Ο αποκλεισμός του πνεύματος από την ελληνική κοινωνία

"Civilization is not by any means an
easy thing to attain to. There are only two ways by which man can reach it.
One is by being cultured, the other by being corrupt."


αποσπασμα απο το Πορτραιτο του Ντοριαν Γκρεη. Με αφορμη και το σχετικο νημα, θεωρησα οτι η φραση ταιριαζει εδω.
 
Eγω προσωπικα θα ριξω το φταιξιμο εξ ολοκληρου στην κοινωνια για τον αποκλεισμο του πνευματος απ' αυτην. Οι θεωριες οτι μεγαλες Σκοτεινες Εταιριες μας χειραγωγουν μεσω της τηλεορασης, των ριαλιτι κλπ μου φαινονται το λιγοτερο γελοιες. Επισης οπως αναφερθηκε απο καποιον πιο πανω η τηλεοραση πουλαει αυτο που ζηταει ο κοσμος κι ο κοσμος ζηταει ανουσια κι ευπεπτα πραγματα. Ας αφησουμε στην ακρη τον Βαρβερη ( ομολογω οτι ουτε εγω τον γνωριζα) κι ας πιασουμε ενα '' μεγαλο ονομα'' ( ας χρησιμοποιησουμε και την γλωσσα του Star :ρ ) , τον Ντικενς για παραδειγμα. Ειμαι σιγουρος οτι αν αυριο βγω εξω στην πλατεια και ρωτησω 100 ατομα '' Ρε, παιδια, ξερετε ποιος ειναι ο Ντικενς'', αυτοι που θα μου απαντησουν καταφατικα θα μετριουνται στα δακτυλα των χεριων μου. Ποιος φταιει αραγε; Οι ανθρωποι οι ιδιοι πιστευω. Δε γινεται στην σημερινη εποχη, που σου προσφερεται δωρεαν παιδεια ( που καποτε ηταν προνομιο των λιγων να μαθουν αναγνωση και γραφη) , που υπαρχουν παντου βιβλιπωλεια, δανειστικες βιβλιοθηκες κλπ, το ιντερνετ και τοσα αλλα, να βγεις με την δικαιολογια οτι τον Ντικενς ή τον καθε Βαρβερη δεν το ηξερες επειδη η τηλεοραση ή καποιος αλλος τελος παντων δεν σου τον εδειξε. Απλα ο κοσμος δεν αποζητα τετοιου ειδους πληροφοριες και διασκεδαση. Και τα ΜΜΕ το ξερουν αυτο και δεν πουλανε τετοιο '' εμπορευμα'', επειδη ξερουν οτι θα μεινει στα αζητητα. Σκεφτειτε για παραδειγμα εμας εδω που ειμαστε μαζεμενοι σ' αυτο το φορουμ. Πως γινεται να ξερουμε τον ταδε συγγραφεα, το ταδε βιβλιο, το ταδε φεστιβαλ βιβλιου κ.ο.κ ; Επειδη το θελουμε εμεις οι ιδιοι, απλα τα πραγματα. Γι' αυτο η γνωμη μου ειναι πως πρεπει να παψουμε να κατηγορουμε την τηλεοραση οτι παραγει σκουπιδια κι απομακρυνει την κοινωνια απο τον πολιτισμο, εχει και μια χαρα εκπομπουλες που εχω πετυχει κατα καιρους, με λογοτεχνικα θεματα κι οχι μονο( εννοειται με ποσοστο τηλεθεασης 0,00000001 % εναντι του Εζελ με 43,5 % ) .

Η λογοτεχνια ειναι ενα μονο παραδειγμα, τα ιδια θα μπορουσαμε να πουμε για την μουσικη ή τον κινηματογραφο, οπου η Βανδη και το '' I love Karditsa'' πουλανε πιο πολυ απο τον Παπαζογλου ή τον '' Θιασο'' του Αγγελοπουλου ( εξειρετικη ταινια :πάνω: )

Και για να μην πειτε οτι το πνευμα κι ο πολιτισμος δεν προβαλλονται στην τηλεοραση, με τα ιδια μου τα ματια ειδα την Εφη Σαρρη στο Star να καθεται στο καναπε και να διαβαζει Ηρακλειτο. :χαχα:
 
Last edited:

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Προσωπικό λέσχης
Συμφωνώ με αρκετές απόψεις που διάβασα παραπάνω και συνοψίζω στα εξής: είναι σεβαστές οι "καλλιτεχνικές" προτιμήσεις του κάθε ανθρώπου, όπως και κάτι που εμάς μάς ενθουσιάζει, τον άλλο τον αφήνει αδιάφορο και τούμπαλιν. Πιστεύω ότι για αυτές μας τις προτιμήσεις, παίζει ρόλο η γενικότερη παιδεία, το περιβάλλον και τα διάφορα ερεθίσματα που δεχόμαστε από αυτό, αλλά τον σημαντικότερο ρόλο τον παίζουμε εμείς οι ίδιοι, με το τι επιλογές θα κάνουμε τελικά. Και, ευτυχώς, η φύση μας έκανε τόσο ποικίλους!

Διαβάζοντας το θέμα των διαφημίσεων που ανάφερε ο Ρίο, συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό το βιβλίο Θαυμαστός καινούργιος κόσμος. Αυτήν την καθοδήγηση που αναφέρει το βιβλίο, αν την "μεταφέρουμε" στα δικά μας κοινωνικά και πολιτισμικά πλαίσια, την βλέπουμε και σήμερα. Όπως και μερικά, αλλά και αρκετά χρόνια πριν. Υπήρχε πάντα.

Σίγουρα επηρεαζόμαστε από την τηλεόραση, από τα διάφορα life style περιοδικά και αποκτάμε ασυνείδητα κάποια πρότυπα. Άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Εξαρτάται βέβαια από την ηλικία - μεγαλώνοντας σε κάποια θέματα ενίοτε αλλάζεις. Όπως και από την διάθεση - όταν θες να ακούσεις, παράδειγμα, ένα πιο "ανάλαφρο" ή πιο 'βαρύ" τραγούδι από αυτά που ακούς συνήθως.

Ένα νήμα που υπάρχει εδώ είναι το αν η βιβλιοφαγία είναι επίκτητη ή κληρονομική. Έχουν ανταλλαχτεί πολλές απόψεις, αλλά το ενδιαφέρον αποτέλεσμα που βγαίνει είναι ότι, αυτοί που αγαπάνε να διαβάζουν βιβλία δεν είχαν πάντα τα ανάλογα ερεθίσματα. Κάτι μέσα τους τους έκανε ένα κλικ (μπορεί και κλακ) και ενέδωσαν στον πειρασμό της βιβλιοφαγίας!

Νομίζω ότι τα μέσα ενημέρωσης θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα σε θέματα που έχουν σχέση με τον πολιτισμό, όπως και ότι αυτά που τελικά μας δίνουν, μας επηρεάζουν. Ως ένα σημείο όμως. Αν φανταστώ μια ιδανική κοινωνία, όπου θα προσφέρονταν ισόποσα θεάματα από το ποδόσφαιρο μέχρι την ποίηση και είχαμε το χρόνο, το χρήμα και την διάθεση να παρακολουθήσουμε ότι επιθυμούμε, πιστεύω ότι και πάλι - αν όχι ότι θα κάναμε τις ίδιες ακριβώς επιλογές - το εύρος των επιλογών μας θα έμενε αμετάβλητο. Πάλι κάποιοι θα θέλουν ποδόσφαιρο και κάποιοι άλλοι ποίηση. Και εκεί ακριβώς έγκειται η διαφορετικότητά μας, που την εμπλουτίζουμε με το να ψάχνουμε και να ερευνάμε τα πολιτισμικά πεδία που μας ενδιαφέρουν.



Έντιτ: αν δεν καθυστερούσα τόσο να γράψω την ανάρτησή μου, θα είχα δει την δικιά σου Ιαβέρη και θα έκανα παράθεση το σημείο με την Έφη Σαρρή και τον Ηράκλειτο! :))))
 
Last edited:
Θα πω κάτι που μπορεί να ακουστεί σκληρό. Η πλειοψηφία του κόσμου δεν είναι άνθρωποι "του πνεύματος". Αν όλοι ασχολούνταν με τις τέχνες και τα γράμματα, ποιός θα έσπερνε τα χωράφια; Ποιος θα έχτιζε τις οικοδομές, θα καθάριζε τους δρόμους, θα λέρωνε τα χέρια του; Ποιος θα δούλευε μέρα και νύχτα για να φάει η οικογένειά του; Ποιος θα καθάριζε το σπίτι, θα έφτιαχνε τυρόπιτες και μουσακάδες (αχ, γιαγιά, μου λείπουν οι τυρόπιτές σου), θα, θα, θα; Οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν όλο τον καιρό να γίνουν φιλόσοφοι, γιατί είχαν τους δούλους για τις σκατοδουλειές. Εμείς έχουμε τον χρόνο και τα εφόδια να το παίζουμε κουλτούρα γιατί με τις πλάτες και τον ιδρώτα και τους αγώνες άλλων ανακαλύψαμε ο καθένας το ψώνιο του. Κι αυτοί οι κάποιοι, την τηλεόραση την ανάβουν για να ξεσκάσουν απ' τον μόχθο και τις έννοιες τους, ν' ακούσουν και να δουν καμιά μπούρδα να γελάσουν, όχι για να μορφωθούν, ούτε για να εισπράξουν κάτι που ούτε καταλαβαίνουν, ούτε τους ενδιαφέρει.

Θυμάμαι όταν ήμουν εφτά-οχτώ χρονών, πάλευα με την ορθογραφία και πήγα όλος καμάρι το τετράδιο στη γιαγιά μου (τη μητέρα του πατέρα μου) να το δει. Και τότε ανακάλυψα ότι η γιαγιά μου δεν ήξερε τα γράμματα. Εγώ ήμουν ένα παιδάκι τόσο δα και μιλούσα και έγραφα ήδη σε δύο γλώσσες κι η γιαγιά μου δεν ήξερε να γράψει το όνομά της. Μου φάνηκε πολύ αστείο και γέλασα. Κι η γιαγιά έσκυψε το κεφάλι και δε μίλησε. Μόνο μετά από χρόνια έμαθα πως η γιαγιά μου μεγάλωσε τέσσερα παιδιά μόνη της, γιατί ο παππούς πέθανε νέος. Κι απ' αυτά τα τέσσερα παιδιά, τα τρία τα σπούδασε κιόλας. Και νομίζω ότι παντού στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο υπάρχουν τέτοιες ιστορίες.

Είμαστε τυχερή γενιά σε τυχερό μέρος κι έχουμε το προνόμιο να μπορούμε ν' ασχοληθούμε με το πνεύμα μας. Ας σεβαστούμε αυτούς που δεν ήταν τόσο τυχεροί, αλλά ζουν ευτυχισμένοι με τις δικές τους επιλογές.
 
Πω πω ρε 'συ Ρίο, μας πήρες την ψυχή και μας την έσκισες κουρέλι με την ορθογραφία και την γιαγιά.....
Δεν πιστεύω σε διαχωρισμούς που έχουν να κάνουν με το πόσο μορφωμένος είναι κάποιος. Μάλιστα έχω καλούς φίλους που έχουν διαβάσει χιλιάδες βιβλία, γράφουν κι ας μην έχουν τελειώσει το λύκειο, αλλά ούτε αυτοί έχουν σημασία. Για μένα άνθρωποι του πνεύματος δεν υπάρχουν όπως η φράση ακούγεται, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για τον συνάνθρωπο, έχουν φιλότιμο και κάποια ενοχλητικά όνειρα πως ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος. Και μιας και μιλάμε με μέσους όρους και βγάζουμε συμπεράσματα από τα αποτελέσματα, γνώμη μου είναι πως "οι άνθρωποι της τέχνης, του πνεύματος" κλπ, αυτοί που τόσο κόπτονται για το καλύτερο αύριο και το διατυμπανίζουν έτσι απροκάλυπτα και άσεμνα τις περισσότερες φορές κρύβουν λιγότερη σοφία απ' όση χωράει στο κουταλάκι του γλυκού εκείνης της γιαγιάς που χάλασε τα χέρια της στην σκάφη όταν έπλενε τα σώβρακά μας.
Είναι μια ωραία συζήτηση αυτή.
 
Οταν λεω '' κοινωνια'' αναφερομαι στην σημερινη γενια, αντε βαλε κι αυτην των πατεραδων μας. Εννοειται οτι στο ιδιο τσουβαλι δεν βαζω τη γιαγιακα που εζησε πολεμους, κατοχες, που επρεπε να μεγαλωσει σε καποιο απομακρυσμενο χωριο τα τεσσερα παιδια της μονη της κλπ. Απ' αυτην κανενας λογικος ανθρωπος δεν θα ειχε την απαιτηση να ξερει τον κυριο Ντικενς. Αλλα τα παιδια και τα εγγονια αυτης της γιαγιας ειχαν την πολυτελεια να μην ζησουν τοσες δυσκολες καταστασεις και να μπορουν να ασχοληθουν με τα ενδιαφεροντα τους οποια κι αν ειναι αυτα.

Ριο, οι ανθρωποι του πνευματος δεν ειναι κατ' αναγκη αριστοκρατες με εκατομμυρια στην ακρη που καθονται ολη μερα στο σαλονι τους και καλλιεργουν το πνευμα τους. Ο Ντοστογιεβσκι που ειναι οχι απλα ανθρωπος, αλλα '' τερας'' του πνευματος εζησε μια ζωη μες στα χρεη και την ανεχεια κι ομως σημερα θεωρειται ο καλυτερος μυθιστοριγραφος ολων των εποχων. Ενταξει, δεν απαιτω απ' ολους να γινουν Ντοστογιεβσκι. Απλως σου δινω ενα παραδειγμα για να καταλαβεις οτι ανετα μπορεις και να πεινας, και να κανεις ολες τις '' σκατοδουλεις'', αλλα παρ' ολα αυτα να ανοιξεις ενα καλο βιβλιο, να δεις μια καλη ταινια ή να ακουσεις καποιο τραγουδι της προκοπης, να κανεις κατι διαφορετικο τελος παντων απο το να ασχολεισαι με τoυς '' καλλιτεχνες'' του Star και να τους εξυψωνεις. Αμα το θελει η ψυχη του ανθρωπου...

Και σιγουρα ολοι οι '' ανθρωποι του πνευματος'' δεν ειναι παντα καλοι. Υπαρχουν ανθρωποι με απιστευτη καλλιεργεια, που εχουν διαβασει τονους βιβλιων και ξερουν ακομα και τι νουμερο παπουτσια φορουσε ο Καβαφης οι οποιοι ταυτοχρονα ειναι ακρως αντιπαθητικοι, υπεροπτικοι, δηθεν κ.ο.κ ( π.χ. ο Ρενος Αποστολιδης ).
 
Εγώ ένα θα πω μονάχα, από τα άλλα θέλω να απέχω:

Πριν από λίγες ημέρες που είχα κατέβει στο χωριό, στους δικούς μου, άκουγα μουσική από το λάπτοπ. Η μάνα μου έπλενε μαρούλια στο νεροχύτη, γυναίκα που δεν τέλειωσε κάποιο σχολείο, που βλέπει ελληνικές και τούρκικες σειρές στην τηλεόραση, γυναίκα που τη θαυμάζω γιατί έχει παλέψει πολύ στη ζωή της κι ακόμα παλεύει. Κάποια στιγμή παίζει Θεοδωράκης, "Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ", και μου λέει:"Α, ωραίο τραγούδι μας έβαλες, μπράβο". Τα συμπεράσματα δικά σας.
 
Δυστυχώς η γιαγιά απεβίωσε πρόπερσι, οπότε είναι πλέον λίγο δύσκολο να διαπιστώσουμε αν θα προτιμούσε τον ένα ποιητή ή τον άλλο. Πιθανόν να προτιμούσε τον παλιό ποιητή από τον καινούργιο, για έναν πολύ απλό λόγο: ο παλιός ποιητής θα ήταν πολύ πιο κοντά στα δικά της βιώματα, στα δικά της αισθήματα, στις δικές της εμπειρίες. Όπως και οι παλιές ελληνικές ταινίες, με τη φτώχια και την ξενιτιά και τον αγώνα θα της ήταν πολύ πιο κοντά απ' ότι οι καινούργιες ταινίες που μιλάνε για έναν κόσμο κι έναν τρόπο ζωής πέρα απ' την κατανόησή της.

Δεν υπάρχει τίποτα που να θέλει ή να μη θέλει η σύγχρονη βιομηχανία των μήντια, πέραν του να έχει ικανοποιημένο το κτήνος που λέγεται καταναλωτής. Και, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι καταναλωτές προτιμούν να βλέπουν αυτό που θα ήθελαν να έχουν/είναι, αυτό που θα τους βγάλει έξω απ' τα οικονομικά/οικογενειακά/οποιαδήποτε άλλα προβλήματα της καθημερινότητάς τους, αυτό που ονειρεύονται να γίνουν (διάσημοι και πλούσιοι κατά βάση) για να ξεσκάνε, παρά να ασχολούνται με το "πνεύμα" τους. Η τηλεόραση τους δίνει αυτό που θέλουν (την ψευδαίσθηση της χλιδής) και τους παίρνει αυτό που θέλει (λεφτά). Είναι μια σύμβαση που κάνει και τα δύο μέρη χαρούμενα, πάντως.
 
Νομίζω ότι ο Ρίο, ως άνθρωπος της "πιάτσας", το έθεσε πολύ σωστά: ο "θεός" έχει δίκιο και πρέπει να ικανοποιηθεί. Η απορία μου όμως είναι: γιατί ο "θεός" έχει αυτά τα γούστα κι όχι τα άλλα;

Επιμένω: Εμείς ουσιαστικά "αναγκάζουμε" το Βήμα να προσφέρει βιβλία κι όχι φουρκέτες. Κάτι θα ξέρουν παραπάνω οι άνθρωποί του . . . ;)

Δεν νομίζω πάντως ότι το πνεύμα είναι αποκλεισμένο από την ελληνική κοινωνία. Το πνεύμα είναι πάντα εκεί που είναι. Απλώς, η μεγάλη πλειοψηφία της ελλ. κοινωνίας βλέπει αλλού, ασχολείται με άλλα κλπ. Εμένα πάντα με ενδιέφερε το "γιατί", οι αιτίες δηλ. της στάσης (και της ακαταστασίας) των νεο-ελλήνων. Επίσης, ας μην έχουμε μεγάλες απαιτήσεις ή προσδοκίες από την τηλεόραση αλλά ο καθένας χωριστά από τον εαυτό του. Κι όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν.
 
Last edited:
Ο θεός πάντα αυτά τα γούστα είχε. Ο μέσος άνθρωπος θέλει: λεφτά, φήμη, υγεία (μ' αυτή τη σειρά, εκτός κι αν χάσει την υγεία, οπότε μπαίνει πρώτη στις προτεραιότητές του). Γιατί; Μα προφανώς για να μη δουλεύει! Ή να δουλεύει λίγο. Για να ικανοποιήσει το εσωτερικό του ψώνιο. Γιατί είναι στη φύση του να θέλει αυτό που δεν μπορεί να έχει. Αυτό είναι και το μεγαλείο του, εξάλλου: ο διαρκής αγώνας ν' αποκτήσει αυτά που δεν μπορεί, να γίνει κάτι μεγαλύτερο απ' αυτό που είναι. Σαφώς δεν εκδηλώνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο: κάποιοι θέλουν να δημιουργήσουν το τέλειο (insert desirable perfection here), άλλοι, αναγνωρίζοντας ίσως ότι δεν μπορούν, περιορίζονται να χαζεύουν και να ονειρεύονται. Και ονειρεύονται, προφανώς, την καλοπέραση. Συγγνώμη αν θα προτιμούσε ο μέσος άνθρωπος να είναι ο Brad Pitt, να πηδάει την Angelina Jolie, να βγάζει σ' ένα χρόνο περισσότερα απ' όσα θα βγάλω εγώ όλη μου τη ζωή, να έχει όλα τα μέσα για να ζήσει όσο πιο άνετα θέλει, παρά να είναι ο Dostoyevsky, να περάσει μια ζωή πεινώντας και μέσα στην ανέχεια, μόνο και μόνο για να μιλάει ο κόσμος γι αυτόν αφού ο ίδιος θα 'χει πεθάνει.
 
Επίσης, ενώ μου αρέσει πολύ η κλασική μουσική, δεν μπορώ ν' ακούσω όπερα. Ξέρω ότι είναι ύψιστη τέχνη, αλλά μου είναι μαρτύριο ν' ακούω τις κορώνες.
Μία μικρή παρένθεση, επειδή τυγχάνω μουσικός και μάλιστα λάτρης της «κλασικής» μουσικής: εννοείς η όπερα συγκεκριμένα; ή γενικά η φωνητική κλασική μουσική; Διότι αυτό (λιντ), αυτό (ορατόριο) κι αυτό (ρέκβιεμ) δεν είναι όπερα. Επίσης: έχει σημασία αν τραγουδάει άντρας ή γυναίκα;
 
Μία μικρή παρένθεση, επειδή τυγχάνω μουσικός και μάλιστα λάτρης της «κλασικής» μουσικής: εννοείς η όπερα συγκεκριμένα; ή γενικά η φωνητική κλασική μουσική; Διότι αυτό (λιντ), αυτό (ορατόριο) κι αυτό (ρέκβιεμ) δεν είναι όπερα. Επίσης: έχει σημασία αν τραγουδάει άντρας ή γυναίκα;
Δεν μπορώ ν' ακούω ανθρώπους να τραγουδάνε αφύσικα. Άντρες ή γυναίκες, δεν έχει σημασία. Σε χορωδία (και σε χαμηλή ένταση) αντέχεται, όταν τραγουδάει ο καθένας μόνος του, νιώθω ότι κάποιος βαράει κομπρεσέρ μέσα στο τύμπανό μου.
 
Δεν μπορώ ν' ακούω ανθρώπους να τραγουδάνε αφύσικα. Άντρες ή γυναίκες, δεν έχει σημασία. Σε χορωδία (και σε χαμηλή ένταση) αντέχεται, όταν τραγουδάει ο καθένας μόνος του, νιώθω ότι κάποιος βαράει κομπρεσέρ μέσα στο τύμπανό μου.
Δεν είναι αφύσικο, είναι τρόπος τραγουδίσματος που εκμεταλλεύεται περισσότερο τα φυσικά αντηχεία του σώματος ώστε να επιτυγχάνεται μεγαλύτερος ηχητικός όγκος. Από εκεί και πέρα, το γούστο γούστο. Αποχωρώ απ' το νήμα, συνεχίστε με τον επόμενο γύρο! :))))
 
Εντάξει, το τί είναι αφύσικο είναι καθαρά γούστο. Υπάρχει κόσμος που θεωρεί αφύσικο τον ήχο της παραμόρφωσης στην ηλεκτρική κιθάρα. Κάτι φεγγάρια πριν από αμέτρητους γήινους κύκλους έκανα μαθήματα κλασικής φωνητικής. Υπάρχουν πολλά πεδία στα οποία εκτείνεται η ανθρώπινη φωνή. Άλτο, σοπράνο, τενόρος κλπ. Κι έχουν γραφτεί ωραία κομμάτια για όλους αυτούς τους τόνους. Εγώ βέβαια, για να επανέλθω, προτιμώ χιλιόκιλα, τόνους από ροκ και χέβι μουσική, και βγάζω φλύκταινες με τις βανδές και τους φοίβους. Κάπως καλύτερα είναι τα πράγματα όταν αντιστρέφονται, δηλαδή με τον Βα(ρ)δή και την Φίμπι. :)
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Με το ίδιο σκεπτικό όλη η μουσική καθώς κι όλη η τέχνη, γενικώς, μπορούν να χαρακτηριστούν "αφύσικες". Και πολύ καλό το παράδειγμα με την ηλεκτρική τού Ραψωδού πράγμα που ισχύει, βέβαια, εξίσου και για όλη την σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική. Νομίζω πως είναι, για άλλη μια φορά, απλά θέμα γούστου. :)
 
Σαφώς. Εξάλλου, το πρώτο πράγμα που είπα ήταν ότι γνωρίζω πως πρόκειται για συγκεκριμένη τεχνική κι είναι δύσκολο και μπράβο σ' αυτούς που έχουν το κουράγιο να το μάθουν και τα λοιπά. Απλά στο δικό μου αυτί ακούγεται σαν κάτι τελείως ψεύτικο και αφύσικο και πραγματικά θα προτιμούσα να κουφαθώ για πάντα, παρά να υποστώ μια παράσταση όπερας.
 
H απάντηση σε όλα αυτά που ρωτάτε είναι "το χρήμα".

Παλιά όποιος είχε χρήματα πήγαινε σχολείο άρα ήταν ο "άνθρωπος του πνεύματος".
Παλιά όποιος είχε χρήματα αγόραζε πιάνο άρα ποιοτική μουσική ήταν αυτή με πιάνο.
Παλιά όποιος είχε χρήματα έτρωγε σε εστιατόριο άρα εκεί είχε "ποιοτικό φαγητό".
Παλιά τραγουδούσε καλά ο Καζαντζίδης άρα αυτός είναι ο "ποιοτικός με την καλύτερη φωνή¨

Τώρα όμως η εξέλιξη έχει φάει την ποιότητα. Ο άνθρωπος εξελίχθηκε ψυχικά, τεχνολογικά , πνευματικά. Όλοι πλέον έχουν τα ίδια εφόδια αλλά παρόλα αυτά, αν κάποιος έχει δύο πτυχία είναι άνθρωπος του πνεύματος. Μην τολμήσεις να πεις ότι πχ η metal ή η ηλεκτρονική είναι ποιοτική θα σε μαλώσουν και προς θεού μην πεις ότι υπάρχει καλύτερος τραγουδιστής από τον καζαντζίδη είσαι σχεδόν νεκρός.

Επειδή λοιπόν είμαι υπέρ την εξέλιξης πιστεύω πως κάθε χρόνο γεννιέται κάτι καλύτερο, σε όλους τους τομείς. Αυτά με την ποιότητα έχουν μείνει κατάλοιπα, και πιστεύω θα μείνουν για χρόνια ακόμα, από αυτούς που τα δημιουργούν (αυτούς που έχουν χρήματα) και τα προωθούν. όταν λοιπόν υπάρχουν ακόμα(!) άνθρωποι χωρίς κριτική σκέψη, ότι σου λέει το χρήμα, αυτό είναι ποιοτικό, πνευματικό κτλπ.

ΥΓ άντε όταν πεθάνεις και δεν θα μπορείς να τους πας κόντρα ίσως σε ανακηρύξουν και σένα ποιοτικό.
 
Top