Λάιονελ Σράιβερ (Lionel Shriver): "Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν"

[Ίζι]

Τίτλος: Πρέπει Να Μιλήσουμε Για Τον Κέβιν
Πρωτότυπος τίτλος: We Need To Talk About Kevin
Συγγραφέας: Λάιονελ Σράιβερ
Μετάφραση: Γωγώ Αρβανίτη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Έτος έκδοσης: 2010
ISBN: 978-960-501-938-9
Αριθμός σελίδων: 579


Το Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν είναι ένα βιβλίο που με συγκλόνισε και άλλαξε για πάντα τη, μέχρι τότε εξιδανικευμένη μου ιδέα για τη μητρότητα, αφού αφορά το άλλο της πρόσωπο, αυτό που δεν είναι γεμάτο ευτυχία, αυταπάρνηση, γέλια και ανιδιοτελή αγάπη. Η συγγραφέας, Λάιονελ Σράιβερ, είναι μια γυναίκα ιδιαίτερα δυναμική και μάλλον επηρμένη, όπως διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας τον επίλογο του βιβλίου, και γίνεται εύκολα αντιπαθής στον αναγνώστη, χαρακτηριστικά που μοιράζεται με την κεντρική ηρωίδα του μυθιστορήματός της, την Ίβα (ή Εύα). Η διαφορά ανάμεσά τους είναι ότι η Σράιβερ απέρριψε για τον εαυτό της τη μητρότητα ενώ η Ίβα, πηγαίνοντας κόντρα στις επιθυμίες και το ένστικτό της, και λατρεύοντας τον, γεννημένο για πατέρα, σύντροφό της, έφερε στον κόσμο τον μικρό Κέβιν. Μέσα από τα μάτια της μητέρας του, παρακολουθούμε τη ζωή του Κέβιν από τη σύλληψή του μέχρι και εκείνη την Πέμπτη, στα χρόνια της εφηβείας του, που έγινε δολοφόνος. Η Σράιβερ ξεκινά το έργο της με μια ανατριχιαστική αφιέρωση στον σύζυγό της:

Στον Τέρι
Ένα απ’ τα χειρότερα σενάρια που γλιτώσαμε και οι δυο μας.

Η "αντιηρωίδα" Ίβα που βρίσκει τα παιδιά θανάσιμα βαρετά και ακούει τη λέξη "έγκυος" σαν άσχημη είδηση, μοιάζει το πλέον ακατάλληλο πρόσωπο για να αναθρέψει απογόνους. Κι όμως γίνεται μητέρα, και από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να είναι σωστή απέναντι στον Κέβιν. Από την βρεφική του ήδη ηλικία, ο μικρός εμφανίζει αντικοινωνική και επιθετική συμπεριφορά, αντιδρά αρνητικά στα περισσότερα ερεθίσματα και δείχνει να απεχθάνεται τη μητέρα του. Παρά τις προσπάθειες της Ίβα, και ενόσω ο πατέρας του θεωρεί τον μικρό ένα απολύτως φυσιολογικό παιδί, τα συμπτώματα αυτά επιδεινώνονται όσο ο Κέβιν μεγαλώνει. Ο αναγνώστης παρακολουθεί στενά την πορεία του, και τελικά καλείται να αποφασίσει τι συνέβη στο παιδί, και γιατί διέπραξε το φρικτό του έγκλημα. Ο άνθρωπος γεννιέται "κακός" ή γίνεται; Η μάνα, στην περίπτωση του Κέβιν, είχε ευθύνες για την κατάληξή του ή ήταν ένα ακόμα θύμα; Τα ερωτήματα αυτά έχουν προκαλέσει παθιασμένους διαδικτυακούς διαλόγους ανάμεσα στους αναγνώστες του βιβλίου που υποστηρίζουν είτε το ένα είτε το άλλο. Η Σράιβερ σκόπιμα δεν μας δίνει την απάντηση:

"Ελπίζω το βιβλίο να μη δίνει απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, έτσι όπως δεν απαντώνται ποτέ στην πραγματική ζωή βασικά ερωτήματα του τύπου 'η ανατροφή νικάει τη φύση ή το αντίστροφο'. Όπως πολλές υπαρκτές μητέρες που αναγκάζονται να συμβιώσουν με το γεγονός ότι τα παιδιά τους έγιναν δολοφόνοι, ναρκομανείς ή απλώς κακοί άνθρωποι, καμιά γυναίκα στη θέση της Ίβα δεν πρόκειται ποτέ να συρθεί ένα πρωί μέχρι το γραμματοκιβώτιο και να ανοίξει τον φάκελο με την 'απάντηση' για το αν οι αδυναμίες του παιδιού της είναι αποκλειστικά δικό της φταίξιμο."

Παρά τον όγκο του, το βιβλίο είναι ευκολοδιάβαστο και κυλάει σαν νερό. Η Σράιβερ αποφεύγει τις πολλές περιγραφές ανθρώπων και χώρων, και βυθίζεται στο μυαλό και τις σκέψεις της ηρωίδας της, με αποτέλεσμα να τη ζωντανεύει ιδιαίτερα αποτελεσματικά στο μυαλό του αναγνώστη. Κλείνεις το βιβλίο νιώθοντας ότι έχεις γνωρίσει ένα πρόσωπο υπαρκτό, έστω κι αν δεν ξέρεις αν το κατάλαβες, το συμπάθησες ή έστω το συμπόνεσες. Για μένα, η Ίβα είναι απ’ τις πιο ρεαλιστικές λογοτεχνικές ηρωίδες, και μου προκαλεί πολλά και αντιφατικά συναισθήματα. Το βιβλίο, προφανώς, είναι γυναικεία υπόθεση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απευθύνεται μόνο σε γυναίκες. Πιστεύω ότι θα το απολαύσει το ίδιο και ένας άντρας. Το ύφος της Σράιβερ είναι πολύ γοητευτικό, με μια γραφή παθιασμένη, χειμαρρώδη και ορμητική. Το έργο έχει τιμηθεί με το Βραβείο Orange 2005, και κατά την υποκειμενική μου αντίληψη είναι ένα αριστούργημα. Πολύ καλή μοιάζει και η μετάφραση της Γωγώς Αρβανίτη. To 2011 μεταφέρθηκε με επιτυχία στον κινηματογράφο. Παρουσίαση της ταινίας εδώ.

(Η Ίβα και ο Κέβιν σε νηπιακή, παιδική και εφηβική ηλικία)

Η μεταφορά του βιβλίου στον κινηματογράφο από την Lynne Ramsay – γυναικεία υπόθεση και πάλι - είναι έξοχη, μια απ’ τις καλύτερες που έχω δει ποτέ. Δεν εμπνέεται απλώς απ’ το βιβλίο, αλλά το ολοκληρώνει δίνοντας ιδανικά πρόσωπα στην Ίβα και τον Κέβιν, χαρακτήρες που ενσαρκώνουν έξοχα οι Tilda Swinton και Ezra Miller. Η ταινία κρατά απ’ το βιβλίο ακριβώς ό,τι χρειάζεται, χωρίς να παραλείπει σχεδόν τίποτε σημαντικό, αλλά αφαιρώντας τα κομμάτια εκείνα που θα την έκαναν να μοιάζει με γρήγορη περίληψή του. Το αποτέλεσμα στέκει αυτόνομο, αποτελώντας μια πολύ σκληρή μα συγκινητική ταινία, ενώ ικανοποιεί απόλυτα τους φίλους του βιβλίου. Προσωπικά είδα πρώτα την ταινία και στη συνέχεια αναζήτησα το βιβλίο. Και τα δύο αυτά έργα μπήκαν στη λίστα με τα πιο αγαπημένα μου.

Προσοχή: Προτείνω να μην διαβάσετε το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Υπάρχει μια λεπτομέρεια στην πλοκή του που δεν ξεκαθαρίζεται παρά μόνο στις τελευταίες σελίδες, κι όμως η περίληψη στο οπισθόφυλλο την αποκαλύπτει!

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Πάρα πολύ ωραία η παρουσίαση σου, Ίζι. Είχα δει την ταινία και με είχε συγκλονίσει και μένα, τώρα, μ'έψησες να διαβάσω και το βιβλίο.

 

[Αγγελίνα]

Θυμάμαι πως είχα διαβάσει το βιβλίο με τα πιο αντιφατικά συναισθήματα. Δεν ήξερα καν τι διάβαζα, μέχρι τα μισά περίπου νόμιζα πως σε κάποια φάση θα αποκαλυπτόταν ότι η Εύα είχε απαχθεί από εξωγήινους και γονιμοποιήθηκε από κάποιο alien ή ότι ο Κέβιν ήταν η συνέχεια του μωρού της Ρόζμαρυ. Όταν κατάλαβα ότι η συγγραφέας προσπαθεί να μας περάσει για αληθινούς τους συγκεκριμένους χαρακτήρες και την εξέλιξή τους, δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να θυμώσω. Τελικά κατέληξα να νιώσω οίκτο για τη συγγραφέα, γιατί το δικό μου, προσωπικό συμπέρασμα για το μήνυμα που θέλει να περάσει, είναι πως "όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια". Αν την είχα περισσότερο σε υπόληψη, θα αναζητούσα το μύθο του Αισώπου στα αγγλικά να της τον στείλω, αλλά η συγκεκριμένη γυναίκα ήθελε να προκαλέσει και να πουλήσει, οπότε δεν ασχολήθηκα περισσότερο...περαστικά της.

 

[Ίζι]

Πάντως εμένα Αγγελίνα, η Ίβα μου φάνηκε πολύ αληθινή, απ' τους πιο ρεαλιστικούς χαρακτήρες που συνάντησα σε βιβλίο. Και μέσα σ' όλα τα καλά και τα κακά της ξεχώριζε η σπάνια, αφοπλιστική ειλικρίνεια της εξομολόγησής της. Φυσικά ο Κέβιν ήταν ακραίος, και δεν ξέρω αν είναι δυνατόν ή όχι να υπάρξει τέτοιο άτομο. Ίσως μας διαφώτιζε ένας παιδοψυχίατρος; Σε κάθε περίπτωση, εδώ έχουμε μυθοπλασία.

Όσο γι' αυτό που λες για τη συγγραφέα, νομίζω ότι είναι πολύ άδικο. Ήταν επιλογή της να μην κάνει παιδιά, δεν σημαίνει αυτό ότι όσα γράφει είναι άκυρα ή ότι ζηλεύει και τα "κάνει κρεμαστάρια" (άσχημο να σκεφτόμαστε έτσι ή να λυπόμαστε άλλες γυναίκες που δεν ακολουθούν την πεπατημένη). Οι συγγραφείς συνέχεια γράφουν για πράγματα που δεν γνωρίζουν από πρώτο χέρι, και καλά κάνουν. Η Φλιν σε όλα της τα βιβλία παρουσιάζει προβληματικούς γονείς. Η ίδια παραδέχεται ότι οι δικοί της γονείς ήταν υπέροχοι. Για τη μητρότητα έχουν γράψει ακόμα και άντρες...

 

[Αγγελίνα]

Πάντως εμένα Αγγελίνα, η Ίβα μου φάνηκε πολύ αληθινή, απ' τους πιο ρεαλιστικούς χαρακτήρες που συνάντησα σε βιβλίο. Και μέσα σ' όλα τα καλά και τα κακά της ξεχώριζε η σπάνια, αφοπλιστική ειλικρίνεια της εξομολόγησής της. Φυσικά ο Κέβιν ήταν ακραίος, και δεν ξέρω αν είναι δυνατόν ή όχι να υπάρξει τέτοιο άτομο. Ίσως μας διαφώτιζε ένας παιδοψυχίατρος; Σε κάθε περίπτωση, εδώ έχουμε μυθοπλασία.

Όσο γι' αυτό που λες για τη συγγραφέα, νομίζω ότι είναι πολύ άδικο. Ήταν επιλογή της να μην κάνει παιδιά, δεν σημαίνει αυτό ότι όσα γράφει είναι άκυρα ή ότι ζηλεύει και τα "κάνει κρεμαστάρια" (άσχημο να σκεφτόμαστε έτσι ή να λυπόμαστε άλλες γυναίκες που δεν ακολουθούν την πεπατημένη). Οι συγγραφείς συνέχεια γράφουν για πράγματα που δεν γνωρίζουν από πρώτο χέρι, και καλά κάνουν. Η Φλιν σε όλα της τα βιβλία παρουσιάζει προβληματικούς γονείς. Η ίδια παραδέχεται ότι οι δικοί της γονείς ήταν υπέροχοι. Για τη μητρότητα έχουν γράψει ακόμα και άντρες...

H Eύα είναι ρεαλιστική ως χαρακτήρας μέχρι και τη γέννα της, κατά τη γνώμη μου. Από εκεί και πέρα, το χάνει, γιατί οτιδήποτε σκέφτεται, λέει ή κάνει, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τον γιο της τον Κέβιν, τον πιο μη ρεαλιστικό χαρακτήρα που εχω συναντήσει εγώ σε βιβλίο. Επίσης, ούτε ο πατέρας, ούτε η αδελφή του Κέβιν πείθουν - γιατί το πρόβλημά μου έγκειται ακριβώς στο ότι η συγγραφέας δεν παρουσιάζει την ιστορία ούτε τους ήρωές της σαν μύθο, αλλά σαν πραγματικότητα. Γεγονός που αποδεικνύεται και μόνο από το κείμενο της αφιέρωσης του βιβλίου στο σύζυγό της. Να υποθέσω πως αστειευόταν; Εμένα μου έδωσε την εντύπωση πως κυριολεκτούσε. Ότι θέλει δλδ να μας πει ότι κάθε παιδί είναι ένας εν δυνάμει Κέβιν (κι αυτοί είναι οι τυχεροί που τη γλύτωσαν). Τουλάχιστον εγώ αυτό εισέπραξα και από τη συγκεκριμένη αφιέρωση και από το όλο στυλ της γραφής της.

Σε αυτή λοιπόν την προσωπική μου εκτίμηση για το μήνυμα που θέλει να μας μεταδώσει η Σράιβερ, βασίζονται και τα υπόλοιπα σχόλιά μου. Πίστεψέ με πως δεν με ενδιαφέρει καθόλου το τι επιλέγει να κάνει με τι ζωή του ο καθένας γενικά και οι συγγραφείς ειδικότερα και σε καμια περίπτωση δεν επηρεάζεται η άποψή μου για το έργο τους με το αν λειτουργούν σύμφωνα με τη δική μου κοσμοθεωρία. Έχω καλή μου φίλη παντρεμένη που από επιλογή της δεν έκανε παιδιά και κάθε άλλο παρά αρνητικά σκέφτομαι γι' αυτή, ίσα ίσα τη θαυμάζω, όπως θαυμάζω όλους τους ανθρώπους που γνωρίζουν και μένουν πιστοί στον εαυτό τους, ενάντια στα ειωθότα ή όχι.

Το ζήτημα είναι το εξής: όλοι αυτοί οι άνθρωποι που λέμε, δεν έγραψαν βιβλίο με την έπαρση, την αλαζονεία, την ξερολίαση και τον απόλυτο τρόπο της Σράιβερ, για να πείσουν τον κόσμο (και τον εαυτό τους, κατά τη γνώμη μου) για την ορθότητα των επιλογών τους. Είμαι της άποψης πως, όποιος είναι αληθινά σταθερός και βέβαιος για τις επιλογές του, δε μπαίνει στον κόπο να προσπαθήσει να πείσει κανέναν, ούτε προσπαθεί να υποτιμήσει, με οποιονδήποτε τρόπο, τις επιλογές των άλλων. Ο τρόπος της Σράιβερ αποκαλύπτει, για μένα, τη βαθύτερη αβεβαιότητα και ανασφάλειά της για πράγματα πλέον μη αναστρέψιμα στη ζωή της.

 

[Ίζι]

Είναι αλήθεια, βγάζει έπαρση η Σράιβερ, όμως αν δεν ήταν αυτή που είναι δεν θα έγραφε ένα τέτοιο βιβλίο, που μόνο αδιάφορο δεν μπορείς να το πεις. Εγώ δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ξέρω τι έχει στο μυαλό και στην καρδιά της, όμως δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα. Ακόμη κι αν έχεις δίκιο και η γυναίκα έγραψε τον "Κέβιν" για να καλύψει προσωπικές της ανασφάλειες (ή ακόμα και για να σοκάρει-πουλήσει) αυτό δεν με απασχολεί καθόλου, το αποτέλεσμα έχει σημασία. Κι αν εσένα σε εξοργίζει, εμένα με συγκλονίζει, και γι' αυτό τη θεωρώ εξαιρετική συγγραφέα. Κάποιον άλλον μπορεί να τον αφήσει παγερά αδιάφορο.

 

[Αγγελίνα]

Ίζι, δεν ισχυρίζομαι ούτε εγώ ότι ξέρω. Αυτό κι αν θα ήταν έπαρση εκ μέρους μου! Λέω τι μου έβγαλε στην πρώτη ανάγνωση το βιβλίο και σε ποια συμπεράσματα κατέληξα, έχοντας διαβάσει και σκεφτεί λίγο παραπάνω, για τη συγγραφέα. Επιπλέον, με κούρασε, από μια φάση και μετά, ο τρόπος που επέλεξε να γράψει το βιβλίο, που κάνει συνεχώς φλας μπακ (κάπως λέγεται στη λογοτεχνία το στυλ, αλλά δεν το θυμάμαι αυτή τη στιγμή). Φυσικά, είναι καθαρά η προσωπική μου άποψη όλα αυτά, νομίζω πως το έχω ξεκαθαρίσει.

Πέρα από όλα αυτά, πάντως, προσωπικά αποφεύγω να χαρακτηρίζω έτσι ή αλλιώς τους συγγραφείς, κρίνοντας από ένα και μοναδικό τους έργο.

 

[Ίζι]

Πέρα από όλα αυτά, πάντως, προσωπικά αποφεύγω να χαρακτηρίζω έτσι ή αλλιώς τους συγγραφείς, κρίνοντας από ένα και μοναδικό τους έργο.[/SIZE]

Κατά τη γνώμη μου ένα έργο αρκεί Όσο γι' αυτό πάντως σκοπεύω σε λίγες μέρες να πιάσω το δεύτερο βιβλίο της που μεταφράστηκε, το "Αρκετά ως Εδώ", οπότε θα επανέλθω

 

[Αγγελίνα]

Κατά τη γνώμη μου ένα έργο αρκεί Όσο γι' αυτό πάντως σκοπεύω σε λίγες μέρες να πιάσω το δεύτερο βιβλίο της που μεταφράστηκε, το "Αρκετά ως Εδώ", οπότε θα επανέλθω

Το έχω ακουστά, αλλά το θέμα του είναι από εκείνα που δεν αντέχω πια να διαβάσω.

 

[Μεταλλαγμένη]

Χτες τελείωσα το βιβλίο και μπορώ να πω ότι είναι συγκλονιστικό. Ιζι, είχες δίκιο, δεν με κούρασε καθόλου που ήταν όλο σε μορφή επιστολών. Το τέλος ήταν πολύ δυνατό, αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι

Spoiler

οι 4-5 σελίδες που περιγράφει πως βρήκε τον άντρα και την κόρη της νεκρούς. Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος και βούρκωσα.

Εμένα βρε κορίτσια, η Σράιβερ δεν μου φάνηκε επηρμένη κρίνοντας μόνο από τα λόγια της στο τέλος του βιβλίου. Παραδέχομαι όμως ότι η αφιέρωση στην αρχή του βιβλίου είναι κομματάκι υπερβολική. Και μόνο στατιστικά να το δει κανείς, πόσα παιδιά ζώνονται με όπλα και ανοίγουν πυρ στο σχολείο τους; Της αναγνωρίζω πάντως το γεγονός ότι ήταν συνειδητοποιημένη στο κομμάτι της μη απόκτησης παιδιού. Μακάρι όλες οι γυναίκες που δεν 'το' χουν' με την μητρότητα να μην έκαναν παιδιά απλά και μόνο γιατί αυτό περιμένει η κοινωνία από αυτές.
Αυτό είναι και το μόνο που καταλογίζω τόσο έντονα στην ηρωίδα του βιβλίου, την οποία ομολογώ ότι δεν αντιπάθησα ιδιαίτερα.

Spoiler

Με εξαίρεση την σκηνή όπου έσπασε το χέρι του Κέβιν

. Δεν ξέρω, ίσως να βάρυνε περισσότερο μέσα μου, η άδεια και κατεστραμμένη ζωή που ζει μετά το περιστατικό. Πάντως, θα συμφωνήσω μαζί της ότι ήταν η μόνη που 'κατάλαβε' τον Κέβιν, γιατί ο πατέρας του ήταν στον κόσμο του, έβλεπε μόνο αυτό που ήθελε να δει και φορούσε παρωπίδες. Ούτε αυτός δεν έκανε για γονιός, έχω την αίσθηση.

Όσο για τον Κέβιν, σίγουρα τον περιγράφει με ακραίο τρόπο, αλλά και πάλι, αναρωτιέμαι πως να συμπεριφέρονται τα παιδιά που στην πραγματικότητα γίνονται κατά συρροή δολοφόνοι. Ίσως να έχουν πολλά από τα χαρακτηριστικά του Κέβιν κυρίως την εσωτερική οργή για τα πάντα και την μόνιμη αίσθηση ότι οι γονείς τους δεν τα καταλαβαίνουν.

Δεν μπόρεσα ούτε εγώ να απαντήσω με το χέρι στην καρδιά αν ο Κέβιν ήταν φύσει κακός ή τον έκανε έτσι η σχέση με την μητέρα του. Κλίνω προς την άποψη ότι η αλήθεια είναι κάπου στην μέση.

 

[Φαντινα]

Μου εχουν προτεινει κι εμενα αυτο το βιβλιο!Βρισκω ενδιαφερουσα την προταση σου κ τις διισταμενες αποψεις που βλεπω!

Πολυ διορατικο απο μερους σου που τονιζεις να Αποφυγουμε το οπισθοφυλλο που Αποκαλυπτει σημαντικη λεπτομερεια για την πλοκη.

 

[Τσίου]

Ίζι,σ' ευχαριστώ κι από'δω . Πολύ ωραία παρουσιάση! Διάβασα το απόσπασμα που είχες αναρτήσει και δεν υπάρχει αμφιβολία πια, θα μπει στα αγαπημένα μου βιβλία.

 

[Στιλλ ιλλ]

Και σε αυτό το βιβλίο πέφτω πολύ συχνά επάνω. Και είναι πολύ δελεαστική η τιμή πέρα απο το θέμα που έιναι βούτυρο στο ψωμί μου. Τίλντα και Μίλλερ είναι επαρκείς λόγοι για να τσεκάρω και την ταινία. Όμορφη παρουσίαση Ίζι.

 

[Τσίου]

είναι πολύ δελεαστική η τιμή πέρα απο το θέμα που έιναι βούτυρο στο ψωμί μου.

Ήμουν σίγουρη!
( θες να σου δανείσω την βιογραφία της Nancy Spungen? )

 

[Στιλλ ιλλ]

Δεν με τρελάνανε ποτέ οι Pistols (προτιμώ ramones και clash) οπότε το να διαβάσω και την βιογραφία της Nancy παραπάει. Η απαυτούλα του Σιντ δεν ήταν, αν θυμάμαι καλά ??

 

[Μακρυγιάννης]

Έχω δει την ταινία και με ταρακούνησε πραγματικά, αν και από ιατρικής πλευράς δεν φαίνεται πολύ αξιόπιστη. Η παρουσίαση σου μου άρεσε πολύ. Θα την έλεγα: μια παρουσίαση "από καρδιάς".

 

[Στιλλ ιλλ]

Φανταζομαι το να μπεις σε λεπτομέρειες σχετικά με το γεγονός οτι δε φαίνεται αξιόπιστη, θα πρέπει να κάνεις σπόιλερ οπότε οταν το διαβάσω θα σε ρωτήσω κατ'ιδιαν την άποψη σου.

 

[Μακρυγιάννης]

Θα χαρώ να τα πούμε Στιλλ ιλλ)

 

[Στιλλ ιλλ]

Χαίρομαι που χαίρεσαι !!

 

[Χρυσόστομος]

Κι εγω χαιρομαι που χαιρεσαι που χαίρετε!! Την ταινία την εχω δει πολυ δυνατή, γροθιά στο στομάχι. Και το βιβλίο καλο φαινεται αλλα η αληθεια ειναι οτι αφου εχω δει την ταινία δεν με πολυτραβαει να το διαβάσω.