Το θεατρικό έργο Ποιος Φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ γράφτηκε το 1962 από τον Αμερικανό συγγραφέα Έντουαρντ Άλμπι, ο οποίος ενώ έχει γράψει πολλά ακόμα θεατρικά, το όνομά του έχει γίνει ευρέως γνωστό στο θεατρόφιλο κοινό κυρίως λόγω του συγκεκριμένου.
Πρόκειται με απλά λόγια για ένα αριστούργημα. Τα πρόσωπα του έργου αυτού είναι μονάχα τέσσερα, δύο παντρεμένα ζευγάρια, ένα μέσης ηλικίας και ένα νέο. Το έργο διαπραγματεύεται τη φθορά των σχέσεων αλλά και τα προσωπικά, ψυχικά τραύματα που κουβαλάει ο καθένας στις σχέσεις του με τους άλλους. Διαπραγματεύεται το πόσο μόνος μπορεί να είναι κανείς, ακόμα κι αν είναι με παρέα, ακόμα κι αν είναι με το έτερό του ήμισυ και μπεκροπίνει ως το πρωί. Διαπραγματεύεται τέλος την απύθμενη ανάγκη μας να μην είμαστε μόνοι μας, να έχουμε ένα στήριγμα, να έχουμε έναν ώμο που πάνω του μπορούμε να ακουμπήσουμε, κι ένα άτομο τόσο δικό μας, το οποίο να γνωρίζει τις πιο σκοτεινές πλευρές μας ακόμα καλύτερα και από μας τους ίδιους.
Το θέμα δεν είναι βέβαια και τόσο πρωτότυπο και όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, αυτό που κάνει το συγκεκριμένο έργο αριστούργημα είναι ο τρόπος που δίνονται όλα αυτά. Στα μεγάλα ατού του εγώ θα έβαζα δύο πράγματα: πρώτα απ’ όλα τους εξαιρετικούς, γοργούς, κοφτούς, υπαινικτικούς, καθημερινούς, έξυπνους διαλόγους του, και δεύτερον, τον τρόπο με τον οποίο βηματάκι – βηματάκι ξετυλίγεται η πλοκή και αποκαλύπτονται στον θεατή οι προσωπικότητες των πρωταγωνιστών και κυρίως τα μυστικά που κρύβουν.
Το έργο παίζεται από πέρσι σε αθηναϊκή σκηνή και συγκεκριμένα στο θέατρο Πόλη στην πλατεία Βικτωρίας. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Γιώργο Νανούρη και ερμηνευτές είναι ο Δάνης Κατρανίδης, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η Χρύσα Παππά και ο Παναγιώτης Εξαρχέας. Παρακολούθησα την παράσταση την Κυριακή που μας πέρασε. Ομολογώ ότι πήγα πολύ επιφυλακτικά, προσπαθώντας να μην έχω μεγάλες προσδοκίες (έχοντας δει την κινηματογραφική μεταφορά του έργου από τον Mike Nichols με πρωταγωνιστές την Elisabeth Taylor και τον Richard Burton είναι λογικό ο πήχης να ήταν ανεβασμένος).
Η παράσταση όχι μόνο δε με απογοήτευσε αλλά κατάφερε να μαγέψει όλους τους τυχερούς που είχαμε πάει να τη δούμε. Αξιοπρεπέστατη μεταφορά, υποδειγματικές ερμηνείες, ωραίο σκηνικό, μας αιχμαλώτισαν στα δίχτυα τους, για να μας αφήσουν στο τέλος σχεδόν όλους με τα μάτια να γυαλίζουν. Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη θεατρική παράσταση που είδα ποτέ μου, αλλά σίγουρα είναι μέσα στην πρώτη τριάδα.
Πως είναι άδικο να υπάρχει υποφόρουμ για τηλεόραση και σινεμά αλλά όχι για θέατρο. Ίσως να μην είναι πολλοί όσοι παρακολουθούν συστηματικά παραστάσεις αλλά πιστεύω πως μια κριτική ενός μέλους με το οποίο ενδεχομένως να ταιριάζουμε στα γούστα, ίσως μας φέρει πιο κοντά σε αυτή την τέχνη που επιπλέον, συνδέεται άμεσα και με τη λογοτεχνία.
)
γιατι ειχες να συγκρινεις με δυο υποκριτικούς μύθους!( τη ταινια αυτη δεν την εχω δει, εχω δει την λυσσασμένη γατα που η λΙζ με καθηλωσε και ο Νιούμαν, εχω δει και το τελευταιο ταγκό στο Παρισι