Μαρία Ιορδανίδου: "Λωξάντρα"

[Λολαντ]

Εγώ πάλι κινούμαι στην αντίπερα όχθη. Όχι μόνο δε μας θεωρώ ασήμαντους, αλλά είμαστε ό,τι πιο τέλειο υπάρχει στο Σύμπαν !

Ούτε εγώ δεν μας θεωρώ ασήμαντους αλλά δεν θεωρώ ότι και για μας δημιουργήθηκαν όλα. Είμαστε μια ομάδα ανάμεσα στα τόσα άλλα πλάσματα του πλανήτη.

 

[Ανναμου]

τελειωσα και εγω μολις σημερα τη Λωξαντρα.μπορω να πω οτι μου αρεσε πολυ.μου αρεσε παρα πολυ η Λωξαντρα ως χαρακτηρας, με τη πληρωθικοτητας της και την ντομπροσυνη της, και την καλοσυνη της.μου αρεσε που περιεγραφε μεσα σκηνες απο την Πολη και τα εθιμα της, μου αρεσε που με ταξιδεψε σε μια πιο αθωα εποχη που περνουσε ο γαλατας κ ο νερουλας οπως αναφερετα στο βιβλιο,

με συγκινησε η αισιοδοξια της Λωξαντρας που καθε φορα ευχαριστουσε το Θεο και πιστευε τοσο πολυ σε Εκεινον.

γενικα θα ηθελα πολυ να ειχα γνωρισει τετοιους αυθεντικους ανθρωπους που δεν ειχαν κακια μεσα τους αλλα ειχαν αλλα ομορφα χαρακτηριστικα για τα οποια τους θαυμαζες, οπως ηταν οι Πολιτισσες και γενικα οι Μικρασιατες.

 

[Πιτσουνάκι]

Φόβος του Θανάτου ή η θλίψη για το πέρασμα του χρόνου είναι πολύ σοβαρά θέματα. Παρ΄όλο πολύ θάθελα να τα συζητήσουμε, νομίζω ότι σ΄ένα νήμα πολύ λίγα θα μπορέσουμε να πούμε. Αλλά λέτε να δοκιμάσουμε ; Λορένα θα το ξεκινήσεις ; Ποια εί ναι η γνώμη σας ;

Υλοποιήθηκε τελικά αυτή η πρόταση; :ε;:

 

[Φαίη]

Τη σειρά δεν έτυχε να τη δω. Το βιβλίο το διάβασα πριν κάτι μήνες. Αριστούργημα δεν το λέω, ευχάριστο ανάγνωσμα σίγουρα όμως ναι.

 

[Λορένα]

Υλοποιήθηκε τελικά αυτή η πρόταση; :ε;:

Πιτσουνακι τωρα το προσεξα αυτο. Ειμαι θετικη, και με την καταλληλη διαθεση να μιλησω γι'αυτο το θεμα

 

[Χρυσηίδα]

Βρήκα τη Λωξάντρα ονλάιν.

 

[Πεταλούδα]

Εγώ, πρόσφατα που την διάβαζα, έβλεπα την σειρά παράλληλα από το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ.

 

[Νουρμπανού]

Από τα πιο αγαπημένα βιβλία,τα ιστορικά γεγονότα δίνονται σαν ένα φόντο αχνό στην περιγραφή της καθημερινής ζωής των Ελλήνων της Πόλης με το βάρος να πέφτει στις συνέπειες που έχουν στην καθημερινότητα της Λωξάντρας που είναι μια μεγάλη αγκαλιά και απέραντη αγάπη για τους ανθρώπους που την περιβάλλουν, χωρίς να ξεχωρίζει θρησκεία και εθνικότητα.

Ακριβώς αυτό πέτυχε η Μαρία Ιορδανίδου: να αποδώσει με ανάγλυφο τρόπο το μικροϊστορικό περιβάλλον της Πόλης της μακρινής εκείνης εποχής (μέσα 19ου αι. έως αρχές 20ού).
Περιττό να επισημάνω πόσο μεγάλη φρεσκάδα και ανανέωση έφερε η Λωξάντρα στα ελληνικά γράμματα τη δεκαετία του '60, με τους πολίτικους και θρακιώτικους ιδιωματισμούς κτλ., που προσωπικά είχα την τύχη να ακούω από μικρή και από τις 2 γιαγιάδες μου, τις θείες και άλλους ανθρώπους της ευρύτερης οικογένειας.
Την ομώνυμη σειρά δεν την είδα ποτέ, λόγω ηλικίας, και για έναν αδιευκρίνιστο λόγο πιστεύω ότι είναι καλύτερα έτσι.

Το ίδιο κλίμα πετυχαίνει η Ιορδανίδου και στα υπόλοιπα βιβλία της, με κορυφαία, μετά τη Λωξάντρα, το "Διακοπές στον Καύκασο" (για την ρωσική κοινωνία κατά τον α' παγκόσμιο πόλεμο) και "Σαν τα τρελλά πουλιά" (για τους Έλληνες της Αλεξάνδρειας τη δεκαετία του 1920 κυρίως). Τα προτείνω ανεπιφύλακτα. Μικρά και ευκολοδιάβαστα, γύρω στις 200 σελίδες περίπου το καθένα.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Η Λωξάντρα έχει αναμφίβολα μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας (για την γενιά μου και λόγω του κλασικού σίριαλ με την Βαλάση). Παρόλα αυτά προσωπικά διαβάζοντας το βιβλίο το βρήκα κατώτερο των προσδοκιών μου. Ίσως κάποιος με δεσμούς με την Κωνσταντινούπολη να το βρει καλύτερο αλλά για εμένα ήταν απλά μια αδιάφορη εξιστόρηση της ιστορίας μιας ελληνικής οικογένειας στην Κωνσταντινούπολη, με επίκεντρο μια αφελή αλλά με χρυσή καρδιά μητριάρχη.

 

[Λορένα]

θα συμφωνησω Κορτο, η σειρα υπηρξε ανωτερη του βιβλιου

 

[Εσιντ]

για μενα ειναι μια πολυ καλη σειρα και νοσταλγικη αφου την ειχα πρωτοδει πολυ μικρος
το συγκεκριμενο βιβλιο δεν το εχω διαβασει αλλα εχω διαβασει αλλα της σειρας

 

[Μαύρο τριαντάφυλλο]

Η λογοτεχνική ηρωίδα Λωξάντρα γεννήθηκε το 1963, όταν η πραγματική εγγονή της πραγματικής Λωξάντρας, αποφάσισε να κάνει τη ζωή της γιαγιάς της βιβλίο. Η Λωξάντρα έζησε στα μέσα του 19ου αιώνα στην Κωνσταντινούπολη και είναι μια γυναίκα πληθωρική, αυθόρμητη, δοτική, που ξέρει να απολαμβάνει την κάθε μέρα της σταγόνα – σταγόνα.

Το βιβλίο είναι γραμμένο απλά, με κάποια κεφάλαια πολύ συγκινητικά και μεταφέρει με μεγάλη επιτυχία τον αναγνώστη στην Πόλη της εποχής εκείνης. Έτσι, πέρα από το επιτυχημένο πορτρέτο της Λωξάντρας, το βιβλίο αξίζει και για το ηθογραφικό του στοιχείο.

Συγκίνηση και χιούμορ εναλλάσσονται στην αφήγηση κάνοντας την ανάγνωση αυτού του μικρού μυθιστορήματος πολύ ευχάριστη. Αυτό που κατά τη γνώμη μου δεν πετυχαίνει όσο θα έπρεπε η Ιορδανίδου είναι η απόδοση των ιστορικών στοιχείων, τα οποία παρουσιάζονται κάπως επιφανειακά. Στέκεται αρκετά στη σφαγή των Αρμενίων στην Πόλη, που όμως δεν περιγράφεται με τη βαρύτητα που θα περίμενε κανείς. Για παράδειγμα, ο φόβος, που για μένα θα ήταν το πρώτο που θα έπρεπε να δοθεί σαν αίσθημα, όταν έξω από το σπίτι σου σφάζονται οι γείτονές σου, δεν αποδίδεται με επιτυχία.

Γι’ αυτούς τους λόγους, θεωρώ τη Λωξάντρα μια πραγματικά επιτυχημένα προσωπογραφία, ανθρώπινη και συγκινητική, σημαντική για την ηθογραφία της και ίσως ελλιπή ως προς την απόδοση των ιστορικών γεγονότων.

Την ανάγνωση του βιβλίου την ευχαριστήθηκα και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί επιτέλους αποσύνδεσα την Λωξάντρα στο μυαλό μου από τη Μπέτυ Βαλάση, την ηθοποιό που ενσάρκωσε το ρόλο της Λωξάντρας στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά.

Και για όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει πλούσιος, το αγαπημένο απόφθεγμα της Λωξάντρας:

«Τι εστί πλούσιος, μπρε; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος!»

το ειχα διαβασει παλιοτερα και οταν ακουω το ονομα αυτο αυτοματα το μυαλο μου παει στην Μπετυ Βαλαση

 

[Φαροφύλακας]

Μαύρο τριαντάφυλλο, δεν χρειάζεται να βάζεις μακρύτατες παραθέσεις οι οποίες δεν χρειάζονται. Η αναφορά σου είναι στο όνομα "Λωξάντρα" που αποτελεί και το θέμα του νήματος.

 

[Κουακέρος]

Παρεμπιπτόντως,είδα την ομώνυμη παράσταση με την Άννα Βαγενά.Αν και είμαι επιφυλακτικός απέναντι σε μονολόγους,η συγκεκριμένη παράσταση ήταν τέλεια,σαν να άκουγα μια γιαγιά να αφηγείται ένα παραμύθι στα εγγονάκια της!

 

[Δουλτσινέα]

Διάβασα την Λωξάντρα πριν αρκετά χρόνια. Η Μαρία Ιορδανίδου μου άνοιξε κυριολεκτικά την πόρτα για έναν άγνωστο -έως τότε- για εμένα τρόπο ζωής, εκείνης των μικρασιατών. Ήταν ένα έναυσμα για να ξεκινήσω να ασχολούμαι με το μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας της περιοχής εκείνης, των κατοίκων της και όλων των δεινών που έφερε ο πόλεμος.

Δεν ξέρω εάν με μελαγχόλησε το τέλος του βιβλίου. Η Λωξάντρα έζησε μία γεμάτη ζωή, δεν στερήθηκε αγάπη, έδωσε και η ίδια απλόχερα σε όλο τον κόσμο γύρω της. Ερμήνευε απλά, αλλά όχι απλοϊκά, τα γεγονότα που συνέβαιναν στη ζωή της, λες και υπήρχε πάντα κάποιος λόγος που έπρεπε να συμβούν. Και στην φιλοσοφία ζωής αυτή, έβρισκε λύτρωση και κουράγιο για να συνεχίσει τη ζωή της. Άφησε σπουδαία παρακαταθήκη στην εγγονή της και συγγραφέα του βιβλίου, η οποία μας μύησε στον κόσμο της Λωξάντρας.

 

[Εσιντ]

πολυ σωστα οσα γραφτηκαν και καποια ομορφα
αυτο που αν δεν κανω λαθος δεν αναφερθηκε ειναι οτι προκειται για την πιστοτερη τηλεοπτικη μεταφορα,προσοχη,οχι την καλυτερη ,αλλα την πιστοτερη,ο χρηστος δοξαρας που εφυγε προσφατα εμεινε πιστος στο βιβλιο,κατι σπανιοα

 

[Χρυσένια]

Στο περιβάλλον μου εχω ανθρωπους με καταγωγη απο την Πολη, οι οποίοι αυταποκαλούνται Ρωμιοί, ενας εκ των οποίων μου δανεισε τη Λωξάντρα, που την τέλειωσα το ξημέρωμα.
Η Λωξάντρα ως ηρωίδα ειναι κάτι παραπάνω από συμπαθητική.
Μια αρχόντισσα της διπλανής πόρτας.
Μου αρεσουν οι ηρωες που αποτελούν κραμα στειχείων.
Εκείνη μπορεί να σε έβριζε και να σε χάιδευε ταυτόχρονα.
Ειχε υπηρέτες, αλλά εψηνε η ίδια καφέ στον Τούρκο της γειτονιάς.
Με το ένα πόδι πατούσε στο σαλόνι και με το άλλο στο λιμάνι.
Μου αρέσει να διαβάζω βιογραφίες και φυσικά με θλίβει η αναφορά στο θάνατο, αλλά είναι και εκείνος μέσα στο παιχνίδι της ζωής.
Η Λωξάντρα ακόμη και ως γιαγια είχε ορεξη να ζήσει και εστίαζε πάντοτε στο όμορφο, στο ευχάριστο και στο καλό.
Χαιρόταν τη ζωή της και τις δυσκολίες, τις αποδέχτηκε ως κάτι τετελεσμένο, που δεν άξιζε να του δώσει παραπάνω έκταση.
Αντιμετώπισε τη ζωή με σεβασμό και με τη σειρά της, τη σεβάστηκε και η ίδια η ζωη.