Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Σελεφά]

@Κεχριμπάρι ενδιαφέρον.... είναι από τις θεματικές που με ενδιαφέρουν, οπότε θα μπαίνει στην λίστα.

Εγώ τελείωσα το Let's Go Swimming on Doomsday της Natalie C. Anderson. Μου άρεσε πάρα πολύ το βιβλίο. Παρόλο που είναι νεανικό, το βιβλίο είναι αρκετά ρεαλιστικό και θίγει σοβαρά, είναι η απαγώγή, οι τρομοκρτικές οργανώσεις, το τραύμα που βιώνουν τόσο, αυτοί που μένουν πίσω όσο και αυτοί βιώνουν τα παραπάνω. Ήταν αρκετά ααααργοοο ανάγνωσμα.

Spoiler: ΣΠΟΙΛΕΡ

Το happy ending, πολύ happy, αλλά οκ...

Φυσικά η αστυνομίας της σκέψης ξαναχτυπά...
Το μυθιστόρημα το έχουν κριτηκάρει αρνητικά γιατί δε το έχει γράψει γηγενής, αλλά μια γυναίκα, λευκή από τη Βοστόνη, παρόλο που όλοι συμφωνούν ότι δε χρησιμοποιεί τα γνωστά κλισέ (λευκός σωτήρας). Αφοσιώσε μεγαλό χρόνο στην έρευνα για να γράψει το βιβλίο, και σίγουρα βοήθησε το γεγονός ότι δούλευε στον ΟΗΕ (έδρα την Αφρική) και ερχόταν σε επαφή με πολλά παιδιά που ήταν μετανάστες. Έτσι φτάνουν να το συγκρίνουν με αντίστοιχες βιογραφίες Αφρικανών... βιογραφίες...
Το θετικό είναι ότι παρόλο τα αρνητικά σχόλια για το ότι είναι γυναίκα, λευκή από τη Βοστόνη, το βιβλίο πάει καλά.


Σίγουρα προτείνω το βιβλίο.

 

[λουκία]

Τελειωσα χθές την «Επιχείρηση Σφαγή» του Rodolfo Walsh που μου άρεσε κ την προηγούμενη εβδομάδα «Τα αστερια του Σιντι Μουμεν» του Mahi Binebine που με άγγιξε πολυ κ είναι ενα απο τα πιο «ευαίσθητα» βιβλία που διάβασα εδω κ κάποιο καιρό.

Για το επόμενο ειμαι ανάμεσα σε δύο πιο κλασικούς που έχω στη βιβλιοθήκη μου, τον «Εφιάλτη» του Φάλαντα ή «Τη πόλη κ τα σκυλιά» του Λιόσα.
Γνώμη ποιο να ξεκινήσω πρώτο ;

Η «Επιχείρηση Σφαγή» άρεσε και σε μένα πολύ. Από ένα σημείο κι έπειτα ένιωθα πως διάβαζα μια ιστορία που διαδραματιζόταν σε fast forward και πως έτρεχα να ξεφύγω απο τον κίνδυνο (ειδικά στην σκηνή που μπουκάρανε στο σπίτι).

 

[ΜιΛάμπρος]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα το όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Arne Dahl.
Υψηλές ήταν οι προσδοκίες μου, διαψεύστηκαν εν μέρει: η υπόθεση, η πλοκή και η ιστορία αρκετά έξυπνες και καλά δομημένες. Η κατάληξη επίσης έξυπνη και πρωτότυπη. Δεν μου άρεσε καθόλου όμως ο τρόπος που γράφει. Μου φαίνεται σαν να προσπαθεί πάρα πολύ. Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές εκνευριστικό.

Χθές τελείωσα τη Σαμαρκάνδη του Μααλούφ. Αγαπημένο βιβλίο, ήταν η 2η φορά που το διάβασα. Τούτη τη φορά, βέβαια, το είδα με λίγο περισσότερο κριτικό μάτι: το πρώτο μέρος, όπου περιγράφονται η ζωή και οι περιπέτειες του Ομάρ Καγιάμ, είναι απλά ονειρικό. Το δεύτερο, που αναφέρεται σε έναν κυνηγό του μοναδικού σωζώμενου χειρογράφου των ρουμπαγιάτ, μου φάνηκε τούτη τη φορά λίγο βαρετό. Ουσιαστικά μια σύντομη ιστορία της Περσίας στο μεταίχμιο του 19ου προς τον 20ο αιώνα, η οποία εκτυλίσσεται στο φόντο της αναζήτησης του χειρογράφου του Καγιάμ.
Σε κάθε περίπτωση, εξαιρετικό βιβλίο.

 

[λουκία]

Τελείωσα το "Χαμένα κορμία" του Πέτρου Πικρού. Αν και το πρώτο βιβλίο της τριλογίας το διάβασα τελευταίο καθώς δεν το έβρισκα για αγορά. Το βιβλίο προσωπικά το θεωρώ καταπληκτικό μαζί με τα υπόλοιπα 2 της τριλογίας δίνουν μια πολύ αληθινή οπτική της εποχής ειδικά για την θέση της γυναίκας και κάθε άνθρωπο του περιθωρίου και τις συνθήκες διαβίωσης που τότε επικρατούσαν. Αυτό που με δυσκόλεψε αρκετά σε αυτό το βιβλίο ήταν οι άγνωστες λέξεις καθώς όταν το αγόρασα το βρήκα στην έκδοση του Κάκτου και όχι του Άγρα που έχει σημειώσεις και λεξικό τα οποία βοηθούν σε πολύ μεγάλο βαθμό την ανάγνωση. Κατά την γνώμη μου αξίζει ολόκληρη η τριλογία!

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

Το "Η γιορτή του τράγου" του Μάριο Βάργκα Λιόσα.

Δεν είχα ξαναδιαβάσει δικό του, το πήρα τυχαία από δημόσια βιβλιοθήκη γιατί μου έκανε "κλικ". Πολύ δυνατό, ωραία γραφή, περιγράφει πολύ πιστά και ζωντανά το πως είχε διαχυθεί η σήψη και η ανηθικότητα του δικτάτορα και κατ' επέκταση της στρατιωτικής ιεραρχίας σε κάθε έκφανση της ζωής, πολιτικής, εργασιακής, κοινωνικής και οικογενειακής, στον Άγιο Δομίνικο μεταξύ 1930 - 1960. Πολύ ωραίος και ο τρόπος που συνδέονται τα κεφάλαια από τους διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Τέλος θα πρόσθετα πως ο συγγραφέας έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα στην ανάλυση των εσωτερικών ψυχολογικών χαρακτηριστικών των χαρακτήρων.

Θα ήθελα να μου προτείνετε με ποιο να συνεχίσω τη γνωριμία μου με το συγγραφέα.

 

[Κεχριμπάρι]

Λιόσα δεν έχω διαβάσει ακόμα (το λες και ανωμαλία αυτό για τα δικά μου δεδομένα...), αλλά αν θέλεις μπορείς να διαβάσεις το Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής του Εντουάρντο Γκαλεάνο. Δυνατό βιβλίο! Μιλάει πολύ ωμά για τις δικτατορίες πολλών εκ των χωρών της Λατινικής Αμερικής και την δεινή θέση που βρίσκονταν και εξακολουθούν να βρίσκονται μέχρι σήμερα. Λίγο βαρύ, αλλά πολύ καλό! Αν δεν το έχεις διαβάσει, το προτείνω.

 

[ΜιΛάμπρος]

Θα ήθελα να μου προτείνετε με ποιο να συνεχίσω τη γνωριμία μου με το συγγραφέα.

Το πράσινο σπίτι.
Δεν είναι σαν τον τράγο. Εμπνέεται από τον Φώκνερ και προσωπικά μου θύμισε λίγο και Μάρκες.
Αν σου άρεσε η θεματολογία και η ατμόσφαιρα του Τράγου, προτείνω ανεπιφύλακτα, παρότι άσχετο με την ερώτησή σου, Παδούρα.

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

αλλά αν θέλεις μπορείς να διαβάσεις το Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής του Εντουάρντο Γκαλεάνο.

Ευχαριστώ. Γνωρίζω τον Γκαλεάνο από το Ένας κόσμος ανάποδα, όχι όμως μυθιστόρημα, όπου πραγματεύεται τα προβλήματα των αναπτυσσόμενων χωρών, καθώς και την εκμετάλλευση που αυτές υφίστανται από τα "πλέον" πολιτισμένα κράτη. Πολύ δυνατό βιβλίο, επανακαθορίζει τη θέση μας στον κόσμο!

 

[ΜιΛάμπρος]

Σήμερα τελείωσα τον μυστικό πόλεμο του δον Εμμανουέλ του Μπερνιέρ.
Πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, παρά τις κάποιες σκληρές περιγραφές, αστείο, ρομαντικό, όμορφο. Ακροβατεί κάπου ανάμεσα στον Μάρκες και τον Γιόσα. Πρόκειται για το πρώτο μέρος της λατινοαμερικάνικης τριλογίας που περιλαμβάνει τον σενιόρ Βίβο και το άτακτο βλαστάρι. Είχα διαβάσει αυτό το τελευταίο πριν με 5ετία και είναι καλό (μιας και το ξανακοίταξα στα πεταχτά) να διαβαστούν με τη σειρά, καθώς πρόκειται για πρόσωπα και τοποθεσίες που εξελίσσονται από βιβλίο σε βιβλίο.

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα την κόρη του Αγαμέμνονα/Ο διάδοχος του Κανταρέ. Το πιο πολιτικό του μυθιστόρημα απ΄αυτά που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Δυο αλληλένδετα μυθιστορήματα σχετικά με την πολιτική κατάσταση στις υψηλότερες βαθμίδες της Αλβανία, αποτελούν μια ουσιαστική, ψύχραιμη και εύστοχη κριτική του καθεστώτος στη γείτονα.

Τελείωσα επίσης και τις γυναίκες σε τοπίο με ποτάμι του Μπελ. Και τούτο αρκετά "πολιτικοποιημένο" με έναν ανεπαίσθητο τρόπο όμως, αφορά στις ραδιουργίες στη Δ. Γερμανία την εποχή του '80, μέσα από τα μάτια γυναικών (συζύγων ή ερωμένων) ισχυρών ανδρών της πολιτικής. Παρότι είναι κάπως κουραστικό, είναι κι αυτό μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά σε μια συγκεκριμένη εποχή.

 

[ΒασίληςΚ]

Μιας και την βδομάδα που πέρασε μετά από πολύ καιρό είχα χρόνο και οι συγκυρίες το επέτρεψαν, διάβασα το “Η πόλη και τα σκυλιά” του Λιόσα και το τελείωσα σήμερα. Είναι πολυ ενδιαφέρον βιβλίο και ουσιαστικά μια ματιά στην περουβιανή κοινωνία και πως αυτη αντικατοπτριζεται μεσα απο τη στρατιωτικη σχολή που πανε τα παιδιά, ενω στην ουσία λειτουργει και σαν ¨αναμορφωτήριο¨ . Χαρακτηρες κ κοινωνικες ομάδες παρελαυνουν. Για επόμενο έλεγα τον Εφιάλτη του Φάλαντα που έχω στη βιβλιοθήκε , ΑΛΛΑ στο βιβλιοπωλειο που πηγαινω έπεσε το μάτι μου στα ¨Ανεξέλεγκτα Στοιχεία¨ του Stephane Osmont. Εχει κανεις άποψη γιαυτό?

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

Mort, Terry Pratchett
Μέτριο βιβλίο. Κάποια σημεία πάρα πολύ καλά, άλλα τελείως μετριότητες.
Η πλοκή πολύ μέτρια, ακόμη και για Πράτσετ που συνήθως δε φημίζεται για την ποιότητα της πλοκής στα βιβλία του.

Pyramids, Terry Pratchett
Από τα καλά του.
Ξεκινάει πολύ δυνατά με απίστευτες ατάκες, αλλά χάνει κάπως τη ροή και τον σκοπό του προς το τέλος.
Το συστήνω.

Carboniferous Giants and Mass Extinction, George R. McGhee Jr.
Πολύ καλό και αναλυτικό βιβλίο.
Αλλά δεν είναι τελείως εκλαϊκευμένο επιστημονικό βιβλίο και κάποια σημεία ίσως μπερδέψουν κάποιον/α που δεν έχει γνώσεις στο θέμα παλαιοβιολογία.
Όσο και εάν φαίνεται περίεργο, ιδιαίτερα σχετικό με την κλιματική αλλαγή που ζούμε.

 

[Σελεφά]

Το τελευταίο πολύ ενδιαφέρον...

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες τα προσωπεία του χρόνου του Σίλβερμπεργκ.
Ας αναφερθεί προκαταβολικά πως το βιβλίο ανήκει σε μια σειρά έργων ΕΦ των εκδόσεων Space που έβγαινε στα περίπτερα τη δεκαετία του ΄80. Μου έχουν μείνει μόνο οι στρατιώτες του γαλαξία (που εκδόθηκαν εκ νέου, πολύ πρόσφατα, από τον Anubis με τον τίτλο Στρατιώτες του Σύμπαντος) για να συμπληρώσω τη σειρά.
Η ιδέα καθαυτή είναι ενδιαφέρουσα: χρονοταξιδιώτης από το 2999 φτάνει στη Γη του 1999 και περιηγείται, συνοδεία ομάδας επιστημόνων. Ένας εξ αυτών (που είναι και ο αφηγητής), φυσικός που εργάζεται στη χρονομεταφορά, προσπαθεί να πάρει πληροφορίες από τον επισκέπτη απ'το μέλλον σχετικά με τη λειτουργία των χρονομηχανών, ώστε να ανακαλύψει αν η εργασία ενός προικισμένου φοιτητή του ευθύνεται για την κατάρρευση του πολιτισμού -αφού όλοι θα μπορούν να έχουν ανεξάρτητες πηγές ενέργειας, άρα το οικονομικό μοντέλο του γνωστού πολιτισμού θα καταρρεύσει.
Εξ όψεως φαντάζει για hard core ΕΦ, αλλά στην πράξη πρόκειται για μια πατάτα 286 σελίδων. Ο αφηγητής προσπαθεί να μάθει αν ο χρονοεπισκέπτης είναι αληθινός ή τσαρλατάνος, ώστε να μπορέσει να επιβεβαιώσει αν η εργασία του φοιτητή του ευθύνεται ή όχι για την κατάρρευση του πολιτισμού. Εξ όψεως ενδιαφέρον ζήτημα επιστημονικής ηθικής. Στην πράξη απέραντη σαχλαμάρα, καθώς ο χρονοεπισκέπτης είναι σεξουαλικά αχόρταγος, ο αφηγητής εκτός από τις ερωτικές του φαντασιώσεις μας περιγράφει (αδρομερώς βέβαια) και τις περιπτύξεις του με διάφορες κυρίες, ενώ στο τέλος ο χρονοταξιδιώτης συνευρίσκεται με τον επίμαχο φοιτητή και ο αφηγητής με τη σύζυγο του φοιτητή (την οποία μαθαίνουμε ότι ποθεί επί 10ετία).
Μπούρδα.

Τελείωσα επίσης, τις προηγούμενες ημέρες, το εξαιρετικό (ένας αριθμός) φορές του Άσκοττ.
Εξαιρετικά καλογραμμένο, εξαιρετικά δομημένο, πρόκειται για ένα απολαυστικό βιβλιαράκι (το οποίο στο τέλος για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εντοπίσω μου θύμισε την εφεύρεση του Μορέλ....).

 

[λουκία]

Καλημερούδια...
τελείωσα το 40 ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ το οποίο αγόρασα λόγω του Ιερώνυμου Λύκαρη. Για εμένα το βιβλίο είναι μέτριο και δεν δικαιολογεί την τιμή του ειδικά απο την στιγμή που τα περισσότερα διηγήματα είχαν πρωτοδημοσιευθεί σε εφημερίδα.

 

[ΒασίληςΚ]

Καλησπέρα, τελείωσα το "Ο Εφιάλτης" του Hans Fallada. Συμφωνώ οτι μπορεί να μην φτάνει τα επίπεδα του Μόνος στο Βερολίνο - Ο Πότης ή Και τώρα Ανθρωπάκο αλλά ειναι ενα καλό βιβλίο. Δεν ξέρω ίσως αυτοί οι χαρακτήρες που τους βρίσκουμε σχεδόν σε όλα τα βιβλία του Φάλαντα, οι καταραμένοι, οι παραδομένοι στις εμμονές και στα πάθη τους, που βουλιάζουν καθημερινά όλο και πιο πολύ στο σκοτάδι τους και παράλληλα λαχταρούν όσο τιποτε να βγούν στην επιφάνεια παλεύοντας συνεχώς, με συναρπάζουν. Γενικά πολύ δυνατή πένα ο συγκεκριμένος ακόμα και σε ένα βιβλίο που δεν θα έμπαινε στα κορυφαία του.
Για το επόμενο μου σκέφτομαι μετά απο ένα σχετικό δίλημμα που είχα να ξεκινήσω τελικά το "Οι δακτύλιοι του Κρόνου" του W. G. Sebald

 

[ΜιΛάμπρος]

Αυτές τις μέρες τελείωσα:
Η τιμή και το χρήμα, του Θεοτόκη, το οποίο ήταν μια υπενθύμιση για το ότι δεν πρέπει να παραμελώ την ελληνική λογοτεχνία.
Το προπατορικό ατύχημα του Πολ Βιριλιό. Πολύ ενδιαφέρον βιβλιαράκι που πραγματεύεται την έννοια του ατυχήματος στη σύγχρονη βιομηχανική/τεχνολογική εποχή και εξηγεί πως αυτό που κάποτε θεωρούταν ατύχημα, έχει καταστεί πια προγραμματισμένη καταστροφή (λόγω της επεμβατικότητας του ανθρώπου στη φύση και στα φυσικά φαινόμενα). Δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι η μετάφραση το χαντάκωσε τελείως, καθιστώντας το σε πολλά σημεία α-διαβάσιμο (sic).
Το μέτωπο των λιμνών-το ξεχείλισμα των ποταμών του Παουστόβσκι, το οποίο νομίζω έχω διαβάσει παλιότερα. Πάρα πολύ ωραίο βιβλιαράκι και αυτό, ειδικά το πρώτο διήγημα που περιγράφει τις ναυμαχίες των κόκκινων κατά των λευκών κατά την Οκτωβριανή επανάσταση.

 

[Ασάρα]

@ΜιΛάμπρος
Το η Τιμή και το χρήμα είναι εξαιρετικό, και ο Θεοτόκης υποτιμημένος συγγραφέας.
Αυτή την περίοδο έχω τελειώσει κάποια βιβλία, αλλά η ουσία είναι ότι προσπαθώ να τελειώσω και το έχω βάλει στόχο, το Εκκρεμές του Φουκώ.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα το μεσημέρι τις Αμαρτίες γονέων (αυθεντικός τίτλος: original sins) της Lisa Alther.
Βιβλίο (δίτομο) από τις εκδόσεις Γράμματα, ήμουν πολύ επιφυλακτικός πριν το ξεκινήσω, καθώς η συγκεκριμένη σειρά περιλαμβάνει τίτλους αμερικανίδων συγγραφέων που απλά δεν ταιριάζουν στα γούστα μου (π.χ. το ημερολόγιο μιας τρελής νοικοκυράς, η διπλή ζωή της Τζόαν Φόστερ κλπ). Κάτι τέτοιο πίστευα πως θα ήταν και το συγκεκριμένο.

Spoiler: spoiler

αν διαβάσει κανείς την περιγραφή στη σελίδα της πρωτοπορίας καταλαβαίνει γιατί....

Αλλά καμία σχέση. Απολύτως.

Παρακολουθούμε τις ζωές πέντε παιδιών που μεγαλώνουν σε μια μικρή πόλη του αμερικάνικου νότου, λίγο μετά το τέλος του Β΄Π.Π., φτάνοντας περίπου στη δεκαετία του '70. Τα τέσσερα είναι λευκά, το ένα έγχρωμο. Καθώς ξετυλίγονται οι ζωές τους παρακολουθούμε την εξέλιξη των φυλετικών διακρίσεων στο βορά (τη Ν. Υόρκη) και το Νότο, τους πολιτικοκοινωνικούς αγώνες που ενεργητικά ή παθητικά δίνει το καθένα από τα πέντε παιδιά, τις διακρίσεις, τις προκαταλήψεις, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τις κοινωνικές μάχες για συνδικαλισμό, για χειραφέτηση στο νότο, όπου μένουν τα 2 από τα 5 (τα οποία και παντρεύνται μεταξύ τους). Και όλα αυτά έρχονται σε αντιπαράθεση με το βορά (όπου καταλήγουν τα άλλα 2 λευκά παιδάκια και στην πορεία και το έγχρωμο, το οποίο θα αφήσει πίσω του την θρησκευτική/φυλετική ταυτότητα του νότου για να στρατευτεί στον αγώνα των έγχρωμων για πολιτική, κοινωνική και οικονομική ισότητα).
Η γλώσσα είναι άμεση, σκληρή πολλές φορές. Σου δίνει την αίσθηση ότι αυτά που περιγράφει η συγγραφέας τα έχει βιώσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ωστόσο καταλαβαίνεις ότι κρατά μια ουδέτερη θέση, σαν να είναι αποστασιοποιημένη. Γέννημα θρέμμα του νότου και η ίδια, δεν εκφράζει κρίσεις, προτιμήσεις, πολιτικές θέσεις, ούτε τονίζει συναισθηματικά τους χαρακτήρες. Τα γεγονότα είναι απλά εκεί και σε περιμένουν να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα για το νότιο υπερσυντηρητικό μικροαστισμό ή τον βόρειο φιλελευθερισμό.

Απροσδόκητα πολύ καλό, πολύ δυνατό θα έλεγα βιβλίο, σε πολλά σημεία μου θύμισε Steinbeck, αν έγραφε τη δεκαετία του ' 70.

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

Microhistories of Technology: Making the World, Mikael Hård
Βιβλίο-μελέτη στο θέμα της τεχνολογικής εξέλιξης όπως την έζησε ο απλός λαός και πως κάποιοι παραδοσιακοί πολιτισμοί/κουλτούρες δεν ακολούθησαν την εξιστόρηση του "νεότερο=καλύτερο". Προσανατολισμένο στην ιστορία της τελευταίας 200ετιας.
Ένα μάλλον κακό βιβλίο, κυρίως επειδή είναι τόσο, μα τόσο αυτομαστιγωτικό βιβλίο για την Ευρωπαϊκή κουλτούρα και ιστορία.
Η ιστορία του 19ου αιώνα για τον ερευνητή-συγγραφέα είναι ένας αιώνας απόλυτης ατιμίας, ντροπής και απίστευτης πολιτισμικού ιμπεριαλισμού.
Κάτι που όντως ισχύει σε ένα βαθμό, αλλά ουδενί δεν ήταν νέο φαινόμενο, ή αποκλειστικό στους Ευρωπαίους.
Ως συνήθως για τέτοιες μελέτες, οι "άλλοι", οι μη-ευρωπαίοι, είναι τα θύματα που ήταν καλά πριν οι διαβολικοί Ευρωπαίοι εμφανίστηκαν. Στο θέμα του βιβλίου τώρα, αναφέρει ότι η ευρωπαϊκή τεχνολογική υπεροχή δεν ήταν αναγκαία καλύτερη. Σωστό εν μέρει πάλι, αλλά πάλι το παρουσιάζει ως αποκλειστικά ευρωπαϊκό πρόβλημα και κυρίως ότι οι άλλοι πολιτισμοί δεν είχαν καμία επίδραση σε ότι γινόταν.
Το αυτομαστίγωμα για τους κακούς Ευρωπαίους - γιατί ο συγγραφέας είναι Ευρωπαίος και είναι σε Γερμανικό πανεπιστήμιο - γίνεται εξαιρετικά γελοίο σε σημεία, όπως η έρευνα για τα ταμ-ταμ της δυτικής Αφρικής. Τα ταμπούρλα δηλαδή που κάποιες φυλές είχαν ως σύστημα επικοινωνίας και πολιτισμικής σημασίας. Εκεί αναφέρει ότι ήταν ανώτερα του...ενσύρματου τηλέγραφου επειδή οι ντόπιοι δεν είχαν πρόσβαση στο τηλέγραφο, ότι ο τηλέγραφος δεν ήταν παντού και ότι ήταν εύκολο να κατασκευάσεις ταμ-ταμ. Σε τέτοιο επίπεδο είναι οι περισσότερες ιστορίες και οι δικαιολογίες για τα αποτελέσματα που βγάζει.

Συμπερασματικά, δεν το προτείνω (αν έχει αξιόλογη έρευνα και πληροφορίες σε πολλά σημεία) λόγω ξεκάθαρης ατζέντας και εξαιρετικής προκατάληψης.

 

[Αλουκαρδ]

Τελείωσα το "Ο Ξένος" του Αλμπέρ Καμυ,μου άρεσε πάρα πολύ η γραφή του συγγραφέα και ο τρόπος της εξιστόρησης μέσα απο το μυαλό και τη ψυχολογία του Μερσω.Εξαιρετικο βιβλίο,σίγουρα θα με ωθήσει να διαβάσω και αλλα βιβλία του.