Ας μην ξεχνάμε ότι το πάντρεμα τής λόγιας ποίησης με λαϊκή, απλή μουσική, προσβάσιμη απ' όλους, δεν είναι και πολύ παλιό στην Ελλάδα. Μόλις στα μέσα τού 20ού αιώνα ξεκινάει, με τα χιλιοειπωμένα ονόματα τού Μάνου Χατζιδάκι και τού Μίκη Θεοδωράκη. Μέχρι τότε, τα δημοτικά ποιήματα είχαν αντίστοιχη μουσική, ενώ τα λόγϊα ποιήματα μελοποιούνταν κυρίως με «κλασική» μουσική. Υπήρχε και η περίπτωση να μελοποιήσει ένας «κλασικός» συνθέτης ένα δημοτικό ποίημα, αλλά το πιο πιθανό ήταν να το κάνει γράφοντας μουσική που μιμείται το λαϊκό ύφος, έστω και χρησιμοποιώντας όργανα «κλασικής» αισθητικής.
Αυτό δεν ξέρω αν είναι συνέχεια τής προηγούμενης σκέψης ή αν αφορά γενικότερα τη σχέση ποίησης/μουσικής. Αν είναι γενικότερο, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι υπάρχουν πολλοί πολιτισμοί που συνδέουν στενά τις δύο τέχνες μεταξύ τους. Μαρτυρία γι' αυτό έχουμε ακόμα κι απ' τις ίδιες τις λέξεις που σημαίνουν «τραγούδι» και «ποίημα» σε μερικούς λαούς. Στους αρχαίους Λατίνους π.χ. καί οι δύο έννοιες εκφράζονταν με την ίδια λέξη, carmen (γενική carminis, ονομαστ. πληθ. carmina). Αυτό μαρτυρεί ότι τα ποιήματα απαγγέλλονταν σχεδόν πάντα τραγουδιστά, πράγμα που ίσχυε επίσης για τους αρχαίους Έλληνες. Όσον αφορά σύγχρονους λαούς, ίδια περίπτωση είναι και η λέξη pesem των Σλοβένων, καθώς και η pesma των Βοσνίων-Κροατών-Σέρβων. Καί οι δύο σημαίνουν τόσο «ποίημα» όσο και «τραγούδι».
Όντως, πολύ ωραίο.
