Μα οι Ταλιμπάν είναι δημιούργημα της επεμβατικότητας των ΉΠΑ. Φαντάζομαι πως γνωρίζουμε όλοι εδώ το ποιος ξεκίνησε να χρηματοδοτεί και να εκπαιδεύει τους Μουτζαχεντίν, ως εχθρό των Σοβιετικών. Μόνο που τους γύρισε μπούμερανγκ. Κι όλη η τελική ενδυνάμωσή τους ήταν και πάλι εξαιτίας της επεμβατικότητας των ΗΠΑ. Ποιος θέλει έναν αλλόθρησκο αστυφύλακα στην χώρα του; Πας με το μέτωπο αντίστασης (τους Ταλιμπάν, στην συγκεκριμένη περίπτωση).
Και να ήταν μόνο εκεί. Η θεοκρατία που έχουν στο Ιράν από πού ξεκινάει; Δεν ήταν ίδια περίπτωση λόγω της αμερικανικής επεμβατικότητας, του πραξικοπήματος το ’53 και της υποστήριξής τους στον Σάχη; Όταν γίνεσαι αυτοδιόριστος πολιτσμάνος ο λαός πάει με όποιον βρει στην αντίσταση. Τους θρησκευτικούς ηγέτες καί στις δύο περπτώσεις.
Εάν οι ΗΠΑ δεν είχαν ανακατευτεί σε Ιράν και Αφγανιστάν, το πιο πιθανό είναι πως ούτε Ταλιμπάν θα είχαμε, ούτε Ιρανική θεοκρατία.
Επίσης, η απόσυρση των ΗΠΑ από εκεί, ήταν η αναπόφευκτη τελική πράξη ενός κακοπαιγμένου έργου που μοναχά έτρωγε χρήματα σαν μια τεράστια μαύρη τρύπα, όταν ήδη είχαν αρχίσει να χαράσουν νέα στρατηγικά ενδιαφέροντα (π.χ. στην Κίνα) Δεν είναι σύμπτωση πως αποσύρονται από το Αφγανιστάν το 2021 και υπογράφεται το AUKUS με ΗΒ και Αυστραλία επίσης το 2021. Το ανέκδοτο που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο είναι:
«Αν νιώθεις άχρηστος σκέψου πως οι ΗΠΑ ξόδεψαν τρισεκατομμύρια δολάρια για να αντικαταστήσουν τους Ταλμπάν, με τους Ταλιμπάν».
Εξού και μάλλον δεν ήταν τόσο κίνηση Τραμπ όσο κίνηση ΗΠΑ και γι’ αυτό, ενώ η αποχώρηση ψηφίστηκε το 2020 επί Τραμπ, εκτελέστηκε το 2021 επί Μπάιντεν. Όπου όμως ο Μπάιντεν έκανε το ανεκδιήγητο, για το οποίο κατηγορήθηκε από τον Τραμπ: άφησε εκεί όλον τον εξοπλισμό!
Δηλ. οι επεμβατικότητα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν θέριεψε τους Ταλιμπάν, τους χρηματοδότησε και τους εκπαίδευσε ως φίλος για πολύν καιρό, έπειτα τους πολέμησε ως αυτόκλητος πολιτσμάνος στην χώρα τους, πράγμα που τους ενδυνάμωσε κι άλλο, κι έπειτα άφησε αυτήν την χώρα συντρίμμια και πάλι στους Ταλιμπάν που έθρεψε, εξοπλίζοντάς μάλιστα επιπλέον με πολύ και ποιοτικό εξοπλισμό, του κουτιού, αφήνοντας πίσω οχήματα, όπλα και ό,τι άλλο.
Ελπίζω πως μπορείτε να κατανοήσετε την ακόλουθη εικόνα, που έχει το γούστο της:
Ε, συγχώρεσέ με. Στο Αφγανιστάν δεν θα έπρεπε να είχαν πάει, κι όσο πιο γρήγορα είχαν φύγει τόσο καλύτερα για το Αφγανιστάν και τον πλανήτη. Τώρα είναι ένας λαός που θα πρέπει κι αυτός να κάνει ό,τι κάνουν οι λαοί: να αυτοκυβερνηθεί, με τον όποιον τρόπο, να κάνει τις ζυμώσεις του, τις επαναστάσεις του αν χρειαστεί, και να προχωρήσει στην ιστορία.
Και σκέψου, η ιστορία ξεκινάει και πάλι με τις ΗΠΑ να τρίβονται στο ευαίσθητο υπογάστριο της Ρωσίας.
Ο Πούτιν είναι ένας λύκος, αλλά δεν είναι ανόητος και πιστεύω πως θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε μια χαρά σε ισορροπία μαζί του, εάν η Ευρώπη είχε από την αρχή μια άλλη αντιμετώπιση και δεν τον έβαζε απέναντι, μάλλον μα επιρροή των ΗΠΑ.
Η μεγάλη ανισορροπία είναι ο τρελός πόλεμος τον οποίο προκάλεσε το ΝΑΤΟ των Δημοκρατικών, κάνοντας ό,τι έπρεπε να γίνει ώστε να δοθεί έρεισμα και ερέθισμα στον Πούτιν να εισβάλλει. Όπως κάνει τώρα όλες τις σωστές κινήσεις (επεμβάσεις εντός των Ρωσικών συνόρων) ώστε ο Πούτιν να κάνει το επόμενο βήμα και να βγάλει στο τραπέζι τις τρίτες χώρες ως στόχο (λογικό δεν είναι όταν σε πολεμούν έμπρακτα; ) και τα τακτικά πυρηνικά.
Όταν, επί της βαθιάς ανοησίας Τσίπρα, που απειλούσε τους συμμάχους μας (στην νομισματική ένωση) και έψαχνε πλάτες στον εχθρό των συμμάχων (την Ρωσία), ήρθε ο Ομπάμα, δεν ήταν προσωπική η κίνηση. Ο Τσίπρας διακύβευε τις στρατηγικές συμμαχίες της Ελλάδας, πράγμα που μάλλον δεν είχε προβλεφθεί από την Δύση. Μπορεί να είχαν χίλια σενάρια, αλλά αυτό δεν ήταν μέσα. Κι ερχόταν ο Ομπάμα να πει:
βρε, τι πας να κάνεις; Η Ελλάδα πρέπει να μείνει στις στρατηγικές συμμαχίες της. Δεν νομίζω πως οι ΗΠΑ θα κάναν κάτι άλλο, με οποιονδήποτε πρόεδρο.
Ο μόνος λόγος τότε που η Ελλάδα έμεινε μέσα στις στρατηγικές συμμαχίες, όταν ο Τσίπρας κι ο Βαρουφάκης παίζανε τυφλό πόκερ με τα εθνικά κεφάλαια, δεν είναι άλλος, από το ότι η αποχώρηση της Ελλάδας από αυτές, δεν είχε προβλεφθεί και δεν υπήρχε σχετικό σενάριο για εκτέλεση.
Και με την ευκαιρία, ας ακούσουμε την Tulsi Gabbard, που βάζει ο Τραμπ ως κεφαλή του National Intelligence πώς επαινεί την Ελλάδα και πώς θάβει την Τουρκία.
Για την οποία να κάνω και το εξής σχόλιο: η γυναίκα είναι απίστευτη. Πραγματικό κομάντο. Όχι απλά στρατιώτης, αλλά ελίτ πεζοναύτης, αν την παρακολουθήσει κανείς. Και το γενικότερο σχόλιο του ίντερνετ ήταν πως επιτέλους μπαίνουν οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις, με αναφορά π.χ. σε εκείνη την ανίκανη Kimberly Cheatle, διευθύντρια secret service κιόλας, που δεν ήξερε τί της γίνεται κατά την απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ, όπου σε μια στιγμή έσκυβε, μάλιστα, να αποφύγει τις σφαίρες (ας τις φάει ο Τραμπ
) ενώ οι άντρες είχαν κάνει τοίχο γύρω του, η οποία προσλήφθηκε, βέβαια, επί της Δημοκρατικής λογικής του DEI, που έγραψα πιο πάνω, δηλ. να προσλαμβάνονται καί γυναίκες, σώνει και καλά για να υπάρχουν και γυναίκες. Τι καλά να μην κοιτάμε φύλο ή φυλή και απλά να προσλαμβάνουμε πάντα τους καλύτερους κι ας είναι όλοι άντρες, ή όλοι γυναίκες, ή οτιδήποτε.
Βέβαια, όλους αυτούς θα τους δούμε...
Τώρα, για την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ας μην το πιάσουμε, γιατί είναι σύνθετο. Τα σύνορα άλλαζαν διαρκώς για αιώνες. Ένα σωρό διαφορετικοί λαοί και διαφορετικές καταστάσεις σε κάθε περίσταση.
Περιφερειακοί λαοί διεκδικούσαν την δική τους επικράτεια. Πού το κακό και πού το παράξενο. Έτσι κάναμε καποτε κι οι Έλληνες, εναντίον μιας επόμενης Αυτοκρατορίας, κι αποκτήσαμε την ανεξαρτησία μας. Εγώ για καλό το έχω, όση σταθερότητα κι αν πρόσφερε η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
