Έλλη Μ
Συντονιστής
Ξεκινησα το βιβλίο Αριθμοι του Αντονα, μια συλλογή 4 διηγημάτων απ' ό,τι κατάλαβα, με κλιμακούμενη δομή (κι αυτό, απ' ό,τι καπως καταλαβα) και με το ζόρι αφησα στην τσάντα για να μπω στο γραφείο. Στο πρώτο διηγημα, ενας αντρας βρισκεται κάπου, αγνωστο πού, αγνωστο πώς, άγνωστο γιατί, με αρκετά υπαινικτικό και μυστηριώδες ύφος, μου ηρθαν θραυσματα από το Πεδρο Πάραμο, απο ιστορίες που ειχα διαβάσει μερικών ανθρώπων που ξέρω, μια αισθηση ανοικειου αλλά όχι απόκοσμου, τελος παντων, θελω να το προχωρήσω κι άλλο κι αυτό θελει να το προχωρησω κι άλλο, ειναι πολύ γοητευτικο βιβλιο, με μικρά κεφαλαιακια εντος των -οχι ιδιαιτερως μακροσκελων- διηγημάτων.
)
). Παραδόξως το θυμάμαι αρκετά καλά παρ' όλο που πέρασαν κάποια χρονάκια. Επίσης θυμάμαι πως υπήρχε φλυαρία η οποία όλως παραδόξως δεν ήταν κουραστική! 
