Ποιος χαρακτήρας σας εξιτάρησε περισσότερο;

[Φαντινα]

Υπηρξε καποιος χαρακτηρας που
-ανεξαρτητα αν σας ηταν συμπαθης η οχι ,
ανεξαρτητα αν συμφωνουσατε με τις επιλογες του η οχι
ανεξαρτητα αν ηταν πρωταγωνιστης η οχι -
τον βρηκατε μυστηριωδη ,ενδιαφεροντα και εστιαζατε ιδιαιτερα σε αυτον και ποθουσατε να μαθετε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για κεινον,αδημονωντας να τον δειτε να ξετυλιγεται περισσοτερο μεσα στην πλοκη???

Το ξεκιναω εγω εν ταχει:Αν και εχω δηλωσει οτι το ειδος δε με ελκυει για πρωτη γευση θα αναφερω το LORD VOLDEMORT απο το ΧΑΡΡΥ ΠΟΤΕΡ...

Βρηκα συναρπαστικο ευρημα αυτον το χαρακτηρα,διαβαζα με απληστια τα χωρία που τον αφορουσαν και ανυπομονουσα να μαθω ολοκληρη την ιστορια του,ωστε να κατανοησω τη διαστροφη του,εντοπιζοντας κ ψηγματα ανθρωπιας ,καποιο δραμα ,καποια ανθρωπινη αδυναμια,καποιον ερωτα ισως ατυχη κ μακρυνο,που να αποκαλυπτει ανθρωπινες πτυχες στην ταλανισμενη ψυχη του ΤΟΜ MARVOLO RIDDLE.Ο ΒΟΛΝΤΕΜΟΡΤ ηταν η πιο γοητευτικη παρουσια της σειρας λογω του μυστηριου που τον περιεβαλλε.

Spoiler

Γι αυτο λατρεψα τον ΗΜΙΑΙΜΟ ΠΡΙΓΚΙΠΑ που μας αποκαλυπτει πολλα για κεινον...Η τραγικοτητα του ΒΟΛΝΤΕΜΟΡΤ τελικα ενεκειτο στη ορφανια του στη μυθικη ομορφια του και στην ευφυια του.Η ελλειψη αγαπης εκανε το χαρισματικο αυτο αγορι μνησικακο,αλαζονικο κι εστρεψε ολες του τις εκπληκτικες πνευματικες ικανοτητες στο Σκοταδι.
Επισης το γεγονος οτι δε βιωσε ποτε του τον ερωτα αναδεικνυει ενα τελειο δειγμα του αριστοτελικου θηριου.Η παρθενία του δεν ηταν δειγμα εγκρατειας κ αρετης αλλα δειγμα απολυτης εξαχρειωσης κ ακρατου ατομικισμου-ανικανου να αποδεχθει ενα αλλο ανθρωπινο πλασμα περαν του εαυτου.Η εγωιστικη υπαρξη ειναι ανεραστη υπαρξη.Ενα ον εκ φυσεως θνησιγενες,ανικανο να εξελισσεται κ να τελειοποιειται μεσα απο το δοσιμο κ τη συνυπαρξη.

Μυστηριωδης γι αυτο και επισης ενδιαφερων προβαλε κι ο ΣΕΒΕΡΟΥΣ ΣΝΕΙΠ

Spoiler

του οποιου το μυστικο αποκαλυπτε μια μοναδικα ανθρωπινη πλευρα και πολυ πονο...

Αυτα ως παραδειγμα και αν το νημα γινει αποδεκτο θα επανελθω με εξωνυχιστικες αναλυσεις σε αλλους χαρακτηρες της κλασσικης λογοτεχνιας που με συγκλονισαν ,με συναρπασσαν κι ηθελα με λαχταρα να τους ανακαλυψω μεσα στις σελιδες του βιβλιου,οπου ανηκαν-χαρακτηρες που επεσκιασαν και την πλοκη ακομη...
Περιμενω δικες σας σκεψεις για χαρακτηρες ακρως ενδιαφεροντες,που ξεχωρισατε.

 

[Λευτέρης Λ]

Ο καπετάν-Αχαάμπ απο το "Μόμπι Ντικ" του Χέρμαν Μέλβιλ και ο Μερσώ απο τον "Ξένο" του Καμύ
Το γιατί, σε κάποια άλλη ανάρτηση

 

[Λευτέρης Λ]

Ανταποκρίνομαι στην προτροπή της Φαντίνας

Καπετάν-Αχαάμπ και Μερσώ συγκροτούν στα μάτια μου ένα δίπολο.

Spoiler

Μέσα στην εντυπωσιακή του μεγαλοπρέπεια, ο καπετάν-Αχαάμπ είναι ήδη χαμένος, ηττημένος, δέσμιος μιας ψευδαίσθησης, νεκρός πριν ακόμα πεθάνει. Πιστεύει ότι ο κόσμος τάχα θα ισορροπήσει τη στιγμή που θα πάρει την προσωπική του εκδίκηση. Ρίχνεται με μανία σ’ αυτό το σκοπό, λες και το Σύμπαν περιστρέφεται γύρω απ’ το ξύλινο ποδάρι του. Πολύ θα ‘θελα να τον αρπάξω απ’ το γιακά και να τον στρέψω προς την πλευρά του ετοιμοθάνατου Μερσώ, ο οποίος - κόντρα στην επιδερμική λογική που τον θέλει έναν άνθρωπο πνιγμένο απ’ το αίσθημα της παραίτησης – αντιπροσωπεύει τον φωτισμένο νου, αυτόν που έχει καταφέρει να παραμερίσει τα πέπλα των ψευδαισθήσεων και ν’ αντικρίσει χωρίς φόβο μια αλήθεια που αντιμετωπίζεται απ’ τους υπόλοιπους σαν ενοχλητικό σκουπιδάκι: προσπαθούν να την κρύψουν κάτω απ’ το χαλί καταφεύγοντας σε πάσης φύσεως βαθυστόχαστες αναλύσεις

 

[Πολύνιους]

Συμφωνώ για τον Μερσώ, όπως μ' έχει εξιτάρει κι ο τύπος στο "Ο ευτυχισμένος θάνατος" και στο "Η πτώση" , κι όπως κι ο ίδιος ο Καμί δηλαδή μέσα από τα σημειωματάριά του.

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Ανταποκρίνομαι στην προτροπή της Φαντίνας

Καπετάν-Αχαάμπ και Μερσώ συγκροτούν στα μάτια μου ένα δίπολο.

Spoiler

Μέσα στην εντυπωσιακή του μεγαλοπρέπεια, ο καπετάν-Αχαάμπ είναι ήδη χαμένος, ηττημένος, δέσμιος μιας ψευδαίσθησης, νεκρός πριν ακόμα πεθάνει. Πιστεύει ότι ο κόσμος τάχα θα ισορροπήσει τη στιγμή που θα πάρει την προσωπική του εκδίκηση. Ρίχνεται με μανία σ’ αυτό το σκοπό, λες και το Σύμπαν περιστρέφεται γύρω απ’ το ξύλινο ποδάρι του. Πολύ θα ‘θελα να τον αρπάξω απ’ το γιακά και να τον στρέψω προς την πλευρά του ετοιμοθάνατου Μερσώ, ο οποίος - κόντρα στην επιδερμική λογική που τον θέλει έναν άνθρωπο πνιγμένο απ’ το αίσθημα της παραίτησης – αντιπροσωπεύει τον φωτισμένο νου, αυτόν που έχει καταφέρει να παραμερίσει τα πέπλα των ψευδαισθήσεων και ν’ αντικρίσει χωρίς φόβο μια αλήθεια που αντιμετωπίζεται απ’ τους υπόλοιπους σαν ενοχλητικό σκουπιδάκι: προσπαθούν να την κρύψουν κάτω απ’ το χαλί καταφεύγοντας σε πάσης φύσεως βαθυστόχαστες αναλύσεις

Και η οποία είναι; Της ασημαντότητας μας; Στο καλύτερο μ'έκοψες.

Πες μας κι άλλα για τον Μερσώ, αν δεν βαριέσαι βέβαια. Πολύ αψυχολόγητος ήρωας, για μένα τουλάχιστον. Δεν μπόρεσα να τον καταλάβω κι ας διάβασα το βιβλίο δύο φορές.

 

[Λευτέρης Λ]

Χρήστο, η παρούσα ψυχολογική μου κατάσταση θα με οδηγούσε στο να γράψω πράγματα σχετικά με τον Μερσώ και το τι αντιπροσωπεύει, για τα οποία:

α) αύριο - με κρύο μυαλό εξ αιτίας του παραμορφωτικού φακού της μέρας - θα μετάνιωνα
β) θα υποχρεωνόμουνα να διαβάσω κατεβατά περί "της ομορφιάς της ζωής και πώς να τη βιώσετε"

Οπότε, το αφήνω

 

[Λολίτα]

Και η οποία είναι; Της ασημαντότητας μας; Στο καλύτερο μ'έκοψες.

Πες μας κι άλλα για τον Μερσώ, αν δεν βαριέσαι βέβαια. Πολύ αψυχολόγητος ήρωας, για μένα τουλάχιστον. Δεν μπόρεσα να τον καταλάβω κι ας διάβασα το βιβλίο δύο φορές.

Αχ κι εγώ.Είναι απο τους ήρωες βιβλίων που με "ταλαιπώρησαν" πολύ, κι ακόμη δηλαδή.Κάτι θέλει να μου πει αλλά εγώ δεν τον καταλαβαίνω!
Θύμαμαι πάντως πως όταν τελείωσα το βιβλίο ήταν βράδυ και μου δημιούργησε ενα τόσο άσχημο και αρνητικό συναίσθημα που δεν μπορούσα να κοιμήθω όλη νύχτα.

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Αχ κι εγώ.Είναι απο τους ήρωες βιβλίων που με "ταλαιπώρησαν" πολύ, κι ακόμη δηλαδή.Κάτι θέλει να μου πει αλλά εγώ δεν τον καταλαβαίνω!

Ακριβώς αυτό. Κι αισθάνομαι ότι αυτό το κάτι είναι πολύ σπουδαίο για να το προσπεράσω. Δυστυχώς όμως οι αναλύσεις που έχω κοιτάξει στο ίντερνετ είναι πολύ εκτενείς και δυσνόητες.

 

[Φαντινα]

Σε αυτην την ιδιαιτερη κατηγορια εντασσεται σιγουρα και ο ΜΠΕΝ ΛΟΒΑΤ (5ο Παιδι/Ο Μπεν στον Κοσμο)

Λαχταρουσα να τον ανακαλυψω,να να τον ζησω,να μαθω πως βλεπει τον κοσμο μας,να δω ολες τις ψυχικες διακυμανσεις αυτου του τοσο ξεχωριστου πλασματος.Η παρουσια του με εκανε να ντραπω και να πενθησω τον πολιτισμο μας.
Η εσωτερικοτητα του ξεμπροστιαζει τη ρηχοτητα των σχεσεων και η ανθρωπια του ξεμπροστιαζει τη φαυλοτητα και τις συμβασεις.

Ο Μπεν Λοβατ με εκανε να κλαψω απο τα τρισβαθα της ψυχης και τον ευγνωμονω γι αυτο.Θα τον αγαπω παντα...

 

[Αγγελίνα]

Αυτές τις μέρες, η τσιγγάνα πόρνη Εσμεράλδα (υπαρκτό πρόσωπο), για την οποία έγραψε ο Καββαδίας το ομώνυμο ποίημα.

Επίσης, ο Dorian Gray του αγαπημένου μου Oscar Wilde.

 

[Ναπολέοντας]

O Dongfang Bubai, αρχηγός του Sun Moon Sect, από το Xiao Ao Jiang Hu. Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, απλά αναφέρεται το όνομα του ως ο καλύτερος Kung Fu μαχητής και ότι είναι ανίκητος, δίνοντας του ένα μυστήριο, αλλά εμφανίζεται αρκετά αργά στην ιστορία.

Spoiler

Και όταν εμφανίζεται, αποκαλύπτεται ότι έχει ευνουχιστεί για να μάθει το Sunflow Manula και ότι είναι πράγματι ανίκητος. Και ότι ο Yang Lianting είναι εραστής του.

 

[Δρακος]

Ανταποκρίνομαι στην προτροπή της Φαντίνας

Καπετάν-Αχαάμπ και Μερσώ συγκροτούν στα μάτια μου ένα δίπολο.

Spoiler

Μέσα στην εντυπωσιακή του μεγαλοπρέπεια, ο καπετάν-Αχαάμπ είναι ήδη χαμένος, ηττημένος, δέσμιος μιας ψευδαίσθησης, νεκρός πριν ακόμα πεθάνει. Πιστεύει ότι ο κόσμος τάχα θα ισορροπήσει τη στιγμή που θα πάρει την προσωπική του εκδίκηση. Ρίχνεται με μανία σ’ αυτό το σκοπό, λες και το Σύμπαν περιστρέφεται γύρω απ’ το ξύλινο ποδάρι του. Πολύ θα ‘θελα να τον αρπάξω απ’ το γιακά και να τον στρέψω προς την πλευρά του ετοιμοθάνατου Μερσώ, ο οποίος - κόντρα στην επιδερμική λογική που τον θέλει έναν άνθρωπο πνιγμένο απ’ το αίσθημα της παραίτησης – αντιπροσωπεύει τον φωτισμένο νου, αυτόν που έχει καταφέρει να παραμερίσει τα πέπλα των ψευδαισθήσεων και ν’ αντικρίσει χωρίς φόβο μια αλήθεια που αντιμετωπίζεται απ’ τους υπόλοιπους σαν ενοχλητικό σκουπιδάκι: προσπαθούν να την κρύψουν κάτω απ’ το χαλί καταφεύγοντας σε πάσης φύσεως βαθυστόχαστες αναλύσεις

Ναι, να σας πω και εγώ τον Καπετάν-Αχαάμπ θα μπορούσα να επιλέξω. Μαζί του και τον Κογκουέγκ. Μα τελικά, θα πάω στον κλασικό μου αγαπημένα τον Ροβινσόνα Κρούσο και τον φίλο του τον Παρασκευά. Εντάξει, υπάρχουν πάρα πολύ που μου αρέσουν και δεν μπορώ εύκολα να επιλέξω.

 

[Υδροχόος]

Ο Ρασκόλνικοφ στο "Εγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι

 

[Ιωάννα Μος]

Μου ήρθαν στο νου, έτσι γρήγορα γρήγορα, ο Λέβιν από την Άννα Καρένινα, ο Ιβάν και ο Σμερτντιακόφ από τους Αδελφούς Καραμάζοφ.

 

[Γκουτζ]

Η Λίσμπεθ Σαλάντερ απο την τριλογία Millennium του Stieg Larsson.Moυ άρεσε που ήταν τόσο σκοτεινή και μυστήρια και ο τρόπος που αντιμετώπιζε τις δυσκολίες στη ζωή της με έξυπνο τρόπο!!

 

[Τζάκο Σ]

Ο λόρδος Χένρυ απο το πορτρέτο το Ντόριαν Γκρέυ...Καυστικός, κυνικός, ξενδιάντροπος, απολαυστικός, σκοτεινός, ρεαλιστής της ανθρώπινης φύσης, στοχαστής και γενικά μαγικός

Ζαρατούστρα ...Οτι και να πώ λίγο...