Ποια χώρα θεωρείτε ότι έχει βγάλει την καλύτερη λογοτεχνία;

[Πολυξενη]

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μια χώρα,αν ερχόταν ένας κακός μάγος και μου έλεγε ψήφισε αλλιώς θα μεταμορφωθείς σε κάτι φρικτό θα διάλεγα τους Ρώσσους. ) Τολστόι, Πούσκιν, Ντοστογιέφσκι, Γκόγκολ και οι αγαπημένοι μου Τσέχωφ και Γκόρκι. Όταν σκέφτομαι "λογοτεχνία" πρώτα αυτοί μου έρχονται στο μυαλο.
Βέβαια τώρα που διάλεξα τους Ρώσσους νιώθω τύψεις για τους Άγγλους και βλέπω να με κοιτάζουν λοξά η Όστεν, ο Όργουελ, ο Κίπλινγκ, οι αδερφές Μπροντέ, ακόμα και η Κρίστι με τον Ντάγκλας Άνταμς!
Ουφ,δύσκολη δουλειά, δεν ξαναμπαινω σε τέτοια διαδικασία.

 

[ΞένηΛογοτεχνια]

Ψηφίζω Αγγλία περισσότερο για τη λογοτεχνία και τα κείμενα της τους δύο τελευταίους αιώνες. Βέβαια, για να πω και την αλήθεια μου αν βγάλουμε τη Ρωσία , τη Γαλλία και την Ελλάδα δεν έχω και μεγάλη πείρα στα κείμενα των άλλων

 

[Φαίη]

Ουφ, πραγματικά δύσκολη η επιλογή. Με βάση αυτά που έχω διαβάσει έως τώρα μάλλον θα προτιμήσω την Αγγλία και μετά δίνω την ψήφο μου στη Γαλλία.
Πολύ πιθανόν βέβαια να αλλάξω γνώμω στο μέλλον!

 

[Αμελί]

Με γνώμονα τα μέχρι σήμερα ανγνώσματά μου θα δώσω την ψήφο μου στη Γαλλία που κερδίζει οριακά και μετά από σκληρή μάχη με την Αγγλία...Βασικά από Γερμανία έχω διαβάσει ελάχιστα και οι Ρώσοι μέχρι τώρα δε μου αρέσουν καθόλου εκτός από τον Γκογκόλ.(ήρεμα με τις ντομάτες )ΗΠΑ και Ελλάδα έχουν φυσικά πολλά λογοτεχνικά αριστουργήματα αλλά σα σύνολο με κερδίζει η γαλλική λογοτεχνία...

 

[Μούσα]

Δεν μπορώ να είμαι σαφής και απόλυτη στην απάντησή μου, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι πραγματικά κάθε χώρα έχει το δικό της χαρακτηριστικό ύφος. Στους Ρώσους συγγραφείς διακρίνω ένα βάθος συνυφασμένο με απλότητα, στους Έλληνες αυθεντικότητα και φυσιολατρία, στους Γάλλους μια κλάση, στους Γερμανούς λογιότητα.. μπορεί να είναι και ιδέα μου! Εγώ παρόλα αυτά πιο ευχάριστα διαβάζω τους Έλληνες, τους νιώθω περισσότερο. Μπορώ να φέρω κατευθείαν στο μυαλό μου ό,τι περιγράφουν γιατί όλες αυτές τις εικόνες τις έχω δει.. Και είμαι της άποψης ότι οι μεταφράσεις των ξένων καμιά φορά χάνουν και φθείρουν λιγάκι το πρωτότυπο.

 

[Αρια]

Για μενα η Ελλάδα και μετα ακολουθούν οι υπόλοιπες.

 

[Μαρε Λιμπρε]

συμφωνώ μαζί σου αγαπώ πολύ τους Λατίνους συγγραφείς όπως Μαρκές κλπ

 

[Τάκης ΙΙΙ]

Πολύ ωραία δημοσκόπηση!

Λοιπόν ψήφισα την Γαλλία! Κατά τη γνώμη μου, η Γαλλία είναι η χώρα που έχει βγάλει τους καλύτερους συγγραφείς και τα καλύτερα έργα! Ουγκώ, Μπαλζάκ, Ντε Μωπασάν, Μολιέρος, Προυστ, Σταντάλ, Σελίν, Καμύ...
Κάτι άλλο όμως που δικαιολογεί για μένα την ψήφο μου, είναι ότι λατρεύω και την σύγχρονη γαλλική λογοτεχνία. Δεν είναι μόνο το παρελθόν που δίνει την αίγλη στη γαλλική λογοτεχνία, αλλά και το παρόν, αφού αυτή η λογοτεχνία έχει πολύ καλά δείγματα και στον 20 και στις αρχές του 21ου αιώνα. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Πιστεύω ότι η Γαλλία έχει μια συνεχόμενη προσφορά στα γράμματα. Θυμάμαι από ταξίδια μου στη Γαλλία στα τέλη του καλοκαιριού που γίνεται χαμός στα βιβλία με τις νέες κυκλοφορίες που βγαίνουν εκείνες τις μέρες. Γενικά οι Γάλλοι είναι ένας λαός που λατρεύει τα βιβλία.

Μακάρι και εμείς οι Έλληνες να ήμασταν και εμείς τόσο παθιασμένοι στο σύνολό μας με τη λογοτεχνία.
Η Ελλάδα έχει καταπληκτική ιστορία και προσφορά στη λογοτεχνία! Σήμερα όμως, κατ'εμέ δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο... Ο μόνος σύγχρονος Ελληνας συγγραφέας που μου αρέσει πάρα πολύ και διαβάζω, είναι ο Βασίλης Αλεξάκης. Κανένας άλλος δεν μου έχει κάνει κλικ. Βέβαια για να πω και την αλήθεια, δεν έχω μπει στη διαδικασία να διαβάσω και πολλά άλλα σύγχρονα ελληνικά βιβλία...

 

[Σιντβιβιντ]

ναι ναι απάντηση αλλά ευροβίσιον....

 

[Πολύνιους]

Μάλλον δεν έχω διαβάσει τόσο, ώστε να μπορώ να κάνω τέτοιου είδους συγκρίσεις.

Έχω διαβάσει, όμως, πολλούς γάλλους. Μ' αρέσουν τα γαλλικά, μ' αρέσει να τ' ακούω και μ' αρέσει να τα διαβάζω κι ας μην καταλαβαίνω σχεδόν τίποτα. Στην βιβλιοθήκη του σχολείου είχε μια πολύ ωραία έκδοση τα Άνθη του Κακού του Μπωντλαίρ κι έχω περάσει πολλές ώρες να τα διαβάζω στο πρωτότυπο,χωρίς να καταλαβαίνω και παρ' όλ' αυτά να με συνεπαίρνει. Μετά τα διάβασα και μεταφρασμένα, διάβασα κι άλλα του Μπωντλαίρ και τον αγάπησα.

Επίσης, η μεγαλύτερη αδυναμία μου είναι ο Καμύ. Ο γλυκούλης μου. Ό,τι έχω διαβάσει δικό του με έχει αγγίξει, βλέπω τις αόριστες σκέψεις μου στα λόγια του, με έχει επηρρεάσει και πλέον το νιώθω όχι μόνο σαν συγγραφέα κοντά μου, αλλά και σαν άνθρωπο, νιώθω λες και ήμαστε φίλοι. Λες κ είχαμε βρεθεί σε προηγούμενη ζωή ή λες και είναι ο παππούς, που πέθανε πριν γεννηθώ και έχω ακούσει πολλά. Σύνδεση.

Επίσης μ' αρέσουν πολύ ο Ζωρζ Περέκ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Σταντάλ (αν και με παίδεψε) και γενικά ό,τι έχω διαβάσει από γαλλία μου άρεσε. (Μ' αρέσει κι ο γαλλόφωνος κινηματογράφος, μετράει για επιχείρημα ;!;! )
Οπότε η ψήφος πάει στην Γαλλία.

 

[Μπελάνο]

Επίσης, η μεγαλύτερη αδυναμία μου είναι ο Καμύ. Ο γλυκούλης μου.

Εχω διαβάσει πολλούς χαρακτηρισμούς για τον Καμύ, αλλά γλυκούλης; Εξαιρετικό! Και ο Περέκ, τι ωραίος τρελός!
Κι εγώ τρελαίνομαι για τους Γάλλους, μου αρέσει που η λογοτεχνία τους έχει μια συνέχεια, εξελίσσεται διαρκώς. Θελω να πω, η Ρωσία δεν έχει να επιδείξει πραγματικά σημαντικά πράγματα στο χώρο εδώ και σχεδόν μισό αιώνα. Η Βρετανική μοιάζει λίγο με την κοινωνία της και το ταμπεραμέντο των κατοίκων της: πολύ δυσκοίλια και καχύποπτη απέναντι στις αλλάγες. Ο καημένος ο Ουάιλντ, αν γεννιόταν Γάλλος μπορεί να πέθαινε στα 70 του! Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια βλέπουμε αρκετούς μετανάστες πρώτης ή δευτερης γενιάς να ξεπετάγονται (κορυφαίο παράδειγμα ο Ισιγκούρο), άρα ανανεώνεται κάπως το πράγμα. Το ίδιο γίνεται και στις ΗΠΑ. Θα τις ψήφιζα, αλλά δεν θέλω να διαταράξω τις σχέσεις μου με τον Περισσό (σσσστ, ακόμα να μάθουν πως έπεσε το τείχος). Επίσης θα μπορούσα να ψηφίσω και την Ιταλία (νομίζω πως τα τελευταία δύο χρόνια το 20-25% των βιβλίων που έχω διαβάσει είναι ιταλιάνικα), όμως δεν θα το κάνω, γιατί οι τύποι ζουν στην ωραιότερη χώρα της Ευρώπης, ακούς τη γλώσσα τους και λιώνεις, οι Ιταλιδες είναι Θεές (οπως και οι Ελληνιδες, φυσικά), η κουζίνα τους φοβερή, στη μπάλα σκίζουν διαχρονικά, άρα όλα αυτά πρέπει να τους αρκούν. Είναι και ψωνάρες και θα το πάρουν πάνω τους.
Αρα η φυσιολογική μου επιλογή είναι η Γαλλία. Εχει τα πάντα: ιστορία, διαρκεια στο χρόνο, διαρκή εξέλιξη, διάθεση για πρωτοπορία, νέες τεχνικές, νέα ρευματα. Ισως είναι η μόνη λογοτεχνική "σχολή" στην οποία μπορείς να δεις ξεκάθαρα τις μετατροπές στην κοινωνία, στη σκέψη και στη φιλοσοφία της χώρας της, απλώς διαβάζοντας την. Ακόμα πιο σπάνιο, μπορείς να πεις πως είναι η μοναδική χώρα που η ίδια η λογοτεχνία έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην ιστορία της κοινωνίας. Απο την Επανάσταση και την Κομμούνα, μέχρι το Μάη του '68, η Γαλλική πρωτοποριακή λογοτεχνία ήταν μπροστάρης και όχι ένας απλός παρατηρητής ή καταγραφέας. Και οι σύγχρονοι Γάλλοι συγγραφείς είναι επίσης θαυμάσιοι, όπως γράφει κι ο Τάκης (Μαρτέν Παζ, Γκινασιά, Αττιά, Ιζζό, Τριστάν, Ασσουλίν, όλοι εξαιρετικοί).
Αλλά δεν θα ψηφίσω κανέναν, γιατί έπρεπε να είναι η και Λατινική Αμερική στις επιλογές. Κι ας μην είναι χώρα. Τώρα αυτό που λέω είναι λίγο χαζό (το νήμα είναι ξεκάθαρο: ποιά χώρα...), αλλά έχει και μία κάποια βάση. Είναι εντυπωσιακό το ότι μπορείς να βρεις πιο εύκολα ομοιότητες και κοινές αναφορές ανάμεσα σε έναν Χιλιανό και έναν Μεξικανό ή Κουβανό συγγραφέα, παρά ανάμεσα σε δύο Γάλλους ή δυο Ιταλούς. Και πολύ πριν τα ίντερνετ και τις παγκοσμιοποιήσεις, έτσι;
Τους μόνους που δεν θα ψήφιζα είναι οι Γερμανοί. Νομίζω πως το μόνο πράγμα στον κόσμο που είναι πιο βαρετό από τη γερμανική λογοτεχνία, πρέπει είναι η γερμανική κουζίνα. Και τον Κάφκα δεν τους τον χαρίζω, κι ας έγραφε στη γλώσσα τους. Ετσι, για να μάθουν.

 

[Μπαμπάρ]

Κατ'εμε, αναμφίβολα η ναυαρχίδα της λογοτεχνίας φέρει αγγλική σημαία. Οι συχνές βροχοπτώσεις, η μυστηριακή ομίχλη, η υγρή καταπράσινη φύση και τα μεσαιωνικά κάστρα επωάζουν στο νου εκείνων των ανθρώπων σκέψεις '’φοβερές και τρομερές’’ που συναρπάζουν κάθε ταξιδευτή της νόησης.

 

[Ηλιαχτίδα]

Ψήφισα την Ρωσία με τους κλασικούς της γιατί βρίσκω απαράμιλλη την ικανότητά τους να ψυχογραφούν τον άνθρωπο και την περιγραφική τους δεινότητα. Με μικρή διαφορά ακολουθούν στην καρδιά μου οι Η.Π.Α., σε λογοτεχνική αξία, πάντα, αλλά και η Αγγλία.

 

[Ματσαμπλόκος]

Οι Ρώσοι έχουν κάποια τεράστια ονόματα κλασικών, όπως και οι Γάλλοι. Λογικό είναι να υπερισχύουν σ' αυτήν την ψηφοφορία, όπως είναι λογικό να έχουν αρκετές ψήφους και οι Αμερικανοί.

Σκέφτομαι πολλές φορές πόσο ευλογημένοι είναι οι Ρώσοι, επειδή έχουν τη δυνατότητα να διαβάζουν Ντοστογέφσκι απ' το πρωτότυπο, στη μητρική τους γλώσσα. Ταυτόχρονα όμως σκέφτομαι ότι την αντίστοιχη δυνατότητα να διαβάσουμε Καζαντζάκη χωρίς να ψαχνόμαστε για τις μεταφράσεις, την έχουμε μόνο εμείς. Και όχι μόνο τον Καζαντζάκη, τον Μυριβήλη, τον Βενέζη, τον Σεφέρη, τον Τσίρκα, τον Καβάφη. Εχουμε κι εμείς πλούσια παραγωγή (πώς θα μπορούσαμε να υστερούμε, άλλωστε) και αν η γλώσσα μας ήταν πιο εύκολη, θα είχαμε υψηλή θέση παγκοσμίως -το πιστεύω ακράδαντα αυτό.

Ψήφισα Ρωσία, αλλά αξίζει να ψάξουμε λίγο περισσότερο και την ελληνική κλασική λογοτεχνία.

 

[Μήτις]

Δυστυχώς η νεοελληνική κλασσική και σύγχρονη λογοτεχνία και ποίηση ελάχιστα γνωστές είναι στον υπόλοιπο κόσμο. Δε ξέρω αν φταίει η γλώσσα που είναι δύσκολη να μεταφραστεί (αν και τότε δε θα μεταφράζονταν και οι Ιάπωνες για παράδειγμα) ή η δική μας αντιμετώπιση της νεοελληνικής παραγωγής, αφού συνεχώς πρωοθόυμε την αρχαιοελληνική παράδοση, λες και η λογοτεχνία σταμάτησε τότε.

 

[Ματσαμπλόκος]

Γιατί, τον Καζαντζάκη; Είναι πρακτικά αδύνατο να μεταφερθεί η μαγεία των κειμένων του σε άλλη γλώσσα. Δες, π.χ., το παρακάτω τυχαίο απόσπασμα από τον Ζορμπά:

– Εγώ ήμουν είκοσι χρονών. Σ' ένα πανηγύρι του χωριού μου, πέρα, στη ρίζα του Όλυμπου, άκουσα για πρώτη φορά σαντούρι. Πιάστηκε η αναπνοή μου. Τρεις μέρες έκαμα να βάλω μπουκιά στο στόμα μου. «Τι έχεις, μωρέ;», μου κάνει ο πατέρας μου, ο Θεός να συχωρέσει την ψυχή του. «Εγώ θέλω να μάθω σαντούρι! – Μωρέ, δεν ντρέπεσαι; Κατσίβελος είσαι; όργανα θα παίζεις; – Εγώ θέλω να μάθω σαντούρι!…». Είχα κομπόδεμα μερικά παραδάκια, για να παντρευτώ, σαν έρθει η ώρα. Παιδί πράμα, βλέπεις, παλαβός, το αίμα έβραζε, ήθελα παντριγιά ο ερίφης! Έδωκα ό,τι είχα και δεν είχα, κι αγόρασα ένα σαντούρι. Να, ετούτο εδώ που βλέπεις. Έφυγα μαζί του, πήγα στη Σαλονίκη, βρήκα ένα μερακλή Τούρκο, τον Ρετσέπ-εφέντη, το δάσκαλο του σαντουριού. Πέφτω στα πόδια του. «Τι θες, μωρέ ρωμιόπουλο;», μου κάνει. «– Εγώ θέλω να μάθω σαντούρι! – Ε, και γιατί μαθές πέφτεις στα πόδια μου; – Γιατί δεν έχω παράδες να σε πλερώσω! – Έχεις μεράκι για σαντούρι; – Έχω. – Ε, κάτσε, μωρέ, κι εγώ δε θέλω πλερωμή!». Έκατσα μαζί του ένα χρόνο κι έμαθα. O Θεός ν' αγιάσει τα κόκαλά του, θα 'χει πια πεθάνει. Αν ο Θεός βάζει στην Παράδεισο και σκύλους, ας βάλει και τον Ρετσέπ-εφέντη. Από τον καιρό που έμαθα σαντούρι, γίνηκα άλλος άνθρωπος. Όταν έχω σεκλέτια ή όταν με ζορίσει η φτώχεια, παίζω σαντούρι κι αλαφρώνω. Όταν παίζω, μου μιλούν και δεν ακούω· κι αν ακούσω, δεν μπορώ να μιλήσω. Θέλω, θέλω, μα δεν μπορώ.

Tι θα μπορούσε να κάνει ο κακομοίρης ο μεταφραστής, άραγε;

 

[Αλίκη]

Εγώ κατάλαβα ότι το ερώτημα είναι και προσωπικό, δλδ ποια χώρα θεωρώ για μένα ότι έβγαλε την καλύτερη λογοτεχνία. Ποιας χώρας τη λογοτεχνία έχω αγαπήσει περισσότερο και γι' αυτό επέλεξα την Αγγλία (αν θυμάμαι καλά) γιατί τα πιο αγαπημένα μου βιβλία προέρχονται από εκεί. Τώρα όσον αφορά ποίηση δεν θα μπορούσα ποτέ να τη λάβω υπόψιν μου αφού δεν διαβάζω...

 

[Μήτις]

Έχω ψηφίσει την ελληνική λόγω της επίδρασης (φανερής και λανθάνουσας) που άσκησε σε όλους τους μετέπειτα δημιουργούς, αλλά αν έπρεπε να ψηφίσω τι αγαπώ περισσότερο, μάλλον θα ψήφιζα Αμερικάνους. Δεν έχω διαβάσει κάτι που να μη μου αρέσει.
Να πω όμως και τα δικά μου γιατί λείπουν οι Λατίνοι; Χωρίς αυτούς η κλασσική και σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή θα ήταν εντελώς διαφορετική.

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Ειναι αμετρητα αυτα που δεν εχω διαβασει οποτε δεν εχω ιδεα ποια ειναι η καλυτερη,απλως επειδη οι περισσοτεροι απο τους αγαπημενους μου συγγραφεις ειναι αμερικανοι(Μπουκοφσκι,Ροθ,Πελεκανος,Γιαλομ,Τσαντλερ)ψηφισα Η.Π.Α.

 

[Καρλομάνος]

Ψήφισα Γαλλία έχω και μια πρότιμηση στην Ιρλανδέζικη Λογοτεχνία