Νήμα για εφήμερα μηνύματα (που όμως θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μας)

[Φαροφύλακας]

Αναλόγως τί εννοούμε "εξωτερικού" Αν πεις όλον τον υπόλοιπο πλανήτη, λογικό να μην υπάρχει σύγκριση.


Η αλήθεια είναι πως σπάνια μου φαίνεται αστείο το stand up, ακόμη και το Αμερικάνικο. Ειδικά κάποιους άγνωστους που έβαζε το Netflix, απορούσα..

Όμως! Υπάρχουν κι οι καλοί κι η κορυφή για εμένα είναι ο Louis CK, ο οποίος παρότι είναι στο πάλκο δεκαετίες πια, όχι μόνο δεν παρακμάζει, αλλά μοιάζει να γίνεται όλο και καλύτερος.
Σε αντιδιαστολή με τον Σάινφελντ ο οποίος είναι σε κατιούσα.
Ο Ρίκι Gervais πάντα αστείος, βέβαια.
Α, κι ο Φιλανδός, ο Ίσμο, έχει πλάκα, αν και έχει πολύ λιγότερο υλικό.
Ο Joe Rogan, παρότι μου αρέσει πολύ στην εκπομπή του, δεν τον βρίσκω αστείο στο stand up.

Στις γυναίκες το τοπίο μου φαίνεται άγονο. Η Έλεν ΝτιΤζένερις ήδη με το "Relatable" μου είχε δείξει πως όχι, πλέον δεν ήταν relatable. (Και μετά την χτύπησε το σκάνδαλο για το πώς φέρεται στους συνεργάτες της, αυτή η τόσο... καλούλα και relatable). Ούτε με τις λοιπές, Whitney Cummings κτλ. έχει σπάσει το χείλι μου. Βρίσκω λίγο αστεία την Nikki Glaser, η οποία όμως μου φαίνεται ελαφρώς αντιπαθητική σαν χαρακτήρας.


Επιστρέφω: ο Louis CK <----- απλά κορυφή!

Όσον για τους Έλληνες, μικρή η αγορά, μικρή η χώρα, χαλεπά τα έτη για την σάτυρα, ψιλοσυμφωνώ με Μιζεραμπλ. Οι περισσότεροι stand up (Γιώργος Χατζηπαύλου, Φίσφης, Σίλας Σεραφείμ κτλ.) δεν μου φαίνονται καθόλου αστείοι. Και το ίδιο βέβαια με κωμικούς όπως ο Σεφερλής (τον οποίο μπορώ να κοιτάζω βαθιά σαστισμένος από το αδιανόητα κακό χιούμορ (για εμένα, τέλος πάντων) και γενικά την ελληνική επιθεώρηση).

Ο συγκεκριμένος τώρα, που έβαλε η Πεταλούδα (βλέπω πως λεγεται Ατζαράκης) έχει μερικά τα οποία μου φαίνονται αστεία. Βρίσκω πως έχει κάτι.

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Υπό μία έννοια δεν υστερούν τρομακτικά οι Έλληνες κωμικοί από τους αλλοδαπούς, μόνο σε μία μικρή λεπτομέρεια διαφέρουν

οι δεύτεροι σε κάνουν να γελάς, οι πρώτοι όχι

οκ, βέβαια, κάπου κατανοητό αφού αν ας πούμε θεωρήσουμε ότι καμιά φορά σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να σφίγγεις το χέρι που σε ταΐζει, όπως λέει κ ο Von, ε οι Έλληνες κωμικοί το τιμούν αυτό. Εννοώ πού να πάνε κόντρα σε μια τόσο μικρή χώρα όπου το επάγγελμά σου συχνά εξαρτάται από αυτόν ο οποίος θα έπρεπε να είναι στόχος της σάτιράς σου ;

Πρόσφατα μάλιστα, διάβαζα, συνέβη κ το ακόλουθο. Μαζεύτηκαν καμιά ντουζίνα άντρες κωμικοί να κάμουν μια παράσταση κ το έμαθαν οι γυναίκες κωμικοί κ τους την είπαν. Κ εκείνοι αποφάσισαν να ματαιώσουν την παράσταση, διότι αν δεν έχουμε affirmative action στο γέλιο, πού αλλού θα έχουμε; (Από μια μεριά βέβαια ευτυχώς ακυρώθηκε, όταν δεν μπορείς να γελάς με έναν, πώς να γελάς με καμιά δεκαριά;).

Τώρα περιμένουμε να μαζευτούν οι γυναίκες κωμικοί να πάμε να γελάσουμε.

Από αυτούς που λέει ο Φαροφύλακας, τον Φισφή ψιλοσυμπάθησα σε αυτό που δείχνει το μέγκα (Έχω παιδιά) όπου δεν νομίζω να υποκρίνεται, απλώς παίζει τον εαυτό του.

Κ από αλλοδαπούς κωμικούς, δεν έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα, αλλά ο Ιρλανδός που έκανε τον βιβλιοπώλη στο Black Books καλός ήταν κάποτε που χάζευα.

 

[Πεταλούδα]

Ενδιαφέρουσες οι τοποθετήσεις σας σχετικά με την εγχώρια στανταπ σκηνή, από ότι κατάλαβα δεν υπάρχει κάποιο όνομα που να ξεχωρίζει, θα ψάξω να παρακολουθήσω και αυτά τα ονόματα που είπε ο Φαροφύλακας να σχηματίσω γνώμη.

Μίζεραμπλ, με την ευκαιρία, πολύ πρώτη η σειρά Black Books!

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Ναι, καλό το BB.

Κ είχε κ ωραίο επάγγελμα στο συγκεκριμένο ο Moran. Υποθέτω όλοι θα θέλαμε να έχουμε βιβλιοπωλείο.

 

[Καστάλια]

Εγώ με πάσα ειλικρίνεια μπορώ να πω ότι γέλασα αρκετά με τον Στέλιο Ανατολίτη, ένας Σαλονικιός που μου φάνηκε πολύ relatable ως άτομο κι ως κωμικός.

 

[Εστελλ]

Εγώ με πάσα ειλικρίνεια μπορώ να πω ότι γέλασα αρκετά με τον Στέλιο Ανατολίτη, ένας Σαλονικιός που μου φάνηκε πολύ relatable ως άτομο κι ως κωμικός.

Τον έχω παρακολουθήσει και εγώ. Γενικά παρακολουθώ κωμωδία, περισσότερο ξένη από ότι ελληνική, επειδη υπάρχουν περισσότερες επιλογές. Αυτό που μου αρέσει στους Έλληνες κωμικούς (όσους έχω παρακολουθήσει) είναι ότι δεν χρειάζεται να προσβάλουν ή να βρίσουν κάποιον για να γελάσει ο κόσμος. Τελευταία παρακολουθώ τον Jimmy Carr από περιέργεια επειδη είναι αρκετά γνωστός στην Αμερική. Μέχρι στιγμής δεν έχω γελάσει πραγματικά με τα αστεία του. Αυτό που του αναγνωρίζουν είναι οι γρήγορες απαντήσεις του στο κοινό, το λεγόμενο croud work. Απαντήσεις που συνήθως είναι προσβλητικες από ότι αστείες. Αλλά νομίζω ότι έγινε γνωστός πριν μια δεκαετία πάνω κάτω (μπορεί και λιγότερο) όταν ήταν σε μια εκπομπή όπου από ότι κατάλαβα τα αστεία ήταν scripted. Ήταν πολύ καλύτερα από όσα κάνει τελευταία. Βέβαια η κωμωδία, όπως και πολλά άλλα, είναι θέμα γούστου.

 

[Ιαβερης]

Έφυγε χθες από τη ζωή ο αγαπημένος Μάριο Βάργκας Γιόσα.

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Δεν αντέχεται άλλο ο σκατόκαιρος, ας αρχίσουν επιτέλους οι καύσωνες να στανιάρουμε

 

[Φαροφύλακας]

Έφυγε χθες από τη ζωή ο αγαπημένος Μάριο Βάργκας Γιόσα.

Είχαμε παλιά τον Κόρτο Μαλτέζε για το νεκρολόγιο. Μας έλειψε.
Ευχαριστούμε που καλύπτεις, @Ιαβερης

Καναδυο βιβλία του να είχα διαβάσει μονάχα. Καλός, βέβαια.

 

[ΜιΛάμπρος]

Ευχήθηκα χθες σε έναν αγαπημένο, πολύ αγαπημένο Γεώργο, με τον οποίο έχουμε να τα πούμε εκ του σύνεγγυς χρόνια, παρόλαυτα διατηρούμε μια (πιστεύω) ειλικρινή φιλία, που δεν χρειάζεται πολλά-πολλά για να συντηρηθεί. Θυμήθηκε το φοιτητικό μου διαμέρισμα στη συμπρωτεύουσα και τη βιβλιοθήκη που διατηρούσα εκεί, [σε μια εποχή όπου είχα τσακίσει τα παλαιοβιβλιοπωλεία στο μπιτ-μπαζάρ κι όταν ξεκίνησα να εργάζομαι για να υποστηρίξω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές (=να παω κόντρα στον πατέρα μου), άρχισα να εθίζομαι στην πρωτοπορία στην παραλία], ενώ παρατήρησε ότι παρατηρεί τη δραστηριότητά μου στο site της πολιτείας (εκεί που βάζουν οι χρήστες τα βιβλία που προτείνουν).

Απάντησα ότι γίνεται αψευδής μάρτυρας της κατρακύλας και με εγκωμίασε χαρακτηρίζοντάς με ασφαλές κριτήριο βιβλιοκρισίας.
Εκολακεύθην σφόδρα, ομολογώ. Δεν παύω όμως να κατρακυλώ.

Αυτό.

 

[Αντέρωτας]

Απο περιεργεια ρωτησα το γκουγκλ "ποιος ειναι ο Παπας", και βγαζει ακομα τον Φραγκισκο

ΤΗ ΜΑΣ ΚΡΕΙΒΟΥΝ?????///

 

[Φαροφύλακας]

Στην ίδια ερώτηση ChatGPT (μεταξύ άλλων) : Αυτή τη στιγμή, η θέση του Πάπα είναι κενή (sede vacante).

 

[Αντέρωτας]

Ρε παιδια πως γινεται στο ινσταγκραμ οσοι (βασικα οσες) ασχολουνται με γιογκα να ειναι παντα τοσο χαμογελαστες, θετικες, γεματες αγαπη, χαζοχαρουμενες κλπ; Λες και βγηκανε ολες απο το ιδιο καλούπι ή πεσανε ολες στην ιδια μαρμίτα ενα πραμα. Η γιογκα τις κανει ετσι; Η απλα η Yoga culture τραβαει αυτον τον τυπο προσωπικοτητας;

Γιατι δε βλεπω κανεναν εσωστρεφη, μελαγχολικο, μεταλλά, γκοθά κλπ να ανεβαζει φωτογραφιες του να κανει γιογκα; οεο;

Γιατι φωτογραφιζονται με ενα χαμογελο λες και κερδισανε 100.000 φολλοουερς σε μια μερα κρατοντας βιβλια με τιτλο οπως "Το Δεντρο της Ζωης" και λενε "σημερα διαβασα αυτο και σας το προτεινω", και δεν κανουν το ιδιο λεγοντας "Σημερα διαβασα το αριστουργηματικο Ανναμπελ Λη του Πόε" ?

Δηλαδη εγω για παραδειγμα, αν ετσι απο πειραμα αρχισω γιογκα θα μου φυγει η καταθλιψη, θα πεταξω τα μαυρα και θα ξεγκοθοποιηθώ;

 

[Εστελλ]

Είναι γνωστή η αληθοφάνεια στο ινστα.

 

[Ιαβερης]

Αυτό με τους ινφλουένσερς έχει καταντήσει αηδία πραγματικά. Τις προάλλες άκουγα ένα podcast όπου θέμα ήταν ένας influencer, κάποιος Αλέξης Κοψιάλης , που ενεπλάκη σε κάποιο σκάνδαλο με βιασμό κλπ. Αυτό που με άφησε άναυδο πραγματικά είναι η ηλιθιότητα και η καφρίλα που διακατέχει το συγκεκριμένο άτομο και απορώ πώς γίνεται να υπάρχουν άτομα που τους ακολουθούν και τους δίνουν αξία, με αποτέλεσμα τα συγκεκριμένα δίποδα όχι απλά να βγάζουν λεφτά αλλά και να θεωρούν ότι προσφέρουν κάτι στην κοινωνία . Άλλο παράδειγμα είναι ο Κύπριος YouTuber που βγήκε ευρωβουλευτής, ξέχασα το όνομα του , ο οποίος δεν μπορεί καν να μιλήσει ( και δεν αναφέρομαι στην κυπριακή προφορά του ), ότι βγαίνει από το στόμα του είναι μια ηλιθιότητα και μισή . Κι όμως τέτοια άτομα είναι πρότυπα για την μεγαλύτερη μερίδα των νέων παγκοσμίως και ειλικρινά με θλίβει η σημερινή κατάντια μας . Ανέκαθεν είχαμε τέτοια φαινόμενα, για πολλά χρόνια για παράδειγμα οι παίκτες των ριάλιτι ήταν το αντίστοιχο των σημερινών influencers όπου όσο πιο προκλητικός και χαζός ήταν κάποιος τόσο πιο δημοφιλής ήταν στο κοινό όμως η σημερινή κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς , μιλάμε για την απόλυτη πλύση εγκεφάλου.

 

[Εστελλ]

Φαίνεται ότι αυτό είναι το επίπεδο της κοινωνίας. Από την μία το καταλαβαίνω γιατί στην πίεση και το άγχος της καθημερινότητας ο άνθρωπος χρειάζεται ένα διέξοδο που να μην χρειάζεται μεγάλη εγκεφαλική και πνευματική επένδυση, απλά θέλει να ξεχαστεί για λίγο και πέφτει σε τέτοια πρότυπα που προσφέρουν ανάλογη ψυχαγωγία. Έχω πιάσει τον εαυτό μου μετά την δουλειά να χαζεύω διάσημους επειδή δεν μπορώ να συγκεντρωθω σε κάτι άλλο.

Και κάτι χιουμοριστικο:

 

[Αντέρωτας]

@Ιαβερης κατα καποιο τροπο αυτο το επαγγελμα ειναι απο τα πιο δημοκρατικα. Αυτη ειναι η εξηγηση

 

[ΜιΛάμπρος]

Δηλαδη εγω για παραδειγμα, αν ετσι απο πειραμα αρχισω γιογκα θα μου φυγει η καταθλιψη, θα πεταξω τα μαυρα και θα ξεγκοθοποιηθώ;

Αν αποφασίσεις να το κάνεις είναι πολύ πιθανό να βγάλεις πολλά χρήματα.

@Ιαβερης η αξία που δίνεται στους influencers κάθε λογής είναι χαρακτηριστικό του καιρού μας. Πολλοί άνθρωποι έχουν μεγαλώσει μέσα στο ίντερνετ -με όλα τα παράγωγά του. Οι προηγούμενες γενιές, σαν αυτή που ανήκω εγώ, επειδή μεγάλωσαν σ'ένα πολιτισμικό πλαίσιο που ήταν απτό και όχι ψηφιακό, έχουν αναπτύξει αντισώματα απέναντι στη σαχλαμάρα. Ένας 30αρης είναι περισσότερο εξοικειωμένος και δεκτικός σε τέτοιους τύπους ανθρώπων, παρά η αφεντιά μου, λ.χ., στα 44, που έβλεπε τέτοια σούργελα στο ερωτοδικείο ή στα παιδιά της νύχτας. Είμαι βέβαιος πως ένας στοιχειωδώς θωρακισμένος νοητικά και συναισθηματικά άνθρωπος μπορεί να διακρίνεις εξαρχής την ηλιθιότητα (που στην τελική είναι ματαιότητα) τέτοιων "προτύπων" και να την αντιπαρέλθει.

Από την άλλη βέβαια, έχω την εντύπωση ότι η ανάγκη του ανθρώπου να αυτοπροβάλλεται για να επιβεβαιώνει και να δικαιώνει την ύπαρξή του είναι εγγενής. Παρατηρώ καθημερινά στο εργασιακό μου περιβάλλον πόσο πολύ ανάγκη έχουν οι άνθρωποι να μιλήσουν για τον εαυτό τους, να τοποθετηθούν, να εκφράσουν άποψη ακόμα και για τον τρόπο μαγειρέματος της φακής, να δείξουν κάτι από το είναι τους τέλος πάντων. Μου φαίνεται ότι πίσω από τέτοιες ανάγκες κρύβονται κενά τις περισσότερες φορές, που προσπαθούν να γεμίσουν. Τα social έχουν δώσει τη δυνατότητα στον καθένα πια να αυτοπροβάλλεται με τον τρόπο που θέλει, να δείχνει ιδεατές εικόνες του εαυτού του και να ενδύεται μια περσόνα που θα ήθελε να είναι και έχω την εντύπωση ότι πολλά από τα προβλήματα και τις αντινομίες της εποχής μας πηγάζουν από το γεγονός ότι ο καθένας απέκτησε ξαφνικά ένα βήμα και αυτο-νομιμοποιήθηκε να το χρησιμοποιεί κατά κόρον και κατά βούληση.

Αν θες την άποψή μου, τέτοιοι τύποι/τύπισσες που περιφέρονται στα social είναι πταίσμα. Βρίσκω πιο επικίνδυνους τύπους/τύπισσες που προτρέπουν μέσω motivational βίντεο να γίνεις πιο παραγωγικός/ή, να γίνεις "τέρας" αταραξίας και αποφασιστικότητας, να αγκαλίασεις τη σκοτεινή σου πλευρά, να γίνεις πιο λεπτός, πιο γυμνασμένος, πιο καλός/ή, να στοχοθετείς αποτελεσματικά και με ακρίβεια, τονίζοντας σαν σε επωδό ότι μπορείς, ότι είσαι ικανός/ή. Κάτι τέτοια, νομίζω, εκτός από το ότι μου δημιουργούν την εικόνα ότι είμαι άχρηστος (γιατί με κάνουν να πιστεύω ότι δεν έχω καταφέρει τίποτα στη ζωή μου), μου προκαλούν απέραντη κατάθλιψη κι ένα ύπουλο άγχος, επειδή η καθημερινότητά μου και οι ρυθμοί της (που στην τελική είναι ρυθμισμένοι σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία μου) δεν μου επιτρέπουν να αφιερώσω Χ χρόνο για το Α, Ψ για το Β, Υ για το Γ. Και με πιάνει απελπισία γιατί ωθούμαι να αρνηθώ τον εαυτό μου, τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μου, τη μοναδικότητα της ύπαρξής μου, δεν βλέπω τα όποια θετικά έχω και απολαμβάνω στην καθημερινότητά μου (τα οποία έχω κερδίσει -όπως και καθένας μας- με πολύ κόπο). Ώστε σχεδόν μοιραία πέφτω στους influencers και το ατέρμονο σκρολάρισμα, για να ονειρεύομαι όσα περισσότερα καταναλωτικά αγαθά μπορώ να αποκτήσω, ώστε να καλύψω το κενό που αφήνει η αδυναμία μου να γίνω εκείνο το τέρας μυών και μυαλού και αποτελεσματικότητας.
Έχουμε κάνει τις ζωές μας φοβερά περίπλοκες, μου φαίνεται, και πολλές φορές δεν μπορούμε να βγούμε από κει μέσα...

 

[Αντέρωτας]

@ΜιΛάμπρος εγω κανω ακριβως το αντιθετο. Επειδη ο αλγοριθμος του ινστα μαλλον με εκοψε καλα, βρηκα και ακολουθω προφιλ απο απαισιοδοξους/εσωστρεφεις που αυτοσατιριζονται με κωμικα μηδενιστικά memes.

Spoiler

Εκτος αυτου μου προτεινει διαφημισεις για κρεμες, νυφικα κλπ

 

[Φαροφύλακας]

Νομίζω πως αν ασχοληθείς λίγο να στρώσεις τον αλγόριθμο (να δείξεις προτίμηση σε συγκεκριμένους λογαριασμούς, hashtags κτλ. ενώ να αγνοήσεις άλλους) η εμπειρία σου θα καλυτερέψει.

Βέβαια, το μεγάλο πρόβλημα με τους αλγορίθμους στα σόσιαλ είναι ακριβώς πως καταλήγουμε να ζούμε σε νησιά, όπου βλέπουμε μόνο ό,τι μας αρέσει και με ό,τι συμφωνούμε, πράγμα που επιβεβαιώνει τις προσωπικές μας πλάνες (φιλοσοφικές, πολιτικές, θρησκευτικές κτλ.), και δεν μας εκθέτει στον αντίλογο και δεν βοηθάει την κριτική σκέψη. Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω μια γενικότερη πόλωση, και δει στους νέους, οι οποίοι πλάστηκαν παιδιόθεν μέσα από αλγόριθμους, και πιστεύω πως σε έναν βαθμό οφείλεται σε αυτό.

Και παλιότερα ο καθένας διάβαζε την εφημερίδα που ήταν προσκείμενη προς το κόμμα του, αλλά εκεί είχες την αίσθηση της υποκειμενικής σκοπιάς του μέσου. Το ακατάπαυστο σερβίρισμα από τον αλγόριθμο νομίζω πως σε ξεγελά πως αυτά που βλέπεις είναι μια ολική κι αντικειμενική πραγματικότητα.

Βλέπω συχνά ανθρώπους να συγχρωτίζονται κατά βάσιν (ή και αποκλειστικά) με ομοϊδεάτες. Οι άνθρωποι συνεχώς διατείνονται πως τους ενδιαφέρει η αλήθεια, αλλά δεν είναι αλήθεια το ίδιο αυτό. Οι άνθρωποι φτιάχνουν ένα πλέγμα πεποιθήσεων, βαστιούνται από αυτό, και ενδιαφέρονται να κρατηθεί σταθερό. Όχι να βρουν πραγματικά την αλήθεια, η οποία, αν μη τι άλλο, τείνει να είναι άβολη.