Χρυσόστομε;
Τελείωσα το Αμερικανικό Ειδύλλιο. Σιγουρα δεν πρόκειται για το καλύτερο βιβλίο του (από αυτά που έχω διαβάσει), αλλά κι ούτε για το χειρότερο. Σαφές, νομίζω.
Το βιβλίο εξιστορεί τη ζωή του Σέημορ Λιβοβ. Για την ακρίβεια, μιλάει για τον ιδανικό αμερικανό: ψηλός, όμορφος, στο σχολείο πολύ καλός αθλητής, δημοφιλής, αργότερα επιτυχημένος επιχειρηματίας, πλούσιος, μένει σε ένα πολύ όμορφο σπίτι, παντρεύεται την πολύ όμορφη Μις Νιου Τζέρσι, φτιάχνουν την ιδανική οικογένεια και ζουνε αρμονικά και όμορφα παρόλο το τραύλισμα της κόρης, που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν. Με την εφηβεία της κόρης, έρχεται και το μεγάλο μπαμ. Κυριολεκτικά. Είναι η καλύτερη περιγραφή του αμερικανικού ονείρου που έχω διαβάσει, χωρίς να σημαίνει ότι το βιβλίο δεν έχει και ελαττώματα με μεγαλύτερο, κατά τη γνώμη μου, τις διαρκείς και μονότονες επαναλήψεις σκέψεων οι οποίες, τελικά, είναι κι αυτές που δημιουργούν ένα είδους δεσμό ανάμεσα στον αναγνωστη (εμένα) και τους χαρακτήρες). Οι σπουδαιότερες αρετές του, από την άλλη, είναι οι πολύ καλά αναπτυγμένοι χαρακτήρες, τόσο οι πρώτοι όσο και οι δευτερεύοντες και ο τρόπος που κορυφώνεται μια –φαινομενικά συνηθισμένη- σκηνή η οποία μπορεί να έχει ξεκινήσει πχ στην 30η σελίδα, ενδιάμεσα να παρεμβάλλονται λεπτομερειες από το παρελθόν, να ολοκληρώνεται στην 100η χωρίς να χάνεται ο ειρμός και η συνέχεια. Εν ολιγοις, το βιβλίο εχει πολύ συμπαγές δέσιμο, παρόλο που εκτείνεται σε 540 σελίδες.
Διαβαζω "Τα 1000 φθινόπωρα του Γιακομπ ντε Ζουτ" του Ντέιβιντ Μίτσελ και σκεφτομαι:
1. Να σκισω το πολυσελιδο τμημα των υποσημειώσεων στο τελος του βιβλιου γιατι βαρεθηκα τα μπρος πισω και
2. Το πληθος των υποσημειωσεων θα αποτελει κριτηριο αγορας ενος βιβλιου, απο δω και πέρα. Δηλαδη, ημαρτον πχια!
Ειπαμε ενταξει διαφημιση θα βαλετε και την υπερβολή σας αλλα με μέτρο, κοφτε τις μαλακίες. Για δυο αστερακια είναι αλλα θα πάρει και ενα τριτο για μια-δυο καλες ανατροπουλες που ειχε και επειδη είμαι μεγαλοψυχος. 
