Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Πράκτωρ ΔΔ]

Shirley, Charlotte Brontë
Γνωστό & κλασσικό.
Πρώτη φορά το έπιασα, αν και υπήρχε στη βιβλιοθήκη μου για πολλά χρόνια, πάνω της δεκαετίας.
Μπορώ να πω ότι ξεπέρασε τις προσδοκίες μου σε μερικά σημεία και ήταν αδιάφορο σε άλλα.
Το καλύτερο σημείο είναι η (δεύτερη) ηρωίδα, η Σίρλεϊ. Η οποία είναι από τους καλύτερα δοσμένους γυναικείους χαρακτήρες που έχω διαβάσει.
Κυρίως επειδή είναι εξαιρετικά ρεαλιστική σουφραζέτα/φεμινίστρια, κάπου 50-150 χρόνια πριν εφευρεθούν αυτές οι έννοιες και κινήματα.
Η Καρλόττα, δεν πέφτει στη σύγχρονη συγγραφική λούμπα του να κάνει τους άντρες ηλίθιους ή/και διαβολικούς άχρηστους, δε γράφει για μια ηρωίδα που τα κάνει όλα καλά και δεν την έκανε καν πρώτη πρωταγωνίστρια (αν το δεις σε χρόνο "εμφάνισης"). Παρόλα αυτά η δυναμική και η ανεξαρτησία της είναι πέρα, για πέρα ορατή και πραγματική.
Πρέπει να διδάσκεται σε σχολές αυτός ο χαρακτήρας. Πως να δημιουργήσεις δυνατούς και ανεξάρτητους γυναικείους χαρακτήρες, δίχως να ξεφτιλίσεις τα πάντα προς τα κάτω ώστε να ξεχωρίσει.
Κατά τα άλλα είναι ένα ευχάριστο Βικτωριανό ρομάντζο, με αρκετά δυνατά σημεία για πολιτική, φτωχιά λόγω καπιταλισμού και πολέμου (πολύ σωστές αναφορές σε αμφότερα) και το human condition (που λεν και στα υψίπεδα του Ασβεστοχωρίου) γενικότερα.
Τα κακά αρχίζουν όταν φτάνουμε στη φλυαρία και στην τάση των Βικτωριανών να τραβάνε την πλοκή από τα μαλλιά ώστε να βγάζουν σελίδες.
Ατελείωτες παράγραφοι που δεν καταλήγουν πουθενά και άνετα μπορούσαν να είναι δύο αράδες πλοκής, φλυαρία και μυρωδιά Βικτωριανής βαλτίλας για περιγραφές προσώπων που ουδεμία σχέση και σκοπό έχουν, σελίδες ολόκληρες με λογοπαίγνια και βαριούς περιγραφικούς τρόπους να πεις απλά πράματα κ.ο.κ.
Ευτυχώς, αυτά είναι προς το τέλος, αλλά είναι ένα βαρβάτο 15-20% του βιβλίου.
Τελικά, θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ σημαντικό βιβλίο και το προτείνω μόνο και μόνο για τις στιγμές που η Καρλόττα πραγματικά "διδάσκει" συγγραφική τέχνη. Στις φλυαρίες, προσπέρασμα και ξεφύλλισμα μέχρι να φτάσεις σε σημαντικό σημείο.

 

[λουκία]

Τελείωσα το "Η Εξέγερση των Κρεμασμένων" του B. Traven. Ένα καταπληκτικό βιβλίο. Αφήνω μόνο μια φράση:

«Ναι, από δω που είμαστε δεν έχει πιο μέσα η Κόλαση. Δεν υπάρχει πιο σωστός λόγος απ’ αυτόν. Κι ο πιο άπονος διάβολος δεν θ’ άντεχε εδώ μέσα. Θα ντρεπόταν».

 

[ΚρίτωνΓ]

Μόλις τέλειωσα το ο άλλος αδερφός του Βαγγέλη Γιαννίση. Έχοντας διαβάσει άλλα δύο του ιδιίου (το Λεωφ. Αλεξάνδρας 173 και το Χορό των Νεκρών) νομίζω ότι μπορώ να βγάλω κάποια χρήσιμα συμπεράσματα τόσο για το συγγραφέα, όσο και για το συγκεκριμένο βιβλίο.
Ο Γιαννίσης είναι ένας δουλευταράς συγγραφέας και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στα βιβλία του. Η δουλειά που ρίχνει στη συγγραφή φαίνεται στα βιβλία του και μάλιστα καλύπτει με επιτυχία και το μειονέκτημά που έχει (κατά τη γνώμη μου), της συχνής επανάληψης φράσεων και μοτίβων και της χρήσης κλισέ εκφράσεων στη γραφή του. Και το συγκεκριμένο βιβλίο του ίσως αποκαλύπτει περισσότερο από κάθε άλλο του το πόσο πολύ και μεθοδικά δουλεύει.
Το συγκεκριμένο βιβλίο θα το χαρακτήριζα, όμως μάλλον μέτριο.
Με κούρασε αφάνταστα ότι κάνει πολύ "φιλοσοφικές βουτιές" μακροσκελείς και συχνές. Κάνει αναλύσεις γύρω από τη φιλοσοφία του κακού, γύρω από το έγκλημα σε φιλοσοφικό επίπεδο. Επίσης αναλύεται σε "συγγραφικούς μονολόγους" περί τεχνικής του στη συγγραφή, περί συγγραφικών προβληματισμών, εμποδίων κατά τη συγγραφή κλπ. Αυτό δημιουργεί κατά την άποψή μου μεγάλες κοιλιές στην αφήγηση.
Το ότι μπαίνει σε διαδικασία τέτοιων μονολόγων από τη μία σε κάνει να πλήττεις ως αναγνώστης, από την άλλη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν εγωπαθές (ή έστω αυτιστικό) σύμπτωμα. Βεβαίως μπορώ να κατανοήσω κάπου την ανάγκη να "αβγατίσει" σε σελίδες, να γεμίσει το βιβλίο, να εμπλουτίσει κάτι που από μόνο του είναι ίσως λίγο φτωχό για να στηρίξει ένα μυθιστόρημα. Ναι, το true crime είναι κάτι που συχνά αποδεικνύει ότι η τέχνη μιμείται τη ζωή, αλλά η τέχνη χρειάζεται εμπλουτισμό γιατί η ζωή από μόνη της, όσο ενδιαφέρον και σασπένς και να κρύβει, στερείται κάποιων συστατικών της καλής μυθιστορίας. Πάντως στο κομμάτι αυτό της ανάλυσης και φιλοσοφικής αναζήτησης νομίζω ότι "το χάνει". Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι ωραία στοιχεία σε μία συνέντευξη ή σε ένα συγγραφικό blog, αλλά μέσα στο μυθιστόρημα είναι σαν να κάνεις ανάλυση της μηχανικής του αυτοκινήτου ή των τεχνικών της οδήγησης και να χάνεις τη μαγεία του τοπίου της οδηγικής διαδρομής σε ένα ταξίδι.

 

[Βασίλισσα]

Για να πω την αλήθεια άφησα στην μέση ένα υπέροχο βιβλίο. Δεν θα σας πω ποιο γιατί θέλω να επανέλθω το χειμώνα και να σας το παρουσιάσω. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με τπτ οπότε ξεκίνησα Η Αγγελία ένα πολύ καλό αστυνομικό.

 

[Χρυσόστομος]

Εξαιρετικό το σχόλιο σου @ΚρίτωνΓ !

Χθες τελείωσα το Casa Μπιαφρα του Σκαμπαρδώνη. Εχω διαβασει 2-3 ακομα βιβλία του και αυτό μου αρεσε περισσότερο απο τα αλλά. Πρωταγωνιστεί μια παρέα φτωχοδιαβολων στην Θεσσαλονική την ταραγμενη πολιτικά περίοδο των Ιουλιανων του 1965. Μικροκομπιναδοροι, χαρτοκλεφτες, πόρνες, αλκοολικοί, μπράβοι, τζογαδόροι αλλά και μεγαλοεκδοτες, τοπικοί βουλευτες, ο Τομ Παππας και αλλοι παρελαυνουν στις σελιδες του. Και η Θεσσαλονική δεν είναι απλά στο φόντο αλλά είναι βασικη πρωταγωνιστρια της ιστοριας. Εξαιρετικές περιγραφες της πόλης μιας εποχης που εχει περασει προ πολλου και βλεπουμε πια μόνο στις ασπρομαυρες ελληνικές ταινίες. Δεν την ξέρω καλά την πόλη αλλά ενοιωθα να περπαταω στα σοκακια της και στις φτωχογειτονιες της εποχης, τα Καραγατσια κ.λ.
Το βιβλίο δεν εχει κυρίως πλοκη, υπάρχει ένας σκελετός αλλά πρωτίστος παρακολουθουμε σπαρταριστά περιστατικά αυτων των αντιηρώων. Στιγμιότυπα της καθημερινότητας τους αλλά και καποιες πολύ δυνατες εικόνες προς το τελος του βιβλίου με τις διαδηλωσεις και τις ταραχες που εχουν ξεσπάσει και την μεγάλη διαδηλωση στην Αθηνα που καταλήγει στην δολοφονία του Σωτηρη Πέτρουλα. Πολύ καλοδουλεμένοι χαρακτηρες και ο συγγραφεας χρησιμοποιώντας πολυ πετυχημενα την αργκό του περιθωρίου δινει ζωντανια και πνοη στους ήρωες του.

Τωρα θα ξεκινησω τα Καθαρματα του Patrick Radden-Keefe.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα την Αμάντα του Τόμ Ρόμπινς.
Πρώτο βιβλίο του Ρόμπινς και τέταρτο του συγγραφέα που διαβάζω, με δυσκόλεψε και με παίδεψε πάρα πολύ: πήγαινε αργά. Πολύ αργά, εκνευριστικά αργά επειδή μου φάνηκε τόσο παλαβό, που δυσκολευόμουν να βρω μια αναγνωστική ροή. Και το βρήκα και πολύ βαρετό, πολύ ασύνδετο, σαν να ξεκίνησε την ιστορία και στην πορεία να σκέφτηκε κάτι και το πρόσθεσε. Άσχετες, κρυπτογραφικές, αινιγματικές παράγραφοι δεξιά κι αριστερά. Πεταμένα κομμάτια σε τακτά διαστήματα, κάτι σχεδόν δοκιμιακού τύπου κεφάλαια, τα οποία μοιάζαν να προστέθηκαν απλά για να προστεθούν επειδή ο συγγραφέας ήθελε να πει κάτι, κι όχι να εξυπηρετήσουν την πλοκή ή να φωτίσουν τους χαρακτήρες.
Αυτοί οι τελευταίοι άλλωστε δεν είναι τόσο ζωντανοί και γλαφυροί όσο στα υπόλοιπα βιβλία του. Κι αυτές οι παρομοιώσεις....δεν ξέρω. Δεν τις βρήκα επιτυχημένες κι από ένα σημείο και μετά αντί να γίνονται κωμικές μες στον παραλογισμό και την "κουφαμάρα" τους (όπως υποθέτω ήθελε ο συγγραφέας) γίνονται άκρως εκνευριστικές, σε σημείο να φτάνεις σε σημείο να παρατήσεις το βιβλίο.
Γενικά, πολύ γιούχου.

 

[λουκία]

Για να πω την αλήθεια άφησα στην μέση ένα υπέροχο βιβλίο. Δεν θα σας πω ποιο γιατί θέλω να επανέλθω το χειμώνα και να σας το παρουσιάσω. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με τπτ οπότε ξεκίνησα Η Αγγελία ένα πολύ καλό αστυνομικό.

Σκεφτόμουν να το αγοράσω! Για πες μόλις το τελειώσεις εντυπώσεις!

 

[λουκία]

Καλημέρα! Τελείωσα το Βασανισμοί κρατουμένων. Ένα μικρό βιβλιαράκι αρκετά χαοτικό στο γράψιμο κάτι λογικό εφόσον δεν έχει γραφτεί απο συγγραφέα αλλά από τον Χρήστος Ρούσσος (γνωστός και ως Άγγελος). Παρόλαυτα πιάνεις το νόημα για τις συνθήκες φυλάκισης και τις προσπάθειες των κρατουμένων για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

 

[Σελεφά]

Με 1000 ζόρια κατάφερα να τελειώσω το The Winter King του Μπερνάρντ Κρόμγουελ.

Δεν έχω θέμα με παραλλαγές ή διασκευές του μύθου, καθώς τις περισσότερες φορές μου αρέσει η αλλαγή.
Παρόλα αυτά εδώ, ενώ μου άρεσε η αλλαγή δε μου άρεσε το στήσιμο αυτής της αλλαγής.
Αυτό που μου άρεσε και το βρήκα ενδιαφέρον ήταν το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία.
Αυτό που δε μου άρεσε καθόλου ήταν η συστηματική παράθεση γεγονότων, λες και ήμουν σε μάθημα ιστορίας.
Το βιβλίο βάλτωνε πάρα πολύ για εμένα σε εκείνα τα σημεία. Προς το τέλος, που έχει μάχες και η αφήγηση δεν είναι πλέον παθητική είχα αρμονιστεί με τις εξελίξεις.
Διχάζομαι για το αν μου άρεσε που δεν έχει μαγεία ή όχι, γιατί από τη μια ναι μεν έχουμε μια αληθοφανείς πλοκή,
αλλά από την άλλη δεν έχουμε τα μυθολογικά στοιχεία που κάνουν το μύθο του Αρθούρου ξεχωριστό.
Πιθανότατα να συνεχίσω κάποια στιγμή τη σειρά.

Προχθές είδα ότι τον Αύγουστο θα βγει η σειρά που βασίζεται στο βιβλίο.
Μου κάνει εντύπωση που δεν είδα καμια αφίσα ή κάποιο τρέιλερ για τη σειρά και αναρωτίεμαι αν όντως βγει τον Αύγουστο...
Πέτυχα επίκαιρη ανάγνωση.

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

TWO YEARS BEFORE THE MAST, RICHARD HENRY DANA JR. [link]
Τζάμπα βιβλίο από το ίντερνετ λόγω παλαιότητας, κατεβασμένο από το εξαιρετικό standardebooks(βλέπε λινκ).
Προσωπικά αγνοούσα το συγκεκριμένο, αλλά φαίνεται ότι στην Αμερική το θεωρούν κλασσικό.
Αφηγείται τα δύο χρόνια που πέρασε ο συγγραφέας ως ναύτης του εμπορικού ναυτικού των ΗΠΑ στα 1835/36.
Το κρίσιμο σημείο εδώ, σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα βιβλία που βασίζονται/αναφέρονται σε ναυτικές ιστορίες, είναι ότι ο συγγραφέας ήταν απλός ναύτης και όχι αξιωματικός ή επιβάτης.
Έτσι δίνει μια μοναδική πλευρά της - ιδιαίτερα σκληρής - ζωής του μέσου Αμερικανού (και Άγγλου από ότι κατάλαβα) ναύτη των αρχών του 19ου αιώνα. Μεγάλη αντίθεση εδώ με τη ζωή (και από ότι υπονοείται με τη φαμίλια) του συγγραφέα που ήταν πλούσιος και φοιτητής του Χάρβαρντ και πήγε στο ναυτικό μέχρι να γιάνει το μάτι του. Δεν πολυκατάλαβα τη λογική να πω την αλήθεια, αλλά ίσως είναι θέμα περιπέτειας και μάτσο (με το τελευταίο να είναι συχνό θέμα στις αφηγήσεις του), κάτι που οι άντρες της εποχής "έπρεπε" να κάνουν.
Το βιβλίο αφορά μόνο ένα ταξίδι, από τη στιγμή που φεύγει από τη Βοστόνη έως τη στιγμή που γυρνάει έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια.
Το ταξίδι είναι στη - Μεξικάνικη τότε - Καλιφόρνια για εμπόριο δερμάτων/τομαριών. Πολλές περιπέτειες στο ταξίδι τους, πολλές αφηγήσεις για χαρακτήρες και καταστάσεις τυπικές για την εποχή/επάγγελμα και πάνω από όλα κριτική ματιά στο τι εστί "ναύτης". Κάτι που απόλαυσα πολύ γιατί είναι ταυτόχρονα εξαιρετικά ρεαλιστής, αλλά και ρομαντικός (παρόλο που επιμένει ότι δεν υπάρχει ρομαντισμός στο επάγγελμα του ναύτη).
Άλλο εξαιρετικό μέρος είναι οι αφηγήσεις από την εποχή που έμεινε στην Καλιφόρνια στις αποθήκες τις εταιρίας. Κάπου 5-6 μήνες ήταν στη στεριά και μάζευε και επεξεργαζόταν τομάρια που έφερναν οι ρατσέρος Μεξικανοί. Εκεί αφηγήται τους ανθρώπους και την περιοχή της Καλιφόρνιας. Κάτι που βρήκα πολύ ενδιαφέρον επειδή είναι σε εποχή πριν το πυρετό του χρυσού και πολύ πριν γίνει πολιτεία των ΗΠΑ. Τότε ήταν περιοχή εξορίας για ξεπεσμένους Μεξικανούς, κάτι που δίνει πολύ ωμά ο συγγραφέας. Εδώ πρέπει να γράψω ότι διαβάζει ως πολύ σύγχρονος σε ότι αφορά τις απόψεις του για τους μη-αγγλοσάξωνες. Πολύ κουλ και κρίνει γενικά τα άτομα, όχι τις φυλές. Εξαιρέσεις είναι οι Μεξικανοί, τους οποίους συνήθως θεωρεί ξιπασμένους και τεμπέληδες (με μερικές εξαιρέσεις) και τους Ρώσους (που τότε είχαν αποικία στην Αλάσκα). Τους τελευταίους τους θεωρεί σχεδόν υπάνθρωπους.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι επεξηγεί με αγγλική ναυτική ορολογία (και αργκό) τι έκανε.
Παράγραφοι επί παραγράφων να έχεις "Ανέβηκα στο [ναυτική ορολογία], έπιασα το [ναυτική ορολογία] με [ναυτική ορολογία] και [ναυτική ορολογία]. Τότε βγήκε ένας [ναυτική ορολογία] άνεμος και έπρεπε [ναυτική ορολογία] να [ναυτική ορολογία] ώστε [ναυτική ορολογία]." κ.ο.κ.
Ξέρω κάποια βασικά, αλλά ομολογώ ότι χάθηκα πολλές φορές και μόνο είχα γενική ιδέα τι γινόταν.

Συμπερασματικά, ένα κλασσικό βιβλίο έκπληξη, το οποίο απόλαυσα πολύ. Πολύ περισσότερο από τη φλύαρη βαλτίλα του Μόμπι Ντικ (ως άλλο ένα διάσημο "ναυτικό" βιβλίο από την αμερική που γράφηκε περίπου στην ίδια εποχή) πρέπει να ομολογήσω. Πολύ αστείο εδώ ότι ο Ντάνα ανέφερε τους φαλαινοθήρες ως άθλιους ναυτικούς και τελείως βρωμερή και εξευτελιστική δουλειά. Ανέφερε χαρακτηριστικά ότι κανένας ικανός και με σεβασμό στον εαυτό του ναύτης δεν πάει εκεί, μόνο η ναυτική μάκα και οι απελπισμένοι.
Το συνιστώ σε όλους.

 

[ΜιΛάμπρος]

Μεγάλη αντίθεση εδώ με τη ζωή (και από ότι υπονοείται με τη φαμίλια) του συγγραφέα που ήταν πλούσιος και φοιτητής του Χάρβαρντ και πήγε στο ναυτικό μέχρι να γιάνει το μάτι του. Δεν πολυκατάλαβα τη λογική να πω την αλήθεια, αλλά ίσως είναι θέμα περιπέτειας και μάτσο (με το τελευταίο να είναι συχνό θέμα στις αφηγήσεις του), κάτι που οι άντρες της εποχής "έπρεπε" να κάνουν.

Μπορεί να ήταν πράγματι κάτι σαν "παράδοση-πρόκληση" για τους νέους της εποχής. Το ίδιο έκανε ο Λόντον και παρόμοιες περιπέτειες περιγράφει ο Χένρυ Τζεΐμς στην "Κληρονόμο" αν δεν κάνω λάθος. Λίγο αργότερα πηγαίναν εθελοντές στον Α' Π.Π., όπως έκανε ο Ντος Πάσος, το Manhattan Transfer του οποίου τελείωσα πριν λίγο. Χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, πρόκειται για πάρα πολύ καλό βιβλίο. Ζωντανοί χαρακτήρες, γλαφυρές περιγραφές μιας Νεας Υόρκης κατά τις 2 πρώτες δεκαετίες του 20ου αι., η οποία ενυυπωσιάζει με την αθλιότητα και την απανθρωπιά της.

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

Μπορεί να ήταν πράγματι κάτι σαν "παράδοση-πρόκληση" για τους νέους της εποχής. Το ίδιο έκανε ο Λόντον και παρόμοιες περιπέτειες περιγράφει ο Χένρυ Τζεΐμς στην "Κληρονόμο" αν δεν κάνω λάθος. Λίγο αργότερα πηγαίναν εθελοντές στον Α' Π.Π., όπως έκανε ο Ντος Πάσος, το Manhattan Transfer του οποίου τελείωσα πριν λίγο. Χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, πρόκειται για πάρα πολύ καλό βιβλίο. Ζωντανοί χαρακτήρες, γλαφυρές περιγραφές μιας Νεας Υόρκης κατά τις 2 πρώτες δεκαετίες του 20ου αι., η οποία ενυυπωσιάζει με την αθλιότητα και την απανθρωπιά της.

Ναι, φαίνεται ότι ήταν το αντίστοιχο του grand tour των Άγγλων νεαρών ευγενών του 18ου αιώνα, κάτι που γινόταν ως "πέρασμα" στην ενηλικίωση.
Βέβαια, πολύ περισσότερο "ματσό" και στοχευμένη στην περιπέτεια η εκδοχή των αμερικάνων.

 

[ΜιΛάμπρος]

Χθές το βράδυ τελείωσα το Καθώς ψυχορραγώ του Φώκνερ (από τον Κέδρο, στη μετάφραση του Μένη Κουμανταρέα).
Είναι εντελώς περιττό να πω ότι πρόκειται για αριστούργημα.

 

[λουκία]

Καλημέρα σας,
τελείωσα το Η συνέχεια που πήγαινε... του Μόδη Γούναρη. Και τώρα τι κάνω που μόλις το τελείωσα άδειασε το μέσα μου; Σα να κρύωσα απότομα μέσα στον καύσωνα. Σα να ακρωτηριάστικαν τα συναισθήματα μου κι έμεινε μόνο ένα που ονομάζεται μοναξιά.Και τελικά όταν νιώθεις τέτοια κυριολεκτική παγωνιά μέσα σου, η μοναξιά θεωρείται αίσθημα ή συναίσθημα;

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

The Pariah, Anthony Ryan
Low φάνταζι, πρώτο μιας σειράς.
Φυσικά τριλογία και φυσικά κάπου 700-1000 σελίδες γιατί αλλιώς δε γίνεται σύγχρονο φάνταζι.
Ξεκινάει πολύ αδύναμα, με χαρακτήρα εξυπνάκια και λιαν αντιπαθή αλά young adult "χαριτωμένο αλητάκο".
Αρκετό κριντζ (που λεν οι νεολαίοι), ψιλοσάπιο grimdark και 100% φάνταζι μεταφορά του μύθου του Ρόμπιν Χούντ (που έπειτα αλλάζει σε άλλους μύθους).
Όλα αυτά με μπόλικη φλυαρία και περιττές "περιπέτειες" που έπρεπε να κοπούν κατά 40-50%.
Έφτασα πολύ κοντά να το παρατήσω, κάπου στις 20-30 πρώτες σελίδες και έπειτα στο 15%.
Δεν ήταν τόσο μάκα και η επιμονή έδειξε ότι έπειτα από τα 20-30% του βιβλίου ψιλοστρώνει. Δεν γίνεται ποτέ καλό, αλλά άνετα φτάνει στο μέτριο. Εκεί ξεκινάει άλλο μειονέκτημα, επειδή ο συγγραφέας δεν ξέρει από ροή και pacing. Έπειτα από τα μισά έχει φορές που "τρέχει" την ιστορία σαν να μην υπάρχει αύριο και άλλες κολλάει σε βλακείες.
Οι χαρακτήρες είναι γενικά κάτω του μετρίου, αλλά δεν ενοχλούν ιδιαίτερα.
Η πλοκή είναι κλασσική του "ξεπεσμένος αλήτης που έγινε καλός". Τα κενά λογικής/πλοκής υπάρχουν, αλλά ευτυχώς δεν χτυπάνε πολύ.
Η κοσμοπλασία είναι η εξής : Μεσαιωνικοί βρετανικές νήσοι με κάτι από Νορβηγία (ή Φερόες/Σέτλαντ ανάλογα πως το δει κάποιος) και ολίγη από μαγεία. Η Εσχατολογία είναι κεντρικό θέμα του βιβλίου, αλλά ακόμη δεν ξέρω εάν είναι απλά μέρος του Μεσαιωνικού κόσμου που ξεσήκωσε ή δική του πλοκή.
Κλείνει με σύνδεση στο επόμενο βιβλίο.
Γενικά είναι ένα καθόλα μέτριο φάνταζι, τίποτα συναρπαστικό και τίποτα που να το κάνει να ξεχωρίσει ενώ παράλληλα κρατάει τα αρκετά αρνητικά σε ανεκτό επίπεδο (τουλάχιστον έπειτα από τα πρώτα 10-15% του βιβλίου).
Δηλαδή στα συνηθισμένα του συγκεκριμένου συγγραφέα.
Ξεκίνησα το επόμενο λόγω του ότι δεν έχω κάτι καλύτερο από φάνταζι να διαβάσω.
Ίδωμεν.

 

[Σελεφά]

Kαι αυτό είναι στη λίστα. Ίδωμεν και εγώ κάποια στιγμή...

 

[Βασίλισσα]

Σκεφτόμουν να το αγοράσω! Για πες μόλις το τελειώσεις εντυπώσεις!

Το τελειώσα το βιβλίο. Να το αγοράσεις. Είναι ένα απίστευτο ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου με συνεχόμενες ανατροπές. Το τέλος δε δεν θα το περιμένεις με τπτ. Εμένα μου έφτιαξε το κέφι που ήταν στα πατώματα. Επίσης θεωρώ οτι είναι κατάλληλο για αυτή την περιόδο του καλοκαιριού που θέλεις να διαβάσεις αλλά να κυλάει και γρήγορα χωρίς πολλές πολλές σκέψεις. Το συγκεκριμένο είναι γραμμένο έτσι που σε κάνει να σκέφτεσαι αλλά δεν πονοκεφαλιάζεις. Το καλύτερο που διάβασα μέσα στο καλοκαίρι.

 

[Ιαβερης]

Τελείωσα σε μιάμιση μέρα το Η Υπέροχη Φίλη Μου της Έλενα Φεράντε κι έχω να πω ότι το hype είναι απόλυτα, μα απόλυτα δικαιλογημένο! Συνεχίσω ολοταχώς με το δεύτερο της τετραλογίας.

 

[Διχασμένη]

Τέλειωσα χθες ένα απ' τα καινούρια της Αλιέντε, το μακρύ πέταλο από θάλασσα. Δεν μου άρεσε καθόλου, το βρήκα βαρετό. Μαντοποιήθηκε και αυτή η συγγραφέας. Δεν έχει πια τα στοιχεία που έκαναν τα βιβλία της ελκυστικά, δηλαδή τους εκκεντρικούς χαρακτήρες, τα αλλόκοτα σπίτια, τη μαγεία των ιστοριών που ασκείται από τους ίδιους τους ήρωές της... Η μόνη ηρωίδα που φαίνεται να έχει σχέση με τον μαγικό ρεαλισμό των προηγούμενων ηρώων της, είναι η υπηρέτρια της οικογένειας ντελ Σολάρ, η οποία θυμίζει αρκετά άλλες πιστές παραμάνες στις άλλες της ιστορίες, αλλά και πάλι αποτελεί ωχρή αντανάκλαση αυτών. Το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ο Εμφύλιος της Ισπανίας, αλλά και πάλι έχω διαβάσει άλλα για τον Εμφύλιο της Ισπανίας οπότε αυτό φάνηκε κάπως λίγο. Το ίδιο με τη δικτατορία του Πινοσέτ, όπου μάλιστα η σύγκριση γίνεται και με παλιότερα βιβλία της ίδιας συγγραφέως.

 

[Σελεφά]

Δεν έχω διαβάσει κανένα της. Έχεις να προτείνεις κάποιο δικό της που θεωρείς ότι είναι από τα καλύτερά της;
ψάχνω να διαβάσω εκτός sci-fi και φάνταζι, κάτι διαφορετικό...