψα το σχόλιο, όμως θυμάμαι τριτοπρόσωπη αφήγηση και μάλιστα η Μπεατριθ να είναι ο τριτοπρόσωπος αφηγητής, η ιστορία να αποτυπώνεται από αυτήν μόνο!!! Ενδεχομένως, να μην τα θυμάμαι σωστά.

Κι όμως, τώρα που ανακαλώ την ημέρα που το διάβαζα, θυμάμαι να σκέφτομαι, «άλλος ένας άρρεν συγγραφέας που προσπαθεί να πλησιάσει και να ερμηνεύσει πώς σκέφτεται μια γυναίκα»

Μικρή σημασία έχει, το βιβλίο είναι καλύτερο από άλλο που είχα διαβάσει δικό του.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τελείωσα το Η βιολογία της Ομοφυλοφιλίας.
Εξαιρετικό βιβλίο στο οποίο ο Balthazard, εξηγεί γιατί η ομοφυλοφιλία δεν είναι διαστροφή ή ανωμαλία, αλλά μια διαφορετικότητα μέσα στη βιοποικιλότητα που χαρακτηρίζει όλα τα είδη και δη τον homo sapiens.
Επίσης, ξεκαθαρίζει πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι επιλογή, αλλά καθορίζεται από ορμόνες (και άλλους παράγοντες) στα πολύ αρχικά στάδια ανάπτυξης ενός εμβρύου, καταρρίπτοντας πανηγυρικά σκοταδιστικές απόψεις όπως αυτές που ακούγονται τελευταίως, δλδ πως τα παιδία 2 γκέι θα βγουν γκέι ή λεσβίες λόγω προτύπων και εξωτερικών ερεθισμάτων ή πως οι γκέι αυξάνονται λόγω προτύπων της ΤΒ και της Γιουροβίζιον...
Πολλές φορές το βιβλίο γίνεται απαιτητικό για κάποιον που δεν έχει έρθει ξανά σε επαφή με γενετική και βιολογία, αλλά αυτό δε λειτουργεί αποτρεπτικά. Εν τέλει κάποιος μπορεί να παραλείψει τις συγκεκριμένες παραγράφους, όπου ο συγγραφέας μπαίνει σε λεπτομέρειες και αναλύει τη δομή και των ρόλων των ορμονών και να επικεντρωθεί στο πως η φύση δουλεύει χωρίς κανόνες αλλά με κατευθύνσεις.
Κάποια κεφάλαια θα μπορούσαν να αποτελούν κομμάτι σχολικής ύλης, αν και νομίζω πλέον τα παιδιά είναι πιο ανοιχτόμυαλα από τους κολλημένους μεσήλικες και γέρους.
Τουλάχιστο ας το διαβάσουμε όσοι έχουμε μικρά παιδιά, για να μη βρεθούμε προς εκπλήξεων!

 

[ΜιΛάμπρος]

Τις προηγούμενες ημέρες (και εντός ΣΚ) τελείωσα ένα πολύ ωραίο μικρό βιβλιαράκι των Αντιπόδων, το Ναυάγιο με θεατή του Μπλούμενμπεργκ. Πρόκειται για την ιστορία της αναπαράστασης του ναυαγίου στη σκέψη (λογοτεχνία και φιλοσοφία): το πώς δηλαδή ο άνθρωπος, παρότι ζει στη στεριά, προτιμά να αναπαριστά τη συνολική κατάστασή του μέσα στον κόσμο χρησιμοποιώντας τις φανταστικές εικόνες του θαλασσινού ταξιδιού -πιο συγκεκριμένα τη θέα ενός ναυαγίου, ως αποφυγή των κακοτυχιών/ιδιοτροπιών του βιου. Ξεκινώντας από τους προσωκρατικούς, στον Οράτιο, τον Λουκρήτιο κι από κει στον Μονταίνο, τον Γκαίτε, το Νίτσε, το Βολταίρο κλπ, ο Μπλούμενμπεργκ αφηγείται την ιστορία της πορείας της μεταφοράς του ναυαγίου και τις παραλλαγές της. Πολύ καλό, γενικά, ελαφρώς (μόνο ελαφρώς) εξειδικευμένο σε σημεία, με πολύ χρήσιμο επίμετρο του μεταφραστή.

Χθες τελείωσα ένα εξαιρετικό βιβλίο, τον Αλλόκοτο Ελληνισμό του Σινιόσογλου. Θεωρητικά, η αφήγηση επτά μεθοριακών, σχετικά άγνωστων προσωπικοτήτων της νεοελληνικής διανόησης και της σκέψης τους απεθύνεται σε ειδήμονες. Στην πράξη όμως το βιβλίο είναι απολαυστικό. Κυριακός Αγκωνίτης, Πλήθων, Μάρουλλος Τραχανιώτης, Θεόφιλος Καϊρης, Χριστόδουλος Παμπλέκης, Παναγιώτης Σοφιανόπουλος και ο (μέγας!) Κων/νος Σιμωνίδης ζωντανεύουν στις σελίδες του βιβλίου και αποκαλύπτουν (για μένα άγνωστες) πτυχές του νεοελληνικού διαφωτισμού, σπαρταριστά επεισόδια και ενδιαφέρουσες απόψεις. Και μ'αρεσε πάρα, μα πάρα πολύ η γραφή του Σινιόσογλου (που τον σημείωσα να πάρω και υπόλοιπα γραπτά του): χωρίς να είναι πομπώδης, ώστε να καταντά ακαταλαβίστικος (όπως παρατηρώ συχνά-πυκνά σε κείμενα άλλων ομότεχνών του), χρησιμοποιεί πολύ όμορφα τη γλώσσα, γοητευτικά και -κυρίως- κατανοητά για τους μη ειδήμονες.
Το καταφχαριστήθηκα!

 

[λουκία]

Λοιπόν έχω να γράψω καιρό αλλά για κάποιο λόγο δεν μου άνοιγε το site. Βάζω λοιπόν μαζεμένα τι διάβασα αυτό το διάστημα (ελπίζω να τα θυμάμαι όλα):

1. Το κεφάλι του καθηγητή Dowell - Αλεξάντρ Μπελιάεφ, Καταπληκτικό
2. Άγριο παραμύθι - Vallejo Cesar, Καταπληκτικό
3. Πάκο Γιούνκε - Vallejo Cesar, Καταπληκτικό
4. Βερνόν Σουμπουτέξ (1 βιβλίο) - Despentes Virginie - Εξαίρετο
5. ΜΙΜΙΚ - Sebastian Fitzek, καλό
6. Μηχανάνθρωποι - Σιδεράκης Γιάννης, καλό
7. Η στρατηγική του πεκινουά - Ravelo Alexis, Εξαίρετο

Νομίζω αυτά τα ολίγα ανάμεσα σε μερικά ποιητικά και comic

 

[λουκία]

• και το μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης, του Πεντζικη, που εχω χρόοονια στη βιβλιοθηκη, ειχα ανοιξει και κλεισει τάχιστα δυο τρεις φορές και τώρα, παρόλη τη δυσκολία του, μοιαζει με ενα κειμενο που αρχικά πασχει απο νόημα, εχει φοβερή γοητεια και με σιγουριά μπορώ να πω οτι δεν εχω διαβάσει ποτέ κατι ανάλογο, απο εγχώρια παραγωγή. Δεν εχω ιδεα αν το διαβάσω τελικά, αλλά σίγουρα πλησιασαμε το ένα την άλλη πολύ περισσότερο.

Αυτό με τρώει ο.....αυχένας μου να το διαβάσω κι εγώ αλλά αφενός δεν έχω καμία όρεξη να δώσω 25e να το πάρω μεταχειρισμένο αφετέρου απο παντού έχω διαβάσει παρόμοια σχόλια και ως τώρα έχω αποτραπεί....

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τελείωσα σήμερα μια συλλογή διηγημάτων του ΗΧΠ (aka Παπαδημητρακόπουλου), την "Γενικός Αρχειοθέτης".
Πρώτη επαφή με αυτόν τον συγγραφέα και μάλλον όχι και τελευταία. Δυνατός στη μικρή φόρμα, με όμορφο λεξιλόγιο περιγράφει με χιούμορ και νοσταλγία καταστάσεις και προσωπικά του βιώματα από την επαρχία.
Σε κάποια διηγήματα δεν πολυκαταλάβαινα για ποιο λόγο τα έγραφε αλλά δεν με απασχόλησε και ιδιαίτερα μιας και ο λόγος του συγγραφέα έκανε κατά κάποιο τρόπο όλες τις ιστοριούλες του ενδιαφέρουσες, τουλάχιστο λογοτεχνικά.

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα σήμερα μια συλλογή διηγημάτων του ΗΧΠ (aka Παπαδημητρακόπουλου), την "Γενικός Αρχειοθέτης".

Μα δεν ειναι γεματα τρυφεροτητα τα διηγήματά του; Σε μενα φανηκαν πολυ feel good οι περισσοτερες συλλογες (με κουρασε η "Τοποι τέσσερις και τρεις"), σε μια καθολου feel good περίοδο και μου καναν καλο, δηλαδη καλό. Αν ψαχνει κανεις για θεματολογία, νομιζω δεν θα καταφέρει επιτυχως να τον ενταξει καπου και η δικη μου γνωμη για το περιεχόμενο ειναι οτι καταπιανεται με κάποια αφορμη, ασημαντη (θραύσματα μνημης, πολυ πολύ συχνα) και τη νοηματοδοτει με τα πολυ καλα ελληνικά του (μια απολύτως αρμονικη συνυπαρξη νεοελληνικων και καθαρευουσας), τη διαθεση που τον διακατεχει (σχεδόν παντοτε θετικη) το πηγαίο χιουμορ του (το ομοτιτλο της συλλογής ειναι οριακα ανεκδοτικο), την απουσία επιτηδευσης και, ακομη οταν καταπιάνεται με το ζοφερο, λειπει αυτη η μιζερια και η ασφυξια πολλών ομοτεχνων του.

 

[Έλλη Μ]

Ξαναδιαβασα μετά απο χρόνια τη Μαθητρια που έγινε αμύγδαλο, του Αρανίτση, και πόσο ανακουφιστικό ειναι να εξακολουθουν τα βιβλία του να μου αρέσουν τόσο, και ακομη περισσότερο, πολύ.
Τελείωσα τον Φλογοκρύπτη του Αντονά, εξίσου κομψό και αριστοτεχνικό με τη συλλογη που διάβασα πρόσφατα, πάλι μια βιβλιοθήκη (σε πρωταγωνιστικο ρόλο αυτή τη φορά) πάλι εγκλεισμός, και το ερώτημα γιατι δεν δραπετευει κάποιος, όταν του ανοίγεται επιτελους ο δρόμος.
Και ολοκληρωσα αλλη μια συλλογή του Πόου, που είχα αφήσει στη μεση περυσι, όταν ειχα ξαναδιαβάσει ιστορίες του απο διάφορα βιβλία. Θυμάμαι ότι την είχα αγοράσει αποκλειστικά και μόνο γιατι το εξώφυλλο κοσμεί ο αγαπημένος μου πίνακας και η πρώτη ανάγνωση ειχε γινει το μακρινό 2005, σε ενα ταξίδι στα Κύθηρα. Πολύ ωραία μετάφραση, πάρα πολυ ωραία.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Μα δεν ειναι γεματα τρυφεροτητα τα διηγήματά του;

Είναι.
Λες και συνάντησες έναν θείο αγαπημένο, που σε γέμισε με ιστορίες από μέρη και περιστατικά που είχες ξεχάσει.

την απουσία επιτηδευσης και, ακομη οταν καταπιάνεται με το ζοφερο, λειπει αυτη η μιζερια και η ασφυξια πολλών ομοτεχνων του.

Για αυτό λέω να διαβάσω και Αντονά!

 

[Έλλη Μ]

Να διαβασεις, να χω με καποιον να τα λεω, γιατι μονη μου τα λεω, μονη μου τα ακουω.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ποιά διηγήματα είχε μέσα η συλλογή του Πόε/Πόου;

Άσχετο! Τον ιδιοκτήτη των εκδόσεων Ζήτρος, τον ξέρω προσωπικά και είναι πολύ ωραίος τύπος.
Δεν ήξερα πως έχει εκδώσει και τέτοια βιβλία. Συνήθως κινείται σε αρχαία Ελληνική φιλοσοφία.