Μ' αρέσει… Δεν μ' αρέσει…

[Έλλη Μ]

Αντιπαθω σφόδρα τις γενικότητες, τις ασάφειες και τις αοριστολογίες τόσο όσο αντιπαθω τα πάσης φυσεως τριήμερα νεοελληνικής εμπνευσεως, εξαιτιας αργιών, όπου όλοι σπευδουν σε βουνα και λαγκάδια γιατι "Ε και τι να κατσουμε να κάνουμε εδω;", για να πεταξουν τον επισης αντιπαθεστατο χαρταετο, να φανε τον αισχό ταραμα, μπακαλιαρο κι ό,τι αλλο καταναλωνεται εκεινες τις ημερες, με περισση όρεξη και βουλιμια. Τα αποφευγω 3 στις 5 φορές. Στοχος ειναι και τις 5.
Αντιπαθω, στα όρια της αλλεργιας και του τρομώδους παραληρηματος (οντως), την υπέρμετρη θετικότητα, αυτή που πολύ ευστοχα κάποιος χαρακτήρισε τοξική.
Αντιπαθω την, εκ βλακειας και αγνοιας, απόδοση προθέσεων, καλών ή κακών και τη βρισκω κακόγουστη και ανάρμοστη.
Αντιπαθω κάθε ειδους αναμονη, την κοσμοσυρροή και την ομοιογένεια.

 

[Χρυσένια]

Δε μου αρέσει ο χαμός που έχει γίνει με την Ντουμπάι σοκολάτα. Δηλαδη ημαρτον!

Μου αρέσει που πάντα βρίσκουμε αφορμές για γιορτή και γλεντοκόπι (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Αγίου Βαλεντίνου, Απόκριες, Τσικνοπέμπτη, Καθαρά Δευτέρα...κλπ) . Ο κατάλογος μακρύς..... Να μαστε καλά να έχουμε χρόνο , διάθεση, χρήμα και αγαπημένους ανθρώπους να χαζοχαιρόμαστε με κάθε αφορμή!

"Μου αρέσει" που την Τσικνοπέμπτη όλοι τρεχουν να αγοράσουν και να ψήσουν κοψίδια λες και τις άλλες μέρες τη βγάζουν με μπρόκολο και αντίδια!

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

να φανε τον αισχό ταραμα, μπακαλιαρο κι ό,τι αλλο καταναλωνεται εκεινες τις ημερες, με περισση όρεξη και βουλιμια.

Τα καλαμαράκια;
Η λαγάνα;

 

[Τσίου]

Αντιπαθω, στα όρια της αλλεργιας και του τρομώδους παραληρηματος (οντως), την υπέρμετρη θετικότητα, αυτή που πολύ ευστοχα κάποιος χαρακτήρισε τοξική.

Μπλοκ κατευθείαν. Χαραγμένο στην μνήμη μου έχει μείνει από τέτοιο άτομο το "Αμάν, ρε Τσίου!" επειδή έκανα άηχη γκριμάτσα από τον πονόδοντο που με ταλαιπωρούσε.

Κάτι που δεν ήξερα, κι ανακάλυψα πρόσφατα: Δεν μου αρέσουν τα μπουζουξίδικα. (Παναγία μου, τι άλλο θα πω). Πέρασα απίστευτα χάλια, και κατάλαβα πως (πλέον;) μπορεί να ακούω λαϊκά, από συγκεκριμένους καλλιτέχνες, εκτός κι αν βρεθώ στα μπουζούκια. Εκεί το πράγμα στραβώνει.
Λίγες μέρες μετά από το προσωπικό μου βατερλώ, με έσουραν gen Z συνάδελφοι σε πιπινοπάρτυ, και πέρασα τέλεια. Από το ένα έφυγα σαν ζόμπι, από το άλλο ήμουν έτοιμη να πάω για δουλειά. Κι εκεί μέσα από την σύγκριση έβγαλα το συμπέρασμα: Μου αρέσουν σχεδόν τα πάντα. Αλλά περνάω καλύτερα με pop και hip hop.

 

[Έλλη Μ]

Μου αρέσει πολύ η τελευταία σκηνη του Fight Club. Kαπως έτσι ειναι κι η ιδανική εικόνα του έρωτα που έχω φτιάξει στο μυαλό μου. Δύο, να αντικρύζουν το chaos του κόσμου, κρατώντας χ-χ ο ενας την άλλη, μέσα στις αντιφάσεις τους, παντελως αδιαφοροι για τα υπόλοιπα. Και να πορεύονται.
Δεν μου αρεσει η χρηση gps όποτε χρειαζεται να προσανατολιστώ σε μια ξενη πόλη. Προτιμώ την αναλογικότητα του παραδοσιακού χαρτη κι οδηγου, σαν τον Τζόη κι εγω, στα φιλαράκια, να πετάω κατω τον χαρτη και να πατώ επάνω του για να οδηγηθω.
Μου αρέσει να ζω με την ανυπαρξια των social media. Moυ ταιριαζει η ελλειψη βλακωδους πληροφόρησης, έπαρσης, δηθενεγωτισμου, φιλαυτίας και επιδειξης ό,τι επιδεικνυει ο καθεις, διανθισμενης μετα κουλτουρας, εξωφυλλων, εσωφύλλων κλπ. Παντα πιστευα οτι το ευκολότερο πραγμα που μπορει να εχει καποιος, ακοπα, ειναι το σαικξς, αρκει να βγει απο το σπιτι του, διεκδικώντας το δια ζωσης κι οχι μεσω ενος αβαταρ και μπουρδοκολακειας.
Μου αρεσει ο στιχος του Σαββόπουλου "η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία", γιατι περιέχει μια δυσπεπτη αλήθεια, αλλά αληθεια αληθινη.

 

[ΚρίτωνΓ]

Δεν μου αρεσει η χρηση gps όποτε χρειαζεται να προσανατολιστώ σε μια ξενη πόλη.
Μου αρέσει να ζω με την ανυπαρξια των social media. Moυ ταιριαζει η ελλειψη βλακωδους πληροφόρησης, έπαρσης, δηθενεγωτισμου, φιλαυτίας και επιδειξης ό,τι επιδεικνυει ο καθεις, διανθισμενης μετα κουλτουρας, εξωφυλλων, εσωφύλλων κλπ. Παντα πιστευα οτι το ευκολότερο πραγμα που μπορει να εχει καποιος, ακοπα, ειναι το σαικξς, αρκει να βγει απο το σπιτι του, διεκδικώντας το δια ζωσης κι οχι μεσω ενος αβαταρ και μπουρδοκολακειας.

Στην μου μιλάς @Έλλη Μ

 

[Έλλη Μ]

Στην μου μιλάς @Έλλη Μ

διαδικτυακη αγκαλιά.

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Μου αρέσει πολύ η τελευταία σκηνη του Fight Club. Kαπως έτσι ειναι κι η ιδανική εικόνα του έρωτα που έχω φτιάξει στο μυαλό μου. Δύο, να αντικρύζουν το chaos του κόσμου, κρατώντας χ-χ ο ενας την άλλη, μέσα στις αντιφάσεις τους, παντελως αδιαφοροι για τα υπόλοιπα. Και να πορεύονται.

Η τελευταία σκηνή στο ΦΚ θα ήταν έκτακτη, αν είχε διαφορετικό κομμάτι. Για κάποιον λόγο αυτό το where is my mind με εκνευρίζει.

Αλλά οκ, θα είχε πλάκα μία κατάρρευση του χρηματοοικονομικού συστήματος.

Μάλλον

 

[Έλλη Μ]

Για κάποιον λόγο αυτό το where is my mind με εκνευρίζει.

Εμενα οχι, αν και δεν ειναι το αγαπημενο μου των Pixies. Στην σκηνη αυτή, μου μοιαζει παραταιρο ομως

 

[Αντέρωτας]

Δεν μου αρεσουν αυτοι οι "μεσαζοντες" (απο το χωραφι στο ραφι) και τα καρτελ, που συμφωνα με τους δημοσιογραφους και τους πολιτικους, ακομα και μεσα στο 2025 με τοση τεχνολογια και γραφειοκρατια, δεν τους ξερει κανενας, δεν μπορει να τους αγγιξει κανενας, ειναι αναισθητοι, αδιστακτοι, ανωνυμοι, αορατοι και πανισχυροι και εχουν κανει ολη την Ελλαδα φτωχοτερη για πλακα.

Οταν μεγαλωσω θελω να γινω μεσαζοντας.

 

[Φαροφύλακας]

Μου αρέσει κάποιες σπάνιες φορές, σε κάποια μεγάλη ελληνική πόλη (π.χ. Θεσσαλονίκη) όπως περνάω έξω από κάποιον ναό (π.χ. την Παναγία την Δεξιά, ή την Μητρόπολη) κάποιες ώρες που είναι ανοιχτός αλλά δίχως λειτουργία, να μπαίνω μέσα και να κάθομαι στις θέσεις, δεξιά, κι απλά να απολαμβάνω την ησυχία, την γαλήνη, ιδιαίτερα σε σχέση με όλο το κομφούζιο έξω. Αναλογίζομαι πράγματα και μου αρέσει που οι άνθρωποι εκεί έχουν έναν σεβασμό και σε αφήνουν στην ησυχία σου. Και μόνον αυτό είναι αρκετό να με κάνει να βουρκώσω.

Αυτό δεν το έχω νιώσει ακόμη σε βουδιστικούς ναούς, ίσως γιατί τυχαίνει να πηγαίνω σε πολύ κεντρικούς όπου πολύς κόσμος μπαινοβγαίνει.
Σε αυτούς, λοιπόν, ανάμεσα στους άλλους πιστούς, παίρνω στάση προσευχής, κάτω στο πάτωμα, κι ενώ έχω διάθεση να συμμετάσχω, δεν ξέρω πώς να προσευχηθώ μέσα μου. Η τελευταία φορά που προσευχήθηκα πρέπει να ήταν παιδί του Δημοτικού. Έπειτα έπαψα να πιστεύω.

Και σε τέτοιες στιγμές μου έρχεται κατά νου ένα στιχάκι που έφτιαξα πριν 30 χρόνια. Τότε που πρωτοκαθόμουν στην οθόνη του υπολογιστή και στο πρωτόλειο μαγικό ίντερνετ:

Μετρώ τα πλήκτρα που έχω εμπρός
Λειψά τα βγάζω
Έχω ξεχάσει ν' αριθμώ και να διαβάζω
Έχω ξεχάσει από καιρό και να προσεύχομαι
Με της οθόνης πια το φως μόνο επανέρχομαι

 

[Αντέρωτας]

Δεν ξερω αν μ'αρεσει ή δεν μ'αρεσει, αλλα δεν μπορω να καταλαβω την εμμονη που εχει πιασει τους Ελληνες δημοσιογραφους/πανελιστες τα τελευταια χρονια, για το πώς ονομαζουν οι Ινδιανοι της Αμερικης την καθε πανσεληνο.

Για οσους ειχατε φαγουρα, τωρα ειχαμε τη "ροζ πανσεληνο"