Ιωάννα τώρα κατάλαβα πώς κατάφερες και διάβασες το Έγκλημα και τιμωρία. Πρέπει να έπεσε τρελό πήδημα
(πάει, έχουμε ξεφύγει... η Λέσχη δεν είναι πια ο σεπτός χώρος που ήταν κάποτε :χαχαχα
Last edited:
"Πηδάτε" όταν διαβάζετε;
- Thread starter Χρυσηίδα
- Start date
(πάει, έχουμε ξεφύγει... η Λέσχη δεν είναι πια ο σεπτός χώρος που ήταν κάποτε :χαχαχα
Απ' ό, τι καταλαβαίνω, δεν είμαι μόνη στο "πάλεμα" μαζί τουμας τα πολυλέει κ ο Ντοστό...
Εγώ προσπαθώ πάρα πολύ να μην το κάνω αυτό , για τον απλούστατο λόγο ότι έρχομαι στη θέση του συγγραφέα και σκέφτομαι πως είναι σα να αχρηστεύεις και να μην αναγνωρίζεις τον κόπο του, να παραγκωνίζεις ένα κομμάτι της ψυχής του που τόσο απλόχερα έχει καταθέσει στο χαρτί. Δε θα ήθελα να μου το έκαναν εμένα αυτό...
ΥΓ: Προφανώς κι εγώ άλλο κατάλαβα με την πρώτη ανάγνωση του τίτλου!!!!!!
ΥΓ: Προφανώς κι εγώ άλλο κατάλαβα με την πρώτη ανάγνωση του τίτλου!!!!!!
Η συμβουλή μου είναι να μη πηδήξετε τους διάλογους του Ρασκόλνικοβ με τον Πορφύρη.Ιωάννα τώρα κατάλαβα πώς κατάφερες και διάβασες το Έγκλημα και τιμωρία. Πρέπει να έπεσε τρελό πήδημα
Αν δω ότι δεν "τραβάει" το βιβλίο, το παρατάω, γιατί ή θα είναι κάτι που δεν μου αρέσει ή πρέπει να το διαβάσω κάποια άλλη στιγμή (έχω αφήσει στην μέση το "Τάδε Έφη Ζαρατούστρας" του Νίτσε που μου φαινόταν βαρύ, αλλά ήρθε η ώρα του να το συνεχίσω.. )
Λίγες φορές που έχω "πηδήξει"... σελίδες ήταν γιατί ήθελα εναγωνίως να μάθω το τέλος!! Αφού μάθαινα το... end (happy ή όχι δεν έχει σημασία) ηρεμούσα (
)και το ξαναδιάβαζα για να μάθω και τις λεπτομέρειες...
)Λίγες φορές που έχω "πηδήξει"... σελίδες ήταν γιατί ήθελα εναγωνίως να μάθω το τέλος!! Αφού μάθαινα το... end (happy ή όχι δεν έχει σημασία) ηρεμούσα (
)και το ξαναδιάβαζα για να μάθω και τις λεπτομέρειες...
εδώ που τα λέμε είναι κατόρθωμα να φτάσεις τον Ζαρατούστρα μέχρι την μέση..(έχω αφήσει στην μέση το "Τάδε Έφη Ζαρατούστρας" του Νίτσε που μου φαινόταν βαρύ, αλλά ήρθε η ώρα του να το συνεχίσω..
Συμφωνω εγκρινω κ επαυξανω!:χαχαχα::χαχαχα: ειναι τρομερα βαρυς ο Νιτσε. κ εγω τον Ζαρατουστρα τον εχω παρατησει στην ακρη (και μαλλον χρειαζεται μια εκδοση με σχολια ωστε να μπορεσουμε να κατανοησουμε πληρως ( ; ) το νοημα του).εδώ που τα λέμε είναι κατόρθωμα να φτάσεις τον Ζαρατούστρα μέχρι την μέση..
Οσο για αυτο δεν ειμαι σιγουρος παιδια. Δεν λεω, οταν αγοραζω ενα βιβλιο εχω σιγουρα ολη την καλη διαθεση να αναγνωρισω το κοπο του συγγραφεα, αλλα μερικες φορες δεν ειναι κακο να του δειξουμε εμπρακτα την απορριψη μας! Και για να εξηγηθω καλυτερα.. Αν οντως του εβγαινε πηγαια ολο του το εργο, τοτε ναι, να προσπαθουσα να τον δεχτω κ να τον καταλαβω.Αλλα απο την στιγμη που πραγματικα ο συγγραφεας βαλτωνει σε διαφορες βαριες περιγραφες του τοπιου και των εκτενων παρομοιωσεων (καημενε Ομηρε) κ δεν υπαρχει πλοκη, ή τα στοιχεια που παραθετει φαινονται οτι εχουν μπει με μονο στοχο να γεμιζουν τις σελιδες, τοτε επιτρεψτε μου να εχω την αποψη οτι ο συγγραφεας δεν αναγνωριζει τον δικο μου κοπο με τον οποιο παρηγαγα τα χρηματα για να αγορασω το εργο του (κατι το οποιο ειναι σχετικο), οπως κ τον χρονο μου που πηγα να του αφιερωσω (κατι το απολυτο).
Προσωπικα εχω χρονια να πεσω στο σχετικο διλλημα. Συνηθως διαβαζω αυτο που θα πεσει στα χερια μου, σε ολη του την εκταση κ διχως να πηδαω γραμμες και σελιδες (για κεφαλαια δεν το εχω τολμησει ποτε μου, ουτε καν να το σκεφτω). Παλιοτερα ομως σαν πιο μικρος κ αμυαλος (προφανως εκανα λανθασμενες επιλογες) οταν επεφτα σε τετοιους βατοτοπους, απλα το γυριζα σε κατασταση γρηγορης αναγνωσης και ξεμπερδευα σε χρονο μηδεν. ;)
Σε πολλά, κλασικά κυρίως, βιβλία, ενώ υπάρχει μια υπόθεση που κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον κάνει να ανυπομονεί για την εξέλιξή της, παρεμβάλλονται φιλοσοφικά σχόλια και εκτενείς περιγραφές που τον "ξενερώνουν". Αν δει κάποιος τη μεταφορά των έργων στην οθόνη και πιάσει μετά το βιβλίο θα προσγειωθεί ανώμαλα. Τους "Άθλιους" τους διάβασα πρώτα σε "κλασσικά εικονογραφημένα", μετά σε διασκευή και μετά τη μισή πλήρη έκδοση, γιατί πήδηξα όλες τις ιστορικές και εγκυκλοπαιδικές περιγραφές. Όταν τελείωσα, ύστερα από αρκετό καιρό, ξανάπιασα το έργο για να απολαύσω τη λογοτεχνική ικανότητα του συγγραφέα στα κομμάτια που παρέλειψα. Μερικές φορές αξίζουν περισσότερο.
Αυτη τη λογοτεχνικη ικανοτητα που λες Δροσουλα, και γω την "βλεπω" απο την τριτη φορα που θα διαβασω κατι, και ποτε δεν εχει σχεση με την πλοκη. Θα ειναι συνηθως μια περιγραφη, μια λεπτομερεια που θα δοθει με ιδιαιτερα ομορφο τροπο.
Στο τελος καταληγω να ξεχωρισω ακριβως αυτα τα αποσπασματα
Στο τελος καταληγω να ξεχωρισω ακριβως αυτα τα αποσπασματα
Εννοείται ότι πηδάω! Οσο μεγαλώνω και όσο αυξάνονται τα βιβλία που έχω διαβάσει, το κάνω συχνότερα. Παλιά, το θεωρούσα ιεροσυλία. Η αλήθεια είναι ότι έχω λίγο βαρεθεί τη λογοτεχνία. Επιλέγω ιστορικά, επιστημονικά ή φιλοσοφικά έργα. Οπότε, το "πήδημα" είναι επιβεβλημένο. Πάντως, πολλές φορές έχω τύψεις, επιστρέφω και διαβάζω τα κομμάτια που παρέλειψα.
Οσο για τον Νίτσε που αναφέρατε παραπάνω, ομολογώ ότι κανένα έργο του δεν κατάφερα να διαβάσω μέχρι τέλους.
Οσο για τον Νίτσε που αναφέρατε παραπάνω, ομολογώ ότι κανένα έργο του δεν κατάφερα να διαβάσω μέχρι τέλους.
Εγώ πάλι, ανήκω επίσης στους τελειομανείς της ανάγνωσης. Όχι μόνο δεν παραλείπω κομμάτια, αλλά αν διαβάζοντας γρήγορα, μου ξεφύγει οπτικά το γράμμα από κάποια λέξη, ξαναρχίζω την ανάγνωση όλης της πρότασης από την αρχή, προσεκτικά και αργά, για να μην χάσω ούτε τόνο από το κείμενο (πλήρης διαστροφή). ))
))Το πολύ-πολύ να πηδήξω μερικές γραμμές όταν ακολουθεί ένας ενδιαφέρων και αποκαλυπτικός (για τη συνέχεια της πλοκής) διάλογος ή μία εξίσου απλοκαλυπτική σκηνή. Εκεί δεν μπορώ να συγκρατήσω το μάτι μου από το τρέξει λίγο παρακάτω...αφού ικανοποιηθεί, όμως, η περιέργειά μου ξαναδιαβάζω από εκεί που έκανα το "άλμα". Όσον αφορά τις μακροσκελείς και κάποιες φορές κουραστικές, περιγραφές προσώπων ή τοπίων, ποτε δεν τις παραλείπω, αλλά τις διαβάζω γρηγορότερα.