τα βιβλία με έντονη δράση δέν με ελκύουν, κι έτσι πηδάω την έντονη δράση με γρήγορα γεγονότα τύπου σεκάνς και πολλά άτομα. Δέν τα καταλαβαίνω άλλωστε, και δέν κάθομαι να τα αναλύσω.
περιέργως πως, με σαγηνεύουν οι περιγραφές, διότι πιστεύω ότι αποδίδουν αυτό που πραγματικά θέλει να μεταγγίσει ο λογοτέχνης, αλλά και το πνεύμα του καιρού του. Σάν υποδειγματική θεωρώ την περιγραφή της Mme Arnoux στην ''αισθηματική αγωγή'' του φλωμπέρ - στην πρώτη της γνωριμία με τον ήρωα του έργου, θα έλεγε κανείς ''ένα σωστό ιμπρεσσιονιστικό πίνακα''.
βέβαια, κατανοώ κι αυτό που σημείωσε παραπάνω ο φρφλκς, ότι ''βρήκε ανιαρή την περιγραφή των παρισίων της εποχής του ουγκώ'' : λογικότατο το βρίσκω. Η σημειωτική ενός βιβλίου αφορά στον καιρό που συγγράφηκε κι εξηγεί κυρίως εκείνον. Τα πραγματικά ''διαχρονικά'' στοιχεία είναι λίγα και, γι' αυτό, πολύτιμα (ίσως μάλιστα και να μήν είναι κάν διαχρονικά, αφού κάθε εποχή μπορεί να αναγνωρίζει σάν τέτοια εντελώς διαφορετικά πράγματα).
πάντως, κάθε φορά που 'πήδησα' σελίδες, το μετάνοιωσα.