Ας γνωρισουμε δυο πολυ χαρακτηριστικα εργα της Λενας Μαντα,που κατα τη γνωμη συνιστουν ενδιαφεροντα δειγματα του ειδους.Δυστυχως δεν ξερω πως να αναρτησω φωτο των εξωφυλλων
Το Οσο Αντεχει η Ψυχη αν κ γραφτηκε πρωτο συνιστα συνεχεια της Ντατας.
Περιληψη Βιβλιου απο τον Οικο
[I]Με λένε Ντάτα… Χρόνια τώρα. Κοντεύω κι εγώ να ξεχάσω πως κάποτε με βάφτισαν Αλεξάνδρα∙ Αλεξάνδρα Σαλβάνου του Ροβέρτου και της Χαριτίνης.
Είμαι ένοχη για όλα τα αμαρτήματα που μπορεί να φανταστεί η Εκκλησία ή η Αστυνομία, κι όμως δεν αισθάνομαι ένοχη για τίποτα. Όλα ήρθαν φυσιολογικά στο δρόμο μου ή σ’ εμένα φάνηκε έτσι. Δεν πέρασε καν από την σκέψη μου ότι μέσα μου γεννιόταν πρώτα το κακό, μετά το χειρότερο, και ποτέ το καλό.
Γεννήθηκα πολύ όμορφη και αυτό ήταν ακόμη ένα όπλο, μια αόρατη παγίδα για τα υποψήφια θύματά μου. Κανένας δεν περιμένει η όψη ενός αγγέλου να κρύβει με τέτοια μαεστρία τη μαύρη ψυχή ενός σατανά που είναι ταγμένος να σκορπά το θάνατο και τον όλεθρο. Ίσως μάλιστα ο θάνατος, που τόσο εύκολα αποφάσιζα για κάποιους, να ήταν λύτρωση, κάθαρση, εξαγνισμός.
Εχθρούς… Μόνο τέτοιους έκανα στη ζωή μου. Φίλους δεν απέκτησα ποτέ, αλλά δεν αισθάνθηκα και ποτέ την έλλειψή τους. Η φιλία ήταν για μένα αδυναμία, ένα όπλο στα χέρια του αντιπάλου, και δεν ήμουν από αυτές που έδιναν τέτοια περιθώρια, κι ούτε ήθελα περιττά βάρη.
Με λένε Ντάτα. Ζω σε έναν άλλο κόσμο, που μόνη μου έφτιαξα, με δικούς μου νόμους. Με λένε Ντάτα και δε μετανιώνω…[/I]
Μαγευτικό, χορταστικό, αξέχαστο! Πανδαισία εικόνων, συναισθημάτων, δράσης.
Η ιστορία της Ντατα συνιστά σίγουρα το πιο ιδιαίτερο βιβλίο της κυρίας Μαντά. Λεπτοδουλεμένο σαν κέντημα, μεθυστικό σαν το παλιό κρασί το βιβλίο διατρέχει το πολυτάραχο πρώτο μισό του 20ου αιώνα μέσα από τα ματιά μιας αινιγματικής γυναίκας, που καθηλώνει.
Το ταξίδι μας ξεκινά από τη ζωή μιας οικογένειας που απέδειξε πόση ένδεια μπορεί να υπάρξει πίσω από χρυσοποίκιλτες πόρτες, όταν αυτές κλείνουν απ’ έξω την αγάπη. Παράλληλα ζωντανεύουν ήθη ενός κόσμου ανέμελου, πολύχρωμου, όπως η αθηναϊκή αριστοκρατία λίγο πριν και κατά το Μεσοπόλεμο, όπου βασιλεύουν φανταχτερά φορέματα, επαύλεις και ίντριγκες με μακρινή πραγματικότητα τους πολέμους και ισχνό ακόμη τον άνεμο της αλλαγής όπως εκδηλώθηκε από το φεμινιστικό κίνημα και το Γλωσσικό Ζήτημα. Η κατάρρευση της οικογένειας Σαλβανου με τόσο ηχηρό τρόπο μπορεί συμβολικά να εκλειφθει και ως το τέλος της αθωότητας του παλιού κόσμου και το ξημέρωμα μιας καινούριας πραγματικότητας για την Ελλάδα, πιο απαιτητικής, πιο απάνθρωπης. Εδω μπαίνουμε στο συμπάν της εναπομείνασας κόρης, της Αλεξάνδρας, που μας συστήνει έναν άλλο κόσμο λαϊκό, αμείλικτο, σκοτεινό.
Η Ντατα προσωποποιεί την ηθική της ειλικρίνειας και συμβολίζει την υποχώρηση του φαρισαϊσμού προς χάριν της ουσίας.
Αυτο που σιγουρα δε συναναταμε στο μυθιστορημα αυτο ειναι αληθοφανεια και πειστικοτα των χαρακτηρων .Η ΝΤΑΤΑ ειναι ενα μυθιστορημα εποχης,δυνατων εικονων και συναισθηματων,που προοριζεται για να ξεφυγεις κι οχι για να προβληματιστεις κ ως τετοιο πρεπει να κριθει.Ειναι λοιπον μια χορταστικση ιστορια που εξελισσεται σε 2 επιπεδα και μπορει κανεις να αποκομισει μια δυνατη εμπειρια ανγνωσης,που να τον ξεκουρασει.
ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ Οσο Αντεχει η Ψυχη.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΤελικά, Ηρώ, ο νονός σου μισό το άφησε το όνομά σου. Ηρωίδα έπρεπε να σε βαφτίσει!» κι εκείνη της είχε απαντήσει: «Δεν ήξερε τότε τι με περίμενε στη ζωή μου, αλλά και να το ήξερε, μάλλον θα το θεώρησε υπερβολικό και προτίμησε να το κόψει και να με βαφτίσει Ηρώ, αφήνοντας το υπόλοιπο να πλανάται σαν απειλή…»
Από την ημέρα που γεννιέται η Ηρώ, η ζωή της είναι ένας αγώνας για επιβίωση. Δύσβατοι όλοι οι δρόμοι που κλήθηκε να βαδίσει, σαν κοριτσάκι, σαν έφηβη, σαν νέα κοπέλα, σαν γυναίκα. Θα χρειαστεί να αντιπαλέψει τον νοσηρό «πατριό» της, να αντιμετωπίσει ένα βίαιο σύζυγο αργότερα, με την οικονομική καταστροφή και τη φυγή της στην Κύπρο και να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη απ’ όλες: να σώσει τα παιδιά της από τις λανθασμένες επιλογές τους.
Δίπλα της η Αλεξάνδρα. Μια μυστηριώδης, σκοτεινή γυναίκα, που μόνο στην Ηρώ θα δείξει το φωτεινό της πρόσωπο. Είναι η μόνη που μπορεί ν’ αφουγκραστεί το λυγμό της ψυχής της. Η μόνη που θα σταθεί στο πλευρό της όταν η Ηρώ αναγκαστεί να γίνει ένας άλλος άνθρωπος για να προστατέψει τους αγαπημένους της και να νικήσει!
ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ: Ήμουν αρνητικά διακείμενη προς το συγκεκριμένο βιβλίο, λόγω των δυσμενών ενίοτε κριτικών, όμως φέτος που το διάβασα με ενθουσίασε. Ήταν μια σκληρή ιστορία, που κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον με πολλά στοιχεία ρεαλισμού, πασπαλισμένη με μια μυθιστορηματική αύρα που απέτρεπε την πλήξη. Η αφήγηση στρωτή, παραστατική, χωρίς περιττολογίες.
Διαφωνώ με όσους είδαν μελοδραματισμό και υπερβολή. Δυστυχώς, όντως μπορούν τόσες συμφορές να χωρέσουν και σε μια μόνο ζωή. Δυστυχώς όντως υπάρχει τόσο εφιαλτική κτηνωδία και στην πραγματική ζωή! Όταν η αρχή είναι τόσο αρνητική, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε άλλο παρά μια καταστροφική συνέχεια. Η Ηρώ ηταν ενας αληθοφανης χαρακτηρας που ευκολα μπορεις να συναντησεις.στάθηκε πολλές φορές πιο δυναμική από το αναμενόμενο.
Διέπραξε και σφάλματα μεγάλα, στα οποία θα ήταν επιρρεπής κάθε συνηθισμένη γυναίκα με τέτοιο βεβαρημένο ιστορικό σαν το δικό της. Κάθε της αντίδραση όμως ήταν επαρκώς δικαιολογημένη και πειστική. Είχε αλήθεια, όχι εξιδανίκευση. Μια εξαίσια θρησκευτικότητα διέτρεχε τις σελίδες και σε γαλήνευε, ενώ οι στιγμές ανθρωπιάς ήταν βάλσαμο για την ψύχη του αναγνώστη, όχι μόνο της Ηρώς.
Ως χαρακτήρα θεωρώ την ΗΡΩ βαθύτερη από την εγωκεντρική Κλαίλια ή το αρπακτικό, τη Θεανώ, από προηγούμενα βιβλία. Και βέβαια φοβερά διδακτική η ιστορία της για το θέμα της αυτοεκτίμησης, μα και των ναρκωτικών, πολύ ελπιδοφόρα. Ηρώ-ίδα λοιπόν διότι η αυθεντική καλοσύνη είναι ο μεγαλύτερος ηρωισμός τελικά. Διαβάστε το, αξίζει! Και θα συμπληρώσει με υπέροχο τρόπο το αίνιγμα της Ντατα και όσων θα γνωρίσουμε στη δίκη της ιστοΡΙΑ
Αυτα και καλη απολαυση!
Το Οσο Αντεχει η Ψυχη αν κ γραφτηκε πρωτο συνιστα συνεχεια της Ντατας.
Περιληψη Βιβλιου απο τον Οικο
[I]Με λένε Ντάτα… Χρόνια τώρα. Κοντεύω κι εγώ να ξεχάσω πως κάποτε με βάφτισαν Αλεξάνδρα∙ Αλεξάνδρα Σαλβάνου του Ροβέρτου και της Χαριτίνης.
Είμαι ένοχη για όλα τα αμαρτήματα που μπορεί να φανταστεί η Εκκλησία ή η Αστυνομία, κι όμως δεν αισθάνομαι ένοχη για τίποτα. Όλα ήρθαν φυσιολογικά στο δρόμο μου ή σ’ εμένα φάνηκε έτσι. Δεν πέρασε καν από την σκέψη μου ότι μέσα μου γεννιόταν πρώτα το κακό, μετά το χειρότερο, και ποτέ το καλό.
Γεννήθηκα πολύ όμορφη και αυτό ήταν ακόμη ένα όπλο, μια αόρατη παγίδα για τα υποψήφια θύματά μου. Κανένας δεν περιμένει η όψη ενός αγγέλου να κρύβει με τέτοια μαεστρία τη μαύρη ψυχή ενός σατανά που είναι ταγμένος να σκορπά το θάνατο και τον όλεθρο. Ίσως μάλιστα ο θάνατος, που τόσο εύκολα αποφάσιζα για κάποιους, να ήταν λύτρωση, κάθαρση, εξαγνισμός.
Εχθρούς… Μόνο τέτοιους έκανα στη ζωή μου. Φίλους δεν απέκτησα ποτέ, αλλά δεν αισθάνθηκα και ποτέ την έλλειψή τους. Η φιλία ήταν για μένα αδυναμία, ένα όπλο στα χέρια του αντιπάλου, και δεν ήμουν από αυτές που έδιναν τέτοια περιθώρια, κι ούτε ήθελα περιττά βάρη.
Με λένε Ντάτα. Ζω σε έναν άλλο κόσμο, που μόνη μου έφτιαξα, με δικούς μου νόμους. Με λένε Ντάτα και δε μετανιώνω…[/I]
Μαγευτικό, χορταστικό, αξέχαστο! Πανδαισία εικόνων, συναισθημάτων, δράσης.
Η ιστορία της Ντατα συνιστά σίγουρα το πιο ιδιαίτερο βιβλίο της κυρίας Μαντά. Λεπτοδουλεμένο σαν κέντημα, μεθυστικό σαν το παλιό κρασί το βιβλίο διατρέχει το πολυτάραχο πρώτο μισό του 20ου αιώνα μέσα από τα ματιά μιας αινιγματικής γυναίκας, που καθηλώνει.
Το ταξίδι μας ξεκινά από τη ζωή μιας οικογένειας που απέδειξε πόση ένδεια μπορεί να υπάρξει πίσω από χρυσοποίκιλτες πόρτες, όταν αυτές κλείνουν απ’ έξω την αγάπη. Παράλληλα ζωντανεύουν ήθη ενός κόσμου ανέμελου, πολύχρωμου, όπως η αθηναϊκή αριστοκρατία λίγο πριν και κατά το Μεσοπόλεμο, όπου βασιλεύουν φανταχτερά φορέματα, επαύλεις και ίντριγκες με μακρινή πραγματικότητα τους πολέμους και ισχνό ακόμη τον άνεμο της αλλαγής όπως εκδηλώθηκε από το φεμινιστικό κίνημα και το Γλωσσικό Ζήτημα. Η κατάρρευση της οικογένειας Σαλβανου με τόσο ηχηρό τρόπο μπορεί συμβολικά να εκλειφθει και ως το τέλος της αθωότητας του παλιού κόσμου και το ξημέρωμα μιας καινούριας πραγματικότητας για την Ελλάδα, πιο απαιτητικής, πιο απάνθρωπης. Εδω μπαίνουμε στο συμπάν της εναπομείνασας κόρης, της Αλεξάνδρας, που μας συστήνει έναν άλλο κόσμο λαϊκό, αμείλικτο, σκοτεινό.
Η Ντατα προσωποποιεί την ηθική της ειλικρίνειας και συμβολίζει την υποχώρηση του φαρισαϊσμού προς χάριν της ουσίας.
Την απενοχοποιηση, δηλαδή την Ελευθερία! Μόνο κάκια δεν τη λες! Ούτε σκληρή, ανθεκτική μάλλον. Σαν αερικό, σαν τη θέα Νέμεση, τιμωρεί αμείλικτα την Ύβρη πρώτα στον ίδιο της τον εαυτό και βέβαια στους φαύλους. Συμπονά κάθε ανίσχυρο πλάσμα. Μια καλοσύνη αθόρυβη που πότε δε ζητά τα εύσημα! Κι αυτό είναι η τελειότερη μορφή ταπεινής προσφοράς, παράδειγμα και πρότυπο για όλες μας. ίσως το ισχυρότερο μήνυμα γοητευτικού αυτού μυθιστορήματος. Η δε αναμέτρηση της Νταντάς με το μόνιμο διώκτη της, αφοπλιστική, με βάθος. Από τα δυνατότερα στοιχεία του βιβλίου-που προσφερουν εναν τονο τρυφεροτητας και συγκινησης...]
ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ Οσο Αντεχει η Ψυχη.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΤελικά, Ηρώ, ο νονός σου μισό το άφησε το όνομά σου. Ηρωίδα έπρεπε να σε βαφτίσει!» κι εκείνη της είχε απαντήσει: «Δεν ήξερε τότε τι με περίμενε στη ζωή μου, αλλά και να το ήξερε, μάλλον θα το θεώρησε υπερβολικό και προτίμησε να το κόψει και να με βαφτίσει Ηρώ, αφήνοντας το υπόλοιπο να πλανάται σαν απειλή…»
Από την ημέρα που γεννιέται η Ηρώ, η ζωή της είναι ένας αγώνας για επιβίωση. Δύσβατοι όλοι οι δρόμοι που κλήθηκε να βαδίσει, σαν κοριτσάκι, σαν έφηβη, σαν νέα κοπέλα, σαν γυναίκα. Θα χρειαστεί να αντιπαλέψει τον νοσηρό «πατριό» της, να αντιμετωπίσει ένα βίαιο σύζυγο αργότερα, με την οικονομική καταστροφή και τη φυγή της στην Κύπρο και να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη απ’ όλες: να σώσει τα παιδιά της από τις λανθασμένες επιλογές τους.
Δίπλα της η Αλεξάνδρα. Μια μυστηριώδης, σκοτεινή γυναίκα, που μόνο στην Ηρώ θα δείξει το φωτεινό της πρόσωπο. Είναι η μόνη που μπορεί ν’ αφουγκραστεί το λυγμό της ψυχής της. Η μόνη που θα σταθεί στο πλευρό της όταν η Ηρώ αναγκαστεί να γίνει ένας άλλος άνθρωπος για να προστατέψει τους αγαπημένους της και να νικήσει!
ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ: Ήμουν αρνητικά διακείμενη προς το συγκεκριμένο βιβλίο, λόγω των δυσμενών ενίοτε κριτικών, όμως φέτος που το διάβασα με ενθουσίασε. Ήταν μια σκληρή ιστορία, που κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον με πολλά στοιχεία ρεαλισμού, πασπαλισμένη με μια μυθιστορηματική αύρα που απέτρεπε την πλήξη. Η αφήγηση στρωτή, παραστατική, χωρίς περιττολογίες.
Διαφωνώ με όσους είδαν μελοδραματισμό και υπερβολή. Δυστυχώς, όντως μπορούν τόσες συμφορές να χωρέσουν και σε μια μόνο ζωή. Δυστυχώς όντως υπάρχει τόσο εφιαλτική κτηνωδία και στην πραγματική ζωή! Όταν η αρχή είναι τόσο αρνητική, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε άλλο παρά μια καταστροφική συνέχεια. Η Ηρώ ηταν ενας αληθοφανης χαρακτηρας που ευκολα μπορεις να συναντησεις.στάθηκε πολλές φορές πιο δυναμική από το αναμενόμενο.
Διέπραξε και σφάλματα μεγάλα, στα οποία θα ήταν επιρρεπής κάθε συνηθισμένη γυναίκα με τέτοιο βεβαρημένο ιστορικό σαν το δικό της. Κάθε της αντίδραση όμως ήταν επαρκώς δικαιολογημένη και πειστική. Είχε αλήθεια, όχι εξιδανίκευση. Μια εξαίσια θρησκευτικότητα διέτρεχε τις σελίδες και σε γαλήνευε, ενώ οι στιγμές ανθρωπιάς ήταν βάλσαμο για την ψύχη του αναγνώστη, όχι μόνο της Ηρώς.
Ως χαρακτήρα θεωρώ την ΗΡΩ βαθύτερη από την εγωκεντρική Κλαίλια ή το αρπακτικό, τη Θεανώ, από προηγούμενα βιβλία. Και βέβαια φοβερά διδακτική η ιστορία της για το θέμα της αυτοεκτίμησης, μα και των ναρκωτικών, πολύ ελπιδοφόρα. Ηρώ-ίδα λοιπόν διότι η αυθεντική καλοσύνη είναι ο μεγαλύτερος ηρωισμός τελικά. Διαβάστε το, αξίζει! Και θα συμπληρώσει με υπέροχο τρόπο το αίνιγμα της Ντατα και όσων θα γνωρίσουμε στη δίκη της ιστοΡΙΑ
Αυτα και καλη απολαυση!
Last edited:
