Διάβασα το βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο, το κοιμητήριο της Πράγας. Το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε λιγότερο απ' όλα του Έκο που έχω διαβάσει. Έχει πολλές ομοιότητες με το Εκκρεμές του Φουκώ, δηλαδή μια υποτιθέμενη παγκόσμια συνωμοσία, τους μασόνους, σατανιστικές τελετουργίες και ιστορικά πρόσωπα που αναμείχθηκαν σε τέτοιες υποθέσεις, μυστηριώδεις υπονόμους και αλλόκοτες δολοφονίες κι ακόμη μερικές ολόιδιες φράσεις.
Έχει όμως αντιπαθητικό θέμα: τον αντισημιτισμό και γενικά την προπαγάνδα για τη διαμόρφωση φανταστικών εχθρών και έναν φοβερά αντιπαθή ήρωα (πλαστογράφο, ρατσιστή, κυρίως απέναντι στους Εβραίους αλλά και γενικά, δολοφόνο άμεσα και έμμεσα, μισάνθρωπο, μισογύνη, δηλαδή σωστό μπουμπούκι). Θεωρητικά είναι ενδιαφέρον θέμα, μια και ασχολείται με τους μηχανισμούς της προπαγάνδας, κάτι που ενδιαφέρει το σημερινό άνθρωπο, λόγω της ανάδειξης φασιστικών και ακροδεξιών ιδεολογιών. Όμως, λείπει η σωτήρια ειρωνία που υπάρχει στο Εκκρεμές, όλα τα πρόσωπα παίρνουν το ρατσισμό και τη συνομοσιολογία πολύ στα σοβαρά, ιδίως ο μονόχνωτος πρωταγωνιστής, που μισεί τα πάντα και τους πάντες. Αυτή η ατμόσφαιρα κακού και προπαγάνδας με τάραξε αρκετά. Σε κάποια αποσπάσματα, ο πρωταγωνιστής εξηγεί τον πολιτικό λόγο της κατασκευής εχθρών και γιατί είναι "απαραίτητοι" πράγμα το οποίο είναι εκτός χαρακτήρα, καθώς εκτός αυτών των αποσπασμάτων, πιστεύει τις πλαστογραφίες του ως αληθινές λόγω μίσους που οι αφορμές του βρίσκονται σε τραυματικές εμπειρίες των παιδικών του χρόνων.
Έχει και αστυνομικό χαρακτήρα, καθώς υπάρχει ένα μυστήριο που πρέπει να διελευκανθεί, με το οποίο, οφείλω να πω, μπερδεύτηκα αρκετά ως ένα τμήμα του βιβλίου. Δεν μ' άρεσε το υπερβολικά ανοικτό τέλος, καθώς δεν κατάλαβα τι απόγινε ο πρωταγωνιστής, κάνει "μπούμ", όπως υπαινίσσεται ο συγγραφέας ή με κάποιο τρόπο διαφεύγει και συνεχίζει να λυμαίνεται την πολιτική δημιουργώντας πηγές ρατσιστικού μίσους;
α, ναι: διαβάζω και τα πολυαγαπημένα Αστερίξ στα γαλλικά, για εξάσκηση
))
