Την ιδέα για να γράψω για μένα δυο κουβέντες μου την έδωσε ο @Λέανδρος και η @Σαώρη. Και μιας και πλέον κατάλαβα, ότι είμαι εδώ για να μείνω, είπα να συστηθώ. Πως ανοίγει ένα εστιατόριο και κάνει εγκαίνια μετά από ένα μήνα; Κάπως έτσι.
Γεννήθηκα το 1983, στην Αθήνα, όπως και οι δικοί μου. Είμαι από αυτούς, που όταν όλοι λένε πήγα για Πάσχα / καλοκαίρι στο χωριό μου, εγώ δεν μπορώ να το πω, γιατί δεν έχω. Δεν έχω τέτοιες αναμνήσεις. Μεγάλωσα στο Χαλάνδρι Αττικής, αλλά την μέση εκπαίδευση την έβγαλα στις Βρυξέλλες του Βελγίου. Μια περίοδος που μου άλλαξε την ζωή. Ένα καλοκαίρι εκεί που ήμουν πιτσιρικάς με χνούδι στα μάγουλα και 90 κιλά (με ύψος 1,80), θεώρησα ότι κάτι δεν μου άρεσε στον εαυτό μου. Και αποφάσισα να το αλλάξω. Μέσα στο επόμενο δίμηνο έχασα 30 κιλά και διάβασα 40 βιβλία. Ξεχνούσα την πείνα μου διαβάζοντας. Ξεκίνησα από το ''Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ'' και κατέληξα στο ''Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα'' (και όχι τάδε έφη Ζαρατούστρα, όπως κακώς επικράτησε). Έδωσα εξετάσεις και πέρασα (προς απογοήτευσή μου) στη Νομική Αθηνών, κάτι που δεν ήθελα, αλλά απλώς επειδή πήγα την τελευταία ημέρα παράδοσης μηχανογραφικών και έπειτα από κακό ξενύχτι με μία γυναίκα (γιατί πάντα πίσω από μία καλή ιστορία υπάρχει μία γυναίκα), είχα δέκα λεπτά προθεσμία για να παραδώσω και μέσα στον πανικό μου, άκουσα την συμβουλή μίας σερβιτόρας ''βάλε πρώτα τη νομική για να έχει να λέει η μαμά σου στις φίλες της, ότι ο γιος της δήλωσε Νομική''. Και πέρασα.. Έκανα τρία χρόνια να πατήσω εκεί. Και μόλις πάτησα (αφού πείστηκα να μείνω), έκανα άλλα τρία χρόνια να την τελειώσω.
Κύριο αντικείμενό μου είναι τα ατυχήματα. Είδα πολλά πράγματα, μπήκα σε πολλά σπίτια και γνώρισα πολλές ανθρώπινες ιστορίες. Κάθε φορά που τελείωνε μία υπόθεση, στενοχωριόμουν. Γιατί θα έχανα κάποιους ανθρώπους από την ζωή μου. Αν και με τους πιο πολλούς ''πελάτες'' μου, πλέον είμαστε φίλοι.
Είχα την τύχη να ερωτευτώ πολλές γυναίκες και την ακόμη μεγαλύτερη, να μην είναι πάντα αμοιβαίο αυτό. Σήμερα έχω μία τρομερή γυναίκα δίπλα μου και εδώ και ενάμισι χρόνο, μία μόρτικη φάτσα, που έχω την χαρά να αποκαλώ κόρη μου.
Τι μου αρέσει: Μου αρέσει να επικοινωνώ, όχι απλώς να συζητάω, αλλά να ανταλλάσσω συναισθήματα και απόψεις και εμπειρίες. Για αυτό και μου αρέσουν τα βιβλία. Γιατί επικοινωνώ με τον συγγραφέα. Γιατί ταξιδεύω μαζί του. Ίσως για αυτό διαβάζω όλα τα βιβλία του ίδιου συγγραφέα. Για να εκμεταλλευτώ την σύνδεση με τον συγγραφέα που μου αρέσει. Μου αρέσει το φαγητό delivery. Μου αρέσουν οι Μπιτλς, οι Oasis και η ροκ μουσική του 80.
Τι δεν μου αρέσει: Ο θάνατος. Φοβάμαι τον θάνατο. Ψέματα, δεν φοβάμαι μόνο τον θάνατο. Φοβάμαι τα τέλη. Το τέλος της ζωής, το τέλος μίας σειράς που αγάπησα, το τέλος του δρόμου (γιατί φοβάμαι και τα ύψη, ειδικά σε κάτι γκρεμούς με στροφές φουρκέτες στα ελληνικά νησιά που με κάνουν να παθαίνω κρίσεις πανικού), το τέλος του αγαπημένου μου φαγητού. Μιας και είμαστε σε αυτό το κομμάτι : Δεν δοκιμάζω ποτέ φαγητά που δεν έχω ξαναφάει. Πχ: δεν έχω φάει ποτέ στην ζωή μου λαχανικά.
Τι θέλω από τη ζωή μου: Τα χρήματα για μένα δεν είναι σημαντικά. Είναι απλώς ένα μέσο για να περνάει η οικογένειά μου καλά. Θέλω, όμως, να κοιμάμαι ήσυχος το βράδυ. Να ξέρω, ότι σήμερα δεν αδίκησα κάποιον, δεν έκλεψα και έκανα ότι μπορούσα για να βοηθήσω ανθρώπους και καταστάσεις. Θέλω να ξέρω ότι μια μέρα έπλασα έναν άνθρωπο (το παιδί μου) ευτυχισμένο, αυτάρκη και καλύτερο από μένα.
Αυτά είχα να πω και καλώς σας βρήκα.
Γεννήθηκα το 1983, στην Αθήνα, όπως και οι δικοί μου. Είμαι από αυτούς, που όταν όλοι λένε πήγα για Πάσχα / καλοκαίρι στο χωριό μου, εγώ δεν μπορώ να το πω, γιατί δεν έχω. Δεν έχω τέτοιες αναμνήσεις. Μεγάλωσα στο Χαλάνδρι Αττικής, αλλά την μέση εκπαίδευση την έβγαλα στις Βρυξέλλες του Βελγίου. Μια περίοδος που μου άλλαξε την ζωή. Ένα καλοκαίρι εκεί που ήμουν πιτσιρικάς με χνούδι στα μάγουλα και 90 κιλά (με ύψος 1,80), θεώρησα ότι κάτι δεν μου άρεσε στον εαυτό μου. Και αποφάσισα να το αλλάξω. Μέσα στο επόμενο δίμηνο έχασα 30 κιλά και διάβασα 40 βιβλία. Ξεχνούσα την πείνα μου διαβάζοντας. Ξεκίνησα από το ''Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ'' και κατέληξα στο ''Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα'' (και όχι τάδε έφη Ζαρατούστρα, όπως κακώς επικράτησε). Έδωσα εξετάσεις και πέρασα (προς απογοήτευσή μου) στη Νομική Αθηνών, κάτι που δεν ήθελα, αλλά απλώς επειδή πήγα την τελευταία ημέρα παράδοσης μηχανογραφικών και έπειτα από κακό ξενύχτι με μία γυναίκα (γιατί πάντα πίσω από μία καλή ιστορία υπάρχει μία γυναίκα), είχα δέκα λεπτά προθεσμία για να παραδώσω και μέσα στον πανικό μου, άκουσα την συμβουλή μίας σερβιτόρας ''βάλε πρώτα τη νομική για να έχει να λέει η μαμά σου στις φίλες της, ότι ο γιος της δήλωσε Νομική''. Και πέρασα.. Έκανα τρία χρόνια να πατήσω εκεί. Και μόλις πάτησα (αφού πείστηκα να μείνω), έκανα άλλα τρία χρόνια να την τελειώσω.
Κύριο αντικείμενό μου είναι τα ατυχήματα. Είδα πολλά πράγματα, μπήκα σε πολλά σπίτια και γνώρισα πολλές ανθρώπινες ιστορίες. Κάθε φορά που τελείωνε μία υπόθεση, στενοχωριόμουν. Γιατί θα έχανα κάποιους ανθρώπους από την ζωή μου. Αν και με τους πιο πολλούς ''πελάτες'' μου, πλέον είμαστε φίλοι.
Είχα την τύχη να ερωτευτώ πολλές γυναίκες και την ακόμη μεγαλύτερη, να μην είναι πάντα αμοιβαίο αυτό. Σήμερα έχω μία τρομερή γυναίκα δίπλα μου και εδώ και ενάμισι χρόνο, μία μόρτικη φάτσα, που έχω την χαρά να αποκαλώ κόρη μου.
Τι μου αρέσει: Μου αρέσει να επικοινωνώ, όχι απλώς να συζητάω, αλλά να ανταλλάσσω συναισθήματα και απόψεις και εμπειρίες. Για αυτό και μου αρέσουν τα βιβλία. Γιατί επικοινωνώ με τον συγγραφέα. Γιατί ταξιδεύω μαζί του. Ίσως για αυτό διαβάζω όλα τα βιβλία του ίδιου συγγραφέα. Για να εκμεταλλευτώ την σύνδεση με τον συγγραφέα που μου αρέσει. Μου αρέσει το φαγητό delivery. Μου αρέσουν οι Μπιτλς, οι Oasis και η ροκ μουσική του 80.
Τι δεν μου αρέσει: Ο θάνατος. Φοβάμαι τον θάνατο. Ψέματα, δεν φοβάμαι μόνο τον θάνατο. Φοβάμαι τα τέλη. Το τέλος της ζωής, το τέλος μίας σειράς που αγάπησα, το τέλος του δρόμου (γιατί φοβάμαι και τα ύψη, ειδικά σε κάτι γκρεμούς με στροφές φουρκέτες στα ελληνικά νησιά που με κάνουν να παθαίνω κρίσεις πανικού), το τέλος του αγαπημένου μου φαγητού. Μιας και είμαστε σε αυτό το κομμάτι : Δεν δοκιμάζω ποτέ φαγητά που δεν έχω ξαναφάει. Πχ: δεν έχω φάει ποτέ στην ζωή μου λαχανικά.
Τι θέλω από τη ζωή μου: Τα χρήματα για μένα δεν είναι σημαντικά. Είναι απλώς ένα μέσο για να περνάει η οικογένειά μου καλά. Θέλω, όμως, να κοιμάμαι ήσυχος το βράδυ. Να ξέρω, ότι σήμερα δεν αδίκησα κάποιον, δεν έκλεψα και έκανα ότι μπορούσα για να βοηθήσω ανθρώπους και καταστάσεις. Θέλω να ξέρω ότι μια μέρα έπλασα έναν άνθρωπο (το παιδί μου) ευτυχισμένο, αυτάρκη και καλύτερο από μένα.
Αυτά είχα να πω και καλώς σας βρήκα.
