ΝΤΑΡΓΟΥΙΝ ΤΖΟΝ - AFTER TAMERLANE THE RISE AND FALL OF GLOBAL EMPIRES, 1400-2000

[Πράκτωρ ΔΔ]

Rise and Fall of the Great Powers

for the post–Cold War era—a brilliantly written, sweeping new history of how empires have ebbed and flowed over the past six centuries.

The death of the great Tatar emperor Tamerlane in 1405, writes historian John Darwin, was a turning point in world history. Never again would a single warlord, raiding across the steppes, be able to unite Eurasia under his rule. After Tamerlane, a series of huge, stable empires were founded and consolidated; Chinese, Mughal, Persian, and Ottoman—realms of such grandeur, sophistication, and dynamism that they outclassed the fragmentary, quarrelsome nations of Europe in every respect. The nineteenth century saw these empires fall vulnerable to European conquest, creating an age of anarchy and exploitation, but this had largely ended by the twenty-first century, with new Chinese and Indian super-states and successful independent states in Turkey and Iran.

This elegantly written, magisterial account challenges the conventional narrative of the “Rise of the West,” showing that European ascendancy was neither foreordained nor a linear process. Indeed, it is likely to be a transitory phase. After Tamerlane is a vivid, bold, and innovative history of how empires rise and fall, from one of Britain’s leading scholars. It will take its place beside other provocative works of “large history,” from Paul Kennedy’s The Rise and Fall of the Great Powers to David Landes’s The Wealth and Poverty of Nations or Niall Ferguson’s Empire.

Link goodreads

Ebook

Ελληνικό βιβλιοπωλείο (αγγλικά)

Ένα μεγάλο (600αρια σελίδες) βιβλίο για την ιστορία του κόσμου τα τελευταία 600αρια χρόνια.
Γενικά το βιβλίο θα έλεγα ότι έχει ζουμί:
West is Bad, mkay?
Ο κόσμος ήταν Κήπος της Εδέμ πριν οι βδελυροί Ευρωπαίοι τα κατέστρεψαν.

Τεράστιος ρεβισιονισμός για τον ρόλο της Ευρώπης στην παγκόσμια ιστορία.
Λογικό σε έναν βαθμό, εφόσον στον πρώιμο 20ο αιώνα υπήρχε η ιδέα του κοινωνικού δαρβινισμού και ότι ήταν αναπόφευκτο οι "ανώτεροι" πολιτισμικά Ευρωπαίοι να κυριαρχήσουν.
Το κακό είναι ότι ο εν λόγω το έχει τραβήξει από τα μαλλιά και στην λύσσα του να δείξει τα επιχειρήματα του για τους διαβολικούς Ευρωπαίους αντιφάσκει σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο και αγνοεί την τραγική ειρωνεία του "κατηγορώ" του. Π.χ. σε κάποια σημεία αναφέρεται σε Ινδία και τους Μουγκάλ, οι οποίοι ήταν κατακτητές και είχαν τους Ινδούς ως υπανθρώπους. Αναφέρει τους Ευρωπαίους ως βδελυρούς καταχτητές σε βαθμό που δεν ξανάγινε στην Ινδική υποήπειρο.
Το ίδιο για την Μέση Αμερική, την οποία π.χ. αποτυγχάνει να αναφέρει σε σωστό βαθμό το πόσο μισητό και εξαιρετικά βίαιο ήταν το καθεστώς των Αζτέκων.
Δηλαδή βάζει σε ξεχωριστό "καλάθι" τους Ευρωπαίους και δεν τους βλέπει υπό το πρίσμα της νορμάλ ανθρώπινης συμπεριφοράς και δραστηριότητας.
Κάτι που μειώνει δραματικά τα επιχειρήματα του.
Τα οποία ταυτόχρονα προσπαθούν να παρουσιάσουν τους Ευρωπαίους ως ουσιαστικά πειρατές/εμπόρους για εκατοντάδες χρόνια, που ήταν κάτι λιγότερο από ενόχληση για τις κραταιές αυτοκρατορίες της Ασίας. Κάτι που ισχύει για πριν την κατάκτηση του νέου κόσμου, αλλά όχι τόσο πολύ που το παρουσιάζει.
Έχει και πολύ σωστά σημεία, αλλά σχεδόν σε κάθε μέρος ανατρέπει την καλή εικόνα που δίνει με κάποιο γελοίο επιχείρημα.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι προσπαθεί να κατακεραυνώσει την ιδέα του κοινωνικού δαρβινισμού, αλλά στο τέλος του βιβλίου αναφέρει σχεδόν απροκάλυπτα ότι η αναπόφευκτα Ασία θα ξαναγίνει η σημαντικότερη στον πλανήτη και η Ευρώπη θα ξαναπέσει εκεί που ανήκει, στην ασημαντότητα...

Τέλος, η ιστορία 600φεύγα ετών αναπόφευκτα είναι τελείως επιφανειακή και στην καλύτερη καλύπτει κάποιες γενικές ιστορικές τάσεις και αλλαγές.
Όσο η αφήγηση φτάνει τον 20ο αιώνα, γίνεται ολοένα και περισσότερο επιφανειακή. Δυστυχώς δεν κρατάει μια σωστή ροή.

Θα το πρότεινα μόνο εάν κάποιος έχει στιβαρή γνώση του θέματος και θέλει να διαβάσει τον "αντίλογο" και τι πίστευε το ρεβισιονιστικό κύμα μέχρι πρόσφατα.
Ειδάλλως είναι απλά ένα κακό βιβλίο, καθόλα γεμάτο προκατάληψη και τεράστια τυφλά σημεία που ο συγγραφέας συνήθως δεν καταφέρνει να καλύψει.