Μ' αρέσει, όπως λέει η μάνα μου, η ξυπολισιά. Τρελαινομαι να περπατάω με γυμνά ποδια, σε καθαρό, εννοείται, πάτωμα.
Είμαι τόσο διακριτική, που εύκολα αυτό παρερμηνεύεται σε αδιαφορία. Σπανίως ρωτάω για ευαίσθητα θέματα, αφήνω στον άλλον την πρωτοβουλία και το χρόνο για να μου μιλήσει.
Εχω αποδεχτεί σε μεγαλυτερο βαθμό απο ό,τι περίμενα τους γονείς μου. Για χρόνια τους είχα απωθημένα, αποδέχτηκα κάποια στιγμή την προσωπικότητά τους, το παρελθον τους, το πώς μεγάλωσαν και άρα το πώς μας μεγάλωσαν, και αυτο βοήθησε πολύ τη σχέση μας αλλά κι εμένα. Δε θα τους άλλαζα.
Πιστεύω ακράδαντα οτι "είμαστε" οι γονείς μας. Δηλαδή, όλα τα άγχη, οι φοβίες, τα υπερεγώ, τα υποεγώ κλπ κλπ, ειναι αποτέλεσμα της γονεϊκής διαπαιδαγώγησης κα ανγνωρίζω τη δυσκολία να απομακρυνθείς απο αυτα. Πριν αρκετό καιρό, έπιασα τον εαυτό μου να αντιδρά (σε παραπάνω απο μια περιστάσεις) με τρόπο που δε μου άρεσε καθόλου. Αναγνώρισα σε αυτή τη συμπεριφορά κομμάτι του χαρακτήρα του πατέρα μου (στον οποίο έχω μεγάλη αγάπη κι εκτίμηση) για το οποίο μονίμως τον ψέγω. "Είδα", δηλαδή, τον μπαρμπα Γιώργο σε μακρινη ευθεία μεν, να τον πλησιάζω δε. Έστριψα 90 μοίρες. (τι αναλαμπη!).
Παρόλο που σπάνια ψεύδομαι, έχω αναγνωρίσει οτι κάποιες φορές η αλήθεια (μπορεί να) είναι υπερεκτιμημένη.
Αποφευγω τα ποτέ, πάντα και πρέπει.
Εχω καημό να κάνω ένα ταξίδι πολυήμερο μόνη μου. Στο εξωτερικό. Μ' αρέσει να κάνω πράγματα και μόνη μου.
Όταν νιώσω οτι αδικούμαι, παγώνω. Ειδικά στη δουλειά, όταν αισθανθω οτι ο απέναντί μου, που με ξέρει τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που τον φιλοξενεί η καρέκλα μου, με κρίνει και με μετράει άδικα, με πιάνει κόμπος στο λαιμό και συνήθως δε μπορώ να συγκρατηθώ αλλά βουρκώνω. Αυτό το σιχαίνομαι, δεν καταλαβαίνω γιατι με επηρεάζει κατα τέτοιο τρόπο η μαλακία που μπορεί να ξεστομίσει ένας, άγνωστος σε μένα, άνθρωπος και προσπαθώ να το δουλεψω.
Τελευταία, προσπαθω να καταλάβω άν το αίσθημα της αγάπης ειναι κύκλωμα κλειστό ή ανοιχτό. Δηλαδή, στη μετά Ορέστη εποχή, εχει αφαιρεθεί απο κάπου και έχει συσσωρευτεί σε αυτόν ή απλώς ιεραρχω διαφορετικά;
Εχω διανυσει την απόσταση Οία-Φηρά με τα πόδια, ένα πρωινό του Ιουλίου. Μεγάλες στιγμές.
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μαθαινει τις εξελίξεις (ή τα κουτσομπολιά) στη δουλεια.
Κατα τα αλλα, είμαι πολύ ευαίσθητη και ειλικρινης
Είμαι τόσο διακριτική, που εύκολα αυτό παρερμηνεύεται σε αδιαφορία. Σπανίως ρωτάω για ευαίσθητα θέματα, αφήνω στον άλλον την πρωτοβουλία και το χρόνο για να μου μιλήσει.
Εχω αποδεχτεί σε μεγαλυτερο βαθμό απο ό,τι περίμενα τους γονείς μου. Για χρόνια τους είχα απωθημένα, αποδέχτηκα κάποια στιγμή την προσωπικότητά τους, το παρελθον τους, το πώς μεγάλωσαν και άρα το πώς μας μεγάλωσαν, και αυτο βοήθησε πολύ τη σχέση μας αλλά κι εμένα. Δε θα τους άλλαζα.
Πιστεύω ακράδαντα οτι "είμαστε" οι γονείς μας. Δηλαδή, όλα τα άγχη, οι φοβίες, τα υπερεγώ, τα υποεγώ κλπ κλπ, ειναι αποτέλεσμα της γονεϊκής διαπαιδαγώγησης κα ανγνωρίζω τη δυσκολία να απομακρυνθείς απο αυτα. Πριν αρκετό καιρό, έπιασα τον εαυτό μου να αντιδρά (σε παραπάνω απο μια περιστάσεις) με τρόπο που δε μου άρεσε καθόλου. Αναγνώρισα σε αυτή τη συμπεριφορά κομμάτι του χαρακτήρα του πατέρα μου (στον οποίο έχω μεγάλη αγάπη κι εκτίμηση) για το οποίο μονίμως τον ψέγω. "Είδα", δηλαδή, τον μπαρμπα Γιώργο σε μακρινη ευθεία μεν, να τον πλησιάζω δε. Έστριψα 90 μοίρες. (τι αναλαμπη!).
Παρόλο που σπάνια ψεύδομαι, έχω αναγνωρίσει οτι κάποιες φορές η αλήθεια (μπορεί να) είναι υπερεκτιμημένη.
Αποφευγω τα ποτέ, πάντα και πρέπει.
Εχω καημό να κάνω ένα ταξίδι πολυήμερο μόνη μου. Στο εξωτερικό. Μ' αρέσει να κάνω πράγματα και μόνη μου.
Όταν νιώσω οτι αδικούμαι, παγώνω. Ειδικά στη δουλειά, όταν αισθανθω οτι ο απέναντί μου, που με ξέρει τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που τον φιλοξενεί η καρέκλα μου, με κρίνει και με μετράει άδικα, με πιάνει κόμπος στο λαιμό και συνήθως δε μπορώ να συγκρατηθώ αλλά βουρκώνω. Αυτό το σιχαίνομαι, δεν καταλαβαίνω γιατι με επηρεάζει κατα τέτοιο τρόπο η μαλακία που μπορεί να ξεστομίσει ένας, άγνωστος σε μένα, άνθρωπος και προσπαθώ να το δουλεψω.
Τελευταία, προσπαθω να καταλάβω άν το αίσθημα της αγάπης ειναι κύκλωμα κλειστό ή ανοιχτό. Δηλαδή, στη μετά Ορέστη εποχή, εχει αφαιρεθεί απο κάπου και έχει συσσωρευτεί σε αυτόν ή απλώς ιεραρχω διαφορετικά;
Εχω διανυσει την απόσταση Οία-Φηρά με τα πόδια, ένα πρωινό του Ιουλίου. Μεγάλες στιγμές.
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μαθαινει τις εξελίξεις (ή τα κουτσομπολιά) στη δουλεια.
Κατα τα αλλα, είμαι πολύ ευαίσθητη και ειλικρινης
Last edited:
Για παραδειγμα μου λεει ο συναδελφος '' Φιλε, χθες χωρισα με τη δικια μου''. Οκ, του λεω κι εγω, κουραγιο και κοιτα να το ξεπερασεις.Αυτο. Ελα ομως που αλλος δε σταματαει εκει και αρχιζει να μου λεει λεπτομερως τι εγινε, πως εγινε, γιατι εγινε κλπ χωρις να με ενδαφερει καθολου. Και ειναι ετσι σχεδον σε ολες τις περιπτωσεις με πολλα ατομα απο τον περιγυρο μου.
Εξαρτάται από το ποιον έχει εργοδότη τελικά. 
