Μαντινάδες

Σαν τη λογιάσεις μια δουλειά, όρτσα και μη φοβάσαι·
αμόλα τη τη νιότη σου και μην τηνε λυπάσαι!


Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Ν.Καζαντζάκης
 
Δέντρο εσύ, πουλί εγώ
κι όταν στα φύλλα σου θα κάτσω
θα τα τσακίσω τα φτερά
να μην ξαναπετάξω!
 
Μόλις έγραψα την πρώτη μου μαντινάδα - τα πλάγια γράμματα είναι δικά μου, η αρχή και η τελευταία λέξη του <μαντινολόγου>

Εγώ πουλί μου σε μάθα

τα δυο φτερά ν' ανοίγεις,

τις αλυσίδες σου να σπας

και την καρδιά ν΄ανοίγεις.

Και απ΄την αγάπη να μη θες

ποτέ ξανά να
φύγεις


Πλάκα-πλάκα μου άρεσε!
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
μπράβο, Καλλίστη.

Έχω την εντύπωση, πάντως, πως γενικότερα αποφεύγουμε ομοιοκαταληξία με την ίδια λέξη (που φαντάζομαι πως θα μπορούσαμε να την λέμε ιδιοκαταληξία :) )
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
1.
Στον ήλιο επερπάτησα
χωρίς νερό κι αλάτι
τους πόθους μην περιφρονείς
τι αλλάζουν μονοπάτι.

2.
Πιάνω ζυμάρι να ψηθεί
ψωμί γλυκό να φτιάξω
το στόμα που θα με φιλεί
μπουκιά μπουκιά να φράξω.

3.
Πάνω σ'αγκάθια μ’έριξε
της αγαπώς ο πόνος
της αγαπώς το ήσυχο φως
στεφάνι ας πλέξει ο χρόνος

3.
Κείνο το δάκρυ τ’ αλμυρό
μαζεύω δάκρυ-δάκρυ
κι ανθίζει πέτρα αμάραντη
στης δημοσιάς την άκρη.

4.
Σήμωσε άτι μου λευκό
το εβένινό σου βλέμμα
σήκω μου πόδια και κορμί
απ’ το θλιμμένο στρώμα

5.
Μια ξόβεργα που έστησες
άρπαξε την ψυχή μου
νύχτες και μέρες έδεσες
στ’ άστρο σου τη ζωή μου.

6.
Ω τζοβαΐρια της νυχτιάς
της μέρας ξόμπλια αγάπης
χέρια πλατιάς υποταγής
λόγια της αυταπάτης.

7.
Γονυκλινής σε προσκυνώ
πριγκήπισσα μιας Λαύρας
κι αν η ματιά σου μου δοθεί
σαν λησμονιά, της Αύρας
εγώ θα νυχτωθώ
στου ποταμιού τη δίνη
επτά φορές να βυθιστώ
σαν μέθυσος που πίνει
φαρμάκι άχαρο κι αψύ
τα σπλάχνα να μου φθίνει
όντας γλυκά θα ξεψυχώ
στη δροσερή σου κλίνη...

σταματώ εδώ γιατί πήρα φόρα και σταματημό δεν έχω η ξεσαλωμένη...
 
Οι μαντινάδες θέλουνε
άνθρωπο να τις κατέχει,
γλώσσα να τις διαλαλεί
και νου να τις ξετρέχει.

Μου την είπε σήμερα η γιαγιά μου :)))
 
Η έξυπνη η νόνα σου όμορφα τα μιλάει·
άραγε και η 'γγόνα της παρόμοια μολο'άει; :χμ: :)))

Μου το είπε ο αδελφός Γουλιέλμος, πριν κάτι λεπτά.
 
Καλύτερα Άντσο που δεν ακούς
λόγια που η εγγόνα της λέει,
Θα σου μαυρίζει την καρδιά
και μια πίκρα θα σε καίει.


Κι μια άλλη παλιά της γιαγιάς

Της μοίρας ζήτηξα λεφτά
κ' ίντα γυρνά και λέει;
Που να τα βρω αφού χρωστώ
παλιά δικά σου χρέη! :))))
 
Μα αν είν πικρά, ας είναι τα κι εγώ τ' αλείφω μέλι·
κι αν πάλι είναι μαύρικα, τ' ασπρίζω με ασβέστη.
Και για την κάψα τση καρδιάς, διαθέτω μια πισίνα·
της βάνω το καλό μαγιό και δες τηνα! δελφίνα...
 
Last edited:

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Η άνοιξη που έρχεται
σιγά το μουρμουρίζει
πως απ’ το χείλι το πικρό
ανθός γλυκός ανθίζει...
 
Δεν μου το είπες μάτια μου
ο έρωτας πως τρελαίνει.
Καράβι είν' ακυβέρνητο
στην πλώρη μπρος σε στένει.


Τον ύπνο μου χεις πάρει
μαζί και το μυαλό.
Ταίρι μου αν δεν σε κάνω
μπορεί να τρελαθώ.


Ανέ θωρείς τα μάτια μου
κατέεις ίντα σου λένε;
Σώμα, καρδιά μυαλό
στον έρωτα σου καίνε.

Μου πεψές μήνυμα στο κινητό
"απόψε σε διαγράφω".
Μα γω φάρμακο ρακί
στα ...:ντροπή:... σε γράφω!
:))))
 
Last edited:
Πρέπει βαριά να σκέφτεσαι
σε βρήκε μέγα ζόρι·
μα μη πολύ το συζητάς
και πάρτο το αγόρι.

Ίσως σε συλλογίζεται,
ίσως και πάλι όχι·
μα αυτό δεν είναι δύσκολο
σαν βγεις με την απόχη. :φρύδια:

Αυτά είχα πλέο να σε πω
και άλλα πια δεν έχω·
αδέρφι μου το χαμόμηλο
τι απ' το αλκοόλ απέχω.

Ω, και ότι θα το ξέχναγα
σαν θύμα της αμνησίας· :ωιμέ:
Στα λέει ο Παρωνύμιος :ωραίος:
μάγος της αφασίας. :φρύδια:
:))):γεια:
 
Last edited:

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Αφιερωμένο στους ξημερωμένους λογοπλόκους φίλους μου με πολύ αγάπη, Πωλίνα προτείνω με ταπεινότητα τον τρίτο στίχο στην τρίτη στροφή που λέει “σώμα, καρδιά μυαλό” να το κάνεις “σώμα, καρδιά, σκέψεις, μυαλό” για να έχει καλύτερο ρυθμό...:φιλί:

Ωραίο το ξημέρωμα
με μαντιναδοπλέξιμο
του έρωτα το μπλέξιμο
δεν έχει δόλιο φταίξιμο

πίνετε ρακοπότηρα
πίνετε χαμομήλια
μα της αγάπης τον καημό
μην πνίγετε στα χείλια

όταν στον ύπνο τον μονό
ξαπλώστε κουρασμένοι
δείτε το όραμα της το χρυσό
χωρίς φραγμούς χωρίς αιδώ
γεμάτοι χορτασμένοι
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Σήκωσ’ το βλέμμα από τη γη
στον ουρανό να στείλεις
δυο πετροκέρασα φιλιά
ήλιους να ανατείλεις.
 
Πάω να δω αν έρχομαι
και πέφτω σε μια τρύπα,
κι αυτά που έψαχνα καιρό,
ουτε κι εκει τα βρήκα!:σάλια:
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
βουρλίσου μαυροκάνθαρε
χρυσόμυγα είμαι τώρα
κι αν κάνεις κι έρθεις να με βρεις
θα μας ρουφήξ' η μπόρα

(εμπνευσμένο απ’ τον μαύρο ουρανό που εγκυμονεί μια μέρα όλο καταιγίδες κατά την ΕΜΥ)
 
Με την ψυχή πετώ ψηλά
Δεν προσκυνώ κανέναν
Κι είναι δικά μου τα φτερά
Στα δύσκολα θρεμμένα...
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
σίμωσε άστρο μου θολό
στην πούλια την πλανεύτρα
στους θόλους στάσου κι όμωσε
στων αγαπών την κλέφτρα

?

μισός ξανοίγεις της νυχτιάς
το πέπλο να σηκώσεις
στων φεγγαριών τους ποταμούς
κρυφά να ξεφαντώσεις

?

μια πόρτα πο’κλεισε στραβά
δεν θάρρεψες να σπρώξεις
κι αυτή τη γλύκα της καρδιάς
δεν τόλμησες να δώσεις

?

λέω στον ήλιο να φανεί
κι αυτός το συλλογιέται
μια συννεφιά τον προκαλεί
τη λάμψη του ν’ αρνιέται
 
Επειδή είναι πολύ διασκεδαστικό το νήμα, ας το ξαναζεστάνουμε λίγο...

Αν είστε πέντε φύγετε
αν είστε δέκα ελάτε,
το κρητικό μαχαίρι μου
κανέναν δεν φοβάται!
 
Και μια πονηρούλα διφορούμενη...



Γιατί μικρή μου όταν με δεις

ευθύς τα... κατεβάζεις,

τα γαλανά ματάκια σου

και χαμηλά κοιτάζεις;



Μήπως τον ...έχω εγώ μικρό

τον πόνο στη καρδιά μου,

ή μην δεν μου ...σηκώνεται

μια τρίχα απ' τα μαλλιά μου;



Στο παραθύρι σου θα'ρθώ

θα' ρθώ για να... την παίξω

να παίξω την κιθάρα μου

κι ύστερα να σε κλέψω
 
Top