Το πρώτο βιβλίο που διάβασα φέτος!
Ενθουσιάστηκα! Έκλαψα, ζήλεψα την αγάπη του Παύλου για την Κλαίλια και θα ήθελα πολύ να διαβάσω του Ξενόπουλου που ουσιαστικά η ιδέα είναι κάπως σχετική, αν μπορώ να το πω αυτό, με της Μαντά.
Ήταν το πρώτο βιβλίο της Μαντά που διάβασα. Με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες και το διάβασα μέσα σε 2-3 μέρες. (Συνήθως έτσι κάνω με τα βιβλία αφού δεν έχω την υπομονή να μάθω το τέλος σιγά σιγά) Υπήρχαν φορές που θύμωσα με την στάση της Κλαίλιας αλλά το τέλος με αποζημίωσε. Αυτό που με ενοχλεί στα βιβλία της Μαντά ειναι ότι στο τέλος μας λέει το φινάλε αλλά δεν μας πάει λίγο παρακάτω.... Δηλαδή, οκ, φτάνουμε στο φινάλε αλλά πες μας και τι γίνεται λίγο με την ζωή των ηρώων τελικά!!
Αυτό που μου αρέσει όμως είναι ότι τελικά μας αφήνει με μία γλύκα πάντα, ότι και αν έχουν περάσει οι ήρωες, πάντα καταλήγω με ένα δάκρυ και ένα χαμόγελο!