Υπάρχουν ήρωες στην εποχή μας; Εσείς έχετε κάποιον; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ έχω τον δικό μου. Ο ήρωας μου λοιπόν είναι συνομήλικος μου, και έχω την τιμή να είμαι φίλος του. Για τις ανάγκες του κειμένου ας θεωρήσουμε ότι τον λένε Νίκο. Ο Νίκος λοιπόν ήταν πάντα αυτό που λέμε πολύ κοινωνικός. Με πολλές παρέες, εξωστρεφής, γεμάτος θετική ενέργεια και όρεξη για ζωή αλλά και με ιδιαίτερη αίσθηση χιούμορ και αυτοσαρκασμού.
Πριν μιάμιση δεκαετίες, ο Νίκος διαγνώσθηκε με αυτοάνοση ασθένεια και η ζωή του άλλαξε άρδην. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Μετά από αρκετά δύσκολα χρόνια έκανε αυτό που έπρεπε και που όφειλε στον εαυτό του. Άφησε την οικογενειακή στέγη και μετακόμισε μόνος του στο παραλιακό μέτωπο της πόλης και κινείται αυτόνομα με αμαξίδιο. Προπονείται συστηματικά στην κολύμβηση και πηγαίνει μόνος του στο κολυμβητήριο. Από τα περιστατικά και μόνο που έχει αντιμετωπίσει στη διαδρομή αυτή θα μπορούσε άνετα να γεμίσει ένα βιβλίο. Λαμβάνει μέρος σε αγώνες και ονειρεύεται να πάρει μέρος σε παραολυμπιακούς. Δοκιμάζει νέες θεραπείες, των οποίων οι παρενέργειες δεν είναι ακόμα επαρκώς γνωστές, και με αφοπλιστική ειλικρίνεια μου εκμυστηρεύτηκε πως ένιωθε πριν την πρώτη λήψη.
"Ήλπιζα να μη πεθάνω"
Ο Νίκος χωρίς να το ξέρει έχει επηρεάσει τη ζωή μου σε πολλά επίπεδα. Αυτός ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό που πλέον αποφεύγω τη συναναστροφή με ανθρώπους γκρινιάρηδες, φύσει απαισιόδοξους και εν γένει τοξικούς. Ή που ψάχνω το θετικό στοιχείο μέσα σε κάθε δυσκολία. Είμαι βέβαιος πως ο Νίκος έχει κάποιες φορές αυτό που λέμε τις μαύρες του. Που αναρωτιέται "γιατί σε εμένα" ή αναφωνεί "δεν αντέχω άλλο" και δεν θέλει να δει κανένα (δεν τον έχω ακούσει να γκρινιάξει ούτε μία φορά). Όμως το ξεπερνάει και παλεύει για την καθημερινότητα και για άλλα που για μας είναι αυτονόητα. Και εξακολουθεί να είναι γεμάτος ενέργεια και χιούμορ και να κάνει όνειρα για το μέλλον. Έχει πραγματικούς φίλους που τον αγαπούν και περνάει ποιοτικό χρόνο μαζί τους.
Είναι ο Ήρωας μου, ο Νίκος.
Πριν μιάμιση δεκαετίες, ο Νίκος διαγνώσθηκε με αυτοάνοση ασθένεια και η ζωή του άλλαξε άρδην. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Μετά από αρκετά δύσκολα χρόνια έκανε αυτό που έπρεπε και που όφειλε στον εαυτό του. Άφησε την οικογενειακή στέγη και μετακόμισε μόνος του στο παραλιακό μέτωπο της πόλης και κινείται αυτόνομα με αμαξίδιο. Προπονείται συστηματικά στην κολύμβηση και πηγαίνει μόνος του στο κολυμβητήριο. Από τα περιστατικά και μόνο που έχει αντιμετωπίσει στη διαδρομή αυτή θα μπορούσε άνετα να γεμίσει ένα βιβλίο. Λαμβάνει μέρος σε αγώνες και ονειρεύεται να πάρει μέρος σε παραολυμπιακούς. Δοκιμάζει νέες θεραπείες, των οποίων οι παρενέργειες δεν είναι ακόμα επαρκώς γνωστές, και με αφοπλιστική ειλικρίνεια μου εκμυστηρεύτηκε πως ένιωθε πριν την πρώτη λήψη.
"Ήλπιζα να μη πεθάνω"
Ο Νίκος χωρίς να το ξέρει έχει επηρεάσει τη ζωή μου σε πολλά επίπεδα. Αυτός ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό που πλέον αποφεύγω τη συναναστροφή με ανθρώπους γκρινιάρηδες, φύσει απαισιόδοξους και εν γένει τοξικούς. Ή που ψάχνω το θετικό στοιχείο μέσα σε κάθε δυσκολία. Είμαι βέβαιος πως ο Νίκος έχει κάποιες φορές αυτό που λέμε τις μαύρες του. Που αναρωτιέται "γιατί σε εμένα" ή αναφωνεί "δεν αντέχω άλλο" και δεν θέλει να δει κανένα (δεν τον έχω ακούσει να γκρινιάξει ούτε μία φορά). Όμως το ξεπερνάει και παλεύει για την καθημερινότητα και για άλλα που για μας είναι αυτονόητα. Και εξακολουθεί να είναι γεμάτος ενέργεια και χιούμορ και να κάνει όνειρα για το μέλλον. Έχει πραγματικούς φίλους που τον αγαπούν και περνάει ποιοτικό χρόνο μαζί τους.
Είναι ο Ήρωας μου, ο Νίκος.