Σήμερα από μια σύντομη κουβέντα που είχαμε με κάποιους φίλους στο ομιλητήριο, θυμήθηκα τον μύθο της Αλκυόνης, που πάντα τον έβρισκα γοητευτικό. Ο μύθος αυτός "εξηγεί" το φαινόμενο των αλκυονίδων ημερών, που παρατηρείται προς το τέλος του Ιανουαρίου.
Ο μύθος λέει τα εξής:
Ο βασιλιάς της θεσσαλικής πόλης Τραχίνας Κήυκας, όταν αποφάσισε να παντρευτεί, πήρε για γυναίκα του την Αλκυόνη, κόρη του θεού των ανέμων Αίολου. Τόση ήταν η αγάπη τους και τόσο ευτυχισμένοι ζούσαν στο βασίλειό τους, που άρχισαν να αυτοαποκαλούνται Δίας και Ήρα. Είχαν μάλιστα την απαίτηση να τους φωνάζουν και οι άλλοι έτσι.
Αυτά τα πράγματα, όμως ως γνωστόν, ο Δίας δεν τα σηκώνει
Οργίστηκε και θέλησε να τους τιμωρήσει για την αλαζονεία τους. Έτσι, όταν ο Κήυκας έπλεε μια μέρα με το καράβι του, ο Δίας του έστειλε μια φοβερή καταιγίδα, που έκανε το καράβι του κομμάτια.
Η Αλκυόνη πήγε στο ακρογιάλι και τον περίμενε θρηνώντας. Κι επειδή πέρασαν μέρες και ο θρήνος δεν σταματούσε, ο Δίας τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε πουλί, την αλκυόνα, ένα θαλασσοπούλι που γεννάει κάθε Γενάρη τα αυγά του στο ακρογιάλι. Και πάλι, επειδή ο Δίας τη λυπάται, κάθε Γενάρη κάνει τους ανέμους να κοπάσουν, για να μπορέσει η αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά της.
Ο μύθος αυτός, όπως συμβαίνει συνήθως με τους ωραίους μύθους, έχει εμπνεύσει κατά καιρούς διάφορους καλλιτέχνες:
- Στη μουσική έχουμε όπερα με τον τίτλο Alcyone (1706), του Γάλλου συνθέτη Marin Marais.
- Στη ζωγραφική ανακάλυψα δύο πίνακες:
Eckersberg, C.W. : Alcyone by the Sea, Episode from Ovid: Metamorphoses. (1813)
Herbert James Drape: Halcyone (1915)
- Στη λογοτεχνία έχω συναντήσει τον μύθο, πανέμορφα ειπωμένο και δεμένο με την πλοκή, στο μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη, Ελένη, ή ο Κανένας:
Γενάρη μήνα, η θάλασσα ήταν ήσυχη. Το κορίτσι σκέφτηκε ότι, καθώς έλεγαν, κάθε χρόνο μέσα στην κάλμα του Γενάρη έρχεται μια γυναίκα με φτερά και ράμφος, και γεννά τα αυγά της στο ακρογιάλι. Έσκυψε πιο πολύ, τεντώνοντας το φόρεμα που της έσφιγγε τη μέση. Γκρίζα, κάτασπρα και φαιά τα βότσαλα. Μπορούσε να ορκιστεί πως είδε ανάμεσά τους τα μικρά αυγά. Σκέφτηκε πως ίσως τα παραμύθια μπορούν να απορροφούνται από την ύλη και το φως του τόπου που τα φτιάχνει, σαν την πληγή από το λαβωμένο σώμα.
Είμαι σίγουρη ότι ο μύθος υπάρχει και αλλού, σε παραμύθια ίσως ή σε δημοτικά τραγούδια, αλλά ακόμα δεν κατάφερα να τα εντοπίσω. Εσείς τον έχετε συναντήσει πουθενά;
Ο μύθος λέει τα εξής:
Ο βασιλιάς της θεσσαλικής πόλης Τραχίνας Κήυκας, όταν αποφάσισε να παντρευτεί, πήρε για γυναίκα του την Αλκυόνη, κόρη του θεού των ανέμων Αίολου. Τόση ήταν η αγάπη τους και τόσο ευτυχισμένοι ζούσαν στο βασίλειό τους, που άρχισαν να αυτοαποκαλούνται Δίας και Ήρα. Είχαν μάλιστα την απαίτηση να τους φωνάζουν και οι άλλοι έτσι.
Αυτά τα πράγματα, όμως ως γνωστόν, ο Δίας δεν τα σηκώνει
Οργίστηκε και θέλησε να τους τιμωρήσει για την αλαζονεία τους. Έτσι, όταν ο Κήυκας έπλεε μια μέρα με το καράβι του, ο Δίας του έστειλε μια φοβερή καταιγίδα, που έκανε το καράβι του κομμάτια. Η Αλκυόνη πήγε στο ακρογιάλι και τον περίμενε θρηνώντας. Κι επειδή πέρασαν μέρες και ο θρήνος δεν σταματούσε, ο Δίας τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε πουλί, την αλκυόνα, ένα θαλασσοπούλι που γεννάει κάθε Γενάρη τα αυγά του στο ακρογιάλι. Και πάλι, επειδή ο Δίας τη λυπάται, κάθε Γενάρη κάνει τους ανέμους να κοπάσουν, για να μπορέσει η αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά της.
Ο μύθος αυτός, όπως συμβαίνει συνήθως με τους ωραίους μύθους, έχει εμπνεύσει κατά καιρούς διάφορους καλλιτέχνες:
- Στη μουσική έχουμε όπερα με τον τίτλο Alcyone (1706), του Γάλλου συνθέτη Marin Marais.
- Στη ζωγραφική ανακάλυψα δύο πίνακες:
Eckersberg, C.W. : Alcyone by the Sea, Episode from Ovid: Metamorphoses. (1813)
Herbert James Drape: Halcyone (1915)
- Στη λογοτεχνία έχω συναντήσει τον μύθο, πανέμορφα ειπωμένο και δεμένο με την πλοκή, στο μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη, Ελένη, ή ο Κανένας:
Γενάρη μήνα, η θάλασσα ήταν ήσυχη. Το κορίτσι σκέφτηκε ότι, καθώς έλεγαν, κάθε χρόνο μέσα στην κάλμα του Γενάρη έρχεται μια γυναίκα με φτερά και ράμφος, και γεννά τα αυγά της στο ακρογιάλι. Έσκυψε πιο πολύ, τεντώνοντας το φόρεμα που της έσφιγγε τη μέση. Γκρίζα, κάτασπρα και φαιά τα βότσαλα. Μπορούσε να ορκιστεί πως είδε ανάμεσά τους τα μικρά αυγά. Σκέφτηκε πως ίσως τα παραμύθια μπορούν να απορροφούνται από την ύλη και το φως του τόπου που τα φτιάχνει, σαν την πληγή από το λαβωμένο σώμα.
Είμαι σίγουρη ότι ο μύθος υπάρχει και αλλού, σε παραμύθια ίσως ή σε δημοτικά τραγούδια, αλλά ακόμα δεν κατάφερα να τα εντοπίσω. Εσείς τον έχετε συναντήσει πουθενά;
