Τη διαβάζουν και μουλάρες σαν εμέ, αλλά το πρόβλημά μου δεν είναι το είδος, μπορεί η ροζ λογοτεχνία να θεωρείται παραλογοτεχνία, αλλά υπάρχουν πολλά, πως να το πω; αξιοπρεπή βιβλία αυτής της κατηγορίας και μάλιστα καλογραμμένα, που κάποιες φορές τα βρίσκω ανώτερα από βιβλία που πλασάρονται ως serious fiction και είναι για τα μπάζα. Η συγκεκριμένη γράφει όπως έγραφα εγώ έκθεση στο σχολείο, δηλαδή σαν ατάλαντη χωρίς έμπνευση, έχουμε τρελαθεί στα σκρινσοτς. Και πες, οκ δεν χρειάζεται να έχει το ταλέντο της Κάθριν Νταν ή της Λίντα Μπάρι, γράφει για Boy-meets-girl, αν η ιστορία έχει μια σωστή βάση και μπορείς να συμπαθήσεις έστω έναν χαρακτήρα, φύγαμε για 3-4 αστέρια, αλλά φαίνεται πως προσπαθεί πολύ για να γράψει σοβαρά και εκεί είναι που το χάνει για μένα. Υπάρχει μια σκηνή με ένα μυρμήγκι που λειτουργεί ως metaphor για το εσωτερικό της κενό/μοναξιά της κεντρικής ηρωίδας, η οποία είναι πιο ρηχή κι από φουσκωτή πισίνα --δηλαδή δεν ξέρω πως θα την παλέψω διαβάζοντας την ιστορία από τη δική της σκοπιά, το κούφιο της κεφάλι είναι ανυπόφορο-- και κόντεψα να πάθω μόνιμη βλάβη από το eye roll. Και δεν φτάνει μόνο η μεταφορά ή ο άχαρος τρόπος που την έγραψε, έπρεπε να το κάνει και λιανά ότι, παιδιά, αυτό εδώ το αριστουργηματικό απόσπασμα, που με κάνει να φαίνομαι πολύ ντιπ και χολοσκασμένη, είναι μεταφορά. Κοπέλα μου! Αυτή είναι η μισή χαρά του αναγνώστη, να κάνει μόνος του την σύνδεση! Παρ' όλα αυτά, χαίρομαι που έχει επιτυχία, γιατί ο κόπος της (κόπος. Λέμε τώρα) δεν πάει χαμένος.
(Μας έκανα εικόνα
)
