Κολίν Μακάλοου (Colleen McCullough): "Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας"

[Μαργαριτα]

Τίτλος: Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας
Πρωτότυπος τίτλος: The thorn birds
Συγγραφέας: Κολίν Μακάλοου (Colleen McCullough)
Μετάφραση: Βικτώρια Τράπαλη
Εκδόσεις: Bell
'Ετος Εκδοσης: 2000
Σελίδες: 768
ISBN: 960-450-026-0


Περιγραφή

Ο Πάντυ Κλήαρι και η οικογένειά του ζουν στην Ντρογκέντα, ένα μεγάλο αγρόκτημα στην Αυστραλία, δουλεύοντας σκληρά για να επιβιώσουν. Τα εφτά παιδιά του μεγαλώνουν και εξελίσσονται ακολουθώντας το καθένα το πεπρωμένο του. Εφτά διαφορετικοί χαρακτήρες, εφτά διαφορετικές ιστορίες. Πιο συναρπαστική, πιο πολυκύμαντη απ’ όλες εκείνη της μονάκριβης κόρης της οικογένειας, της Μέγκυ. Ο ανεπίτρεπτος από θείους και ανθρώπινους νόμους έρωτάς της για τον ωραίο και φιλόδοξο ιερέα Ραλφ θα σημαδέψει ολόκληρη τη ζωή της.

«Φτιάχνουμε μόνοι μας τ’ αγκάθια μας κι ύστερα το μόνο που μας μένει είναι να υπομένουμε τον πόνο, λέγοντας στον εαυτό μας πως άξιζε τον κόπο», θα πει η Μέγκυ.

Είχα πολύ καιρό να πιάσω ένα βιβλίο στα χέρια μου και να μη μπορώ να το αφήσω και ταυτόχρονα να μη θέλω να τελιώσει.Πέρα απο το ρομαντικό στοιχείο που υπάρχει πολύ έντονα εντύπωση μου έκανε η γρήγορη και καθόλου κουραστική πλοκή.Εντάξει ίσως να μου άρεσε γιατι είμαι αρκετά ρομαντική και τέτοια βιβλία είναι πολύ του γούστου μου αλλα το προτείνω όχι μόνο γι αυτό αλλά γιατί πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρον.Μου άρεσε ακόμα ο τρόπος που περιγράφονται τα τοπία,οχι πολλά λόγια που να σε κάνουν να "πηδάς" σειρές αλλά λίγα και καλά,αρκέτα για να σε κάνουν να χαθείς και να νομίζεις πως είσαι εκεί ενω απλά είσαι στον καναπέ σου πίνοντας καφε.Απλή γραφή,γρήγορος και σταθερός ρυθμος έτσι δεν με κούρασε ούτε ένα λεπτό και είχα αγωνία για να δω την συνέχεια.Το απόλαυσα πραγματικά.Στην αρχή νόμιζα πως είναι ένα κλασσικό ρομάντζο που έκανε επιτυχία χωρίς λόγο αλλά έκανα μεγάλο λάθος.Πέρα απο τον έρωτα της Μέγκυ Κλήαρι και του πάτερ Ράλφ Ντε Μρικασάρ έχουν πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον οι ιστορίες των ηρώων του βιβλιου και στο τέλος όταν βλέπεις πως έχει εξελιχθεί η ζωή τους μετά απο πολλά χρόνια.Αυτά για την ώρα τα υπόλοιπα θα τα πώ με την κουβέντα(και ειλικρινά έχω πάρα πολλά να πώ) και αναρωτιέμαι πόσοι απο εδώ το έχετε διαβάσει!!!

 

[Χρυσηίδα]

Μαργαρίτα, δεν το έχω διαβάσει αλλά πολλά χρόνια πριν (δεν θυμάμαι πόσα) το είχα δει στην τηλεόραση σε τηλεοπτική σειρά. Ήταν υπέροχη και δεν έχανα επεισόδιο για επεισόδιο. Συγκεκριμένα είχε κάνει θραύση τότε η σειρά και ειδικά ο "παπάς", δηλαδή ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεν που τον έπαιζε. Όλες οι γυναίκες τον είχαν ερωτευτεί.

 

[Μαργαριτα]

Εκπληκτικός χαρακτήρας και στο βιβλίο ο παππας χρυς.Πολυ ερωτευσιμος με πολυ χιουμορ.Λιγακι εγωιστης θα έλεγα καθως μας έδειξε πολλές φορές πως πάνω απ όλα έβαζε τα δικά του θέλω και μέτα όλα τα άλλα ομως παρ'ολα αυτά ήταν απο τους αγαπημένους μου χαρακτήρες στο βιβλιο.Δεν ξέρω και πολύ τι είδους βιβλια διαβάζεις πάντως αν σου άρεσε η σείρα τότε το βιβλίο θα σου αρέσει 10 φορές περισσότερο!
Την σειρά την αρχισα σήμερα οπότε σε λίγες μέρες θα πω την γνώμη μου και γι αυτο.Μια πρώτη παρατήρηση είναι πως στο βιβλίο ο πάτερ Ραλφ έχει μάυρα μαλλια ενω στην σειρα είναι σχεδόν ξανθός αλλα εντάξει δεν θα έλεγα πως ειναι και τόσο σημαντικο αυτο.)

 

[Πολυξενη]

Το θυμάμαι κι εγώ, την ώρα που έπαιζε μαμά, θείες και ξαδέρφες αμίλητες κι ακίνητες )

 

[Χόλντεν]

Μαργαρίτα θεωρείς ότι θα μπορούσε να διαβαστεί και απο άντρα ή μάλλον είναι λίγο '' γυναικεία λογοτεχνεία''?

 

[Μαργαριτα]

και ημουν σε δίλημμα αν θα το βαλω εδω η στην γυναικεια.δεν ξερω, είναι αναλογα τα γουστα του καθε αντρα και να προσθεσω πως το βιβλιο δεν μιλαει μονο για τον ερωτα της Μεγκυ και του Ραλφ αλλα και για πολλα αλλα οποτε καποιος αντρας δεν θα βαριοταν πιστευω θα του αρεσε κιολας.και αυτος είναι ο λόγος που τελικα το βιβλιο δεν το εβαλα στα γυναικεια ομως πιστευω οτι πιο πολυ ταιριαζει στα γυναικεια αναγνωσματα παρα στα αντρικα εξαιτιας της τηλεοπτικης σειρας που έιχε πιο πολυ απήχηση στης γυναικες.θα φοβομουν παντως να το προτεινω σε εναν αντρα του οποιου δεν θα ήξερα το στυλ λογοτεχνιας που του αρεσει.

 

[Νηρηιδα]

Το εχω διαβασει αλλα επειδη ημουν μικρη και λιγο πριν το αρχισω ειχα δει και την σειρα που βασιστηκε πανω του...νομιζω τα εχω κανει αχταρμα στο κεφαλι μου και αλλα τα θυμαμαι απο το βιβλιο αλλα απο τη σειρα. Παντως θυμαμαι οτι μου αρεσε.

(και η αχρηστη πληροφορια: Ψευτοερωτευτηκα τον Τσαμπερλειν και απογοητευτηκα απιστευτα οταν ειδα μια φωτογραφια του ωπου εδειχνε ξεκαθαρα πως ηταν πολυυυυυυυ μεγαλυτερος απο την ηλικια που ειχε οταν γυριστηκε η σειρα. :χαχαχα: )

 

[Μαργαριτα]

Κι εδω θα βάλω το αγαπημένο μου απόσπασμα απο το βιβλίο,το πρώτο φιλι της Μέγκυ και του Πάτερ Ράλφ(το έχω ήδη βάλει και στο "αξέχαστες ερωτικές σκηνές" αλλα ταιρίαζει κι εδώ και ίσως σας κάνει να διαβάσετε το βιβλιο)

"Οπως έσκυψέ το κεφάλι του να βρεί το μάγουλο της,η Μέγκυ ανασηκώθηκε στις μύτες και περισσοτερο απο τύχη παρά απο σκοπιμότητα,αγγιξε με τα χείλια της τα δικά του.Τραβήχτηκε σαν να είχε γευτεί το δηλητήριο της αράχνης,μετά έγειρε μπρος ξανά προτού τη χάσει,προσπάθησε να πεί κάτι πάνω στο γλυκό κλειστό της στόμα,που άνοιξε όπως έκανε να του απαντήσει η Μέγκυ.Καθώς τη φιλούσε σαν να έπαιρνε την τελευταία του ανάσα,θαρρείς κι έγινε ρευστό το κορμί της,ένα ζεστό αναλυτό σκοτάδι,το ένα του χέρι ήταν σφιγμένο γύρω από τη μέση της,το άλλο στο μήκος της πλάτης της με την παλάμη χωμένη στα μαλλία της,να της κρατάει το πρόσωπο στραμμένο στο δικό του,σαν να φοβόταν πως θα του έφευγε εκείνη την ίδια στιγμή,πριν προφτάσει να καταλάβει και να καταχωρήσει στο νου του τούτη την απίστευτη παρουσία που ήταν η Μέγκυ.Που ήταν η Μέγκυ και που δεν ήταν η Μέγκυ συνάμα,πολύ ξένη για να είναι γνώριμη,γιατί η δικιά του Μέγκυ δεν ήταν γυναίκα,δεν σου έδινε την αίσθηση μιας γυναίκας,δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ γυναίκα γι'αυτόν.Όπως δεν θα μπορούσε κι ο ίδιος να γίνει άντρας για κείνη."

 

[Φαίη]

Καταπληκτικό βιβλίο, άνετα το κατατάσσω στα αγαπημένα μου.
Όπως σωστά ειπώθηκε, δεν πρόκειται απλά για μια ιστορία αγάπης - απαγορευμένου έρωτα... Αυτό που μου άρεσε και εμένα ήταν το πόσο πολύ μου κράταγε το ενδιαφέρον και με έκανε να ανυπομονώ για τη συνέχεια. Αν και μεγάλο ως προς τον όγκο του το βιβλίο, δεν υπήρξε στιγμή που να ένιωσα ότι με κούρασε.
Όσο για τον Ραλφ ντε Μπρικασάρ, θα συμφωνήσω ότι είναι σαν χαρακτήρας πολύ ερωτεύσιμος αλλά ταυτόχρονα και τρομερά ματαιόδοξος!! Η ματαιοδοξία του αυτή άλλωστε είναι υπαίτια για όλα όσα ακολούθησαν...

 

[Ανναμου]

το ειχα παρει πριν καποια χρονια σε προσφορα εφημεριδας και δε το μετανιωσα καθολου.
ολοι λιγο πολυ πρωτα το γνωρισαμε μεσα απο την επιτυχημενη σειρα και εγω στην αρχη δεν ηξερα καν οτι ειναι μεταφορα βιβλιου!!αφου το διαβασα μπορω να πω οτι και το βιβλιο και η σειρα ειναι πολυ πετυχημενα!!!το βιβλιο αν κ μεγαλο σχετικα δε με κουρασε,αλλα ως προς το αν μποριε αν το διαβασει καποιος αντρας....νομιζω πως ισως τον κουραζε τετοιο ειδος βιβλιου,αυτη ειναι η αποψη μου!

 

[Αλίκη]

Σήμερα το τέλειωσα κι εγώ, ενώ πέρασα από διάφορες φάσεις μπορώ να πω πως τελικά μου άρεσε. Το βιβλίο ήταν όντως μεγάλο και σε συνδυασμό με τα μικρά γράμματα είχε λίγο τον ατελείωτο, αλλά ποτέ δεν βαρέθηκα όσο το διάβαζα. Η συγγραφέας μου κάνει πραγματικά εντύπωση το ταλέντο που έχει να διηγηθεί αυτή την ιστορία και αναρωτιέμαι αν υπάρχει και κάτι άλλο δικό της που να είναι τόσο γνωστό. Τελειώνοντας το βιβλίο ένιωσα σα να είχα διαβάσει 2-3 βιβλία σε ένα και σα να είχα γυρίσει τον κόσμο περισσότερο κι από το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες του Βερν. Την Μέγκυ πάντως δεν την συμπάθησα τόσο. Και τον Ραλφ αντιπαθούσα στην αρχή, αλλά από ένα σημείο και μετά τον συμπάθησα κι αυτόν.

Spoiler

Μου άρεσαν πολύ οι ιστορίες των παιδιών της Μέγκυ. Της Τζουστίν από τη μία, που μέχρι και η ιστορία αγάπης της μου άρεσε περισσότερο από της μαμάς της, ίσως γιατί είχε ευχάριστο τέλος. Και συμπάθησα πολύ τον Ντέην, τον γιο της Μέγκυ και του Ραλφ, που πραγματικά όταν πέθαινε με έκανε και βούρκωσα. Και όταν το μάθανε η Τζουστίν και η μαμά της, και όταν έμαθε ο Ραλφ ότι ήταν γιος του και όταν πέθανε κι ο Ραλφ, πολύ ωραία όλα αυτά τα σημεία και πολύ συγκινητικά!!

Αυτό που δεν μου άρεσε είναι ο επιθετικός φεμινισμός που ένιωσα μέσα από το βιβλίο, καθώς και διάφορα επίθετα και χαρακτηρισμοί που απευθύνονταν σε έναν κακό θεό και δυνάστη που χαίρεται με τον πόνο των άλλων. Βέβαια καταλαβαίνεις πως κάθε φορά είναι ο τρόπος που σκέφτεται ο καθένας, αφού κάποιος που είναι πιστός και τον αγαπάει εκφράζεται με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από κάποιον που υποφέρει και του τα αποδίδει όλα.

Τώρα λέω να δω κι εγώ τη σειρά, μπας και ερωτευτώ τον Ραλφ γιατί από το βιβλίο δεν τον ερωτεύτηκα

 

[Μπλανς]

Εγώ δεν ήξερα καν ότι υπήρχε σειρά. Το βιβλίο το είχα διαβάσει πριν κάποια χρόνια και μου πήρε όλο το καλοκαίρι από όσο θυμάμαι. Ήταν ενδιαφέρον, πάρα το μεγάλο του μέγεθος. Πιο πολύ μου κέντρισε το ενδιαφέρον η ζωή των ανθρώπων στη Ν. Ζηλανδία και την Αυστραλία και η ζέστη στην οποία αναφερόταν συχνά πυκνά (μάλλον τη συνδύαζα με τη ζέστη που ένιωθα και εγώ).

Spoiler

Η περιγραφή με τον ευνουχισμό των προβάτων μου προκάλεσε τέτοια αηδία, που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Ούτε και εγώ βρήκα τον Ραλφ ερωτεύσιμο, ίσα ίσα τον βρήκα πολύ ηλίθιο και που έσπασε τα νεύρα, αλλά αναγνωρίζω ότι ήταν ο πιο ενδιαφέρων ήρωας.

 

[Μαργαριτα]

Spoiler

Η περιγραφή με τον ευνουχισμό των προβάτων μου προκάλεσε τέτοια αηδία, που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Σε αυτό σε καταλαβαίνω . ;)

 

[Νουρμπανού]

Φαντάζομαι ότι για τα δεδομένα της δεκαετίας του '80, ο Ραλφ της τηλεοπτικής σειράς άρεσε πολύ. Ήταν πολύ φιλόδοξος σαν χαρακτήρας, σε βλακώδες σημείο!

Το βιβλίο το απόλαυσα ως επιτομή κλασικού μυθιστορήματος και μου άρεσε ιδιαίτερα που περιείχε και πολλή Ελλάδα, κυρίως προς το τέλος!

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Λοιπόν και εγώ το είχα πάρει από την εφημερίδα γνωστού ύποπτου χοντρούλη. Το πήρα βασικά για την φουκαριάρα την μάνα μου η οποία ήταν φανατική τηλεθεάτρια του σίριαλ ειδικώς και του Ριχάρδου Τσάμπερλεν γενικώς πίσω στην δεκαετία του 80. Για την ιστορία η μαμά πρέπει να έφτασε με δυσκολία στην 50η σελίδα.

Μετά από μερικά χρόνια το έπιασα κι εγώ στα χέρια μου και εντάξει δεν το κατατάσσω στα αγαπημένα μου βιβλία αλλά διαβάζεται εύκολα. Είναι κάπως πιο ροζ απ' ότι θα το ήθελα, κάνει κοιλιά σε ορισμένα σημεία (αναμενόμενο για ένα βιβλίο 700-800 σελίδων) και την οικογένεια της Μάγκι την δέρνει τόση γκαντεμιά που πρέπει τους γονείς της να τους πάντρεψε ο Μητσοτάκης αλλά έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία για την ζωή στην Αυστραλέζικη ύπαιθρο στις αρχές του 20ου αιώνα και για το πώς επηρέασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος την Αυστραλία. Τελικά θα έλεγα ότι είναι μια ικανοποιητική ιστορική σαπουνόπερα, πιο καλοδουλεμένη και ρεαλιστική από τον μέσο όρο του είδους της όμως.

 

[Φαροφύλακας]

για την ιστορία, το '80 αναφερόμασταν χιουμοριστικά στον τίτλο ως "τσίου τσίου μπαμ λαλά"