Συμπτωματικά εχθές έβγαζα φωτογραφίες κάτι γατάκια. Αν μπορώ να σου εξηγήσω, είναι ο θαυμασμός και η λατρεία για αυτό το αδιανόητο ζώο. Δεν υπάρχει ζώο σαν την γάτα. Είναι κάτι ανάμεσα σε σουπερήρωα, θεότητα, μαγεία και τέχνη. Κι έχουν απόλυτη φωτογένεια και πόζες και δίνουν απλόχερα φωτογραφικές ευκαιρίες. Είναι τόσο υπέρτατα θαυμαστά πλάσματα που θες να τα χαϊδέψεις, να τα κερδίσεις, να τα φωτογραφίσεις. Σε όλη μου την ζωή αγαπώ τα σκυλιά, αλλά τα τελευταία 10 χρόνια απέκτησα έναν βαθύτατο και γνήσιο θαυμασμό για τις γάτες.
Μου έχει τύχει να μιλάω με μια αγαπημένη μου φίλη και να της θυμίζω πόσο όμορφη ήταν εκείνη η γάτα που είδαμε κάπου πριν πολλά χρόνια και την βγάλαμε φωτογραφία. (Και ήταν πραγματικά εντυπωσιακά όμορφη...)
Δεν μου αρέσει να έχω κάποιον στα νώτα μου. Όταν καθίσω ή σταθώ, συχνά, παίρνω τέτοια θέση που να μην αφήνω χώρο πίσω μου. Αν τύχει να περπατάω και νιώσω πως κάποιος είναι πίσω μου, παραμερίζω να περάσει. Δεν με ενδιαφέρει καν πώς θα του φανεί. Νομίζω πως είναι κάτι ανάμεσα σε φυσικό ένστικτο και σε μια έλλειψη εμπιστοσύνης.
Μου αρέσει να οδηγώ μηχανάκι στην βροχή. Αν πιαστώ με ανοιχτό κράνος, και τρώω την βροχή στα μούτρα, με πιάνουν γέλια κι είναι γέλια αληθινής χαράς.
Επίσης, μου αρέσει πως στο μηχανάκι μπορείς να κάνεις λεπτούς ελιγμούς με χορευτικές κινήσεις της μέσης.