"Ο Γέρος στη γέφυρα"-Έρνεστ Χέμινγουεϊ ("The old man at the bridge"-Ernest Hemingway)

Διήγημα που γράφτηκε από τον Hemingway εμπνευσμένο από το ταξίδι του ως πολεμικός ανταποκριτής στον Ισπανικό εμφύλιο την δεκαετία του '30. Έχει να κάνει με το πέρασμα των Φασιστών από τη γέφυρα Amposta πάνω από τον ποταμό Ebro την Κυριακή του Πάσχα του 1938.

Ένας γέρος με γυαλιά με σιδερένιο σκελετό και πολύ σκονισμένα ρούχα καθόταν δίπλα στο δρόμο. Υπήρχε μια πλωτή γέφυρα κατά μήκος του ποταμού και τα κάρα, τα φορτηγά, οι γυναίκες και τα παιδιά τη διέσχιζαν. Τα κάρα που τα τραβούσαν τα μουλάρια ανέβαιναν την απότομη όχθη μέσω της γέφυρας με τους στρατιώτες που τα έσπρωχναν. Tα φορτηγά περνούσαν από αυτήν και οι χωρικοί περπατούσαν εξαντλημένοι και με τον αστράγαλο βυθισμένο στη σκόνη. Αλλά ο γέρος καθόταν εκεί χωρίς να κουνιέται. Ήταν πολύ κουρασμένος για να προχωρήσει περισσότερο. Η δουλειά μου ήταν να διασχίσω τη γέφυρα, να εξερευνήσω πέρα από προγεφύρωμα και να μάθω μέχρι ποιο σημείο είχε προχωρήσει ο εχθρός. Το έκανα και επέστρεψα στη γέφυρα. Δεν υπήρχαν πολλά κάρα και πολύ λίγοι πεζοί, αλλά ο γέρος ήταν ακόμα εκεί.
«Από πού είσαι;» τον ρώτησα.
«Από το Σαν Κάρλος,» είπε, και χαμογέλασε
Αυτή ήταν η γενέτειρα του και έτσι τον ευχαριστούσε να την αναφέρει και χαμογέλασε.
«Φρόντιζα ζώα,» εξήγησε. «Ω,» είπα, χωρίς να πολυκαταλάβω.
«Ναι,» είπε, «Έμενα, βλέπεις, φροντίζοντας τα ζώα. Ήμουν ο τελευταίος που έφυγε από το Σαν Κάρλος. Δεν έμοιαζε ούτε με βοσκό ούτε με κτηνοτρόφο και κοίταξα τα μαύρα σκονισμένα ρούχα του και το γκρι σκονισμένο πρόσωπό και τα γυαλιά του με το σιδερένιο σκελετό και είπα, «Τι ζώα ήταν;»
«Ήταν όλα κι όλα τρία ζώα,» εξήγησε. «Υπήρχαν δυο κατσίκες και μια γάτα και ύστερα υπήρχαν τέσσερα ζευγάρια περιστέρια.»
«Και έπρεπε να τα αφήσεις;» ρώτησα.
«Ναι. Εξαιτίας του πυροβολικού. Ο αρχηγός μου είπε να φύγω εξαιτίας του πυροβολικού.»
«Και δεν έχεις οικογένεια;» ρώτησα, κοιτώντας την άκρη της γέφυρας όπου λίγα τελευταία κάρα κατευθύνονταν προς την όχθη.
«Όχι,» είπε «μόνο τα ζώα που ανέφερα. Η γάτα, φυσικά, θα είναι μια χαρά. Μια γάτα μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της αλλά δεν νομίζω ότι αυτό θα συμβεί και με τα άλλα»
«Τι πολιτικές πεποιθήσεις έχεις» ρώτησα.
«Δεν έχω.» είπε. «Είμαι εβδομήντα επτά χρονών. Έχω κάνει δώδεκα χιλιόμετρα μέχρι τώρα και νομίζω ότι δεν μπορώ να προχωρήσω.»
«Αυτό δεν είναι καλό μέρος για να σταματήσεις,» είπα «Αν μπορείς να τα καταφέρεις υπάρχουν φορτηγά στο δρόμο που οδηγούν στο Τορτόζα.»
«Θα περιμένω λίγο» είπε «και μετά θα φύγω. Πού πάνε τα φορτηγά;»
«Στη Μπαρτσελόνα,» του είπα.
«Δεν ξέρω κανένα προς εκείνη την κατεύθυνση ,» είπε, «αλλά σε ευχαριστώ πολύ. Σε ευχαριστώ πολύ ξανά.» Με κοίταξε με ένα ανέκφραστο και κουρασμένο βλέμμα, μετά είπε, θέλοντας να μοιραστεί τις ανησυχίες του με κάποιον, «Η γάτα θα είναι μια χαρά, είμαι σίγουρος. Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ για τη γάτα. Αλλά τα άλλα. Τώρα τι νομίζεις για τα άλλα; Μάλλον θα τα βγάλουν πέρα μια χαρά. Το πιστεύεις;»
«Γιατί όχι,» είπα, κοιτάζοντας την απέναντι όχθη όπου τώρα δεν υπήρχαν κάρα.
«Αλλά τι θα κάνουν με το πυροβολικό όταν μου είπαν να φύγω εξαιτίας του πυροβολικού;»
«Άφησες το κλουβί των περιστεριών* ξεκλείδωτο;» ρώτησα
«Ναι.»
«Τότε θα πετάξουν.»
«Ναι, σίγουρα θα πετάξουν. Αλλά τα άλλα. Καλύτερα να μη σκεφτόμαστε για τα άλλα,» είπε.
«Αν ξεκουράστηκες θα πάω,» τον παρότρυνα. «Σήκω και προσπάθησε να περπατήσεις τώρα.»
«Σε ευχαριστώ,» είπε και στάθηκε στα πόδια του, και μετά κάθισε πίσω στο έδαφος.
«Φρόντιζα ζώα,» είπε βαριεστημένα, αλλά όχι πια σε εμένα. «Απλά φρόντιζα ζώα.»
Δεν υπήρχε τίποτα να κάνω για αυτόν. Ήταν η Κυριακή του Πάσχα και οι Φασίστες προχωρούσαν κατά μήκος του Έμπρο. Ήταν μια γκρίζα συννεφιασμένη με χαμηλό βαρομετρικό έτσι τα αεροπλάνα τους δεν ήταν ψηλά. Αυτό και ότι οι γάτες ξέρουν πώς να φροντίζουν τον εαυτό τους ήταν όλη η καλοτυχία που είχε ποτέ αυτός ο γέρος.



*εδώ αντί για τη λέξη pigeons που χρησιμοποιηθήκε πριν, χρησιμοποιείται η λέξη dove που σημάίνει περιστέρι αλλά έχει την ειδική σημασία του συμβόλου της ειρήνης κατά τη διάρκεια του πολέμου.

©Πολύτλας Οδυσσεύς
 
Last edited:
Ομορφη ιστορία. Νομίζω δείχνει σε όλο της το μεγαλείο την παράνοια εκείνης της περιόδου. Ο ίδιος εμφύλιος απετέλεσε και την αφορμή για τον Χέμινγουεϊ να γράψει το αριστούργημα "για ποιον χτυπάει η καμπάνα".
 
Top