Ένας λόγος είναι, βέβαια, πως πέρα από το φυσικό χάρισμα ήταν και αληθινός σόουμαν κι είχε πλήρη συναίσθηση του φακού. Ήξερε να στήνεται και να γράφει σε αυτόν.
Π.χ. εδώ η στιγμή που του κάνουν εμβόλιο για την πολιομυελίτιδα:
Εντωμεταξύ, στην πιο πάνω φωτογραφία, γενικότερα έχουμε συνηθίσει πλέον τις εκκεντρικές ενδυμασίες και λουκ από καλλιτέχνες, ειδικά με τους Beatles από το Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band και μετά (και σκέφτομαι πως είναι πολύ πιθανό να επηρεάσε η δική τους εικόνα αργότερα τον Michael Jackson όπως ήταν στα grammy για το Thriller) αλλά ο Έλβις ήταν ο πρώτος, ή τέλος πάντων από τους πολύ πρώτους. Μέχρι τότε οι καλλιτέχνες ντύνονταν νορμάλ, κατά κανόνα (βέβαια, είχες ήδη τον Little Richard κτλ.)
Πιο πάνω π.χ. φοράει το σακάκι απευθείας πάνω στο γυμνό του σώμα. Πόσο ωραίο, σεξι, τολμηρό, καλλιτεχνικό, πόσο ρηξικέλευθο τότε, πόσο επηρέασε τους μετέπειτα. Έβαζε βάσεις σε αυτό που ακολούθησε, το ντύσιμο, το εικαστικό του τραγουδιστή να είναι μια τέχνη από μόνο του.
Ο Έλβις ποτέ δεν ήταν πρώτο άκουσμά μου, αλλά τελευταία όταν πέφτω πάνω σε φωτογραφίες του τον θαυμάζω (και για να μην το αδικήσω μιλώντας μόνο για εμφάνιση, έχει φυσικά και πανέμορφα τραγούδια.. In the Getto, Suspicious Minds, Always on my Mind..)
Αυτό με τις Βαλτικές το παθαίνω και εγώ, παρόλο που αν συγκεντρωθώ θα τις γράψω σωστά ακόμα και τις πρωτεύουσες
