Τελειωσα το the maidens του Μιχαηλιδη, και I'm shooketh. Καπου εδω να ξαναπω οτι με αυτο το ειδος λογοτεχνιας ειμαι δυσβασταχτα ευκολη. Η Ναξος (πολυαγαπημενο νησι), η Θεα Δημητρα
(bow down, bitches), ο ναος της στο νησι (στον οποιο εχω βγει φωτογραφια, αλλα την εχω χασει—κριμα, ηταν καταλληλη για meme) και η κορη της, ειναι σαν κεντρικοι χαρακτηρες στην ιστορια, η οποια ειναι διανθισμενη απο τις τραγωδιες του Ευριπιδη, ως μικρα ενοχοποιητικα στοιχεια για το εγκλημα. Πηγα να γραψω οτι ειναι αρκετα επικαιρο, αλλα παντα ζουσαμε σε
ενα καστρο μια ζουγκλα, οποτε... Μου αρεσε επισης που συνδεεται χαλαρα, σχεδον ανεπαισθητα, με το πρωτο του βιβλιο. Οι ματιες που εριχναν οι κυκνοι, για καποιο ανεξηγητο λογο, με φρικαραν οπως με ειχε φρικαρει η κατσικα σε ενα βιβλιο της Κριστι (νομιζω στο: ο φονος ειναι ευκολος).
Τελειωνοντας το, σκεφτηκα αυτο που ειχε πει καπου εδω η
@Έλλη Μ, και συχνα πυκνα την μελεταμε με μια ψυχη, γι' αυτην την ατακα, η οποια ειναι: παντα ξερεις.
Σκεφτομαι να ξεκινησω το sliver του Αιρα Λεβιν, αλλα θελω να το φυλαξω για τον χειμωνα, γι' αυτο μαλλον θα διαβασω τον γατο του Σιμενον.