Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Τέλειωσα το
Είναι το βιβλιαράκι που έφερε η @Καστάλια στη συγκέντρωσή μας πριν δυο εβδομάδες και που έτυχε σε εμένα. Είναι ένα μικρό και όμορφο παραμύθι, είναι ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας, είναι ένα αφήγημα με χιούμορ και νοήματα. Ξεκινώ ομολογώντας ότι δεν είμαι φαν των βιβλίων αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας. Εντάξει, είμαι φαν των παραμυθιών. (Οπότε τι κερδίζει; Νομίζω ότι η γραφή του με κέρδισε και το διασκέδασα)
Έχει βασικό πλεονέκτημα ότι είναι ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης χωρίς να προσπαθεί να "διαφημίσει" τις καταπληκτικές του συνταγές για αυτοβελτίωση (αυτό που κάνουν τα περισσότερα βιβλία αυτοβελτίωσης). Θέλω επίσης να πω ότι για κάποιο λόγο μου θύμισε λίγο (ή και πολύ) το Σιντάρτα του Hermann Hesse. Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το γιατί - αλλά μου έβγαζε το ίδιο συναίσθημα.
Κλείνω. λέγοντας ότι αφού το τέλειωσα, το έδωσα και στην κόρη μου τη μεγάλη, να το διαβάσει. Νομίζω ότι θα της είναι επωφελής και ευχάριστη η ανάγνωσή του.
Είναι το βιβλιαράκι που έφερε η @Καστάλια στη συγκέντρωσή μας πριν δυο εβδομάδες και που έτυχε σε εμένα. Είναι ένα μικρό και όμορφο παραμύθι, είναι ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας, είναι ένα αφήγημα με χιούμορ και νοήματα. Ξεκινώ ομολογώντας ότι δεν είμαι φαν των βιβλίων αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας. Εντάξει, είμαι φαν των παραμυθιών. (Οπότε τι κερδίζει; Νομίζω ότι η γραφή του με κέρδισε και το διασκέδασα)
Έχει βασικό πλεονέκτημα ότι είναι ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης χωρίς να προσπαθεί να "διαφημίσει" τις καταπληκτικές του συνταγές για αυτοβελτίωση (αυτό που κάνουν τα περισσότερα βιβλία αυτοβελτίωσης). Θέλω επίσης να πω ότι για κάποιο λόγο μου θύμισε λίγο (ή και πολύ) το Σιντάρτα του Hermann Hesse. Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το γιατί - αλλά μου έβγαζε το ίδιο συναίσθημα.
Κλείνω. λέγοντας ότι αφού το τέλειωσα, το έδωσα και στην κόρη μου τη μεγάλη, να το διαβάσει. Νομίζω ότι θα της είναι επωφελής και ευχάριστη η ανάγνωσή του.
Τελείωσα χτες το βράδι τον Επικίνδυνο δρόμο της Νελσκοτ.
Δυνατό, αρκετά δυνατό, κυρίως λόγω θεματολογίας (φυλετικές διακρίσεις). Τρομερά "δεμένο" και αριστοτεχνικά δουλεμένο ώστε να κλιμακώνεται σταδιακά, σχεδόν ανεπαίσθητα, αλλά δυναμικά και κάπως "σκληρά". Εννοείται ότι σε κανένα σημείο, πριν την τελική αποκάλυψη, δεν σου πάει ο νους για το τι έχει γίνει...
Εντάξει, η ιστορία μπορεί να φανεί σε κάποιον "τραβηγμένη", αλλά δεν παύει να είναι μια πιθανότητα, ιδίως στις ΗΠΑ της δεκαετίας του '40 με τις φυλετικές διακρίσεις και όλα εκείνα που γινόταν τότε. Και θα ήθελα λίγο περισσότερο Μέμφις (περιγραφές, vibe, μουσική/οί κλπ).
Αλλά είναι τρομερό βιβλίο. Τρομερό.
@Χρυσόστομος πόσο δίκιο είχες!
Δυνατό, αρκετά δυνατό, κυρίως λόγω θεματολογίας (φυλετικές διακρίσεις). Τρομερά "δεμένο" και αριστοτεχνικά δουλεμένο ώστε να κλιμακώνεται σταδιακά, σχεδόν ανεπαίσθητα, αλλά δυναμικά και κάπως "σκληρά". Εννοείται ότι σε κανένα σημείο, πριν την τελική αποκάλυψη, δεν σου πάει ο νους για το τι έχει γίνει...
Εντάξει, η ιστορία μπορεί να φανεί σε κάποιον "τραβηγμένη", αλλά δεν παύει να είναι μια πιθανότητα, ιδίως στις ΗΠΑ της δεκαετίας του '40 με τις φυλετικές διακρίσεις και όλα εκείνα που γινόταν τότε. Και θα ήθελα λίγο περισσότερο Μέμφις (περιγραφές, vibe, μουσική/οί κλπ).
Αλλά είναι τρομερό βιβλίο. Τρομερό.
@ΜιΛάμπρος χαίρομαι που σου αρεσε.. και η συνέχεια του είναι εξίσου τρομερή.
Στο μεταξύ στο 1280 μαύρες ψυχές που ανέφερες παραπάνω ο τύπος ο σερίφης ενώ στην αρχή δείχνει κάπως αφελής έως και βλάκας τελικά αποδείχτηκε πανέξυπνος.
@ΚρίτωνΓ πολύ όμορφο αυτό το παραμύθι. Και δεν μας συστήνεται σαν βιβλίο αυτοβοηθειας αλλά απλώς σαν ένα παραμύθι που προσπαθεί να περάσει κάποια βαθύτερα νοήματα. Παρεμπιπτόντως και εγώ το εχω δώσει στην κόρη μου να το διαβάσει, το διάβασε αλλα η δική μου είναι μικρή και δεν έπιασε τίποτα.
Στο μεταξύ στο 1280 μαύρες ψυχές που ανέφερες παραπάνω ο τύπος ο σερίφης ενώ στην αρχή δείχνει κάπως αφελής έως και βλάκας τελικά αποδείχτηκε πανέξυπνος.
@ΚρίτωνΓ πολύ όμορφο αυτό το παραμύθι. Και δεν μας συστήνεται σαν βιβλίο αυτοβοηθειας αλλά απλώς σαν ένα παραμύθι που προσπαθεί να περάσει κάποια βαθύτερα νοήματα. Παρεμπιπτόντως και εγώ το εχω δώσει στην κόρη μου να το διαβάσει, το διάβασε αλλα η δική μου είναι μικρή και δεν έπιασε τίποτα.
The Deed of Paksenarrion Omnibus, Elizabeth Moon
Μια καλή μετριότητα σχεδόν 1000 σελίδων.
Οι χαρακτήρες είναι ο εξής ένας, η Πακ (έτσι την λένε στο παρατσούκλι ). Μια τύπισσα κατευθείαν από τα πρώιμα D&D, ειδικότερα ένας Paladin από την 2η D&D έκδοση. Από χαρακτήρα το μόνο που βγαίνει είναι Στρόνγκ ιντιπέντεντ γούμαν. Αλλά ευτυχώς όχι "αντροφάγα" ψευτοφεμινίστρια, απλά η συγγραφεύς ξέχασε να βάλει όρια στο πλοτ άρμορ της ηρωϊδας. Η Πακ που λέτε σε παραπάνω της μιας φοράς τρώει άφθονο ξύλο, την μαχαιρώνουν, την ποδοπατάν, την μαστιγώνουν, την κάνουν πλύση εγκεφάλου και μια φορά περνάει 5 μέρες στα μπουντρούμια του διαβολικού οχθρού με βασανιστήρια, αλλά δεν υπάρχει θέμα, όλα ΟΚ γιατί οι θεοί την θεράπευσαν...
Επίσης η συγγραφεύς πολλάκις γράφει καταστάσεις που λύνει με deus ex, το οποίο είναι συχνό (βλέπε πάνω).
Οι λοιποί χαρακτήρες είναι καρικατούρες που βολεύουν για να δείξουν την ηρωϊδα και να παίξουν τον ρόλο στο σενάριο.
Παπιε μασέ χαρακτήρες αλά "καλός βασιλιάς", "συμπαθητικός αλητάκος", "σοφός μάγος" κ.ο.κ.
Η πλοκή ξεκινά πολύ νορμάλ, σαν low στρατιωτικό φανταζι, στο δεύτερο βιβλίο γίνεται high φάνταζι περιπέτεια και μέχρι το τέλος καταλήγει σαν βιβλίο του Τόλκιν, τελική μάχη καλού-κακού και έτσι.
Από τον οποίο Τόλκιν ξεσήκωσε σχεδόν όλη την κοσμοπλασία και τις μη-ανθρώπινες φυλές. Μεγάλη εξαίρεση τα black elves τα οποία κυριολεκτικά είναι D&D drow. Τα λοιπά από D&D και ολίγη από πραγματική ιστορία.
Πίσω στην πλοκή, είναι ΟΚ, λειτουργεί σωστά συνήθως, αν και δεν πρέπει να περιμένεις πολλά εφόσον η συγγραφέας σκοτώνει αβέρτα τους κομπάρσους και πάντα η ηρωϊδα την βγάζει καθαρή. Ομολογουμένως την έχει να δουλεύει σκληρά και να την πατάει πολλές φορές, όχι δηλαδή απλά mary sue.
Εκεί που πατώνει είναι το τέλος. Η Ελίζαμπεθ ήθελε να δώσει Μεσσιανό-Ηρωϊκό τέλος και τα έκανε σαν τα μούτρα της.
Από εκεί που κατάπινες τις τρέλες και τα λογικά κενά, πήγαμε στην τέλεια σούπα κονσέρβας και στο deux ex να δουλεύει διπλοβάρδιες να καλύψει την ανικανότητα της Ελίζαμπεθ...
Παρόλα αυτά πιστεύω ότι είναι ένα τίμιο πρώιμο (αρχές 1990 έως 2000 γράφηκε) φάνταζι.
Γκουμούτσα και θα περάσουν πολλά ευχάριστα απογεύματα, εφόσον δεν έχεις απαιτήσεις για αριστουργήματα.
Pathfinders: A Global History of Exploration, Felipe Fernández-Armesto
Ένα βιβλίο για την ιστορία της εξερεύνησης.
Περίεργο βιβλίο που δεν μπορώ να καταλάβω σε τι συνομοταξία ανήκει ο συγγραφέας. Σε κάποια σημεία γράφει σαν να είναι από τα 1960, άλλες σαν να είναι σκληροπυρηνικός αναθεωρητής όπως στα 1990s και τέλος σε άλλα είναι 100% σύγχρονος.
Η ροή είναι άλλο ένα δύσκολο κομμάτι, επειδή σε σημεία επικεντρώνεται σε κάτι και ΔΕΝ το αφήνει για παραγράφους-σελίδες.
Αλλού, σκουπίστε - τελειώσατε.
Γενικά είναι καλό βιβλίο και δίνει μια σωστή εικόνα, αλλά σίγουρα δεν είναι το καλύτερο που έχω διαβάσει.
Φυσικά επειδή ο σκοπός είναι να δώσει εικόνα από το 2000 π.χ. έως το 2000μ.χ. όλα είναι επιφανειακά.
Αξίζει, αλλά μόνο σε καμία μεγάλη έκπτωση και μόνο εάν θέλεις μια γενική εικόνα.
Μια καλή μετριότητα σχεδόν 1000 σελίδων.
Οι χαρακτήρες είναι ο εξής ένας, η Πακ (έτσι την λένε στο παρατσούκλι ). Μια τύπισσα κατευθείαν από τα πρώιμα D&D, ειδικότερα ένας Paladin από την 2η D&D έκδοση. Από χαρακτήρα το μόνο που βγαίνει είναι Στρόνγκ ιντιπέντεντ γούμαν. Αλλά ευτυχώς όχι "αντροφάγα" ψευτοφεμινίστρια, απλά η συγγραφεύς ξέχασε να βάλει όρια στο πλοτ άρμορ της ηρωϊδας. Η Πακ που λέτε σε παραπάνω της μιας φοράς τρώει άφθονο ξύλο, την μαχαιρώνουν, την ποδοπατάν, την μαστιγώνουν, την κάνουν πλύση εγκεφάλου και μια φορά περνάει 5 μέρες στα μπουντρούμια του διαβολικού οχθρού με βασανιστήρια, αλλά δεν υπάρχει θέμα, όλα ΟΚ γιατί οι θεοί την θεράπευσαν...
Επίσης η συγγραφεύς πολλάκις γράφει καταστάσεις που λύνει με deus ex, το οποίο είναι συχνό (βλέπε πάνω).
Οι λοιποί χαρακτήρες είναι καρικατούρες που βολεύουν για να δείξουν την ηρωϊδα και να παίξουν τον ρόλο στο σενάριο.
Παπιε μασέ χαρακτήρες αλά "καλός βασιλιάς", "συμπαθητικός αλητάκος", "σοφός μάγος" κ.ο.κ.
Η πλοκή ξεκινά πολύ νορμάλ, σαν low στρατιωτικό φανταζι, στο δεύτερο βιβλίο γίνεται high φάνταζι περιπέτεια και μέχρι το τέλος καταλήγει σαν βιβλίο του Τόλκιν, τελική μάχη καλού-κακού και έτσι.
Από τον οποίο Τόλκιν ξεσήκωσε σχεδόν όλη την κοσμοπλασία και τις μη-ανθρώπινες φυλές. Μεγάλη εξαίρεση τα black elves τα οποία κυριολεκτικά είναι D&D drow. Τα λοιπά από D&D και ολίγη από πραγματική ιστορία.
Πίσω στην πλοκή, είναι ΟΚ, λειτουργεί σωστά συνήθως, αν και δεν πρέπει να περιμένεις πολλά εφόσον η συγγραφέας σκοτώνει αβέρτα τους κομπάρσους και πάντα η ηρωϊδα την βγάζει καθαρή. Ομολογουμένως την έχει να δουλεύει σκληρά και να την πατάει πολλές φορές, όχι δηλαδή απλά mary sue.
Εκεί που πατώνει είναι το τέλος. Η Ελίζαμπεθ ήθελε να δώσει Μεσσιανό-Ηρωϊκό τέλος και τα έκανε σαν τα μούτρα της.
Από εκεί που κατάπινες τις τρέλες και τα λογικά κενά, πήγαμε στην τέλεια σούπα κονσέρβας και στο deux ex να δουλεύει διπλοβάρδιες να καλύψει την ανικανότητα της Ελίζαμπεθ...
Παρόλα αυτά πιστεύω ότι είναι ένα τίμιο πρώιμο (αρχές 1990 έως 2000 γράφηκε) φάνταζι.
Γκουμούτσα και θα περάσουν πολλά ευχάριστα απογεύματα, εφόσον δεν έχεις απαιτήσεις για αριστουργήματα.
Pathfinders: A Global History of Exploration, Felipe Fernández-Armesto
Ένα βιβλίο για την ιστορία της εξερεύνησης.
Περίεργο βιβλίο που δεν μπορώ να καταλάβω σε τι συνομοταξία ανήκει ο συγγραφέας. Σε κάποια σημεία γράφει σαν να είναι από τα 1960, άλλες σαν να είναι σκληροπυρηνικός αναθεωρητής όπως στα 1990s και τέλος σε άλλα είναι 100% σύγχρονος.
Η ροή είναι άλλο ένα δύσκολο κομμάτι, επειδή σε σημεία επικεντρώνεται σε κάτι και ΔΕΝ το αφήνει για παραγράφους-σελίδες.
Αλλού, σκουπίστε - τελειώσατε.
Γενικά είναι καλό βιβλίο και δίνει μια σωστή εικόνα, αλλά σίγουρα δεν είναι το καλύτερο που έχω διαβάσει.
Φυσικά επειδή ο σκοπός είναι να δώσει εικόνα από το 2000 π.χ. έως το 2000μ.χ. όλα είναι επιφανειακά.
Αξίζει, αλλά μόνο σε καμία μεγάλη έκπτωση και μόνο εάν θέλεις μια γενική εικόνα.
Δεν το τέλειωσα σήμερα το βιβλίο το οποίο θα μιλήσω, αλλά πριν από μέρες, αλλά τώρα εδέησα να γράψω, καθώς τελείωσε ο διαγωνισμός και βρίσκομαι ξανά στη βάση μου. Το εν λόγω βιβλίο είναι το βιβλίο του νεκροταφείου, του Νηλ Γκέιμαν. Είναι πολύ ωραίο παιδικοεφηβικό βιβλίο, με χιούμορ, συγκίνηση και μια ελαφρή σκοτεινιά, που θυμίζει τον άλλον αγαπημένο Τιμ Μπάρτον. Αν και είναι επαναφήγηση του βιβλίου της ζούγκλας, οπότε δεν είναι πρωτότυπο στην ουσία του, βρίθει ΄πρωτοποριακών ιδεών και συγκλονιστικών εικόνων πχ
Σημαντικά θέματα είναι η φιλία, η αξία της οικογένειας και της φαντασίας.
Τα μόνα αρνητικά που μπορώ να παρατηρήσω είναι ότι ο πιτσιρικάς πρωταγωνιστής έχει κάποια χαρακτηριστικά αντιήρωα τα οποία με ξενίζουν σε παιδί και σε νεανικό μυθιστόρημα, πχ
Επίσης, πολλές ιδέες στο μυθιστόρημα είναι ανολοκλήρωτες πχ
ή υπάρχουν προβλήματα συνέχειας ανάμεσα σε αυτό και άλλα μυθιστορήματά του, δηλαδή εμφανίζεται το φάντασμα μιας μάγισσας από την οικογένεια των Χέμπστοκ, οι ικανότητες της οποίας δεν συνάδουν με την παντοδυναμία των Χέμπστοκ στον ωκεανό στο τέλος του δρόμου.
Τέλος, μου εμφανίστηκαν και απορίες του τύπου πώς έγινε και ξεπέρασε την υποχρεωτική εκπαίδευση, αλλά παραμύθι είναι τελοσπάντων!
το μεσαιωνικό μοτίβο του Μακράβιου Χορού, χωρίς τους αμαρτωλούς συνειρμούς!
Τα μόνα αρνητικά που μπορώ να παρατηρήσω είναι ότι ο πιτσιρικάς πρωταγωνιστής έχει κάποια χαρακτηριστικά αντιήρωα τα οποία με ξενίζουν σε παιδί και σε νεανικό μυθιστόρημα, πχ
αντιμετωπίζει τους νταήδες στο σχολείο τρομάζοντάς τους κι απειλώντας τους, στοιχειώνοντάς τους στην κυριολεξία, σύμφωνα με τις ικανότητες που του δίδαξαν τα φαντάσματα ή όταν του λέει ο κηδεμόνας του για τον τύπο που σκότωσε τους γονείς του και ότι δεν του το λεγαν γιατί προσπαθούσαν να τον προφυλάξουν και να μην φοβηθεί, ο μικρός απαντάει ότι ο δολοφόνος έπρεπε να φοβάται τον ίδιο (τον μικρό εννοώ).
δεν μας λέει τίποτε για το τάγμα στο οποίο ανήκουν ο Σίλας και η κα Λουπέσκου
Τέλος, μου εμφανίστηκαν και απορίες του τύπου πώς έγινε και ξεπέρασε την υποχρεωτική εκπαίδευση, αλλά παραμύθι είναι τελοσπάντων!
Dancing in the Glory of Monsters: The Collapse of the Congo and the Great War of Africa, Jason Stearns
Άλλο ένα βιβλίο που είναι περισσότερο δημοσιογραφικό παρά οτιδήποτε άλλο.
Πολύ καλή εισαγωγή σε ένα εξαιρετικά περίπλοκο θέμα που τριάντα και πλέον χρόνια έπειτα δεν έχει ακόμη λυθεί.
Αρχίζει από την γενοκτονία στην Ρουάντα και πιάνει την κατάρρευση του Μουμπούτου και τους διαδοχικούς πολέμους μέχρι το 2001 (που τελειώνει το βιβλίο).
Πολύ βρωμιά, πολλές γενοκτονίες σε ένα κράτος μισό βήμα πριν την απόλυτη κατάρρευση, παρά τα τρις δολάρια που έχει στο υπέδαφος του.
Μέσα από πολλαπλές συνεντεύξεις και προσωπική εμπειρία περιγράφει το χρονικό της διάλυσης και των πολέμων που κατάντησαν την χώρα ένα ατελείωτο τσιφλίκι ανταρτών, μαφιόζων και ξένων (κυρίως γειτονικών χωρών) στρατών.
Η απόλυτη ηθική κατάντια των Κονγκολέζων πολιτικών είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, κυρίως μέσα από τα ίδια τους τα λόγια.
Πολύ δύσκολο βιβλίο, αλλά το προτείνω.
Άλλο ένα βιβλίο που είναι περισσότερο δημοσιογραφικό παρά οτιδήποτε άλλο.
Πολύ καλή εισαγωγή σε ένα εξαιρετικά περίπλοκο θέμα που τριάντα και πλέον χρόνια έπειτα δεν έχει ακόμη λυθεί.
Αρχίζει από την γενοκτονία στην Ρουάντα και πιάνει την κατάρρευση του Μουμπούτου και τους διαδοχικούς πολέμους μέχρι το 2001 (που τελειώνει το βιβλίο).
Πολύ βρωμιά, πολλές γενοκτονίες σε ένα κράτος μισό βήμα πριν την απόλυτη κατάρρευση, παρά τα τρις δολάρια που έχει στο υπέδαφος του.
Μέσα από πολλαπλές συνεντεύξεις και προσωπική εμπειρία περιγράφει το χρονικό της διάλυσης και των πολέμων που κατάντησαν την χώρα ένα ατελείωτο τσιφλίκι ανταρτών, μαφιόζων και ξένων (κυρίως γειτονικών χωρών) στρατών.
Η απόλυτη ηθική κατάντια των Κονγκολέζων πολιτικών είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, κυρίως μέσα από τα ίδια τους τα λόγια.
Πολύ δύσκολο βιβλίο, αλλά το προτείνω.
Καλημέρα σε όλους σας!
Σαν πρώτη ανάρτηση στο φόρουμ διάλεξα αυτό το νήμα, για να πω πιο βιβλίο τελείωσα σήμερα.
Πριν μερικά χρόνια μια φίλη μου διάβαζε το "Τρυποκάρυδος" του Τομ Ρόμπινς. Είχα διαβάσει τη περίληψή του τότε και μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Παρ' όλα αυτά το βιβλίο αυτό δεν υπάρχει ακόμα στη βιβλιοθήκη μου.....Πριν λίγο καιρό μια άλλη πολύ καλή μου φίλη μου έκανε δώρο το "Θιβετιανή ροδακινόπιτα" του ίδιου συγγραφέα. Είναι το βιβλίο που μόλις τελείωσα.
Ουσιαστικά ο Ρόμπινς σε αυτό το βιβλίο κάνει μια αναπόληση σημαντικών στιγμών της ζωής του με ένα ευφάνταστο τρόπο, και πολλές φορές κωμικό, όπως και πολλά περιστατικά που του συνέβησαν ή επιδίωξε να ζήσει! Είναι ένα βιβλίο που κάθε φορά που το έπιανα στα χέρια μου να το συνεχίσω το έκανα με ενδιαφέρον και κάποιες φορές με έβαλε σε σκέψεις για την δική μου ζωή. Προς το τέλος μιλάει για τα πρώτα του βιβλία, ένα εκ των οποίων είναι και ο "Τρυποκάρυδος", που πλέον το έχω δρομολογήσει προς απόκτηση. Μάλλον δεν ήταν γραφτό να το "γλιτώσω"....
Σαν πρώτη ανάρτηση στο φόρουμ διάλεξα αυτό το νήμα, για να πω πιο βιβλίο τελείωσα σήμερα.
Πριν μερικά χρόνια μια φίλη μου διάβαζε το "Τρυποκάρυδος" του Τομ Ρόμπινς. Είχα διαβάσει τη περίληψή του τότε και μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Παρ' όλα αυτά το βιβλίο αυτό δεν υπάρχει ακόμα στη βιβλιοθήκη μου.....Πριν λίγο καιρό μια άλλη πολύ καλή μου φίλη μου έκανε δώρο το "Θιβετιανή ροδακινόπιτα" του ίδιου συγγραφέα. Είναι το βιβλίο που μόλις τελείωσα.
Ουσιαστικά ο Ρόμπινς σε αυτό το βιβλίο κάνει μια αναπόληση σημαντικών στιγμών της ζωής του με ένα ευφάνταστο τρόπο, και πολλές φορές κωμικό, όπως και πολλά περιστατικά που του συνέβησαν ή επιδίωξε να ζήσει! Είναι ένα βιβλίο που κάθε φορά που το έπιανα στα χέρια μου να το συνεχίσω το έκανα με ενδιαφέρον και κάποιες φορές με έβαλε σε σκέψεις για την δική μου ζωή. Προς το τέλος μιλάει για τα πρώτα του βιβλία, ένα εκ των οποίων είναι και ο "Τρυποκάρυδος", που πλέον το έχω δρομολογήσει προς απόκτηση. Μάλλον δεν ήταν γραφτό να το "γλιτώσω"....
Last edited:
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα το Καφενείο στην άκρη του κόσμου. Συμπαθητικό αλλά γλυκανάλατο βιβλιαράκι, με πράγματα που μπορεί να βρει και να ακούσει κανείς σε τεράστιες ποσότητες στο youtube.
Τελείωσα σήμερα τον Οίκο Χαρκόννεν. Αυτή η υπόθεση με τα prequels που έγραψε ο γιός του Herbert και ένας συνεργάτης συγγραφέας καλή, χρυσή, βοηθητική, δεν λέω. Απλά μου φαίνονται περιττά και τόσο απομακρυσμένα από το αυθεντικό Dune του μπαμπά Herbert...
Τελείωσα σήμερα τον Οίκο Χαρκόννεν. Αυτή η υπόθεση με τα prequels που έγραψε ο γιός του Herbert και ένας συνεργάτης συγγραφέας καλή, χρυσή, βοηθητική, δεν λέω. Απλά μου φαίνονται περιττά και τόσο απομακρυσμένα από το αυθεντικό Dune του μπαμπά Herbert...
Τελείωσα χθες την είδηση μιας απαγωγής του Μάρκες.
Δεν ήταν αυτό που περίμενα, μυθιστόρημα δηλαδή. Πρόκειται για καταγραφή μιας σειράς απαγωγών που έγιναν από το καρτέλ του Εσκομπάρ στις αρχές της δεκαετίας του '90 στην Κολομβία. Περιγράφονται οι καταστάσεις που έζησαν οι απαχθέντες, οι συγγενείς τους και γενικά το πολιτικό πλαίσιο της εποχής που οδήγησε στις απαγωγές.
Ενδιαφέρον ως θέμα, λυπάμαι ειλικρινά που δεν μου άρεσε
Δεν ήταν αυτό που περίμενα, μυθιστόρημα δηλαδή. Πρόκειται για καταγραφή μιας σειράς απαγωγών που έγιναν από το καρτέλ του Εσκομπάρ στις αρχές της δεκαετίας του '90 στην Κολομβία. Περιγράφονται οι καταστάσεις που έζησαν οι απαχθέντες, οι συγγενείς τους και γενικά το πολιτικό πλαίσιο της εποχής που οδήγησε στις απαγωγές.
Ενδιαφέρον ως θέμα, λυπάμαι ειλικρινά που δεν μου άρεσε
Τελείωσα τη "Σκακιστική νουβέλα" του Στέφαν Τσβάιχ.
Το σκάκι, ένα παιχνίδι στρατηγικής με βασικό σκοπό τον απόλυτο έλεγχο του αντιπάλου, ακόμα και όταν αυτός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός στα πρόθυρα της παράνοιας....
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, όπως και κάθε παρτίδα σκάκι!
Το σκάκι, ένα παιχνίδι στρατηγικής με βασικό σκοπό τον απόλυτο έλεγχο του αντιπάλου, ακόμα και όταν αυτός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός στα πρόθυρα της παράνοιας....
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, όπως και κάθε παρτίδα σκάκι!
Το τελευταίο διάστημα δυσκολεύομαι πάρα πολύ με το διάβασμα. Δεν μπορώ να διαβάσω εύκολα κάποιο βιβλίο και ας ξέρω ότι μπορεί να μου αρέσει.
Με χίλια ζόρια τελείωσα
Devolution: A Firsthand Account of the Rainier Sasquatch Massacre του Max Brooks. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε και όσο το σκέφτομαι νομίζω ότι το βαθμολόγησα πολύ. Το θέμα του ο Μεγαλοπόδαρος. Πουφ... αφού το είδα στη σύνοψη γιατί το έπιασα δεν ξέρω... Μου αρέσει που το τελειώσα κιόλας. Παρεπιπόντως το World War Z, το ίδιου μου είχε αρέσει πααααρα πόλυ. Ακολουθεί και εδώ πάνω κάτω την ίδια δομή με το WWZ, με τη διαφορά ότι το τελευταία ήταν διάφορες συνεντεύξεις ενώ ο Μεγαλοπόδαρος είναι ημερολογία, οπότε αναγκαστικά ήταν παθητική η ροή των γεγονότων.
Το τσιμεντόλιθο Πέρασμα, Βιβλίο 1ο της ομώνυμης σειράς του Justin Cronin. Είχε αρκετή δράση, οι βρυκόλακες είναι αιμοδιψή τέρατα και δεν λαμπυρίζουν. Πολύ καλή αρχή. Σε πάρα πολλά σημεία μπούχτισα με τις πληροφορίες που μου έδινε για τον εκάστοτε χαρακτήρα και παρόλο που υπήρχαν τόσα πολλά στοιχεία, δεν μπόρεσα να συνδεθώ με κάποιον και δυσκολεύτηκα να ακολουθούσε γενικά όλους τους ήρωες. Μπορεί να φταεί και το γεγονός ότι συνδέθηκα με τους 2 αρχικούς ήρωες.
Τέλος, ο ρυθμός του βιβλίου μου έμοιαζε αρκετα μονότονος και προς το τέλος που κουράστηκα -είχα και στο νού μου τα παιχνιδια S.H. Homecoming και PoP The Forgotten Sands- ε! πηδούσα λίγο παραγράφους.. Θα διαβάσω κάποια στιγμή και τη συνέχεια, αλλά όχι τώρα στα κοντά.
Με χίλια ζόρια τελείωσα
Devolution: A Firsthand Account of the Rainier Sasquatch Massacre του Max Brooks. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε και όσο το σκέφτομαι νομίζω ότι το βαθμολόγησα πολύ. Το θέμα του ο Μεγαλοπόδαρος. Πουφ... αφού το είδα στη σύνοψη γιατί το έπιασα δεν ξέρω... Μου αρέσει που το τελειώσα κιόλας. Παρεπιπόντως το World War Z, το ίδιου μου είχε αρέσει πααααρα πόλυ. Ακολουθεί και εδώ πάνω κάτω την ίδια δομή με το WWZ, με τη διαφορά ότι το τελευταία ήταν διάφορες συνεντεύξεις ενώ ο Μεγαλοπόδαρος είναι ημερολογία, οπότε αναγκαστικά ήταν παθητική η ροή των γεγονότων.
Το τσιμεντόλιθο Πέρασμα, Βιβλίο 1ο της ομώνυμης σειράς του Justin Cronin. Είχε αρκετή δράση, οι βρυκόλακες είναι αιμοδιψή τέρατα και δεν λαμπυρίζουν. Πολύ καλή αρχή. Σε πάρα πολλά σημεία μπούχτισα με τις πληροφορίες που μου έδινε για τον εκάστοτε χαρακτήρα και παρόλο που υπήρχαν τόσα πολλά στοιχεία, δεν μπόρεσα να συνδεθώ με κάποιον και δυσκολεύτηκα να ακολουθούσε γενικά όλους τους ήρωες. Μπορεί να φταεί και το γεγονός ότι συνδέθηκα με τους 2 αρχικούς ήρωες.
Μετά που αλλάζουν και μεταφερόμαστε στο μέλλον, κάπου εκεί χάθηκε η προσήλωσή μου και αρκετό από το ενδιαφέρον μου, γιατί το πρώτο σκέλος που μου άρεσε πάρα πολύ έμοιαζε σαν πρίκουελ. Αφού είχε σκοπό να κάνει κάτι τέτοιο, σίγουρα θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν δεν ξέραμε την Έιμι και απλά ξεκινούσε την ιστορία μετά την πτώση του πολιτισμού.
The Restless Republic, Anna Keay
Βιβλίο για την Αγγλική ιστορία, πιο συγκεκριμένα την δεκαετία+ 1649-1660 που είχαν πετάξει τους βασιλιάδες και είχαν στρατιωτική δικτατορία του Κρόμγουελ.
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο θα έλεγα και καλογραμμένο.
"Βαδίζει" στην δεκαετία μέσω διαφορετικών προσώπων που ήταν είτε "κλειδιά" για την εξέλιξη, είτε αντιπροσωπευτικά άτομα ροών/πολιτισμικών τάσεων ή απλά άτομα που οι εμπειρίες τους ήταν ο μέσος όρος της τάξης τους.
Βιβλίο για την Αγγλική ιστορία, πιο συγκεκριμένα την δεκαετία+ 1649-1660 που είχαν πετάξει τους βασιλιάδες και είχαν στρατιωτική δικτατορία του Κρόμγουελ.
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο θα έλεγα και καλογραμμένο.
"Βαδίζει" στην δεκαετία μέσω διαφορετικών προσώπων που ήταν είτε "κλειδιά" για την εξέλιξη, είτε αντιπροσωπευτικά άτομα ροών/πολιτισμικών τάσεων ή απλά άτομα που οι εμπειρίες τους ήταν ο μέσος όρος της τάξης τους.
Τελείωσα (με τα χίλια ζόρια) χθές την Αείπολη του Barker.
Καταρχήν, θα πρέπει κάποιος να έχει διαβάσει πρώτα το μεγάλο μυστικό θέαμα του ιδίου για να πιάσει την Αείπολη. Τα βασικά πρόσωπα (αν δεν κάνω λάθος, γιατί πέρασε 5ετία + από τότε που διάβασα το θέαμα) είναι τα ίδια. Αν είναι συνέχεια, δεν ξέρω. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι, εκτός από την αρχή του βιβλίου που μου φάνηκε πολλά υποσχόμενη, το υπόλοιπο μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν διεκπεραίωση. Ότι έγραψε ένα βιβλίο επειδή ήθελε να βγάλει κάποια χρήματα παραπάνω, να ικανοποιήσει όρους συμβολαίου, δεν ξέρω.
Δεν είναι θέμα κατώτερης συγγραφικής ποιότητας, ούτε έλλειψη φαντασίας. Απλά το βρήκα χαζό από την άποψη ότι ήταν ένα πράγμα χωρίς καμία έμπνευση. Επίπεδο, διεκπεραιωτικό κυριολεκτικά. Κρίμα.
Καταρχήν, θα πρέπει κάποιος να έχει διαβάσει πρώτα το μεγάλο μυστικό θέαμα του ιδίου για να πιάσει την Αείπολη. Τα βασικά πρόσωπα (αν δεν κάνω λάθος, γιατί πέρασε 5ετία + από τότε που διάβασα το θέαμα) είναι τα ίδια. Αν είναι συνέχεια, δεν ξέρω. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι, εκτός από την αρχή του βιβλίου που μου φάνηκε πολλά υποσχόμενη, το υπόλοιπο μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν διεκπεραίωση. Ότι έγραψε ένα βιβλίο επειδή ήθελε να βγάλει κάποια χρήματα παραπάνω, να ικανοποιήσει όρους συμβολαίου, δεν ξέρω.
Δεν είναι θέμα κατώτερης συγγραφικής ποιότητας, ούτε έλλειψη φαντασίας. Απλά το βρήκα χαζό από την άποψη ότι ήταν ένα πράγμα χωρίς καμία έμπνευση. Επίπεδο, διεκπεραιωτικό κυριολεκτικά. Κρίμα.
Μόλις τελείωσα το "Μία παγωμένη Τανγκανίκα" του Σπαβέρα. Στο βιβλίο περιγράφεται ο φόβος ενός άντρα απέναντι στη γυναίκα, είτε αυτή είναι μητέρα, είτε ερωμένη, είτε φίλη....
Σε κάποια σημεία η περιγραφή των συναισθημάτων είναι τόσο διάχυτη και έντονη που νόμισα ότι διαβάζω Βαμβουνάκη αλλά στην αρσενική έκδοση! Ευτυχώς αυτό περιορίστηκε σε κάποια σημεία μόνο. Τη Βαμβουνάκη δεν τη φτάνει κανείς!...
Εντάξει, "έγλειψα και λίγο κοκαλάκι" απο τις περιγραφές των εικόνων και των ήχων στο Εθνικό Πάρκο Σελους, αλλά δεν μου έφτασε, λίγο ήταν, θέλω κι άλλο....
Σε κάποια σημεία η περιγραφή των συναισθημάτων είναι τόσο διάχυτη και έντονη που νόμισα ότι διαβάζω Βαμβουνάκη αλλά στην αρσενική έκδοση! Ευτυχώς αυτό περιορίστηκε σε κάποια σημεία μόνο. Τη Βαμβουνάκη δεν τη φτάνει κανείς!...
Εντάξει, "έγλειψα και λίγο κοκαλάκι" απο τις περιγραφές των εικόνων και των ήχων στο Εθνικό Πάρκο Σελους, αλλά δεν μου έφτασε, λίγο ήταν, θέλω κι άλλο....
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα την ιστορία του γερασμένου παιδιού της Ερπενμπεκ. Κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό κείμενο. Εξαιρετική γραφή, πολύ καλή μετάφραση, ένα βιβλίο που δεν γεμίζει το μάτι εκ πρώτης όψεως, αλλά αξίζει κάθε του σελίδα.
Χθές τελείωσα τις Αόρατες πόλεις του Καλβίνο. Μου άρεσε. Δεν ενθουσιάστηκα, ωστόσο μου άρεσε η ατμόσφαιρα και το όλο ονειρικό feeling, ιδιαιτέρως οι διάλογοι μεταξύ του Χαν και του Μάρκο Πόλο.
Χθές τελείωσα τις Αόρατες πόλεις του Καλβίνο. Μου άρεσε. Δεν ενθουσιάστηκα, ωστόσο μου άρεσε η ατμόσφαιρα και το όλο ονειρικό feeling, ιδιαιτέρως οι διάλογοι μεταξύ του Χαν και του Μάρκο Πόλο.