Τζέιν Έυρ
Λοιποοοόν...
Τζέιν Έυρ. Σήμερα το τελείωσα. Η ζυγαριά δυστυχώς κλίνει προς τα πλην...
Είναι αρκετά αυτά που δεν μου άρεσαν, όμως θα το αδικήσω αν μαζί με αυτά δεν γράψω και αρκετά από τα θετικά που σίγουρα υπάρχουν, κυρίως αν λάβουμε υπόψη πως η συγγραφέας είναι γυναίκα και μάλιστα στη βικτωριανή εποχή.
Οπότε δεν θα γράψω ούτε τα κατά ούτε τα υπέρ, γιατί θα πάει μακριά η βαλίτσα.
Δυο πράγματα μόνο...
Καταρχάς, οκ, διαβάζεται εύκολα και με σχετικό ενδιαφέρον.
Αλλά βρε παιδιά, θυμίζει Άρλεκιν! (ναι, έχω διαβάσει κι από αυτά, μη βαράτε!). Λογικό βέβαια να θυμίζει, αφού φαντάζομαι πως οι συγγραφείς των Άρλεκιν και γενικά της ανάλαφρης ροζ λογοτεχνίας προσπάθησαν να μιμηθούν αρκετά τις κλασσικές ιστορίες αγάπης.
Δεν θέλω να συγκρίνω μια καταξιωμένη κλασσική συγγραφέα με κάποιους που απλά γράφουν σε πεπατημένα μοτίβα σχεδόν τα ίδια και τα ίδια.
Όμως η κύρια ένστασή μου είναι η εξής. Αν πάρω ένα Άρλεκιν (αν και πλέον δεν τα αντέχω ούτε για πλάκα) γιατί θέλω κάτι ανάλαφρο, ξέρω εκ των προτέρων τι πρόκειται να διαβάσω και παίρνω και το ρίσκο να μου βγει σκουπίδι. Όταν λοιπόν κάποιο από αυτά είναι παραδόξως σχετικά έξυπνο και γρήγορο στη πλοκή του, οκ, περνάς δυο ωρίτσες χαλαρά.
Όταν όμως θεωρείς πως στα χέρια σου πιάνεις ένα κλασσικό αριστούργημα, ε τότε σίγουρα έχεις μεγαλύτερες προσδοκίες.
Από αυτή την άποψη απογοητεύτηκα πολύ.
Περιμένω τις απόψεις σας, κυρίως από αυτούς που το διάβασαν και δεν ενθουσιάστηκαν. Υπάρχει κανείς ή είμαι η μόνη?